24-26-26/04: Torhout, Roeselare, Immer Vooruit, Tillegem…

Woendag en donderdag toonde ons dat er weldegelijk nog een lente blijkt te bestaan. Hoewel, figuurlijk dan weer niet. In de namiddag, en ondanks het mooie weer op woensdag, trok ik met de kinderen naar de inmiddels 2de overleden oom op 3 weken tijd, voor een laatste groet in het funerarium. Mama ICE Ka had seminarieverplichtingen in Leuven, dus zij kreeg een zonnige file voorgeschoteld. Geen wonder dat een mens ‘s avonds al es zijn verstand op een spreekwoordelijke nul wenst te zetten. Ik trok dus nog naar Sint Sebastiaan Torhout voor enkele uren traditionele ontspanning, en in Torhout ligt traditie het Gild nog na aan het hart, met succes trouwens. Er heerst meer een meer een laisser faire, laisser passer mentaliteit in onze maatschappij, maar teruggrijpen naar een houvast van traditie, zeker in zo’n sport als het handboogschieten, dat is bewonderenswaardig. Het gros der schuttersgildes zou alles accepteren om maar aan leden te geraken, maar enige gestrengheid is geen nadeel daarin: ten bewijze Torhout: er is een wachtlijst voor nieuwe leden op dit ogenblik: luxe dus. De lat mag gerust iets hoger als het gaat om traditionele waarden, en het respect daarvoor. Dat geldt trouwens thuis ook, niet? Enfin, na een slopende eerste helft van de week erbij, was ik toch niet in opperbeste stemming, maar had toch enige deugd van de uitstap. Al was het dan vooral psychisch.

Donderdag, op een schitterende lentedag, neem je dan finaal afscheid met een ceremonie. Sinds de dood van mijn vader heb ik echt een hekel aan dat soort ceremonieën. Als ik niet MOET gaan, dan zie je er mij niet. En een rouwmaaltijd vind ik er eigenlijk al helemaal over, zeker als het over iets te jong en te vroeg overledenen gaat. Ik vind het niet passen. Maar goed: elk zijn mening daarover…

Ook donderdagavond probeerde ik die ‘rottigheid’ van mij af te zetten, met nog naar de training te gaan van Immer Vooruit. En ook daar dubbel gevoel: echt amuseren deed ik met niet, maar ik was niettemin op zoek naar wat rust in het hoofd. Tevergeefs eigenlijk, maar andere methodes ken ik voorlopig niet.

Vrijdag is dan altijd weer een dag om naar uit te zien: Tillegembos ‘s avonds: al onze juniors zouden er veel voor geven om naar ginder te trekken. Al zat nu het weer weer tegen: op 1 dag tijd halveerde de temperaturen. Enkel naar de avond toe begon het op te klaren, maar toen hadden we al beslist dat de kids het dan maar even een weekje moesten uitstellen. Niettemin werd Louise nog getrakteerd op een heel mooie outfit… Ze wordt echt wel groot intussen. En wacht tot ze op stap gaat met haar nieuwe kleedje. Sjiek zonder meer! Toch met enige trots kan ik dan zien dat we al wat moois (zowel innerlijk als uiterlijk) op de wereld hebben gezet!

Gelet ze dan toch in Jabbeke waren, trokken ze nog even naar oma ook. Onderwijl pakte ik mezelf lekker warm in, om toch te genieten van de weelde van het bos. Of toch dat minstens te proberen. We waren met niet zoveel, gelet het toch maar een mottig weertje was tot pakweg 17h. Maar de weersvoorspellers hadden het bij het rechte eind: tegen 20h konden we zowaar genieten van het avondrood… Nu nog de temperatuurtjes wat hoger, en we zijn er in de 7de hemel op vrijdagavond… Kristine vocht als een leeuwin, maar kreeg niet wat ze verdiende. Copain Chris was het meest trefzeker, en met zijn laatste schot toonde ie nog maar es dat ie klaar is voor komende woensdag. Zelf mocht ik niet klagen: 2 juiste vogels, maar voor de rest wel niks verongelukt. Bon, sportief gezien: niet te klagen dus. En al zeker niet voor de avond zelf. Je vertrekt er met een bak aan verse lucht in de longen. Dat er niet meer mensen dergelijke standen omarmen blijft mij nog altijd een raadsel… Maar goed: wat niet weet niet deert. Als wij ons plekje maar vinden, niet? En dat is een understatement. Er moeten al tornado’s onze streek onveilig maken om die vrijdagavond te laten vallen…

Prettig weekend in elk geval!!

