zondag 22 december 2013

Wordt 2014 een schakeljaar, waar we nog lang naar mogen refereren? Of business as usual, en dus verder verval?

Wie deze week de Wipschutter las, ontwaarde voorwaar bemoedigende woorden, alvast voor wie tussen te lijnen wil lezen, en vooral: als de schrijver het zo bedoelde. Ik citeer even: de Voorzitter wil de toekomst van de (sic, met hoofdletters) “Edele Handboosport” waarborgen. Iets verder lezen we: de grondige wijzigingen van het reglement die in het vooruitzicht worden gesteld voor de toekomst van onze Nationale Bond, vragen de medewerking van U allen, teneinde de beste oplossing te vinden voor de problemen die zich stellen.

Is het inzicht dan weldegelijk gegroeid dat er zich binnen de Nationale Bond problemen stellen? Of moeten we nog even helpen de voorbeelden van wanbestuur op te sommen? Inzicht begint bij het onderkennen van problemen en fouten. Wie ootmoedig kan toegeven fout(en) te hebben gemaakt, die verdient respect ja. Als het wat wollige praat blijkt, zoals we al eerder mochten horen, dan zou ik eerlijk gezegd ook niet verwonderd zijn. Maar U kent ons: we zijn wel consequent. Immer. Schijnheilig al zeker niet.

Te weinig, maar weldegelijk hoopgevend veel, beseffen hoe belangrijk de jeugd is in onze sport. Ik stel regelmatig vast (dat heb je dan als je de sport in familieverband beoefent) een bijna verbazend enthousiasme vrij veel ‘oudere’ schutters die gecharmeerd zijn door de inspanningen van onze jeugdschutters. Er is dus een breder draagvlak dan menig bondsbestuurslid wel pleegt te denken. Ze moeten alleen willen, en soms moet je wat vuur aan de lont houden, en als het nodig is zelfs de lont in gang steken. Ook daar heb ik geen enkele schroom voor, integendeel. Ik wil nog jaren met mijn gezin kunnen genieten van deze sport, en we blijken niet alleen te zijn. Helaas is niet elkeen zo mondig, of aarzelen er wel enkelen wegens intimiderend gedrag van net leden van de Nationale Bond. En de voorzitter legt de vinger weldegelijk op de wonde: de problemen liggen niet bij de scbutters, maar wel degelijk in het volledig ONDEMOCRATISCH en ONTRANSPARANT bestuur, waar in hoofdzaak machtspelletjes van een vorige eeuw spelen. Wie zoiets nog blijft verdedigen, of poogt te ontkennen: die zouden ze zowel de spreekwoordelijke als de letterlijke trap onder de kont moeten geven.

En wees maar zeker: ik zal zij die het verdien wel een geweten schoppen, als dat nodig blijkt. Zij die denken dat het maar om te lachen is, die hebben het iets verkeerd ingeschat. We zijn nog maar begonnen. Maar de documentatie stapelt zich op… Glimlach

Ik zou zeggen: neem dan maar Uw tube algipan, als je je wil vastklampen aan het verleden. Uw handen gaan nog pijn doen, want ze zullen verkrampen bij dat vastklampen. Zeg dat ik het heb gezegd, en zit niet te mokken als het zover komt: een gewaarschuwd man, is er 2 waard: vergeet dat niet.

Aan allen die het van harte goed menen: geniet van die Edele Handboogsport. Want dat is ie weldegelijk, en er zijn heel veel schutters die het hart op de juiste plaats hebben. Alleen zitten ze vaak op de verkeerde stoel als je het mij vraagt.

Es zien of de eindejaarsboodschap hol blijkt als elk jaar, of als er weldegelijk een gemeende boodschap achter steekt. Dan mogen ze van mij die hoofdletters weer boven halen.

zondag 8 december 2013

Wat is het belangrijkst: gelijk hebben, gelijk krijgen, of de gewenste verandering doorgevoerd zien? (retorische vraag)

… dat de vraag retorisch is, is meteen ook het antwoord: het laatste natuurlijk: gelijk hebben is van ondergeschikt belang. Enkel de finaliteit telt, au final.

Sommige hebben het misschien gemerkt de voorbije weken. Er zijn fundamentele beslissingen die moesten genomen worden binnen onze federatie, waar we allemaal (of toch het gros) deel van uitmaken. De federatie toonde daadkracht enkele weken geleden. Benieuwd wat gisteren 7/12 hun finaliteit was: eindelijk de sprong voorwaarst, m.a.w. niet de weg van de minste weerstand, maar wel het tonen van besluitvaardigheid en vooral respect voor de eigen statuten en die van de haar subsidiërende voogdijorganen –en overheden.

Wie iets van beheer afweet, die weet evenzo dat authoriteit niet kan afgedwongen worden ‘in het veld’, door een papier(tje) c.q. een titel. Nee, respect en meer, navolging, wordt afgedwongen door jarenlang consequent beleid. Geen “2 maten 2 gewichten”-systeem.

We zijn dus meer dan benieuwd of eindelijk wordt afgestapt van de autocratie, het gebrek aan transparantie, het nepotisme, de zelfingenomenheid en zelfgenoegzaamheid, het immobilisme… Lijkt nogal stevige boterham, niet? Nodig ook, want dergelijke bestuursvormen zijn niet meer van deze tijd. Zag U al een KMO (men neme pakweg Lotus Bakeries, omzet 280 mio EUR, beursgenoteerd), waar een bestuur zo immobiel is? Hoe lang zouden dergelijke bedrijven het volhouden met een veel te zwaar bestuur in verhouding tot haar takenpakket (als je er dan nog van zou uitgaan dat dit takenpakket nog door iedereen met evenveel serieux wordt uitgevoerd, quod non)..? Niet lang hoor, hooguit een jaar.

Het gebrek aan democratische transparantie is het meest precair, want net daar kan een organisatie de draagkracht die ze heeft ‘in het veld’ verbreden. Nu heeft het nog altijd te veel van een ivoren toren, waar immobilisme troef lijkt. En een bijna ingebakken schrik voor verandering. Om succesvol te zijn, moet je wendbaar zijn ja. Echter het ander extreem is dat men vaart waar de wind heen blaast, en ook dat is niet de bedoeling. Dat zou betekenen dat men vaart zonder kompas. Lees: zonder visie op (middel)lange termijn. En toch, als je de statuten even leest, dan blijkt dat het kompas al jaren niet meer is bovengehaald. Wellicht spelen persoonlijke belangen daar een veel te grote rol. De Keizer van Oostende achterna..? Het heeft er alles van mee…

Nu, stel nu nog dat er daadkracht is gebleken gisteren: één zwaluw maakt de lente nog niet. Benieuwd wat er de komende jaren nog zal aangepakt worden. En wat de échte motieven, doelstellingen en visie zijn.

Als die irrelevant zijn, dan zal verval de enige blijvende constante zijn. Net wat we heden vaststellen. De tanker is al vastgelopen, maar sterke schouders kunnen nog veel omkeren. Dat kan altijd. Dat vooruitzicht stemt ons nog immer optimistisch. Let’s wait and see. Zelfs al hebben we gelijk, krijgen we gelijk, het maakt au final niks uit. Wij hangen gelukkig niet vast aan die tanker. Ze heeft echter maar nut als ze de weg toont, of ze zal uit zichzelf irrelevant worden. Tot nevel verstuiven… als je de metafoor kan begrijpen. Met enige nostalgische weemoed kijk ik met plezier terug op een periode toen ik met mijn grootvader mee op boogschutterspad mocht. Het is intussen bijna 30 jaar geleden… Ik zie nu een patient op palliatieve zorgen, zo ver zijn we heen…

maandag 2 december 2013

De helaasheid der dingen… of toch niet?

Dezer dagen  haalt kwantiteit het niet boven kwaliteit. We konden enkele toffe dagen beleven (zoals onze eigen ICE Mondays, maar andererzijds ook enkel toffe dagen in het weekend). IMG_4743Eerst hield een hardnekkig virus huis in ons huishouden, en dat verplicht je als snel om wat gas terug te geven, anderzijds ook al es tijdsgebrek, of gebrek aan aangemaan buitenweer. Kou maakt ons niet, maar combineer het met veel wind en nattigheid en dan ontbreekt me de “goesting” snel. Voor mijzelf kan dat nog gaan, maar denk ik dan aan vrouw en kinderen, dan vergaat het lachen je snel.

Gisteren zondag was nog es zo’n prachtig voorbeeld. Vol goeie moed vertrok ons gezin voor een namiddag ontspanning naar St. Amandsberg. Voor de laatste keer op zondag zo bleek dan een dik halfuur. Want: 34 schutters, en dan beslist e.o.a. blinde g*k dat het beter is op 1 wip te schieten. Welaan, wie een wip laat leegstaan, die zou een schorsing aan zijn been moeten krijgen. Nu, het zal zichzelf wel wreken, want meer en meer mensen haken af op die manier, en dat is volledig terecht m.i. …

Je zou dan denken: wijsheid komt met de jaren. Helaas: in deze is het IMG_4748de dwaasheid of meer de verdwazing die stijgt met jaren. En dan verwonderd zijn dat die stijgt recht evenredig met de gemiddelde leeftijd van de deelnemers. De verantwoordelijkheid afschuiven op iets of iemand, is dus fallikant verkeerd en zelfs (bewust) gedaan om verwarring te zaaien. Nee hoor, het zijn de inrichters, zij die verantwoordelijkheid hebben WILLEN (want zij kiezen er zelf voor) dragen, die evenzo verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van hun acties.

