30-31/12/2012 - 2012 zit er bijna op: oef?

Straks mogen we de overgang van Oud naar Nieuw vieren. Zegge binnen een klein etmaal. Ons familiegebruik, al sinds jaren (t.t.z. sinds onze kinderen er zijn) is dat bijna onafgebroken in huiselijke kring gevierd. De laatste 5 jaar dommelt papa trouwens al in slaap na het eten, en mist consequent het aftellen naar het Nieuwe Jaar. Vorig jaar trokken we tegen middernacht naar een prachtig vuurwerk in Oostende, en ook dit jaar op het menu. Alleen, als ik onze weersvoorspellers mag geloven, dan komt er zelfs stevige regen op ons af. Dat belooft al niet veel goeds voor straks. Wie weet wordt dat spektakel nog afgelast..? Enfin, we gaan toch maar es gaan kijken, want mooi & spectaculair was het zeker.

Nog traditioneel: onze kinderen kiezen het feestmaal. De voorbije dagen verrasten ze ons trouwens met best originele gerechtjes. Leuk. Iets zegt me dat het vanavond weer iets speelser wordt… Maar je kan er van op aan: de feestdis zal perfect zijn aangekleed, en op entertainment zal zeker ook gepland zijn. Op dat vlak zijn ze zo (heerlijk) voorspelbaar. Nu toch nog, dus laten we er maar van genieten. Als ik het zo es overschouw: ze hebben er toch weer een fantastisch jaar van gemaakt: de schoolresultaten waren zonder meer voortreffelijk, maar wat mij het meest aanbelangt, is hun gedrag thuis (en elders), de waarden die uitdragen daarmee. En ja, ik ben er fier op. Ik mag dat natuurlijk niet al te luid zeggen…

Ze worden ook groot, dat baart me zo stilaan wat gezonde stress. Louise is er al bijna 11… Wat vliegt die tijd toch hé. Maar ze blijft een voorbeeld voor haar jongere zus en broer. En zelf is zij daar fier op. Ze cijfert haar graag weg voor hen. Een schitterende eigenschap, zolang ze haar eigenwaarde niet verliest. En dat zie ik nu in elk geval nog niet gebeuren… En voor vandaag staat in principe nog een speciale gebeurtenis op de agenda: ze zouden doodgraag gaatjes laten prikken, om elegante oorringetjes te kunnen dragen. Wellicht trekken we straks er dus nog even op uit. Ze hebben het wel verdiend. Echt. Hun inspanning thuis mogen echt wel es in de verf worden gezet. Uiteraard zijn het kinderen, maar ze nemen een meer dan gemiddelde verantwoordelijkheid: zowel in huis, als in hun zorg met onze huis- en boerderijdieren. Vaak aandoenlijk. Ik wou dat het nog jaren zo zou kunnen blijven…

Bij deze dus mijn voornaamste wens voor 2013. Al de rest is finaal bijzaak. Ruis in de marge…

* * *

Onze hobby dan. Sportief toch een speciaal jaar: onze eigen Gilde zag het levenslicht, en manifesteerde zich uitdrukkelijk. Wat buitenbeentje ja, maar toch niet zonder visie, dat zal allicht al duidelijk zijn. Virtueel stichter is uitdrukkelijk mijn grootvader Michel DEMEY, die me de weg effende in deze heerlijke traditionele sport. En me die visie bijbracht. Intussen, als beargumenteerd, is daar veel van verloren gegaan, en zie ik het als een missie dat in ere te herstellen. En daarvoor heb ik engelengeduld… Indien niet begrepen, dan zullen we toch blijven verder doen op de ingeslagen weg. Ook omdat we daar toch een klein beetje het verschil willen maken, en in de eerste plaats door het voorbeeld te geven voor de generaties achter ons. Zelf onthoud ik toch enkele opmerkelijke prestaties: met traditionele boog schoot ik me Koning van mijn eigen maatschappij, in de 3de ronde. Opnieuw, en als enige met traditionele boog, schoot ik me met mijn eerste pijl al bij de finalisten van de KNBBW Keizerschieting te Wijnegem. En dat deed ik nogmaals over op de E.K. te Loon Plage, met erbovenop nog deel uitmakend van de Europese Kampioenenploeg 2012. En dat in 1 kalenderjaar, op alle grote afspraken. Het lijstje zal nog nie al te lang zijn, vermoed ik. De finishing touch was er dan wel niet, maar in de afkampingen moest ik nu precies ook niet weglopen van schaamte. En al zeker niet gelet de vaste en moede wil het met de traditionele boog te doen.