23/04/2013 - noem het gerust “zotte dinsdag”

Enkele uren geleden had ik nog dit zicht vanachter mijn notebook. Man, zie ik uit naar de zomer. Dubbel: net als de zomer begint, wordt Henri 6, maar zijn de dagen tevens het langst, en zo rond half vijf ‘s morgens zal ik dan al een concert aan vogels horen, die in de rode gloed van de opkomende zon in het Oosten (nu kijken we eigenlijk naar het Westen)  voor me zien… De energie die daarvan uitgaat, is onbeschrijfelijk. Dat moet echt wel in mijn DNA gecodeerd zijn sinds geboorte. Wie de boeken van Swaab las, eergisteren nog te gast in Reyers Laat kan dat alleen maar beamen.

Zotte dinsdag dus maar even. Enfin, intussen ook al weer een zotte woensdag aan het worden, maar dat even terzijde. De nacht was al kort, maar dat is niet abnormaal. De voormiddag, bon, wat betekent dat nog? Eer je het goed en wel beseft is het middag. Met intensieve intellectuele arbeid kan de tijd ook vliegen, ik kan het verzekeren. Voor ik het wist was het inderdaad middag. Net op tijd om me nog klaar te maken, en snel naar een vergadering in (voor één keer dichtbij) Oostende te trekken. Waar in Gistel nog hier en daar een sliert wolk passeerde (wat alleen maar de blik op onze hemisfeer mooier maakte trouwens), was die met de zeewind schijnbaar helemaal verdwenen…

En ja, wat gepland was om op een deftig uur te eindigen, wat me zou toelaten na een intensieve dag aan decompressie te doen middels wat bijtrainen, viel opnieuw in duigen. Zo mis ik al 2 mooie avonden deze week. Laat ons voorzichtig stellen dat het echt wel kriebelt. En vooral: die korte break ‘s avonds waar je even je focus verlegt op je sport, dat zijn net de vitamines die je toelaten nadien weer met frisse blik op je dossiers te kijken. Eigenlijk kan je stellen dat die even essentiëel zijn, die avonduurtjes sport, als de normale ‘arbeid’ zelf. Het breekt de dag een beetje ook. Helaas. Driewerf helaas. Maar goed, de copains lieten het niet aan hun hart komen, en deden wat moest: erop schieten. Voilà: zo zie je maar: ergens kan ik altijd op mijn copains rekenen… Mijn bakje troost had ik wel, en ook een zoethoudertje, maar dat kon toch niet op tegen wat ik ongetwijfeld heb gemist.

Kijk, daar zijn ze eindelijk: de merels zijn begonnen aan hun ochtendconcertje. Merci mannekes. Ik zet bewust even de verandadeur van mijn kantoor open, en radio af. En geniet even. Fijne dag!

21-22/04/2013 - Zonnige zondag, drukke maandag

Ik wou een kleine 24h geleden al even berichten over onze avonturen van zondag. En zie, intussen zijn we al dinsdagochtend, en geeft mijn klok aan dat we al weer 2u in de ochtend naderen. ‘t Is precies of mijn intentie van deze ochtend nog maar vers in mijn geheugen ligt. Ik blijk echter ergens een horloge te hebben die veel te snel tikt…

Bon zondag dus. Mijn gepland ochtend viel wat in duigen. Ik had naar de 7 hoge in Oostnieuwkerke willen gaan, maar finaal lukte het me niet vertrokken te geraken. Gelet de prachtige ochtend die zich aandiende, dacht ik dan maar op plan B over te schakelen, en mijn nog naar Nieuwpoort te begeven om wat bij te trainen. Maar zelfs dat lukte me niet. In essentie eigenlijk vooral omdat de biologische klok van de rest van mijn gezin duidelijk anders tikt. Misschien gelukkig maar.