Hoog tijd dus om de gevolgen van verantwoordelijk ook op te nemen. Je kan namelijk niet van 2 walletjes blijven eten. Verantwoordelijkheid nemen, betekent vooral aan de kar te trekken als het slecht gaat. Als alles rozengeur en manenschijn is, lijken velen verlamd, en zien ze zelfs niet meer verder dan hun neus lang is. Juist: wegens een gebrek aan visie (en dus een strategie). Wellicht wegens gebrek aan inzicht. Wel, in een democratie wordt zoiets afgestraft: maar hier ontbreekt het natuurlijk aan democratie. Soms heeft die dus al es een voordeel… Hoewel we ook daar vaak zien dat men nog liefst kiest voor de weg van de minste weerstand. Liever lui dan moe natuurlijk. Maar dat al dezen die zich daaraan bezondigen, dan maar es ophouden met te klagen. Want de boter ligt integraal op hun eigen hoofd. Er is niks verkeerd met es een inspanning te doen. Integendeel.

Ontmoedigend, dacht u? Helemaal niet. Voor ons werkt dat als een rode lap op een stier: geef ons maar moe dus. Wie kiest voor lui moet niet langer op begrip en steun van ons rekenen. Ever.

* * *

zaterdag 23 november 2013

There are no facts, only interpretations…

In de pen (of eerder het keyboard) kruipen, dat is voor mij even stoom afblazen. Maar ook meer dan dat, want ik kan het niet zonder boodschap mee te geven. In alles wat ik nu éénmaal doe, zit onder het oppervlak wel ergens een lange termijndoelstelling verborgen. Onze blog telt al meer dan 500 artikels intussen, wie die allemaal las (en van sommige artikels een punthoofd kreeg), die moet ik feliciteren. Hoewel ik betwijfel of er die wel zijn… Smile. Het zou kunnen, want we tellen al meer dan 60.000 bezoekers in al die tijd. Not so bad, at all. Het contrast met sociale media (waar je natuurlijk geen ellenlange boodschappen kwijt kan) is wel frappant. Daar bereiken we 40 tot 60.000 internauten per week. Het is tevens een pak interactiever. Nuances, dat is iets anders. Daar heb je wat meer tekst voor nodig.

Even terugspoelen in de tijd. Men zegge september 2010. Ik reed samen met Karoline, en onze kleine Henri, fietsend en genietend van prachtig herfstweer, langs de oude spoorbedding van Gistel richting zuiden. Eerst waren Julie & Louse al ‘afgezet’ bij de VKSJ Gistel voor een namiddag jeugdbeweging. Voor de enkele uren dat ze daar mochten vertoeven, kozen we ervoor een tochtje te maken. Dat bracht ons als bij toeval voorbij een uitnodigend bord dat ons vertelde dat een terras open was, zo net voor we Eernegem binnenreden. Een heerlijke kop koffie lonkte dus! En Henri? Die was intussen vreedzaam ingedommeld van het gewiebel doorheen het polderachtig langschap. Waar ie toen over droomde, hebben we het gissen naar, maar het moet ‘m best hebben aangestaan. Winking smile

En zo begon het nieuwe begin van onze huidige tijdsrekening. Geïnspireerd door zicht op 2 staande wippen. En ja, het was zowat 30 jaar geleden dat ik die nog opgemerkt. En sindsdien beweegt er wat, overal. De een heeft het al wat liever dan de ander, dus ontstaat er controverse. Heerlijk toch? Houdt u niet van een INHOUDELIJK debat dan? Een parcours vol hindernissen, enkele ontgoochelingen ook, en vele successen. Dat hoort nu eenmaal bij een parcours, spijts wat velen mogen denken. Waar wij nog het meest van houden? Wel dan, voor zij die het na 525 blogposts nog niet zouden snappen: het evidente in vraag stellen. Pure dialectiek dus. There are no facts, only interpretations, snapt U nu al de titel? Velen blijken en bleken te zijn vergeten even de vraag te stellen WAAROM iets al of niet in stand wordt gehouden, en tot welk doel het strekt. Cruciaal nochtans, als men niet ter plaatse wil blijven trappelen. En zoals U stilaan weet: ter plaatse trappelen, betekent zoveel al achteruitgaan. Laat nu net dat de vaststelling die eerder reeds in 2004 werd gemaakt door VlaS. En geheel terecht. Het blijkt in dovemansoren te zijn gevallen, want de vlijmscherpe en heel juiste analyse, is vandaag nog immer actueel. Actueler dan ooit zefs. Maar dat in 10 jaar niemand een handschoen opnam? Dat is finaal intriest. Let wel: zeker mensen ontmoet die het meer dan goed bedoelen. Echter, om één of andere reden, lijkt ons, zijn ze verlamd. Of is dat vastgeroest? Of een gebrek aan moed? Want er is weldegelijk inzicht aanwezig. Finaal is hen maar 1 iets te verwijten: als straks ons hobby massaal vermarginaliseert (en marginaal heeft hier in eerste plaats de betekenis dat ze betekenisloos wordt, iets marginaals, dat behoort tot de marge nl.). Dat is weldegelijk een verpletterende verantwoordelijkheid. Maar te veel lijken daarin te berusten. Zeker niet allemaal dus, maar die enkelen lijken niet in staat te zijn het tij fundamenteel te keren.

Wel, dan volstaat het kleine zweepgildes te hebben die zich doorheen dat moeras wagen, duidelijk stelling nemen, op meniger teen trappen (figuurlijk dan), de problemen durven benoemen, en ga zo maar door. Maar vooral ZELF doen wat ze pretendeert. Walk the talk, kan je dat zo gebald zeggen in het Engels. Geen alternatief in het nederlands wat zo kort en krachtig kan omschrijven.

Laat ons es iets citeren uit de statuten van de KNBBW: hier zo: DOEL, ARTIKEL 3: and I quote: “De vereniging heeft tot doel bij de leden en ook bij de jeugd de zin tot lichamelijke opvoeding te bevorderen inzonderheid door het hanteren van de handboog op de staande wip een gezonde lichaamsbeoefeningen een aangename geestesontspanning aan haar leden te verschaffen, en in het bijzonder de vriendschapsbanden onder de leden van de vereniging en de vrienden schutters te bevorderen meer bepaald door het inrichten of organiseren van vriendenwedstrijden, tornooien, kampioenschappen, samenkomsten, feestelijkheden en dergelijke”. Helderder kan eigenlijk niet. Echter, kan U mij 10 voorbeelden geven van de voorbije 10 jaar, waar dit is toegepast zowel naar de letter als naar de geest. Dat laatste is namelijk minstens zo belangrijk.

Sta er even bij stil, en stel, na herhaalde lezing, met mij vast hoever men is afgedwaald van deze duidelijke doelomschrijving. Er restten dus maar 2 opties: ofwel past met de statuten aan, ofwel past met zich aan aan de statuten, die duidelijk door welmenende mensen zijn geschreven.

Elk gild dat lid wordt van de vereniging (zoals ze in de tekst wordt geheten, ofte in bekendere termen, de KNBBW), zou verplicht moeten worden deze statuten te onderschrijven op straffe van mogelijke schorsingen en uitsluitingen. Tot heel recent, bleef ik met de indruk zitten dat enkel de macht van het getal de overhand nam. Enkel KWANTITEIT leek te tellen. Het volstaat vol trots op diverse manifestaties in superlatieven te kunnen spreken over aantallen. Weer zoveel leden meer. Wedden dat U dergelijke klanken zal horen op de komende sectorvergaderingen in december..?

Ze nu zelf: wat verkiest U? Kwaliteit of kwantiteit? Wist U overigens dat kwaliteit leidt tot kwantiteit? En niet omgekeerd dus. Dat laatste is visieloos korte termijn denken. En dat is dan weer het gevolg van de beperkte daadkracht die is getoond om de vertegenwoordigers van de vereniging te selecteren. Een treffend voorbeeld deze week met de meer dan terechte schorsing van een afgevaardigde in sector 1. Triest ja, maar helemaal niet onverwacht. De hoofdafgevaardigde heeft in deze een pak boter op het hoofd, want wist al bij de aanstelling welk vlees ie in de kuip had. De imagoschade is niet te overzien. We kunnen in deze enkel de daadkracht van het hoofdbestuur prijzen, maar tevens ook de maatschappij zelf die in eerste lijn slachtoffer is.De mantel der liefde werd wijselijk opgeborgen gelaten.

En voor zij die moed putten uit dergelijke voorbeelden: steek je kop niet in het zand. Je zal ruggensteun krijgen, dat werd vorige week bewezen. Er zijn weldegelijk mensen binnen de vereniging die het echt wel menen, maar die dus ook af en toe es moeten schrikken. Ook voor hen is het een drempel waarover ze heen dienden te stappen. Maar ze deden het toch. Alle lof daarvoor dus. Als het nu maar weer niet bekoelt, want daar vrees ik nu al een beetje voor. Ik hoop dat ik voor eens ongelijk krijg. U merkt echter al de twijfel in mijn betoog. En ik vrees dat die gegrond zal zijn. Niets kan mij echter tegenhouden de ingeslagen weg met doorzetting en volharding te blijven bewandelen. Ik ben het verschuldigd, zowel jegens wijlen mijn grootvader als (en zelfs meer nog) jegens mijn kinderen en hun generatiegenoten.