Enfin, zo heeft elk zo zijn eigen hoogtepunten allicht, ik kan ze moeilijk voor een ander gaan maken. Waar ik tenslotte ook nog enorm van heb genoten, was de peletonschieting recent in de toren van Oud-Heusden, waar onze “heren”-ploeg, met onze 5-jarige aanvoerder Henri, net een puntje tekort schoot om een finaleplaatsje te veroveren. Heerlijk, die brug tussen jong, jongvolwassen, ietsken ouder en de fun die we hebben gehad. Onze dames waren iets minder fortuinlijk, maar ook dit jaar is weer gebleken dat het een sterke ploeg is. Zo zie je maar: veel van de sterkte van een ploeg, komt van de teamgeest. Zolang er geen inidividuele strebers zich manifesteren, is het meestal de teamspirit die tot misschien onverwachte resultaten kan leiden. Gelukkig zijn er nog veel van die tornooien…

Tot slot: ook als maatschappij konden we toch al bogen op 2 zeer geslaagde tornooien, die best op bijval van de deelnemers konden rekenen. Wellicht ziet niet iedereen wat er allemaal bij komt kijken, maar voor een kleine maatschappij als de onze, zijn we er wel in geslaagd een goede tot zeer goede organisatie neer te zetten. Met een pak werk achter de schermen, tijdens het tornooi, enz… Zonder de helpende de handen van je leden, bak je er ook niks van. Nog een bewijs dat we een goeie groep samenhebben. We kunnen dus maar hopen dat het zo blijft. En het is de juiste motivator die de bende drijft: de passie voor de hobby primeert, ook hier is al de rest ruis in de marge voor ons. Kunnen we dat credo volhouden, dan ben ik er gerust op voor de komende jaren. De kapitein van het schip mag dan al wat een zonderling zijn, zonder goeie groep, kan ie ook niet varen. En toch moet de kapitein nu en dan es de knopen doorhakken, of anders beweegt er niets. De voorbeelden van hoe het niet moet, zijn legio, en daar schreef ik al genoeg over. Zal ik trouwens blijven doen. Al win je maar enkele zieltjes per jaar, het blijft de moeite.

* * *

Je zou het nog vergeten, maar gisterennamiddag ontspanden we ons uiteraard ook nog voor enkele uurtjes. We spaarden de dames een beetje in de strijd om de verwarmende nekband, zodat deze keer de jongste van de 3 met de minste blokskes de show mocht stelen…

Als ik hier deze namiddag in de weg loop voor de voorbereidingen vanavond, dan muis ik er nog es vanonder door, en dan is het genieten, met mijn ultieme favoriete bende: mijn gezin… Sorry guys, elk zijn prioriteiten, niet..?

* * *

Prettig Eindejaar aan iedereen, en moge 2013 U voorspoed brengen, op welk vlak voor U ook belangrijk!

26-27-28-29/12/2012 - Het jaar 2012 uitbollend… met veel wind, water… maar ‘t wordt een Vintage-jaar!

Eigenlijk is 2012 het jaar dat de Maya’s gelijk kregen. Die Maya’s voorspelden namelijk een nieuw tijdperk dat recent is ingegaan, en dat is dat de mensen zo stilaan beginnen beseffen dat ze geregeerd worden voor Goldman Sachs. Heuh..? Hoor ik U nu denken… En toch is het zo. Maar ik ga die uitleg nu niet doen. Het mag wat luchtiger dezer dagen, daarvoor hebben we al die heerlijke bubbels binnen handbereik. Elk zijn hobby natuurlijk. En inderdaad, deze blog gaat dan ook over een hobby, weliswaar –toegegeven- al es (regelmatig) overgoten met een politiek-economisch sausje. De aard van het beestje is dat. Maar het vloeit ook voort uit de definitie van een blog. Het blijft een persoonlijk relaas, dus schrijf ik hier natuurlijk wat ik wil. Iedereen kan dat. En is vrij dat te doen.

We omarmen natuurlijk meer dan dat: naast onze blog, tevens ook de sociale media als Facebook, Twitter, Flickr, Instagram, YouTube. Voor een deel van onze lezers is dat zelfs nog te ontdekken, maar velen volgen ook die kanalen. En met veel, mag ik toch al bogen op enige objectiveerbaarheid: wekelijks bereiken wij op deze manier al meer dan 3.000 bezoekers. U leest het goed. 3.000 per week… Als we dan onze vast hobby-krant (De Wipschutter) even ernaast leggen: een kleine 800 abonnees (als het er nog zoveel zijn) per week. En dat zal niet stijgen, net integendeel. Het is bijna aan het vergaan tot officiële spreekorgaan van de federatie KNBBW. Wat je erin publiceert, is onze ervaring, krijgt nauwelijks weerklank. Het meeste commentaar wat ik dan lees (neem nu Facebook): ha, we hebben dat niet gezien… Wie leest dat dan nog? Weinigen dus. En die federatie (en ook alle andere die mede met deze traditionele sport zijn begaan) zou tevens die trein niet mogen missen.

