Gisteren en vandaag eren en herdenken we onze naasten-overledenen. Eigenlijk een jaarlijks terugkerende show op diverse kerkhoven ten lande. Vaak heeft het iets van een modeshow zelfs. Hoe eer je ECHT je naaste? Door 1 dag per jaar es langs te gaan op een kerkhof? Juist ja, een retorische vraag, wat dacht u. En wie niet zou weten wat een retorische vraag is: even kort: dat is een vraag stellen waarvan het antwoord al gekend is, waarbij de vraag bewust gesteld wordt om een punt te maken.
De 2 belangrijkste mensen die ik al verloor, op mijn 15de mijn grootvader, en op mijn 20ste mijn vader, hebben me iets anders bijgebracht. Moeilijk om dat hier uiteen te doen, maar ik kan alvast besluiten dat ik hen alleen maar eer kan aandoen door hun erfenis door te geven. Hoe doe je dat? Door het voorbeeld welk ze gaven, elke dag opnieuw aan de lakmoesproef onderwerpen. The proof of the pudding is in the eating, wordt al es gezegd. M.a.w. niet wat je zegt telt, wel wat je doet. En dat in alle dagdagelijkse acties die je onderneemt. Het zit dus vaak in kleine dingen. Die ademen dan de levenslessen die je kreeg van je naasten. Die hoeven niet eens overleden te zijn natuurlijk, integendeel. De rest is allemaal praat tegen de vaak, zoals we op zijn westvlaams al es plegen te zeggen.
Wil je getest zien of je ‘succesvol’ bent hierin, dan volstaat het te kijken rondom jou: mensen waarvoor je verantwoordelijkheid draagt, zoals je eigen kinderen. Als je trots kan zijn op hun gedrag, dan mag je er alvast vanuit gaan dat je inderdaad consequent bent in je gedrag (wat dus al te vaak verschillend is van wat je zegt). Durf je die oefening aan? Zou je in elk geval moeten doen: het zegt veel meer over jezelf, dan je zou denken. Zeker als het minder is dan je verwacht, zou je vooral naar jezelf moeten kijken. Al te vaak komt dan Calimero om de hoek kijken… Wat fout is, is de schuld van een ander, of door omstandigheden… Niets is minder waar! Je hebt het quasi integraal aan jezelf te danken. En hoe langer je die calimero-pet blijft opzetten, hoe meer bewaarheid je stelling zal worden. Je bedriegt met andere woorden jezelf, want je bent bezig (onderhuids zelfs doelbewust) met een self-fulfulling prophecy. Wie het aandurft aan echte introspectie te doen, die zal dat heel helder zien, maar durft natuurlijk meestal die confrontatie niet aan. De weg van de minste weerstand is dus die van Calimero… En inderdaad: jaren later verzeilen mensen in situatie waarbij je bijna zou geloven wat ze zeggen: dat ze er niet kunnen aan doen. Maar vraag ze dan es welke kansen ze al allemaal vergooiden…
Uiteraard zijn er uitzonderingen. Altijd, en dan zal je ook vaststellen dat dat zo is. Die mensen verdienen van mij dan ook een duw, tot een stevige, in de rug. En vaak zie je dat het tij dan inderdaad snel keert. Maar niet door dat ene duwtje, wel door de doorgedreven inspanning van het individu, dat zijn eigen lot daadwerkelijk in handen neemt. Het is zo mooi omdat te zien. Dat is dan weer waar coaching om draait. Je kan je niet voorstellen hoeveel je daarvan “terugkrijgt”. Jip, om het met een De Wever-boutade te zeggen: ik ben een gelukkig man, vooral omdat ik al veel gegeven heb, en mezelf al vaak gegeven. Eerste voorwaarde om iets terug te krijgen…
* * *
Got ja, deze blog gaat in enge zin wel over boogschieten, of ruimer, de waarde die traditionele sporten kan leveren in wat ik hierboven b
eschrijf. Zie je ook al die calimero’s… Of beter: hoor je ze ook? Elke dag. Klagen. Klaarblijkelijk analyseren ja, maar er iets aan doen? Of zelfs maar zover geraken dat ze uit die analyse zouden moeten beseffen dat ze zelf boter op het hoofd hebben? Dat is natuurlijk een brug te ver, wat dacht je. Ik zie ze elke dag, en ze zijn met veel… Veel te veel. Liever lui dan moe.
Als er bij het lezen van dit opiniestuk ook maar 2 mensen zouden zijn wiens spreekwoordelijke frank valt, dan zou ik al tevreden mogen zijn, maar spijtig genoeg denk ik te ambitieus te zijn. Maar dat is dan weer de aard van het beestje… 
