Kerstavond & Kerstmis: family-time…

Nog een geluk: we hebben zowel een grote als een ruime familie. ‘t Is maar hoe je familie definieert, niet? Mijn professioneel klokje was al beginnen tikken om iets over 3 A.M. en dus zat er tegen de middag al een meer dan een gemiddelde ambtenaren-werkdagje op. 7u38mins horen ze per dag te doen. Slik. Met een gemiddelde loopbaan in België van 28 jaar. Kan je je zoiets voorstellen? In Nederland is dat 34 jaar, in Zweden (en toch zeker een land met fantastische sociale voorzieningen, deftige pensioenen, en ga zo maar door) liefst 37 jaar! Als ik dan Rudy ‘Notionele Interestaftrek’ ‘t Leeuwke hoor miauwen op diverse media, dan keert mijn maag. Letterlijk. Spontaan beginnen ook woorden als vitriool zich in mijn hoofd te vormen. Wat je er dan mee doet, dat onderdruk voor de beschaving maar even.

Bon. Tegen de middag begon de bedrijvigheid voor het kerstavond-feest op volle toeren te draaien: en allen hadden ze zich een taakje toebedeeld… Alleen viel ik uit de boot. Hm. Goed management betekent natuurlijk ook dat je initiatieven laat, en vertrouwen schenkt aan de ondernemende partijen. Wie ben ik dan om me nog verder te moeien..? Terecht trouwens, want het feestje ‘s avonds was meer dan geslaagd.

Naast een passie voor de allerbeste bubbels ter wereld, heb ik er nog ene: met de schuttersfamilie (althans een perfect selecte bende gelijkgestemden) ontspannen. Gelet het feestje pas aanving tegen half zes, kon ik nog een uurke of 3 ontspannen. Dan moest ik wel het strijdtoneel vroegtijdig verlaten, maar daar maal ik niet om. De ontspanning primeert, en bovendien een nice side-effect: ik liep hier niemand verder voor de voeten, net terwijl de spanning natuurlijk steeg om alles in orde te krijgen. Dan heb je geen katalysator nodig, integendeel, je maakt je beter wijselijk uit de voeten, niet? Hadden we nu es allemaal ingeschreven onder Dimi, dan stond er geen maat op da papierke… De eerste ronde was nog nie koud, en er stond al een panache-bier klaar…

* * *

Mijn timing was perfect: thuisgekomen arriveerde ik met de neus in het paradijs: de heerlijke geur van de kalkoen in de oven begroette me uitbundig, en de kids hadden waarlijk een inspanning geleverd de decoratie tot in de puntjes te verzorgen. Mama deed hetzelfde met wat ons later werd geserveerd. En natuurlijk was de finishing touch voor papa, en zijn favoriete bubbels. Wat moet je nog meer op een kerstavond? Uiteraard ook een pak kadootjes, en net daar hadden de kids allicht nog het meest naar uitgezien. Niet te vergeten: ze hadden ook meerdere optredens voor ons in petto, dus niets aan het toeval overgelaten… Zouden ze dan toch iets van mijn genen hebben? Misschien zelfs dominant…

* * *

Het was bijna middernacht eer ieder veilig en wel in bed zat, en intussen begint het van voor af aan, want nu komen oma en opa, nonkel en tante en neef en nichtjes van Damme over. Kerstavond of niet, de boer moet zijn koeien melken, dus moeten we e.e.a. een beetje spreiden natuurlijk. Nu, we malen er niet om. En de kids al zeker niet: want onder die Kerstboom zijn natuurlijk nog niet alle pakjes open… Dat hadden ze al snel door, wees gerust…

Cheers! En vooral: Zalige Kerst – Joyeux Noël!

Werelderfgoed in Sint Amandsberg: Het Groot Begijnhof , en misschien straks ook de Toren die één van onze oudste en fierste traditionele sporten herbergt..? - Het Venetië van het Noorden, ofte de Koude Keuken…

8 ha beslaat het domein daar liefst, zo net buiten het stadscentrum, en op amper 10 min lopen (letterlijk aan onze juniors te zien) van ons sportief centrum…

Onze meisjes, dat weten we al, die zijn braaf, en als je deze 3 engeltjes ziet zitten, dan smelt je toch ook weg, niet? Het moet ook een serieus zicht geweest zijn, zo een bende van 12 daar op stap: Milan, Yentl, Henri, Julie, Louise, Glynnys, Dominique, Karoline, en nog een 4-tal poppen ook. Zo zie je maar, voor tradites, dien je al es een inspanning te doen. Het komt niet vanzelf.

