12/07/2013 - Julie 9 jaar!

Alweer een heuglijke dag ‘vandaag’. Terwijl ik dit schrijf, liggen mijn 3 schatten eindelijk weer in hun eigen ‘nestje’. Ze hebben een ronduit mooie en zelfs avontuurlijke reis achter de rug in het prachtige departement du Drôme. Zelf kon ik niet mee, althans niet op het tijdstip dat ze verkozen te vertrekken. Het plan om dan nadien nog een bedrijfsbezoek bij klanten te combineren met een doorsteekje naar ginder, was wellicht iets van het goede teveel. Nooit gedacht dat ik die periode zo lang zou vinden. Hoewel ik meestal gefocust bezig ben, verras ik me toch dat klaarblijkelijk mijn brein is afgesteld op een mix van concentratie en familiaal ‘lawaai’…

All’s well that ends well, zeggen ze dan. Blij dat ze terug zijn, en straks, als de zon komt piepen, mogen we ons weer opmaken voor een feestelijke vrijdag: Julie wordt er 9 vandaag. De tijd vliegt. Veel te snel als je het mij vraagt.

De avonden, die vorderden snel, gelet ik me dan toch even op het sporten toeleg. Heel tevreden daarover trouwens, want al een ganse week in aangenaam weer, en mijn vormpeil blift stijgend. Maandag was dat Nieuwpoort, dinsdag Eernegem waar we tevens nog op een BBQ werden getrakteerd. Handig, voor een man alleen thuis…

Woensdag even naar Middelkerke getrokken voor de KNBBW Bondschieting. Mijn eerste dit jaar, want eerder lukte het nog niet. Geen al te best weertje trouwens, aardig veel wind, die het kouder deed aanvoelen dan het werkelijk was. Ondanks de dik 90 schutters op 1 wip, vlotte het aardig, dus bleef ik mijn kans wagen om een bondsprijs binnen te halen. Helaas bleef het bij 2 rake treffers, telkens tussen de 2 bondsprijzen in. Dat is op zich niet slecht, maar daarvoor was ik natuurlijk niet tot ginder geweest…

Voor de rest kon ik mijn ogen en oren weer goed de kost geven. En ik heb genoten. Zoals ik eerder al schreef: boeiend om te observeren, en ik heb weer bijgeleerd ook. Ronduit grappige taferelen zelfs. Velen gezien ook die in hun eigen wereldje gevangen zitten, keeping up appearances. Boeiend om dat in alle vrijheid te kunnen gadeslaan. En ik geniet elke dag meer van mijn vrijheid, als ik die vogeltjes zich in hun kleine hokjes zie wentelen…

Voor de gevorderde lezer: dat laatste gaat over Plato en zijn grot. Zelfs al zou je velen de weg tonen uit de grot, zodat ze de werkelijkheid kenne, dan nog zouden die terugkeren naar hun wereld van illusies. Met een nietszeggend modewoord: hun comfortzone. Je ziet er onechte ‘vriendschappen’, pogingen ook om hielen te likken, en ga zo maar door. Als je het even vanop wat afstand bekijkt, en je staat buiten de grot, dan is dat dus best grappig. Je kan je je dus voorstellen met welk plezier ik de namiddag beleefde. Ik had me trouwens niet eens voorgenomen de schieting uit te doen, maar net omdat ik genoot, vloog de tijd voorbij, en werd ik met het uur ook wijzer. Onderwijl is dit trouwens mijn 508ste verslagje. Wie ze allemaal zou gelezen hebben, zal in elk geval kunnen vaststellen dat: 1 mijn inzichten gestaag groeien, maar vooral 2. dat ik alleen maar consequent ben. Los van de windrichting. In die voorbije jaren heb ik al velen hun kap weten draaien met de wind. Horendol moet je er finaal van worden. Het moet finaal best lastig zijn zo, maar daar hoef ik me gelukkig niks van aan te trekken.

