In de pen (of eerder het keyboard) kruipen, dat is voor mij even stoom afblazen. Maar ook meer dan dat, want ik kan het niet zonder boodschap mee te geven. In alles wat ik nu éénmaal doe, zit onder het oppervlak wel ergens een lange termijndoelstelling verborgen. Onze blog telt al meer dan 500 artikels intussen, wie die allemaal las (en van sommige artikels een punthoofd kreeg), die moet ik feliciteren. Hoewel ik betwijfel of er die wel zijn… 
. Het zou kunnen, want we tellen al meer dan 60.000 bezoekers in al die tijd. Not so bad, at all. Het contrast met sociale media (waar je natuurlijk geen ellenlange boodschappen kwijt kan) is wel frappant. Daar bereiken we 40 tot 60.000 internauten per week. Het is tevens een pak interactiever. Nuances, dat is iets anders. Daar heb je wat meer tekst voor nodig.
Even terugspoelen in de tijd. Men zegge september 2010. Ik reed samen met Karoline, en onze kleine Henri, fietsend en genietend van prachtig herfstweer, langs de oude spoorbedding van Gistel richting zuiden. Eerst waren Julie & Louse al ‘afgezet’ bij de VKSJ Gistel voor een namiddag jeugdbeweging. Voor de enkele uren dat ze daar mochten vertoeven, kozen we ervoor een tochtje te maken. Dat bracht ons als bij toeval voorbij een uitnodigend bord dat ons vertelde dat een terras open was, zo net voor we Eernegem binnenreden. Een heerlijke kop koffie lonkte dus! En Henri? Die was intussen vreedzaam ingedommeld van het gewiebel doorheen het polderachtig langschap. Waar ie toen over droomde, hebben we het gissen naar, maar het moet ‘m best hebben aangestaan. 
En zo begon het nieuwe begin van onze huidige tijdsrekening. Geïnspireerd door zicht op 2 staande wippen. En ja, het was zowat 30 jaar geleden dat ik die nog opgemerkt. En sindsdien beweegt er wat, overal. De een heeft het al wat liever dan de ander, dus ontstaat er controverse. Heerlijk toch? Houdt u niet van een INHOUDELIJK debat dan? Een parcours vol hindernissen, enkele ontgoochelingen ook, en vele successen. Dat hoort nu eenmaal bij een parcours, spijts wat velen mogen denken. Waar wij nog het meest van houden? Wel dan, voor zij die het na 525 blogposts nog niet zouden snappen: het evidente in vraag stellen. Pure dialectiek dus. There are no facts, only interpretations, snapt U nu al de titel? Velen blijken en bleken te zijn vergeten even de vraag te stellen WAAROM iets al of niet in stand wordt gehouden, en tot welk doel het strekt. Cruciaal nochtans, als men niet ter plaatse wil blijven trappelen. En zoals U stilaan weet: ter plaatse trappelen, betekent zoveel al achteruitgaan. Laat nu net dat de vaststelling die eerder reeds in 2004 werd gemaakt door VlaS. En geheel terecht. Het blijkt in dovemansoren te zijn gevallen, want de vlijmscherpe en heel juiste analyse, is vandaag nog immer actueel. Actueler dan ooit zefs. Maar dat in 10 jaar niemand een handschoen opnam? Dat is finaal intriest. Let wel: zeker mensen ontmoet die het meer dan goed bedoelen. Echter, om één of andere reden, lijkt ons, zijn ze verlamd. Of is dat vastgeroest? Of een gebrek aan moed? Want er is weldegelijk inzicht aanwezig. Finaal is hen maar 1 iets te verwijten: als straks ons hobby massaal vermarginaliseert (en marginaal heeft hier in eerste plaats de betekenis dat ze betekenisloos wordt, iets marginaals, dat behoort tot de marge nl.). Dat is weldegelijk een verpletterende verantwoordelijkheid. Maar te veel lijken daarin te berusten. Zeker niet allemaal dus, maar die enkelen lijken niet in staat te zijn het tij fundamenteel te keren.