Mijn initiëel plan om me te gaan amuseren met de traditionele boog op de stand van Willebroek werd ook doorkruist door die klok. Altijd moeilijk op een zondag, wetende dat voor mij primeert dat de kids in optima forma aan het maandagochtend op school kunnen beginnen. Het meest dichtbije in onze sector 2, waar de accomodatie tevens heel kindvriendelijk is (Maaltepark) bleek dus een enige logische keuze finaal die overbleef, en deze kon ik zeker niet uit handen laten glippen. Copain Christophe liet verstaan ook naar ginder af te zakken, en onze leden Kristine en Chris hadden maar in de buurt te blijven om naar Willebroek te trekken. Enfin, daarmee vind je A.D. ICE een beetje overal. Alle provincies zijn ons goed, als het plezier aan onze hobby maar kan primeren.

In Willebroek deden onze copains het allesbehalve slecht, elk 3 stuks: Kristine 3v en Chris Z en 2v. Met onze kids, Karoline (die dan nog haar boog bleek te zijn vergeten), Christophe en ikzelve werd het dus Gent Ware Vrienden, waar we 57 schutters aantroffen. Dat is nog een aantal om nog te kunnen genieten van je sport. Allicht zien de gilder er liever meer opdagen, maar mij (ons) hoor je helemaal niet treuren, gelet het sportieve primeert. Gesterkt door veel gezond voer (druifjes, aarbeiden, en ga zo maar door) deed ons peleton daar het allesbehalve slecht, en een sterke Louise bevestigt haar vormpeil: stabiel schieten, mét vertrouwen, en bovendien met enhousiasme. Ik geniet ervan: dat is nu ook het mooi aan de boogsport: ik kan met mijn kinderen samen iets doen, waar ze mij binnenkort ook allicht met enig gemak zullen verslaan: wel: ik teken ervoor. Zo spendeer ik maar wat graag mijn weekends…

Ik snak nu alweer naar volgend weekend, gelet er weer tornooitjes op de agendag staan: zowel voor onze jeugd, met het eerste Jeugdcriterium van de KNBBW (Overmere), als de afkampingen voor de de CRNAB te Nijvel voor ons op zondag.

Ik had graag vanavond nog wat gaan sporten (enfin, is eigenlijk al gisteren) naar Nieuwpoort, om de zinnen te verzetten na een intensieve dag. Maar ook dat lukte niet meer… Dan maar even een aflevering Spooks meepikken, als mentale ontspanning. Toch één van de betere Britse reeksen. Why would we be surprised. En dan hoor je onze oproepen janken om wat extra centen. Stel je voor dat wij als KMO zo zouden te werk gaan: eerst wat middelen vragen aan de belastingsbetaler, en daarmee dan iets leuk doen. Zo gaat het niet: zorg voor goeie producten, en creëer er een markt mee, internationaal. Er zijn voorbeelden genoeg van programmaformats van ons die in het buitenland zijn verkocht. Niet voor niets bleek uit een studie vandaag dat in Nederland een pak grote bedrijven geleid worden door Belgische CEO’s. Wij hebebn natuurlijk enige creatieve cultuur. Problemen zijn uitdagingen: is maar een woord, maar het kan veel betekenen! Laat er ons maar op rekenen dat vandaag een vruchtbare dag wordt, en we vanavond onze sporttas es mogen bovenhalen.

Die vermaledijde klok tikt al snel genoeg…

20/04/2013 - Een prachtig dagje… (Oostakker, Sint-Amandsberg-Lochristi)

Het is als ochtendmens zwaar zulle. Momenteel is het nog altijd meer dan 2u wachten voor mij, eer de nacht wordt verdreven door daglicht, daarbij geruggesteund door blije fauna (en bij uitstek de babbelende merel, mijn favoriet). Ook de tjiftjaf laat zich elke morgen horen… En de voorbije dagen zijn we eindelijk gezegend met zonlicht wat dan es niet gehinderd wordt door een dicht wolkendek… En alle weerapps geven aan dat we minstens 10u van die zonnevitamines te slikken krijgen vandaag. Om die inname te kunnen doen, ben je natuurlijk verplicht naar buiten te komen, mocht dat niet duidelijk zijn geweest…