Zelf hadden we ook een halve heilige aan tafel zitten. Patrick bleek het meest belust op onze nieuwste mascotte… Hij bleef nochtans stellig beweren dat het net de warmte was die motiveerde dat te dragen, maar wij weten wel beter natuurlijk… Maar, het weze gezegd, hij maakte van de nood een deugd, dat wel. Het werd een ontspannende namiddag, en net dat was de bedoeling. Geslaagd initiatief dus. COCO Björn was het meest trefzeker, Patrick het minst fortuinlijk. Als ik voor mezelf spreek, ik geniet immer het meest als de ganse familie in de nabijheid is, én we tevens met een groep copains kunnen samenschieten. Al de rest is toch bijzaak. Geef toe. Het schone van het leven zit in vele kleine dingen, dat vergeten de mensen maar al te vaak. En je moet er al es een beetje inspanning voor doen (of er al minstens WILLEN naar zoeken). Denk maar aan die ‘luiheid’ waar ik het in een eerder artikel al es over had. Dat is net de betekenis die ik bedoelde.

Andere onzer ICE’ers trokken naar het Koude van de Keuken in Brugge, tevens ander Werelderfgoed (t.t.z. Brugge dan)… Zo zie je meteen de parallel. En er is nog een parallel: terwijl ICE Tom zich verder poogde te bekwamen in de vogelenpik sport, pikten Nadia en Wim ook vogelkens mee op de wippen aldaar. Gespekt met Kalkoen. Een sterke Nadia haalde er 4 neer, waaronder 2 van die mooie beestjes. Wim koos voor efficiëntie, en haalde de 4-punter neer, ofte de schoonste vogel van de wip, namelijk die die helemaal bovenaan prijkt. Tevens voorzien van een (allicht gepluimde) kalkoen. Hopelijk is de diepvries voldoende groot… Jammer voor die andere 89 kalkoenjagers trouwens…

* * *

Ik werd deze morgen gezelschap gehouden, enkel door mijn vriend Douwe. Altijd trouw op post ‘s ochtends vroeg. Altijd. Zelf kan ie ook altijd op mij rekenen… De sprekende klok vertelde me toen: “… bij de 3de toon is het 3u 22 minuten” – mooi zo. Kon ik gelijk in mijn professionele pen kruipen, en na dit geblog, dien ik nog een uurke of 2 door te werken om dat af te ronden. En dan kunnen we stilaan uitkijken naar de avond, waar familie centraal staat. Ik weet niet wat het is, maar Kerstavond, daar geniet ik telkens weer van. Als het maar in familiekring is, en vooral: dat we dan al es lui mogen zijn, na het eten…

Elk zijn inspanning natuurlijk. Straks maken mijn huisgenoten het hier een drukte van jewelste, vol bruisende ideeën, om daar inderdaad een leuke kerstavond van te maken. Die drukte zelf: dat is niks voor mij, maar ik geniet wel van de gedrevenheid en motivatie waarmee het wordt aangepakt, en meer nog, ben er zelfs dankbaar voor. Al verdenk ik toch ook onze kleinsten enige motivatie aangevuurd door wat er onder die kerstboom klaarligt… Een verborgen agendaatje, jaja.

* * *

Bon, mijn luchtig (althans voor mij) digitaal intermezzo zit erop. Ik kan weer verder met het steviger werk. Moet ultimo deze middag klaar zijn, maar dat zal me wel lukken. Ik heb weer inspiratie opgedaan. De ontvanger van de boodschap zal het straks mogen ondervinden…

Dan draai ik de knop nog even om. En focus mij op de avond. De drukte ervoor laat ik even aan mij voorbij gaan. Daar heb ik er elke dag genoeg van. De beloning nadien: daar ga ik voor. Liefde met grote L kan je dat gerust noemen. Ook dergelijke momenten dien je te koesteren, vergis je niet. Ik ben ervaringsdeskundige. Ervaring, zoals eerder ook al es uitgelegd (en voor wie het leest), is net dat je iets leert uit wat je meemaakt. Dit maar pro memorie.