Laat die plaatsvervangende schaamte maar vallen. Tijd om trots te mogen zijn. Hoog tijd…

Uw bondgenoten, al bijna 3 jaar nu. Ziet u ook dat geduld loont?

zaterdag 2 november 2013

Aller-schijn-heiligen…

Gisteren en vandaag eren en herdenken we onze naasten-overledenen. Eigenlijk een jaarlijks terugkerende show op diverse kerkhoven ten lande. Vaak heeft het iets van een modeshow zelfs. Hoe eer je ECHT je naaste? Door 1 dag per jaar es langs te gaan op een kerkhof? Juist ja, een retorische vraag, wat dacht u. En wie niet zou weten wat een retorische vraag is: even kort: dat is een vraag stellen waarvan het antwoord al gekend is, waarbij de vraag bewust gesteld wordt om een punt te maken.

De 2 belangrijkste mensen die ik al verloor, op mijn 15de mijn grootvader, en op mijn 20ste mijn vader, hebben me iets anders bijgebracht. Moeilijk om dat hier uiteen te doen, maar ik kan alvast besluiten dat ik hen alleen maar eer kan aandoen door hun erfenis door te geven. Hoe doe je dat? Door het voorbeeld welk ze gaven, elke dag opnieuw aan de lakmoesproef onderwerpen. The proof of the pudding is in the eating, wordt al es gezegd. M.a.w. niet wat je zegt telt, wel wat je doet. En dat in alle dagdagelijkse acties die je onderneemt. Het zit dus vaak in kleine dingen. Die ademen dan de levenslessen die je kreeg van je naasten. Die hoeven niet eens overleden te zijn natuurlijk, integendeel. De rest is allemaal praat tegen de vaak, zoals we op zijn westvlaams al es plegen te zeggen.

Wil je getest zien of je ‘succesvol’ bent hierin, dan volstaat het te kijken rondom jou: mensen waarvoor je verantwoordelijkheid draagt, zoals je eigen kinderen. Als je trots kan zijn op hun gedrag, dan mag je er alvast vanuit gaan dat je inderdaad consequent bent in je gedrag (wat dus al te vaak verschillend is van wat je zegt). Durf je die oefening aan? Zou je in elk geval moeten doen: het zegt veel meer over jezelf, dan je zou denken. Zeker als het minder is dan je verwacht, zou je vooral naar jezelf moeten kijken. Al te vaak komt dan Calimero om de hoek kijken… Wat fout is, is de schuld van een ander, of door omstandigheden… Niets is minder waar! Je hebt het quasi integraal aan jezelf te danken. En hoe langer je die calimero-pet blijft opzetten, hoe meer bewaarheid je stelling zal worden. Je bedriegt met andere woorden jezelf, want je bent bezig (onderhuids zelfs doelbewust) met een self-fulfulling prophecy. Wie het aandurft aan echte introspectie te doen, die zal dat heel helder zien, maar durft natuurlijk meestal die confrontatie niet aan. De weg van de minste weerstand is dus die van Calimero… En inderdaad: jaren later verzeilen mensen in situatie waarbij je bijna zou geloven wat ze zeggen: dat ze er niet kunnen aan doen. Maar vraag ze dan es welke kansen ze al allemaal vergooiden…

Uiteraard zijn er uitzonderingen. Altijd, en dan zal je ook vaststellen dat dat zo is. Die mensen verdienen van mij dan ook een duw, tot een stevige, in de rug. En vaak zie je dat het tij dan inderdaad snel keert. Maar niet door dat ene duwtje, wel door de doorgedreven inspanning van het individu, dat zijn eigen lot daadwerkelijk in handen neemt. Het is zo mooi omdat te zien. Dat is dan weer waar coaching om draait. Je kan je niet voorstellen hoeveel je daarvan “terugkrijgt”. Jip, om het met een De Wever-boutade te zeggen: ik ben een gelukkig man, vooral omdat ik al veel gegeven heb, en mezelf al vaak gegeven. Eerste voorwaarde om iets terug te krijgen…

* * *

Got ja, deze blog gaat in enge zin wel over boogschieten, of ruimer, de waarde die traditionele sporten kan leveren in wat ik hierboven bCalimeroeschrijf. Zie je ook al die calimero’s… Of beter: hoor je ze ook? Elke dag. Klagen. Klaarblijkelijk analyseren ja, maar er iets aan doen? Of zelfs maar zover geraken dat ze uit die analyse zouden moeten beseffen dat ze zelf boter op het hoofd hebben? Dat is natuurlijk een brug te ver, wat dacht je. Ik zie ze elke dag, en ze zijn met veel… Veel te veel. Liever lui dan moe.

Als er bij het lezen van dit opiniestuk ook maar 2 mensen zouden zijn wiens spreekwoordelijke frank valt, dan zou ik al tevreden mogen zijn, maar spijtig genoeg denk ik te ambitieus te zijn. Maar dat is dan weer de aard van het beestje… Winking smile

maandag 28 oktober 2013

David vs. Goliath…

OK, toegegeven, het wordt straks, als al de blaadjes tegen een kleine 120km/h zijn weggewaaid, weer allemaal beter met de nieuwe iPhone 5S. Beter: ja, want wij vertellen graag verhalen, maar dan vooral met beelden. Dé kracht van sociale media vandaag zit ‘m namelijk in die beelden (foto’s, video’s). Je hoeft alleen maar enkele businessaccounts van Facebook en Twitter na te gaan, en je posts analyseren op impact/succes bij je doelpubliek, maar vooral ook welke posts traffiek genereren naar pakweg je website waar je je producten en diensten aanbiedt. Facebook blijft de onbetwiste 1, maar wordt nu al gevoldg dichtbij door Pinterest. Al de rest, rommelt maar in de marge.

Maar goed, daar wou ik het niet over hebben. Wel een groteIMG_4427 inleiding en omweg om het over dat laatste te hebben: rommelen in de marge. Het woord marginaliteit is ervan afgeleid. En stilaan krijgt een volksport als boogschieten op staande wip, ook zo’n splijtzwam voor de voeten. Krijgen is eigenlijk een understatement. Het ligt er al, jaren zelfs, en het wordt helaas niet opgeruimd. Ik begrijp dat niet. Ieder orgaan analyseert, stelt hetzelfde vast, maar actie..? Nee, geen dus, met als gevolg: het verergert alleen maar. Waarom dat zo is, heeft ook, net als het actuele debat, te maken met een democratisch deficit. Er is geen tot nauwelijks nog een sociale mix. Eigenlijk zelfs bijna de omgekeerde wereld. Het publieke platform is verlaten, achtergelaten, door de mensen die WEL visie kunnen geven. En zij die er nog zijn, verminderen jaar na jaar, omdat ook voor hen geldt dat je niet eeuwig vecht tegen de bierkaai. Je houdt zeker enige tijd vol, zeker als het een passie betreft. Maar voor iedereen zijn er grenzen. Wie vandaag in federaties verantwoordelijkheid draagt, heeft dus boter op zijn/haar hoofd, want ook schuldig verzuim is, zoals geschreven, een basis van schuld. Je hoofd afwenden, en denken dat zonder te innoveren, het tij vanzelf zal keren (heb ik letterlijk zo mogen horen deze week) is het als het licht van de zon ontkennen.

Er is een waals politicus geweest, intussen gestorven, maar iedereen kent ‘m wel, die ooit zei: het begrotingstekort is er vanzelf gekomen, het zal ook vanzelf weer verdwijnen. Dat liet geen kat onberoerd. Maar als zoiets over onze favoriete volkssport wordt gezegd, dan kijkt niemand daarvan op. Neen, integendeel: alle beste stuurlui staan aan wal, en zij die op de schepen zitten, zijn 90% van het slag dat evengoed aan diezelfde wal had kunnen staan…

Wanneer recht iemand zijn rug es..?

Vraag van De Internethooligan. Kwestie van misverstanden te vermijden… Winking smile

zaterdag 26 oktober 2013

Wintertijd!

Je zal er straks helemaal niks van merken, net integendeel. We zullen ons op de Canarische Eilanden wanen, als we de weerberichten mogen geloven. Tant mieux zou ik zo zeggeDaylightSaving-World-Subdivisionsn, want op al de slechte weer zitten we zeker niet te wachten. Wel wordt de nacht een uurtje langer straks. Trouwens, enkel de ‘blauwe zones’ op deze wereldkaart, geven aan waar het werken met winter- en zomeruur wordt gebruikt. Verwar dit dus niet met een kaart die aangeeft tijdens een verkiezingsshow waar welke partij gescoord heeft. Gwendoline zou er nochtans wel voor tekenen, denk ik. Bruno daarentegen lijkt wel letterlijk ‘naar de woestijn’ gestuurd, als je het zo zou bekijken… Winking smile

* * *

Het is duidelijk weer een weekje “techno” geweest… Nieuw OS voor iDevices (iPhone, iPad, etc…), OS X Mavericks, Windows 8.1. Veel applicaties ook, die in een nieuw kleedje zijn gestopt. Wat mij opvalt trouwens: hoe langer hoe meer zie ik dwars doorheen de GUI-laag heen, en bekijk alles met de bril van een veeleisend gebruiker. Altijd overal toegang hebben tot je eigen informatie, op éénder welk toestel, en dat zonder veel poeha-hocus-pocus aan instellingen. Ik heb dat zelf gelanceerd in proeffase nu 10 jaar geleden. Straf. Dat is een decennium. En nu zie je dat de doorsnee gebruiker het allemaal voor de voeten geworpen krijgt, en hoe. Ik hoor niemand nog de bezwaren opwerpen, waar ik indertijd mee te maken kreeg. Gelukkig maar (toch voor zij die de diensten aanbieden), maar toch. Het principe hoe technologie hand in hand met de sociale media, ons digitale leven veréénvoudigt, kan ik alleen maar toejuichen. Het maakt mijn eigen leven in elk geval een veelvoud éénvoudiger. Ik kan mijn ding doen, éénder waar ik ben, en op éénder welk toestel, op éénder welk tijdstip. De aard van het beestje maakt dan ook dat je dat inderdaad ook doet. Een val waar je eigenlijk makkelijk in (kan) trappen hoor je nu velen roepen. Alsof je doodgaat van te werken. Ik denk dat onze voorouders wel andere tijden hebben meegemaakt…