Vrijheid. Ik geniet ervan met teugen!

Bon, even vooruitblikkend: er staat ons gelukkig weer een prachtig weekend voor de deur: zowel klimatologisch als sportief-recreatief, met als sluitstuk van het weekend ons feest op zondag. Alweer: dat wordt genieten van onze vrijheid…

Maar nu eerst wat belangrijk is: en dat is onze jarige meid!

6-7-8/07/2013 - een weekendje FR en avondtraining in Nieuwpoort…

Het weekend was ronduit fantastisch. Alles bijwerken van vorige week, daar is geen beginnen meer aan. Onthoud maar vooral dat de sportieve toets er zowat elke avond was, en ook een schitterende aanloop naar het weekend op vrijdagavond in Tillegem.

Het deed wat vreemd aan er maar met z’n 3 te zijn, gelet vrouw, kinderen en zowat de ganse familie in de Drôme zit in Frankrijk, net de toegangspoort naar de Provence. Een fantastische streek als u ons foto-materiaal heeft gevolgd via onze live-updates op Facebook.

Ik tel in elk geval af tot ze terug zijn… Ben al blij dat ik alvast elke avond mijn gedachten sportief kan verzetten met enkele uurtjes training. En volhouden, dat loont trouwens. Wie dat niet kan geloven, die moet ook dringend es het boekje lezen van Geoff Colvin. Dat is dan voor de sportievelingen onder ons. Maar het gaat verder dan sport.

Na een heerlijke avond in Tillegem, trok ik het weekend Frankrijk in. Iets minder ver dan mijn kroost, maar het weer was er niet minder op, en bovendien kon ik genieten van een schitterende sfeer. In het opleidingspakket van de staande wipschutter zou, naast de geschiedenis van het boogschieten, waar ik eerder al voor pleitte, ook een dergelijk weekend moeten ingelast worden. Zo kan de jeugd nog leren hoe het er eigenlijk aan toe zou moeten gaan, en wie de juiste mentaliteit van jongsaf mee heeft, die raakt die bagage ook niet meer kwijt. Ik heb gelukkig het verstand gehad die ZELF terug te gaan opzoeken. Waarom? Omdat ik de sfeer die ik had opgesnoven als tiener, toen ik met mijn grootvader ging boogschieten (de tijd van mijn leven), nauwelijks nog terugvond in ons –op dat vlak, en op enkele uitzonderingen na- nauwelijks nog terugvond. En nu weet ik tenminste dat niet alles is verdwenen, en vooral ook: hoe je de grotendeels verziekte mentaliteit in ons landje kan verdrijven. Dat is iets wat tijd en geduld zal vragen, en meer: je dient de jeugd van heden ook die waarden al van jongsaf mee te geven, of het loopt van dan af al verkeerd…

Zaterdag werd het dus Coudekerque-Branche, terwijl onze Henri genoot van de lavendel-velden in de Drôme. Kampioenschap van FR voor de jeugd, met liefst een kleine 300 deelnemers: miniemen tot juniors. Prachtig om zien. Wij ‘volwassenen’ hadden een prachtige 7 hoge ‘s morgens, en een tir championnat in de namiddag. 180 schutters op 3 wippen, en een vlotte 6 rondes. Ondenkbaar bij ons. Idem zondag in Loon Plage onder een nog stralender zon. 120 ‘s morgens, en 212 in de namiddag. Rond 20.30 trokken we huiswaarts. Het was een heerlijk weerzien met de prachtige OLV wippen waar we ons vorig jaar Europees Kampion op schoten met de Belgische ploeg. En dan lees je ‘s avonds een hoop ongelofelijk geleuter van enkele –excuse me, maar beter een paard een paard noemen- idioten die van hun neus maken dat ze bij onze vrienden in Merendree, waar een dikke 150 schutters aanwezig waren, naar hun goesting te lang hadden moeten schieten. Moeten? Vertrek dan, als je naar huis moet. Ik zie echt het probleem niet. Alleen kan je ze natuurlijk ALTIJD maken, en daar zijn er toch velen gediplomeerd in als ik het zo wat bekijk. Regelneverij ja, en dat voor een hobby. Geen wonder dat je al die zure gezichten ziet. Zelfs als de zon schijnt. Als dat een voorbeeld is voor onze jongeren, dan hoeft het voor mij zeker niet. Je zou haast gaan denken dat er zijn die gaan schieten om vooral achteraf zeker te zijn dat ze ook hun lot nog meepikken. Ik dacht dat de bedoeling was om iets af te schieten, en lukt dat niet, tant pis. Waar vind je nog al die uren plezier en ontspanning voor een luttele 7 EUR voor 4u..? Probeer dat maar es te vinden. En ja, dan durf ik dus man en paard zeker noemen: idioten. Het mag dan cru klinken, het is misschien es nodig er met een grove borstel door te gaan. Reculer pour mieux sauter. Zo simpel.