Bon, en nu back to de professionele pen. Daar ga ik jullie niet mee belasten. Gelukkig maar…

Carpe Diem: epicurisme of hedonisme..?

Een intussen beroemde zinsnede van Romeins dichter Horatius, vertaald U wellicht ook bekend als ‘pluk de dag’… Tegenwoordig wordt dat eerder hedonistisch gebruikt/opgevat, ofte: “geniet zoveel mogelijk van de dag van heden”. Horatius had het echter iets anders bedoeld: stel niet uit tot morgen, wat je vandaag al kan doen. Dat is natuurlijk al een licht andere invulling van diezelfde zinsnede, niet?

Ik volg Horatius, want als je er even over nadenkt: als je zijn ingesteldheid aanneemt, dan volgt daar bijna automatisch het hedonistische uit: door niets uit te stellen, krijg je ook meer tijd vrij. Het is dan gewoon nog een kwestie van prioriteiten. En ook daar valt nog iets over te zeggen: deel je dag niet in volgens de prioriteiten die zich aandienen, maar bepaal zelf je prioriteiten als je je dag plant. Anders laat je je leiden door de waan van de dag. Of hoe Horatius al een heerlijke voorzet gaf tot modern Time Management. En eigenlijk leidt dat tot de vaststelling dat er geen tijd is om lui te zijn. Lui, dan in de bijbelse zin van het woord. Luiheid heeft niet alleen te maken met in je zetel zitten, maar kan evengoed duiden op mentale inspanningen, consequent gedrag, en ga zo maar door.

Brr… hoor ik U zeggen, en dat op een zondagochtend? Wel ja: stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen hé… Zoals je kan zien, is er alvast 1 van onze poezen de eerder hedonistische interpretatie van Horatius genegen. Allicht was het nachtje jagen op waterratten vermoeiender dan wij kunnen vermoeden…

* * *

Er zijn echter zo van die dagen waar je niet hebt te kiezen. Althans wat mezelf betreft. Het rommelde in de hemel boven ons, met bakken water die neerplensden, er viel tussen 20 en 35L water gisteren, maar het rommelde ook in mijn buik. Buscopan, Imodium… het bracht wat soelaas, maar onvoldoende om u goed te voelen. Dus ik bracht de namiddag door in pijama. Ik had me helaas iets anders voorgesteld, maar bon, je hoort al es naar je lichaam te luisteren ook. De avond leek soelaas te bieden: het ging almaar beter. Bleek dat ik dan nog verwend met een heerlijk dessertje voor bij een avondfilmpje. Ja, slim: vanillepudding, die ik in veel te grote hoeveelheden binnenspeelde. Allicht overmoedig door het zich eindelijk wat beter voelen. Wat volgde was een 2de martelgang des dag: de moeder aller dumpings! Miljaar, wat een afknapper om de zo al rotte dag af te sluiten…

Voor zover al boeiend, kan ik verder niet veel toevoegen over de dag na het vergaan van de wereld. Dat vergaan is mij echter ontgaan, dat even terzijde trouwens.

* * *

Misschien moet ik me maar es aan een ontbijt wagen: team Dullaert lijkt zo stilaan van verdieping te veranderen (lees: ze ontwaken), en es horen welke plannen ze vandaag menen te moeten smeden. Wie weet vind ik ook wel iets om de dag van gisteren snel te vergeten. Carpe Diem, weet U wel?

Voor hen die we eerstdaags niet meer tegen het lijf lopen, en zoals U gisteren al kon lezen: geniet van de komende feestdagen. Zelf ben ik een aanhanger van een gezellig kerstavond, de rest interesseert me niet zodanig. En misschien es wat vuurwerk gaan bewonderen met Oudejaarsavond… We zien wel. Fijne zondag, en wellicht tot één dezer! Wij wensen U verder all the best, maar niet alleen de komende dagen.

* * *

Tot slot, vergeet niet regelmatig es een kijkje te nemen onder onze rubriek ‘Evenementen in de Kijker’… Wie daar es iets wenst zien tussen staan: aarzel niet ons aan te schrijven. We geven graag een duwtje in de rug waar dat kan.