* * *

Dat brengt ons stilaan naadloos waar ik wou arriveren: iedereen is intussen, met de dekmantel van de sociale media aan (die er eigenlijk geen is, daarin vergissen de meesten zich trouwens), opiniemaker. Of eerder: probleemduider. Want wat je tegenwoordig eigenlijk vooral hoort overal, zijn geen meningen, maar jan en alleman die zijn gal spuwt. Maar dat is veel te gemakkelijk. De wereld van de toekomst is aan zij die OPLOSSINGEN bieden. Problemen benoemen, dat kan iedereen (en doen ze trouwens ook). Maar dat brengt ons geen stap dichter. Ik haat trouwens het woord PROBLEEM. Per definitie draai ik een knop om in mijn brein, die het woord probleem omzet in het woord uitdaging. En dan pas ga ik aan het denken. Wat je dan doet, is niet negatief, want wie met een uitdaging wordt geconfronteerd, die is bezig met het bedenken van oplossingen en opportuniteiten. Dat brengt tenminste zoden aan de dijk. Ik zou bij wijze van oefening gewoon es deze simpele zaterdag moeten bijhouden hoeveel ‘problemen’ er op ons afkomen, in de normale waan van de dag. Ik denk dat ik er met een A4 niet kom. De toekomst is dus aan de diegenen die zo’n knopje installeren in hun brein. Of je het nu wil inzien of niet. Waar zit dan het pijnpunt? Wel: iedereen leeft zo snel in het “hic et nunc” met onmiddellijke en directe communicatie, dat ze zo goed als allemaal vergeten waarheen ze eigenlijk aan het varen zijn. Elk uur keren ze wel es van koers. Stel je voor dat je doel zou zijn de oceaan over te varen, en je zo navigeert. Je zou er nogal een end over doen om op je bestemming te geraken. Wel, in die tijd zitten wij momenteel vast. Nog een geluk dat onze kip geen tweet kan sturen als ze een ei heeft gelegd. Of dien ik te zeggen ‘nog’ niet..? Smile

En in die snelle wereld, dient onze traditionele sport zich in te passen. Ja hoor, u leest het goed: velen denken (bij vergissing, geloof me vrij) dat ze daar naast kunnen kijken: helaas. Waar ligt dan de uitdaging? (zie: ik heb dat knopje al zitten, het IS namelijk GEEN probleem) Die ligt in het verzoenen van wat technologie in ons leven doet, met tradities. En dat kan perfect. Eén voorbeeld? Wel: tijdens een sportwedstrijd vliegen de tweets je om de oren. Ook dat zou vandaag kunnen in onze traditionel boogsport. Het is maar 1 manier om onze jeugd op een slimme manier betrokken te houden bij een traditionele sport. Wist U dat de NMBS liefst 12 fulltimers in dienst heeft om te twitteren? Velen kunnen zich daar niet eens iets bij voorstellen.

De uitdaging die voor ons ligt, en voor het grijpen: dat zodanig inzetten dat het een troef wordt. Ik heb deze week trouwens nog, alweer mogen vaststellen hoe graag mensen hun hakken in het zand zetten, en het enkel over problemen kunnen hebben. Ik hoor dan zeggen en schrijven: het is a10 jaar zo. En dan? Et alors? (… zou de illustere Mitterand hebben gezegd).

Ik kreeg deze zomer zelfs nog te horen, van een Hoofdafgevaardigde (sorry voor de Hoofdletter, want die is eigenlijk niet eens verdiend) te horen dat ik zelfs de schuldige was voor het feit dat tegenwoordig ook de boogschutter sociale media gebruikt. Hm. Ik denk dat ik dan net iets teveel krediet krijg. Ik stel alleen maar vast wat er in de wereld gebeurt, en speel erop in. Het verschil namelijk tussen iets als probleem benaderen tegenover het aanzien als een uitdaging.

IMG_4394Yep, er is nog veel werk aan de winkel. Heel veel. En zo hebben we het trouwens graag… Winking smile

Dit kerelke bv… droogde mij maandagavond af met een simpele 2-0. Toegegeven: hij is begaafder dan zijn vader. Die Hoofdafgevaardigde mag zo stilaan een pamper gaan zoeken zeker? The best is yet to come… Open-mouthed smile

Bon, genoeg geschreven. Ik denk dat we straks maar es daad bij het woord gaan voegen. We zullen allicht wel een park vinden waar minstens 2 wippen staan, en zo een namiddag familiaal plezier mogen beleven. Al de rest is finaal toch maar bijzaak. Als maar het familiaal plezier ook binnen 10, 20, 30 jaar nog kan. That’s the whole point! Er zouden toch enkelen es kunnen inzien dat we NIET met een Olympische discipline bezig zijn…

Geniet van Uw weekend, en voor degene waarop van toepassing: een heerlijke herfstvakantie!

vrijdag 25 oktober 2013

Affichepolitiek!

… er broeit iets! De herfst is begonnen (nog niet buiten), dus als beloofd neem ik stilaan de blog-draad weer op.

Stay tuned dus, voor uw dagelijkse krant!

vrijdag 4 oktober 2013

Intellectuele staking loopt op zijn eind… Tijd voor een pamflet!

Misschien dacht U dat wel, kan goed zijn. Er moet altijd iemand zijn die de actie start, niet? Niets is echter minder waar. Ons lopend tornooi draait namelijk op volle toeren. T.t.z. nog 1 weekend en we wIMG_4197eten weer het verdict. Maar we weten nu al veel: het was heel succesvol én de schutters toonden hun gulheid. We zullen zeker 2.000 EUR kunnen ophalen voor de Vlaamse Liga tegen Kanker, en dat is een onverhoopt resultaat zonder meer!

Nog 1 weekendje dus, waar nog een dikke 10 pelotons komen strijden, en waar we toch gaan proberen om zelf ook te zorgen nog te kunnen meedoen. We zullen het op één van deze namiddagen moeten doen. Er zomaar tussenkruipen lukt toch niet. Het is daarvoor net allemaal iets te veel en te druk. Men zou al es vergeten dat er heel wat bij komt kijken. Het is een hele organisatie om het rond te krijgen enerzijds, te zorgen dat alles in goeie banen loopt, de scores bij te houden (op op indivueel niveau) en dat alles snel online te brengen. Maar het lukt ons aardig. Mooi eigenlijk, voor de kleinste en jongste gilde van ons landje? Ik gok maar, maar zal er niet ver naast zijn. We hebben toch al 3 tornooien op ons conto. 1 winterseizoen, en het 2de staat voor de deur. Ook dit jaar ons eerste blokschieting… Kortom, we doen mee, maar we doen het allemaal net iets anders. En anders wil daarom niet zeggen beter. Nee, we doen het anders. En dat werd tijd ook. En ook met onze vaste leden, begint het aardig te lukken. Het kaf werd van het koren gescheiden, en dat was een prima zaak. En dat we met wat kaf opgezadeld zaten, dat was inderdaad zo. Goeie zaak dat we die overboord konden gooien. Er is geen plaats voor wat is vastgeroest bij A.D. ICE. Klein zullen we bewust blijven, maar evenzo innoverend. En dat is net waar onze Unique Selling Proposition zit, voor hen die al es een businessplan hebben gemaakt. We stellen in vraag wat al jaren evident lijkt niet in vraag te mogen gesteld worden. Meer nog: we doen het dan vaak nog ook, waardoor hier en daar oogschellen afvallen. We zien elk jaar evolutie elders, en we zien dat er wordt gekopiëerd. Welaan: daarvoor zijn we er net. Alleen, net als iedereen zal denken “voilà, nu hebben we het weer gehad” zullen we zonder twijfel wel weer iets uit onze hoed toveren.

Zij die denken/hopen dat het anders zal zijn, zijn eraan voor de moeite dus… Smile We zijn er, staan er, en gaan altijd een spreekwoordelijke luis in de pels blijven zijn. En dat doen we door mee te draaien in het systeem, en dan toch weer ergens tegen een (spreekwoordelijk) scheen te schoppen, of een heilig huisje neer te halen. Er is verdorie werk aan de winkel. En zonder innovatie zal het echt niet lukken. Wie niet (wil) begrijpen dat met meer van hetzelfde het tij zal keren, die is er aan voor de moeite. De voorbeelden zijn legio. Een verminderde interesse bij de jeugd, met als 1 van de logische gevolgen ook minder volk op de openbare schietingen, en ga zo maar door. Straks zijn er meer en meer gildes die noodgedwongen hun 2de wip werkloos zullen moeten laten staan, en dat hebben ze integraal aan zichzelf te danken. Laatst kwam ik op zo’n beschrijf terecht, waar liefst 48 schutters waren, en er alsnog werd beslist maar 1 van de 2 beschikbare wippen in te zetten. Welaan: wat denk je? Volgend  jaar en de jaren erop, zal dat blijven hangen, en zal de volbloed-schutter die stand UITERAARD links laten liggen. En TERECHT !