Wie het lastig heeft daarmee, die moet bedenken dat hij het zichzelf lastig maakt… Jammer, maar dat inzicht moet bij velen nog groeien. En vaak staan daarbij de beste stuurlui aan wal: zij die nooit iets organiseren, weten het vaak altijd het best. Steek es de handen uit de mouwen in de plaats van enkel je mond te gebruiken, durf ik dan zeker denken. En wees vooral dankbaar voor de velen die nog iets mogelijk maken. Met kritiek geven alleen, kom je er niet.

Faites-vous partie du problème où êtes-vous ici avec une solution..? Die vraag krijgt van mij elkeen in zijn bord gedraaid als ie met een vraag afkomt. Nadien kunnen we discuteren. Denk zelf eerst es na. En wees dankbaar voor degenen die zich inspannen om er telkens weer iets van te maken… De rest zit allemaal in dat kopke. En je krijgt er maar uit wat je van jongsaf in steekt. Tenzij je mensen probeert te vormen, door ze stap voor stap inzichten mee te geven. Wie tot een aha-erlebnis komt, die zijn gered. De rest: tja… die zullen blijven foeteren. Nog een geluk dat ze uitsterven. In elk geval sneller dan ikzelf, dus ik heb geduld…

Denk eraan: het is een pure hobby, dus geniet ervan in de eerste plaats. De rest is echt bijzaak. Als die frank niet valt… U weet het intussen al.

Doen, fouten maken, en eruit leren. Meer kan ik jullie niet meegeven. Helaas worden nog dagelijks paardenbrillen verkocht, dus het tij keren, dat is een hels werk. Maar het ZAL keren, en wees maar zeker dat ik mee ga helpen om het te doen keren. Dat doen we al meer dan 2 jaar, en we zien dat elke week, maand, jaar er mensen zijn die inzicht verwerven, door autonoom ook tot gelijkaardige conclusies te komen. Welaan: dat stemt ons tevreden. Het moet trouwens vanuit de buik zelf komen, want iets opleggen werkt toch niet. Het is dus een helse opdracht om gemotiveerd bezig te blijven. Want zieltjes winnen, dat vraagt heel veel geduld, en de oogst is karig, maar ie is er wel. Als dat niet motiveert!

En niemand heeft de waarheid in pacht, dus begin met het vegen voor eigen deur. Op den duur is de ganse straat schoon. Wees maar gerust. Wees dus dankbaar voor die velen die zich vaak al jaren inspannen om er iets van te maken. Er zijn er veel die het belangenloos doen. En uiteraard zitten er rotte appels tussen, maar als de mensen die het goed menen blijvend gesteund worden, dan zullen ook die rotte appels uit de mand vallen. Er is dus altijd hoop, als je die maar wil zien. Weg dus met die paardenbrillen! Denk aan die jongelui, en laat ze groeien, met respect voor de tradities. Zoniet, zal ook dat gestaag verdwijnen. En dat wenst niemand, dacht ik… toch?