Wel, dan volstaat het kleine zweepgildes te hebben die zich doorheen dat moeras wagen, duidelijk stelling nemen, op meniger teen trappen (figuurlijk dan), de problemen durven benoemen, en ga zo maar door. Maar vooral ZELF doen wat ze pretendeert. Walk the talk, kan je dat zo gebald zeggen in het Engels. Geen alternatief in het nederlands wat zo kort en krachtig kan omschrijven.
Laat ons es iets citeren uit de statuten van de KNBBW: hier zo: DOEL, ARTIKEL 3: and I quote: “De vereniging heeft tot doel bij de leden en ook bij de jeugd de zin tot lichamelijke opvoeding te bevorderen inzonderheid door het hanteren van de handboog op de staande wip een gezonde lichaamsbeoefeningen een aangename geestesontspanning aan haar leden te verschaffen, en in het bijzonder de vriendschapsbanden onder de leden van de vereniging en de vrienden schutters te bevorderen meer bepaald door het inrichten of organiseren van vriendenwedstrijden, tornooien, kampioenschappen, samenkomsten, feestelijkheden en dergelijke”. Helderder kan eigenlijk niet. Echter, kan U mij 10 voorbeelden geven van de voorbije 10 jaar, waar dit is toegepast zowel naar de letter als naar de geest. Dat laatste is namelijk minstens zo belangrijk.
Sta er even bij stil, en stel, na herhaalde lezing, met mij vast hoever men is afgedwaald van deze duidelijke doelomschrijving. Er restten dus maar 2 opties: ofwel past met de statuten aan, ofwel past met zich aan aan de statuten, die duidelijk door welmenende mensen zijn geschreven.
Elk gild dat lid wordt van de vereniging (zoals ze in de tekst wordt geheten, ofte in bekendere termen, de KNBBW), zou verplicht moeten worden deze statuten te onderschrijven op straffe van mogelijke schorsingen en uitsluitingen. Tot heel recent, bleef ik met de indruk zitten dat enkel de macht van het getal de overhand nam. Enkel KWANTITEIT leek te tellen. Het volstaat vol trots op diverse manifestaties in superlatieven te kunnen spreken over aantallen. Weer zoveel leden meer. Wedden dat U dergelijke klanken zal horen op de komende sectorvergaderingen in december..?
Ze nu zelf: wat verkiest U? Kwaliteit of kwantiteit? Wist U overigens dat kwaliteit leidt tot kwantiteit? En niet omgekeerd dus. Dat laatste is visieloos korte termijn denken. En dat is dan weer het gevolg van de beperkte daadkracht die is getoond om de vertegenwoordigers van de vereniging te selecteren. Een treffend voorbeeld deze week met de meer dan terechte schorsing van een afgevaardigde in sector 1. Triest ja, maar helemaal niet onverwacht. De hoofdafgevaardigde heeft in deze een pak boter op het hoofd, want wist al bij de aanstelling welk vlees ie in de kuip had. De imagoschade is niet te overzien. We kunnen in deze enkel de daadkracht van het hoofdbestuur prijzen, maar tevens ook de maatschappij zelf die in eerste lijn slachtoffer is.De mantel der liefde werd wijselijk opgeborgen gelaten.
En voor zij die moed putten uit dergelijke voorbeelden: steek je kop niet in het zand. Je zal ruggensteun krijgen, dat werd vorige week bewezen. Er zijn weldegelijk mensen binnen de vereniging die het echt wel menen, maar die dus ook af en toe es moeten schrikken. Ook voor hen is het een drempel waarover ze heen dienden te stappen. Maar ze deden het toch. Alle lof daarvoor dus. Als het nu maar weer niet bekoelt, want daar vrees ik nu al een beetje voor. Ik hoop dat ik voor eens ongelijk krijg. U merkt echter al de twijfel in mijn betoog. En ik vrees dat die gegrond zal zijn. Niets kan mij echter tegenhouden de ingeslagen weg met doorzetting en volharding te blijven bewandelen. Ik ben het verschuldigd, zowel jegens wijlen mijn grootvader als (en zelfs meer nog) jegens mijn kinderen en hun generatiegenoten.
Laat die plaatsvervangende schaamte maar vallen. Tijd om trots te mogen zijn. Hoog tijd…
Uw bondgenoten, al bijna 3 jaar nu. Ziet u ook dat geduld loont?