Helaas zag en hoorde ik nauwelijks (ttz geen) initiatieven aangekondigd, of minstens geruchten ervan, dat er volgend jaar iets innoverends op ons afkomt. Meer van hetzelfde dus, maw: ik kan nu al de voorspelling maken: het winterseizoen wordt nog slechter dan vorig jaar, en ook volgend jaar gaat de mist in. De gezonde sociale mix is er helaas ook niet meer, of nauwelijks nog. De populatie wipschutters, die is geen doorslagje van de bevolking. Integendeel. Reeds begin de jaren 2000 werd deze analyse al gemaakt door VlaS. We zijn meer dan een decennium verder, en het lijkt alsof alles in dovemansoren is gevallen. Enfin, het lijkt niet alleen zo, het is zo. Je hebt natuurlijk altijd wijsneuzen, die denken het beter te weten.  Velen zijn best wel in staat te analyseren, en dat is relatief éénvoudig te vertalen: analyse is bij velen verworden tot observatie. Zo ook bij de diverse federaties. Ze dénken alleenDadAndKids te analyseren. Eigenlijk zijn ze enkel bezig met observatie. Lees er maar es de diverse (enfin, er zijn er niet veel, maar ze zijn er wel) stukken op na. Dat zijn geen analyses. Het enige wat je kan vaststellen, is dat zij ook vaststellen (observeren dus) wat elkeen inmiddels al jaren weet. Analyse betekent dat je ook actief zoekt naar oorzaken. En éénmaal je zover bent, kan je de volgende stap zetten: remediëren. Vooralsnog zitten de federaties vast in een moeras. Het moeras van de observatie, en vaak ook: het inherente zelfbeklag. Calimero is nooit ver weg als ergens een uitleg moet voor worden gevonden.
Ik zie een parallel met de opvoeding van kinderen trouwens. Momenteel zitten velen terug in de kleuterschool. Terwijl ze, mits de juiste mensen op de juiste plaats, en de juiste beslissingen de voorbije decennia, al aan de hoge school konden gezeten hebben.

Het is metaforisch: terwijl ik dit hier neerpen, waart donder en bliksem langsheen de Damse Vaarten. Ik blijk gelijk te krijgen, toch van  de natuurelementen. Maar net daar gaat het niet om. Integendeel. Het is vechten voor een voortbestaan van iets unieks. Een besef dat maar niet lijkt door te sijpelen. Ik zie het al: aan de kant staan, dat helpt niet. Observeren volstaat niet. En Calimero spelen of paraplu’s uithalen om verantwoordelijkheden af te wentelen? Daar is geen plaats voor, en eigenlijk ook geen tijd.

De beste stuurlui staan aan wal, hoor je vaak zeggen. Dat klopt ook. Wij staan alvast niet aan de wal. We gaan er (deels tegen onze natuur in) middenin staan. Alleen zo kan je met rechte spreken. Dat mogen wij dus doen. Niet op onze lauweren rusten, en dus onze federaties evenmin. Code Red zou er boven hun bureau/bed moeten hangen, en elke ochtend aan herinnerd worden. Trouwens, chapeau voor elkeen die het goed meent, want die heeft de wind van voren. Veranderen boezemt angst in. Mensen weghalen uit hun comfortzone… ai ai. Maar onze federaties gaan toch ook niet verworden tot ‘doorschuifbesturen’ mag ik hopen? En het is niet alleen aan hen: zelfde oproep naar zowel het individu als de diverse gildes.

We leven in de 21ste eeuw dames en heren. Maak gebruik van de mogelijkheden van vandaag om de rijkdom van vroeger te bewaken én valoriseren. In stand houden zou in de huidige context al een hele prestatie zijn. En observeren zal niet genoeg blijken. Dat weten we intussen al.

Het is eigenlijk eenvoudig: ontwikkel een visie op LT met concrete doelstellingen. Dan kan je elk jaar meten of je die haalt. En heb geen schrik van cijferfetisjisme. Het mag in getalletjes zeker achteruit gaan, als er maar een stevige basis gelegd wordt. Dan zal je de curve snel weer zien omslaan. Juist ja: reculer pour mieux sauter. Knoop die goed in jullie oren. Niet de kwantiteit telt, wel de kwaliteit. En als de kwaliteit er is, dan volgt automatisch de kwantiteit. Alleen: wie durft..? Wij in elk geval, maar wie gaat er mee?

We blijven in elk geval niet bij de pakken zitten: ons tornooi loopt af, en binnenkort kan U ook op maandagavond genieten vanMyUSPhoto waar ICE voor staat: als lid van de ICE Mondays worden geaccpteerd, volstaat. En smeer dan maar je (lach)spieren in vanaf 21 oktober aanstaande. Meer op http://bit.ly/ICE_Winter ! Nope, wij gaan NIET aan de wal gaan staan, au contraire! Oh, nog een tip: een winterseizoen bij onze zuiderburen: dat is Top Sec: genieten. Mijn tools zijn komst… Winking smile

En maak vooral jezelf niks wijs. Het licht van de zon ontkennen, daarmee maak je jezelf pas belachelijk… En zo zijn er vandaag helaas nog net iets te veel.

Als uitsmijter nog deze van vorig weekend: plezier op de eerste plaats: dat was meer dan duidelijk, en dan kwam snel ook sportieve motivatie: het kand dus allemaal. Enkel de wil is nodig. De weg komt vanzelf dan…

Dimi, I quote: “kga begin schrièm…”, maar dat bleek enkel om te lachen :-)

dinsdag 17 september 2013

Tornooi update…: even een blik vanuit de helicopter, maar ook ene met het vergrootglas…

Voilà, bij deze zijn alle resultaten na 2 tornooiweekends bijgewerkt. En maar goed ook, want vanaf morgen komt het tornooi (pro memorie: nog immer integraal ten voordele van de Vlaamse Liga Tegen Kanker, m.a.w. ALLE “opbrengst” wordt aan deze organisatie geschonken!).

Neem maar es een kijkje onder “Onze Evenementen”, of klik http://bit.ly/ICE_Events aan, en je kan meteen ook alle individuele prestaties navlooien…

En het belooft weer spannend te gaan worden, dat blijkt nu al. Het tornooi kwam als een diesel op gang, maar reeds op de 2de tornooidag werden prestaties neergezet om U tegen te zeggen: straffe kost.

Niet alleen sportief, ook de donaties van de diverse teams wekken zowel verwondering op als enthousiasme. Enthousiasme omwille van de vrijgevigheid van de deelnemers. Naast het sportieve luik, is duidelijk dat ook het doel waarvoor wordt deelgenomen, de diverse sportievelingen niet onberoerd laat. Meer dan 250 (!) schutters die deelnemen, waarvan meer dan 1/3de in de categorie recurve (handboog) en dames- en of jeugdploegen: mooi zo. En niet te vergeten: ook een 40-tal deelnemers uit Noord-Frankrijk, waar eveneens onze traditionele sport nog leeft.

Als ik de voorbije 2,5 jaar in overschIMG_3796ouw neem, dan kan men toch al enige conclusies beginnen trekken: ja, de traditionele sporten, waaronder zeker het boogschieten op staande wip, staat onder druk. De redenen daarvoor zijn overigens al meer dan een decennium bekend bij de bevoegde organisaties. Waarom er dan zo weinig (en fundamenteel eigenlijk nauwelijks iets) verandert? Dat is nu éénmaal eigen aan ALLE actoren: federaties, individuën, maatschappijen: ze kunnen er namelijk allemaal iets aan doen, als de wil er maar is. En die wil is er vaak, alleen: dan volgt de schrik voor verandering. De aard van de mens is nu éénmaal dat ie kiest voor de weg van de minste weerstand (lees ook vaak: inspanning). Veranderen is namelijk vaak ingrijpend, en mensen houden er niet van. Dat is met alle dingen in een mens zijn leven zo: werk, gezin, de winkel waar je je krant haalt, je bakker die er plots niet meer is… je kan het zo zot niet bedenken, of je zal de mensen er over horen morrelen… Let er maar es op hoe snel je je zelf in dergelijke dingen zal opwinden of minsten ongemakkelijk voelen. Zo gaat dat met de (scheefgegroeide) gewoontes in onze traditionele sport ook.

Dat er echter niets verloren is (als er maar niet te lang meer getalmd wordt, en dan dienen we te beginnen bij zij die later de dienst gaan uitmaken: namelijk onze jeugd), bewijst ondermeer dit tornooi nog maar eens. En zo zijn er nog initiatieven die stilaan de kop opsteken. Als de ene al es iets durft, dan zijn er altijd die inspiratie opdoen: welaan: des te beter.

Je zou versteld staan hoeveel mensen zich finaal nog VRIJWILLIG inzetten om evenementen als deze te doen slagen. En dat zit in veel kleine details, maar vraagt ook veel inspanning. Als je dan weet dat je dat BELANGENLOOS doet: dan kan je niet anders dan enthousiast worden, toch? Wie niet weet wat ik bedoel, moet het gesprek in de voorbije Zevende Dag met mediawatcher Heidi Lenaerts op Eén over Roel maar es herbekijken. Dat is namelijk de nagel op de kop.