* * *

Sinds dit jaar heeft ons Gild haar stand te Sint-Amandsberg. Deel van de keuze heeft ook te maken met de vriendschappelijke band die we opbouwden met Immer Vooruit. Gisteren was een traditionele dag voor hen: ledenvergadering, dan samen een lekkere hap gaan eten, en gevolgd door amusement van de bovenste plank: m.n. een speciale gildenschieting. U hoort het al: het menu zag er heerlijk uit, zeker als je naar buiten keek. We haalden de afspraak aan de Colmar in Oostakker met wat retard, maar dat was geen ramp: ondergetekende kan toch niet al te snel eten, dus restte ons nog meer dan voldoende tijd. Het was zeker 10 jaar geleden dat ik nog es in een Colmar had gegeten, die van Kortrijk trouwens. En in alle eerlijkheid: ‘t was niet super bevallen. Maar toegegeven: wat op tafel kwam en tevens de bediening daar in Oostakker: ‘t was echt wel in orde. Faire kwaliteit, vlot en vriendelijk bediend. Het mag gezegd als het in orde is natuurlijk. En onze juniors: welaan, die konden ook hun hart ophalen: keuze genoeg, en zeker een verhoogd enthousiasme merkbaar aan tafel éénmaal ze het dessertbuffet mochten ‘aanvallen’… Zelf sloeg ik dat wijselijk over, teneinde geen last te krijgen van een inmiddels bekend neveneffect van mijn gastric bypass, m.n. een dumping, ofte in de volksmond ‘een dominiekske’. Dat bleek een wijze keuze, maar het was tanden bijten om niet aan dat lekkers te komen. Zeker als ik onze juniors zag smullen. Vreemd genoeg zou je denken dat ze hun buikje hebben rondgegeten na het voorgerecht en hoofdgerecht, want typisch zie je al enige aarzeling in het leegeten van hun bord. Maar vergis u niet: voor het dessert blijkt immer plaats in die ‘kleine’ maagjes, wees gerust…

Geslaagd dus, en onder een immer stralende zon konden we een feestelijke gildenschieting aanvangen op 2 wippen. De traditionele puntenwip, en we kregen er een gratis 2de wip bovenop, waar we op 10 hoge schoten. Onderwijl konden de kids buiten ravotten… Duidelijk gezien ook aan het badwater ‘s avonds…

Sterkste prestatie kwam toch van ons Louise: die schoot super op de puntenwip, en ook op de blokken haalde ze er 3 neer: K, Z en H. Ze was duidelijk in haar nopjes, en heeft de laatste tijd veel vertrouwen ook. Nu goed: dat heeft veel te maken met het plezier welk ze er aan beleeft. En dat heeft op zijn beurt dan weer te maken dat ze ongedwongen kunnen kiezen wat ze doen: hebben ze zin om mee te doen: tant mieux, hebben ze geen zin, wel dat amusereren ze zich maar buiten. En het is een recept dat werkt: zo vermijdt je overdreven prestatiedrang. Ook onze allerkleinsten beginnen zo stilaan hun draai te vinden. Henri kan er al een beetje mee weg, en ook Milan & Yentl proberen aardig hun best te doen. En elke keer ze een enkele rondjes meedoen, zie je ze evolueren… Mooi, en ze beleven er plezier als gezegd, dus wat moet je meer?

Oostakker: zeker voor de generatie van onze ouders en verder, heeft nog altijd een speciale betekenis. Klein ‘Lourdes’ wordt ook wel es gezegd. Zelfs ICE Ka was er nog naartoe geweest, net voor de conceptie van Julie, en dat benieuwde de kleine: dus mama en Julie verkozen es op verkenning te gaan, zowel naar de ‘grot’ en nadien de bloemenmarkt van Lochristi. Nadien kwamen ze ons weer vervoegen en kon ook Julie verder ravotten… Moe en voldaan kwamen we na negenen terug thuis. Een heerlijke namiddag, en pleine famille. Zo heb ik ze graag!

* * *

Het neveldeken dat ‘s morgens nog mijn boomgaard bedekt, rolt met het opkomen van de zon telkens weer verder weg, richting Eernegem. Je krijgt net het beeld alsof iemand dat laken gestaag maar zeker oprolt, terwijl de eerste zonnestralen al de hooischuur in idyllisch licht sieren… Mooi om zien, maar dan moet je er vroeg bij zijn. De enige compagnons die ik momenteel heb, blijven de enthousiaste vogels, en Radio 1. Vandaar dat ik ook nog wat blog tussendoor. Zo heeft U er misschien ook nog iets aan…

Woorden in beeld: geef toe: nog geen spijt dat U is blijven liggen deze morgen..?