… daar leest U straks wel iets over. Of over iets anders. Of beide… 
* * *
Dat schreef ik gisterenmiddag (zaterdag) voor we het binnenland introkken. Alsof ik toen al wist wat er ons later die dag allemaal nog te wachten stond… Vooral dat stukje ‘of over iets anders’ bleek quasi-profetisch. Man man. Eerst al een geografische rechtzetting: ICE in West-Vlaanderen: dat waren zij die NIET zijn gaan boogschieten. De schutters verspreiden zich over Oost-Vlaanderen (ICE Rudy en Linda trokken naar het ‘hoera, er zijn 2 jarig’-beschrijf bij Adrie. Die jarigen dat waren Adrie zelf en JP). Daar bleken 46 schutters die alvast al een consumatie (niet gevonden in Van Dale wat dit betekent trouwens) 
gratis kregen. De rest trok naar Waals-Brabant, meer bepaald naar Genval: ICE Christine, Tom, Kris, Wim en DD. Prachtige toren daar trouwens: in een geklasseerd gebouw, waar die man links ooit een papierfabriek had. 
Intussen is die toren prachtig gerestaureerd: zowel binnen als buiten. In Genval troffen we 51 schutters, waarvan het gros zich afvroeg waarom wij zo ver waren gereden… Dat zelfde gros kenden we wel al intussen. Dus zo verwonderd zullen ook zij niet geweest zijn. Schone streek om door te rijden. Je passeert er ondermeer de oude fabrieksterreinen van 
Schweppes bv. Volgens Tom dateerde dat drankje van 1873. Na een dyslectische correctie via Wikipedia bleek dat 1783 te zijn… 
. Net voor je Rixensart bereikt, rijdt je ook door de druivenstreek van Overijse. Laatst zag ik daar trouwens een reportage over: de mannen die zich nog met dat ambacht bezig houden zijn inmiddels ook sterk uitgedund. Er zijn nauwelijks nog druivenkwekers daar. Harde stiel, en velen die te lijden hebben onder torenhoge (stook)kosten… Tegenwoordig hoor je toch maar weinig goed nieuws over alles wat traditie is. Alsof dat een vies woord begint te worden. En laat nu net dat iets zijn waar ze nog mee bezig zijn daar in Genval. Prachtig museum daar bij die toren. We kregen dus de kans onze ogen de kost te geven, en je weet echt niet waar eerst gekeken. Een impressie van prachtige foto’s vind je hier al. Maar er is nog zo veel meer te zien. Elkeen die lid wordt van de KNBBW zou verplicht moeten worden daar es langs te gaan. Met een auto mag je ook niet rijden zonder examens af te leggen eigenlijk, dus het idee zou nog zo gek niet zijn. Mochten velen al weten waar dat boogschieten haar wortels heeft, en wat dat vroeger betekende…
ICE Wim woonde vroeger op een boogscheut daarvan, en kende Genval dus goed. Het mag dan een prachtige stand zijn (ook bv. betreffende het comfort om in boog te staan). Ook met de handboog hoef je nergens schrik te hebben dat je ergens zal “haperen”. Hoewel. Dat haperen klinkt achteraf bezien al cynisch. Na 2 rondes hadden we het vlaggen. Ik bespaar U de details over het hoe, maar Wim kreeg zowaar de lat van zijn boog recht in zijn oog. Afschuwelijk om te zien gebeuren. En onzekerheid troef: Wim zijn oog zat letterlijk dicht, en ie kon die helemaal niet meer openkrijgen. Intussen begon het boeltje te zwellen. Dan maar zo snel mogelijk naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, en dat bleek op 9km de Clinique Saint-Pierre in Ottignies te zijn. Ze mogen dan wel snel op de spoedafdeling zijn geraakt, het duurde bijna 2u eer Wim een dokter te zien kreeg. Intussen was het voor ons nagelbijten en afwachten. Was het voor Wim geen plezier, dan zeker al voor ons ook niet meer natuurlijk. We wisten alleen dat Wim geen pijn voelde. Dat leek alvast al positief… Om 17u40 kwam dan plots het verlossende telefoontje van Wim zelf. Alsof er niets gebeurd was, klonk hij. Oef! Op amper een kwartiertje tijd had een halve wonderdokter dat oog zo weer open (dat bleek een geknelde zenuw te zijn), en met een soortement medische loctite werden enkele wondjes geheeld. Wim zag nog wel wat wazig door dat oog, maar volgens Dr. X zou alles snel op zijn plooi komen.
En boogschutters, tja, daar scheelt iets mee, dat wist U z
elf ook al. Het is vergeefs zoeken wat (probeer het maar es te vinden via Wikipedia, of door gewoon te googlen. Bespaar U die moeite…), maar het is zo. Wim dacht niet meer te schieten toen ie binnenkwam. Tot ie zag dat er nog mooi wat hoogspel stond. Op wip 1 stond van het 2de (h)ooge (what’s in a name, hé 
) nog teveel naar zijn goesting. Het ontlokte hem de intussen reeds legendarische woorden: “och, ik ga toch mijn boog nog maar es pakken en ‘een panachke’ schieten”. En zo geschiedde... Knal, en de Zijvogel lag op zijn trofeekast. Hoe prachtig kan boogschieten nog zijn? En qua mentaliteit kunnen ze er elders ook wel een puntje aan zuigen. Zowel Wim als Christine (die ambulanc
ier van dienst was geweest) mochten al hun verloren schoten nog inhalen. Waar maak je dat nog mee? Bovendien hard aangemoedigd door alle aanwezigen, en zeker ook het peleton achter ons van Aalst Park. En nog es een dikke merci ook aan Fréderic, afgevaardigde van de KNBBW onder Aalst ook. Maar evenzo voor de beschrijvers, de andere aanwezige teams en de uitbaters ginder. Ze zullen ons daar nog wel terugzien.
Zo eindigde een bewogen dagje dan toch nog in enkele toffe momenten. Ware het maar overal zo. Hoed af!
Voor alle veiligheid taxiede ICE D dan Wim terug naar Bredene, waar de ICE thuisblijvers (ICE Nadia in de eerste plaats, maar evenzo de naar ginder afgezakte ICE Karoline met de juniors) ongeduldig op ons aan het wachten waren. Ook onder de indruk, maar snel gerustgesteld natuurlijk toen ze onze lachende gezichten zagen. Onze juniors hun mond stond natuurlijk niet stil op de weg naar huis dan. Wat Wim alweer was overkomen… En zeggen dat de Sint enkele weken geleden in Veldegem Wim nog op het matje had geroepen om voorzichtig te zijn (en ‘m ook al een soort EHBO-setje kado deed )… De trouwe lezer zal zich dat nog wel herinneren!
Deze is niet van Phil Bosmans, maar niets schoner als deze spreuk: all’s well that ends well… 
Van "echte" boogschutters gesproken ! Met volle respect en bewonderendswaardig.
BeantwoordenVerwijderen