Nu goed, velen vinden het alvast vermoeiend om dit alles te lezen, dus wie afhaakt, geen probleem: er is altijd wel iemand die er iets van oppikt. Wel, zelfs voor die éne vind ik het zelf al de moeite in de pen te kruipen. Ook Rome werd niet op 1 dag gebouwd. Vooraleer je iets kan aanpakken (fundamenteel dan, ik heb het niet over stylistische details), is het natuurlijk van belang dat: 1. men het probleem wil zien, en 2. inziet dat het eigenlijk al 5 na 12 is. Getuige die analyse gemaakt door VlaS in 2004! Als je die herleest en herbekijkt: dan is in 10 jaar nog geen sikkepit structureel veranderd: dat zegt finaal toch genoeg, dacht ik?

Waar vind je nog de mogelijkheid om alle generaties tussen groutouders (en soms zelfs overgrootouders) en kleinkinderen samen recreatief en sportief te ontspannen? Wie mij kan uitleggen wat dat nog zou kunnen te maken hebben met de prijs van een pakje sigaretten (welk trouwens al meer kost), die moet toch uit het goeie hout zijn gesneden.Wie daar een zinnige uitleg kan aan geven, zeggen wat er aan motiveert (positief en negatief): die is welkom. Helaas: doe geen moeite, want het is een discussie die niet uit te leggen valt, en dus al zeker niet te verdedigen.

Misschien kan 1 simpele vraag sommigen hun ogen openen: na een partijtje bowling: bent U dan al es naar de kassa gelopen, om te vragen hoeveel je per gesmeten punten mag gaan ontvangen?

I rest my case…

* * *

Dan even het vergrootglas op het sportieve. Dat is ook best plezant… en tenslotte, daar draait het ook om: sportief-recreatief plezier en wat beter als een tornooi om dat te bereiken?

9 teams passeerden al de revue, wat resulteerde in maar liefst 280 EUR (u leest het goed!) aan steun voor de Vlaamse Liga Tegen Kanker. Een dikke proficiat voor de deelnemende gildes, en enkele milde schenkers met een groot hart!

9 teams, die elk 180 pijlen de hoogte in jaagden dus, ofte 1.620 pijlen. Die troffen 341 keer raak, of iets meer dan 1 op 5 (21,05%) en haalden 612 punten neer, net geen gemiddelde van 2 punten dus per rake pijl. 9 teams, dat was 36 schutters. Slokop van dienst voorlopig: Steven van Wintam: op zijn eentje knalde hij er al 26 tegen de vlakte goed voor 45 punten. In aantal blokken over de 2 edities heen, in elk geval al een absoluut record. En records zijn er om te breken, maar dan zal er toch weer ene moeten opstaan die zijn kuiten prima insmeert… Smile
Morgen weten we weer iets meer: dan treden liefst 9 recurve teams aan van onze Noordfranse copains: 7 ploegen heren, 1 dames-team en ook een jeugdploeg, met de handboog dus! Chapeau! De strijd in het recurve klassement wordt dus elk jaar belangrijker, en dat stemt ons alleen maar tevreden! Voor de durvers: hier en daar is er nog een gaatje mogelijk: wel: wij zijn bereid tot een extra inspanning, als jullie dat ook doen, dus we zullen es positief discrimineren, en dat mede in het belang van deIMG_3787 toekomst van onze sport: recurve-ploegen die nog de handschoen willen opnemen, krijgen bij deze voorrang! Daarvoor wil ik al es een (nog) een half uur vroeger opstaan… Smile

We zijn sowieso meer dan tevreden: bijna 65 ploegen, dat zijn er al meer dan 15 meer dan vorig jaar, en vooral: er zijn er een pak die we hebben moeten weigeren, wegens geen plaats meer. Dat is geen onwil van ons, integendeel. Vergeet niet welke inspanning onze vrijwilligers leveren om U een heel plezant tornooi aan te bieden. U mag ze van mij nog es speciaal bedanken, want zonder hen zou dat plezier ook niet mogelijk zijn!

Soms moet je al es durven doen wat je hart zegt, en niet je verstand. Heb geen schrik om tegen de stroom in te roeien. Het is lastiger ja, maar je krijgt er zoveel voor terug, al kan het soms wat duren eer men dat inziet. Wij zien het al: u ook..?

Ut vivat, crescat et floreat het Boogschieten op Staande Wip! En voor wie het niet wil geloven: bekijk deze dan misschien nog es. Let vooral op die kleinste dreumes!

Fantastisch toch..?!

woensdag 11 september 2013

Close, but no cigar (yet)

U blijft wel even op uw honger zitten, niet?

Geen erg nochtans: als aangegeven kan U zo goed als live alles volgen via onze FB-fanpage. Vandaag zijn we –als alles loopt als gepland- weer op volle snelheid op de digitale snelweg. Dan nu vanuit het pittoreske Damme.

Ondertussen zitten we niet stil en wensen we uw aandacht even te vestigen op ons lopend tornooi voot Kom op tegen Kanker.

… en vanaf 21/10 eerstkomend verwachten we iedereen die zich kandidaat stelt en lid maakt van de ICE Mondays, weer voor een ganse winter plezier! De formule wordt nog uitgebreider dan vorige winter, dus wees er tijdig bij!

Voor meer info hoe lid te worden van de ICE Mondays: bel ons op 0468147722! Wij aanvaarden maximaal 50 leden.

Team A.D. ICE!

vrijdag 30 augustus 2013

Change management…

De verleiding is zo groot… Mensen nestelen zich in een positie en of gewoontes. En voelen zich daar veilig. De zogenaamde comfortzone. Het is dan ook voor de meeste mensen enorm moeilijk (om zelfs niet te zeggen onmogelijk) daar uit te treden. Waarom? Dat veroorzaakt stress. Zo gaat dat nu éénmaal. Met alles in het leven. Met een grote bocht om een probleem heen lopen, dat verkiest een overdonderende meerderheid.

Die mensen hebben dan ook meer dan een neiging om elk flard van element dat hun positie in die comfortzone (al is het van ver) bevestigt, meteen aan te grijpen om die stellingname te blijven verdedigen. Er mogen nog 100x zoveel feiten zijn die hen tegenspreken, die ene die ze gelijke geeft (de uitzondering dus), is al voldoende om in die comfortzone te blijven.

Allemaal heel heel menselijk. Dus mij ga je nooit een steen zien gooien naar die mensen. Ik ga wel hun gedrag in vraag stellen. Maar vaak zijn ze te lang in die zone blijven zitten om er überhaupt nog uit te IMG_3708stappen.

Wat mij de laatste weken is opgevallen: er zijn merkelijk meer mensen die uit die comfortzone willen stappen, maar niet weten hoe, of nog meer: niet durven. En dat is een verrassing voor mij. Meer nog: het geeft me zelfs nog meer energie de ingeslage weg verder te bewandelen. Er is hoop, en meer dan dat zelfs.

Een oproep dus: zet die ego’s aan de kant. En help de komende jaren iets moois in stand houden. Alle krachten zullen nodig zijn, wees gerust. Er is trouwens niks krachtigers en nobelers dan toegeven dat je fout bent: dan pas toon je ook welke grote meneer je bent. Je kan je niet voorstellen welke impact zoiets geeft. Tot je het doet. Ik sta op de eerste rij om dat zowel te bevestigen (want ik deed dat zelf al regelmatig), maar zeker ook om het te ondersteunen.

De hand staat uitgestoken: wie grijpt ze..?

donderdag 29 augustus 2013

Hoe tevreden een mens kan zijn, met de schijnbaar kleine dingen in het leven…

Het is iedereen duidelijk: zonder dat we het exact weten, zijn we maar een beperkte tijd op onze aardbol actief. Wat we hier precies doen, dat weet eigenlijk niemand goed. En toch maken we er het beste van, elk op zijn/haar manier.

Velen engageren zich, en zetten inititatieven op poten. Je zou je kunnen afvragen waarom ze dat doen. Passie allicht?

Ik zag afgelopen weekend veel passie. Een minderheid bleek authentiek, maar het is meer dan hoopgevend dat tenminste die minderheid er nog is. Ze steken tenminste nog hun nek uit, en met als logisch gevold at ze per definitie de wind van voren krijgen, want kritiek geven is zo gemakkelijk als je aan de zijlijn staat.

Met onze kleine groep, krijg ik de indruk dat we meer en meer kunnen doen bewegen. Een werk van heel lange adem, dat wel. Maar onderschat de kracht van passie niet. Wij deinzen er namelijk niet voor terug onze bende alleen in de diepte te verbreden, en niet in de breedte. Dat laatste is namelijk iets te gemakkelijk. Ik schreef het al meermaals: reculer pour mieux sauter. Wij hebben al van in de beginne een duidelijk strategisch plan. Dat biedt ons de luxe al regelmatig es tegen de stroomin te varen. Waarom? Omdat ons kompas een goeie weg aangeeft. Je moet al es door de woenstijn om het beloofde land te bereiken. En die tocht door de woenstijn kan zijn tijd nemen. Wij zijn daartoe in elk geval bereid.

Bij leven en welzijn zal U onz frappatsen dus nog een tijd je moeten ondergaan. Maar vergis U niet: onze doelstellingen zijn meer dan nobel. Wie niet akkoord is: die mag dat uiten, maar we gaan meer dan ons best doen om consequent (zonder te verstarren) ons plan stap voor stap uit te voeren.

Hoe meer er ons enthousiasme zullen delen, hoe beter!

 

IMG_2914

dinsdag 27 augustus 2013

Uitstel is geen afstel!

Et voilà, hier zijn we weer! Enfin, goed, we zijn eigenlijk nooit weggeweest, zeker niet voor wie onze Facebook Fanpage volgt. Doen zou ik zeggen, want stilzitten doen we zeker niet!

Met diIMG_3702t bericht hou ik het vrij kort, althans dat is bij aanvang van dit schrijven in elk geval de bedoeling. We hebben zeer intense 14 dagen kunnen beleven, met enkele prachtige tornooien, Jeugdcriteria, en tot slot als kers op de taart het E.K. Boogschieten op Staande Wip te Tervant.

We onthouden vooral de prachtige prestaties van onze jeugd: zowel op de tornooien als het E.K. en niet in het minst hun ingesteldheid/blijheid naast de sportieve prestatie.

Er komt weer een drukke periode aan, voor wie het nog niet moest weten, nl. onze 2de nazomertornooi op 3 wippen met 45 schoten op blokken per schutter, en dat INTEGRAAL ten voordele van de Vlaamse Liga tegen Kanker (http://bit.ly/ICE_Events). We spannen ons daar uitermate hard voor in. En met succes, met we noteren nu al meer dan 50 teams die meedoen, en we komen feitelijk data tekort. Anderzijds zijn we maar een kleine vereniging, dus kunnen we ook niet in het oneindige dagen plannen voor het tornooi. Hoe graag we dat ook zouden doen, want alle opbrengst extra kan alleen maar een serieuze duw in de rug zijn van Kom op tegen Kanker!

En dan komt de herfst al stilaan in zicht. Na ons tornooi geniet we van een weekendje welverdiende rust, en starten we opnieuw onze maandagavonden in de Koude Keuken. Wie geïnteresseerd is om de diverse competities mee te doen, kan zich aanmelden in de Facebook groep waar we al onze aankondigigen doen, evenals de klassementen publiceren. Hou ook nog even De Wipschutter in de gaten dus!

Voilà, kort had ik gezegd, en zo zal het deze keer ook zijn, hoeveel ik ook weet te vertellen… nog even geduld daarvoor… Winking smile

zondag 11 augustus 2013

Zo 4/08–Za 10/08: Zelzate Sectorafkamping, Trainingen Nieuwpoort, Eernegem, korte passage en stop in Watten (FR), Tillegem & KNBBW Jeugdcriterium Roeselare

Het was een rustige week enerzijds (op sportief vlak dan) en concluderend kan je dus besluiten dat het zakelijk-administratief net het omgekeerde was… Confused smile

Hoogtepunt om de vorige week af te sluiten, was voor onze kleinste, die op de sectorafkamping op 10 rondes, liefst 2x raak trof. Beelden zeggen vaak meer dan woorden… geniet ook even mee dan:

Onze juniors in actie vorige week in Zelzate…

Amper 3 avondtrainingen vorige week, en dat in onze 2de verlofperiode. Beschamend weinig. Maar goed. So be it. De plezantste en meest ontspannende breaks waren nog de passage in Watten dinsdag late nIMG_3471amiddag, het familie-uitje in Tillegem en idem dito gisteren op het jeugdcriterium in Roeselare. Helaas gisteren dan wel zonder onze Julie, die vertrok op speurneuzenkamp van Kazou, naar Spa… Maar dan kregen we in de plaats ons kleinste nichtje Eleni mee in Roeselare, samen met mama tante ICE V en nonkel JB. En al bij al aardig weertje. Hoewel we met 124 schutters in de namiddag, en op 2 wipkes, nie al te veel scheIMG_3445uten moesten verwachten (en er dus ook nie kregen), bleef het een ontspannende namiddag. Maar sportief uitleven zit er dan niet in. Als er meer dan 100 schutters zijn moet je zeker op 3 wippen kunnen schieten om het plezant te houden sportief. Maar goed, er zijn zelfs gildes hier, die een 3de wip pas inzetten als 80 schutters zijn. Waar halen ze het eigenlijk?

Bij uitzondering waren we dus gisteren ook es in de namiddag op een jeugdcriterium. RIMG_3489esultaat, eindelijk geraakten onze juniors es op een foto met hun resultaat… Winking smile En ge ziet die kleinste dreumes ne keer glunderen. Goed, vorige week hadden Julie en Henri daar ook gestaan in Heist, maar niettemin waren ze met een NOG grotere smile huiswaarts getrokken. Ik word namelijk niet graag gechanteerd, en laat al zeker mijn kinderen niet “chanteren”. Een straf woord zou u denken, maar als u goed nadenkt, is het gewoon zo. Als eerder al es geschreven, ik snap ergens wel hoe het historisch zo gegroeid is, maar niet dat het in stand wordt gehouden. Ik kom daar zonodig later nog wel es op terug. Trouwens, ik ben ook vrij te doen wat ik wil, en zeker omdat ik mijn kinderen opvoed zoals ik dat wil. Ik weet wel waarom ik dat MOET doen, want de voorbeelden als je het anders doet, lopen elke week onder de wippen te mekkeren… Winking smile

IMG_0046

Voor de rest? Tja, tussen door nog de ION-X twins verder gefinetuned, en ik kon eergisteren in Tillegem, en gisteren in Roeselare, alvast al vermoeden dat ze perfect afgesteld zijn. Dat vraagt geduld, oog voor detail, en nog wat meer geduld… Smile

Geniet van uw zondag! Maak er vooral iets plezant van, en vergeet niet te lachen, noch een ander zijn plezier te gunnen. Beschamend hoe weinig dat gezien werd gisteren, maar dat zijn we intussen OOK gewoon hier in ons vaak bekrompen landje.

zondag 4 augustus 2013

di 31/07 - za 3/08: Challenge UAANF, KNBBW Vrij & Blij, Kasseien Eernegem, KNBBW Jeugdtornooi Heist, Willebroek, Oudenaarde VH, Gistel

Mijn eerste echt belangrijke afsrpaak van het jaar (althans ene waar ik daIMG_3387n persoonlijk sportief naar uitkeek) was de Challenge van de Franse Federatie. Dit jaar te schieten in Arnèke, en dat was een beetje een tegenvaller (muitwip, heel beperkte kader). Maar erger nog: het is al enkele weken behoorlijk weer, op… inderdaad, dinsdag ll. na. Stormachtige wind, op de wip, met regelmaat stevige regenvlagen, etc… IMG_3392De natuur zal er niet om malen, wij echter wel. Dat heb je dan met buitensport. En dat deze wedstrijd sport is, daar hoeft niemand aan te twijfelen. 80 pijlen per schutter in peletons van 8. Elke maatschappij mag er 1 afvaardigen, en al 2 jaar op rij heb ik het geluk te kunnen deelnemen. Ik zal het tevens ook wel verdiend hebben natuurlijk. Gegeven de uiterst ongunstige omstandigheden, deden we het al bij al nog zo slecht niet, en zullen we wel ergens in de top 10 eindigen. Maar er zat dus weldegelijk meer in. Voldaan, en zeker ook moe trokken we tegen bijna 22h huiswaarts.

Woensdag werd hier thuis hard gewerkt in de tuin, en dus maakten wij manIMG_3396nen, Henri en ikzelf dus, ons uit de voeten… Smile We trokken er es samen op uit, en deze keer naar de KNBBW Bondschieting bij onze collega’s van Vrij & Blij. 149 deelnemers, waaronder de allerjongste enthousiasteling ICE Henri. Hij lukt het niet raakt te treffen, maar had er in elk geval de kans toe, want als de pijl inIMG_3397 de wip rondrommelt, dan kan ie ook raak treffen. Dat deed ie meermaals, maar geluk werd zijn deel niet. Papa ICE D had iets meer geluk, en in de 2de ronde kon ie al bogen op een begeerde bondsprijs van wip 1, zijnde de set capuccinno-glazen tassen met bondslogo: heel mooi en waardevol. Als het goed is, mag en moet het ook es gezegd. En ik werd dubbel verrast: ik dacht dat Henri zich al snel zou vervelen, echter, hij hield vol, en wouIMG_3398 zelf ook zeker tot de allerlaatste rond blijven strijden. Steeds gemotiveerd, en met blij gemoed. Welaan: ‘t lukt me dus aardig onze juniors met de, mijns inziens inziens, juiste mentaliteit mee te krijgen in onze boogsport. Niet de dure woorden, maar de daden tellen, en daar kunnen we dus alleen maar akte van nemen: we doen wat we zelf pretenderen! Ondertussen trokken ook een deel ICE’ers naar Boezinge en ook daar beleefden ze een schitterende namiddag: zo hoort het namelijk ook! Het bezoekje werd gesterkt door één der beste delicatessen ter wereld uit deze streek, namelijk de Westvleteren… Uniek, dat weten we al langer, en ook dat werd dus genieten voor hen.

Donderdag hadden een net iets te overvolle agenda, en komt er dan nog bij dat een wat vermoeide papa in een avonddutje helemaal het noorden kwijtraakte, want iets te laat ontwaakte, uit iets wat als een halfuur te lange rustpauze was voorzien. Gevolg: ik miste nog een avondtraining in Stene, waar ik wel nog naar had uitgezien na een dagje onder stoom (zowel figuurlijk als letterlijk met deze temperaturen).

Vrijdag bleek dan de heetste dag van het jaar te zijn geworIMG_3407den, maar hier in de kuststreek viel dat meer dan mee. Ook vrijdag was een strak schema ons deel, maar de avond beloofde ontspannend te worden, met onze afkamping te Eernegem. Met liefst 19 gaven we present, en maakten er op onze eigen manier een bijzonder leuke avond van. Ons allerjongste lid Eleni, die was nog het eerst ter plaatse, en genoot zichtbaar van de omgeving, net als haar ouders…

IMG_3409

Ook Henri bewees dat volhouden loont, want hij trof raak. Ik diende bij het huiswaarts gaan geen 2 keer te vragen of ie en zijn zussen zin hadden om naar het Nationaal Jeugdcriterium te gaaIMG_3421n in Heist gisteren. En dat bleek inderdaad niet zonder gevolg. 2x prijs: Henri haalde (eindelijk) met zijn laatste schot toch een begeerde (en al verdiende) blok neer, en kroonde zich zo tot jongste mannelijke deelnemer die minstens 1x raak trof. Hetzelfde deed Julie bij de meisjes. Louise trof zelfs 3x raak, en het mochten er nog een paar meer geweest zijn zelfs, maar goed: ook zij deed het dus meer dan behoorlijk.

Uiteindelijk steun ik op veel manieren de jeugdwerking binnen de boogsport. Daar ga ik niet in detail over uitweiden, maar de feiten zijn er. Soms zit dat in kleine dingen, soms gaan we al iets verder, maar kom: we hebben wat dat betreft het hart op de juiste plaats. Misschien toch enkele sprekende voorbeelden, die evenzo aantonen dat we de jeugd vooral in de schijnwerpers willen zetten: is het niet via onze tornooien (het laatste in het teken van de Cliniclowns), dan wel via het afvaardigen van de jongste Koningin op de Keizerschieting van de KNBBW in Middelkerke dit jaar (maar aan de aandacht van de Federatie ontsnapt, schijnbaar. Zoiets even melden, dat is ook jeugd motiveren namelijk!), over de jongste deelnemer op een bondschieting eerder deze week.

Uiteindelijk ben ik het in se grondig oneens met het heden gevoerde beleid van de KNBBW wat betreft jeugdwerking. Dat is voor mij geen excuus om de kop in het zand te steken, echter net het omgekeerde. En ik ben ervan overtuigd dat het met de beste bedoelingen allemaal wordt gedaan. Alleen is het niet evident, voor niemand trouwens, om even uit overgeërfde dan wel vastgeroestte tradities te ontsnappen. De mens heeft van nature namelijk een hekel aan verandering. Velen hebben er zelfs schrik van. Alleen: als je blind blijft voor de symptomen (en in deze is de eerste inidicator het gemiddeld aantal deelnemers, en dat is al jaren na elkaar dalend), dan wordt iets wat ooit belangrijk maar niet dringend was, plots beide. Als je dan in allerlijl de meubels poogt te redden, dan ben je meestal een spreekwoordelijke vogel voor de kat, want beslissingen nemen onder druk: dat resulteert in tactische blunders. If you fail to plan, you plan to fail…

Kijk gewoon es naar de feiten: op de kap van de kinderen zelf, worden dergelijke evenementen ingericht. Inderdaad: op hun eigen kap, want ze worden tot 2x toe gechanteerd: ze worden VERPLICHT te blijven, zoniet worden ze tot 2 keer toe GESTRAFT. 2 woorden die je in kinderpsychologie zal verketterd zien. Eerste straf: niet blijven in de namiddag: geen prijs. 2de straf: punten ontnomen. Iemand moet mij es uitleggen wat een namiddagschieting nog heeft te zien met het jeugdtornooi zelf. Niks natuurlijk. Ik begrijp wel waar alles zijn oorsprong vindt: het is schijnbaar (of, als eerder al geschreven: het is nu eenmaal al jaren zo) de enige manier om maatschappijen ertoe te bewegen een jeugdcriterium in te richten: het is namelijk in het belang van die maatschappij, en enkel in hun belang. Ik ben er nochtans van overtuigd dat het anders kan: en krijg ik de kans, dan voeg ik tevens de daad bij het woord. We zien nog wel: ik weet in elk geval 1 iets: ik had 3 blije kinderen in de auto op weg naar huis op de middag: en daar draait het om, want meer dan die blijdschap van een succesje af en toe hebben kinderen niet nodig als motivatie om verder te blijven doen.

Nu goed, ik blijf me inzetten op mijn eigen manier, en zal ook pogen mijn standpunt te delen of beter te ‘verkopen’. Niet alleen praat dus, maar ook met concrete OPLOSSINGEN. Remember mijn devies: êtes-vous ici avec une solution, ou faites-vous partie du problème..? Gewoon aan de zijlaan staan roepen, dat lost namelijk niks op, en is bovendien iets te gemakkellijk. De toekomst van de boogsport zoals die vandaag is moet namelijk komen van de jeugd van heden (grotendeels). Het is dus weldegelijk hier dat je de fundamenten KAN leggen voor een sterkere toekomst.

Onze bedoelingen zijn in elk geval nobel, dus daarover hoeven ons in elk geval niet te schamen. En wie zijn nek niet es uitsteekt, die zal zich ook nooit pijn doen. Dus vandaar: kritiek geven is altijd iets te gemakkellijk, als je niet meteen respect kan tonen voor de ingewortelde tradities. Ook die zullen indertijd zeker nobel zijn geweest. Alleen werken recepten niet voor eeuwig… Smile En gelukkig maar. Je gooit anders het kind met het badwater weg. Ook vandaag wordt nog veel inspanning geleverd om de juiste redenen. Maar niet ingrijpen, is ook geen oplossing. Schrik voor verandering mag niet verlammen natuurlijk. Men behoedde ons daar minstens voor, want uiteindelijk oogsten we binnen tientallen jaren wat we heden aan het zaaien zijn. Daarom is het evenzo moedig te durven onder ogen zien dat die oogst zal tegenvallen als de zaaimethodes niet veranderen…

* * *

Bon, het wordt zo stilaan tijd ons op te maken voor alweer een dagje sport. En we hebben het vandaag niet gemakkelijk: voor de Gouden Schoen in Oostende dienen we met ons team bestaande uit Marcel, Wim, Chris, Christophe en ICE D te kampen voor de 3de plaats. Helaas moeten zowel Marcel, Chris en Dominiek straks ook hun sectorafkamping schieting te Zelzate. Dat betekent dat 2 moedige krijgers Wim en Christophe het moeten gaan opnemen tegen een voltallig team van Zedelgem. Ze hebben alvast dit voor: verliezen kunnen ze eigenlijk niet, want ze nemen de sportieve handschoen toch maar op. Je moet het toch maar doen, niet? In Zelzate gaan wij wel geen potten gaan breken, maar toch gaan we er het beste van pogen maken. Dat is zeker al zowel de helft van het plezier, als de helft van het resultaat… Winking smile Als we dit maar steeds voor ogen houden (de ene keer met meer succes dan de andere keer): we zijn aan het zaaien voor later. Niet om direct te oogsten, want dan zijn we verkeerd bezig. Als we maar slagen op termijn. Dat vraagt dus veel inzet enerzijds, maar zeker ook veel geduld. En laat net beide heden indruisen tegen de actuele tijdsgeest. Resistance ain’t easy...!

Ik wens iedereen dus een fijne zondag, en voor de sporters: veel succes!

dinsdag 30 juli 2013

22-26/07/2013 - Nieuwpoort, Stene, Eernegem, Pita Ramses, Steenvoorde, Heist… en dan het weekendje van 27-28/07: Afstel Kasseien Eernegem wegens heirkracht, afkampingen Gouden Pijl, Blok & Beschrijf Nieuwpoort en Tir Championnat te Leffrinckoucke.

Ai ai… volgers van de blog zullen op hun honger zitten, maar goed, de frequentie van bloggen gaat wat mee met het lekkere weer, daarnaast blijken de dagen en nachten precies korter dan voorheen, maar dat is natuurlijk flauwekul. Niettemin: ik moet dringend bijwerken, maar bij deze: het zal ook voor vandaag & morgen niet zijn. Wie onze Facebook Fanpage volgt, die is wel aardig mee natuurlijk, maar mijn blog dient een ander doel, en is al es doorspekt met wat sociaal-economisch gewauwel voor de ene, denkwerk voor de ander. In elk geval dient als voorzet tot nadenken, over een breed spectrum aan onderwerpen.

Alvast morgen staat voor het eerste sportief hoogtepunt op het menu: de Challenge van de UAANF, dit jaar in Arneke. Met het team Ghyvelde dienen we de strijd aan te gaan over liefst 80 rondes tegen een kleine 100 teams. In team ook de mooiste sportieve titel te behalen in Frankrijk. Een plaats in de top 10 is zeker verdienstelijk, maar we mogen ook ambitieus zijn en hoger mikken. Zowel letterlijk als figuurlijk dus … Winking smile

Maar goed, zoals U verkiest: alvast woensdag iets meer gewauwel, en laat ons dan ook maar de frequentie wat opdrijven, niet?

Wat u zeker op uw bord mag verwachten? Een metafoor over heliocentrisch wereldbeeld welk Galilei bewees. Een discussie die zijn oorsprong vond dik 400 jaar geleden, en klaarblijkelijk nog immer actueel blijkt te zijn, althans in de metafoor waarmee ik u aan het denken ga pogen te zetten. Het zou in elk geval toch wel vreemd zijn dat iets waar we het al 4 eeuwen over eens zijn, geen grond van waarheid zou bevatten.We gaan dus even de parallel maken met de mens zijn natuur, en dus een zijsprongetje psychologie maken. Uiteraard voor de geïnteresseerden. Nog zoiets trouwens: er staat nergens geschreven dat u al die gewauwel MOET lezen, toch?

Cheers!

Mr. Guetteur… Winking smile

IMG_3379