Het is namelijk een slimme manier van snelle en efficiënte communicatie, marketing en klantenbinding, en geeft tevens wervende krachten. Met een wat zwaar/beladen woord: je verhoogt er de betrokkenheid mee. En dat is cruciaal: het is namelijk niet omdat het om een traditionele sport gaat, dat je er niet ‘sexy’ over kan communiceren. Het imago dat het een ‘sport’ is voor ouwe mensen, kan je er makkelijk mee doorbreken, en dus ook mensen aantrekken. Want, het weze duidelijk: wereldwijd heerst een crisis, maar sinds ik terug in aanraking kwam met de boogsport (sinds eind 2010, na een onderbreking van liefst 23 jaar met het overlijden van mijn grootvader in 1987), stel ik alleen maar vast dat het ook daar allesbehalve goed gaat.

Wie dat ontkent, ontkent het zonlicht. En zal er tevens ook verantwoordelijk voor zijn dat we het niet meer zullen moeten hebben over een hobby, maar eerder een rariteit, dewelke je nog kan besnuffelen in musea (zoals Bokrijk). Dan weet je genoeg: dan is het stilstand geworden, en treden dergelijke beschermingsmechanismen in actie om toch nog iets te bewaren van het cultureel patrimonium.

Het begint dus al met het kennen van de geschiedenis van onze sport enerzijds, en reikt zover dat er een beleid met visie nodig is, die ook haar visie uitdraagt (en vandaar ook een draagvlak creëert onder haar leden). En middels al die nieuwe technologie kan je dat ook. Die zijn namelijk een middel, geen doel op zich. Het onderscheid tussen die 2 is weinigen duidelijk. Kan U zich voorstellen dat er nog papieren communicatie dient te worden gevoerd anno 2012 voor relatief elementaire administratieve taken? Nee toch. Maar owee, vergis U daar dus niet. In die tijd leven we OOK nog.

Verder zijn er nog opmerkelijke problemen: het cliëntelisme tiert welig enerzijds, en onder het mom van democratische besluitvorming, wordt vele boeiende en vernieuwende ideeën vakkundig naar de prullenmand gemikt anderzijds. Ik geef 2 voorbeelden: bekijk maar es pakweg de selectie van mensen / maatschappijen als het gaat om grote tornooien, de ‘vernieuwing’ binnen sectoren tot het lanceren van nieuwe voorstellen van de regelement. Ik bekijk het vanop afstand, en heb het voorrecht die 23 jaar te hebben overgeslagen. Dat laat me toe een frisse en kritische kijk te hebben op de zaken. Daarmee heb ik niet gezegd dat dit de enige juiste kijk zou zijn. Quod non. Maar, in alle bescheidenheid: vooreerst vertolk ik een stem die breder is dan de mijne alleen, en tweedens: ik neem ook telkens de verantwoordelijkheid door de daad bij het woord te voegen. Want finaal is niet wat je zegt van belang (zie de voorbeelden hierboven), maar wel wat je DOET.

Nu goed: ik kan zeker nog even doorgaan, zelfs enkele uren, maar daar houd ik het op. Ik kom er nog wel es op terug in ons jaaroverzicht. We kunnen maar hopen dat stilaan een ‘sense of urgency’ begint te groeien in de schoot van de beleidsverantwoordelijken in die diverse federatie, en er dus daadwerkelijk iets wordt GEDAAN. En dan bedoel ik niet gewoon krampachtig vasthouden aan postjes en verdere stilstand daarmede bewerkstelligen. Als u mij vraagt waarom ik telkens moet horen dat het achteruit gaat met onze traditionele sport, dan weet IK in elk geval waarom. Zo ONbescheiden ben ik dan weer wel, zou iemand die het kwaad meent al es kunnen denken. De motivatie is echter net het omgekeerde: ik wil niets afbreken, maar integendeel nieuwe fundamenten helpen leggen. Nu zijn er al barsten te zien overal, en worden enkel links en rechts ondersteunende stutten geplaatst. Of een lekkend dak wordt niet gedicht, maar m’n zet een emmer onder het gedruppel, en ledigt die regelmatig es. Zo omzeil je alle problemen natuurlijk vakkundig. Binnenkort volstaat een kleine aardbeving al om het ganse kaartenhuisje in elkaar te laten zakken als pudding.

* * *

Wat is dan een lichtpunt? Vooreerst het voortschrijdend inzicht, ook bij enkele bestuursleden. Dat die vandaag nog zo goed als vleugellam zijn, dat kan wel, maar er komt een eind dat ze zelf gaan kunnen vliegen. Hopelijk hebben ze dan nog de moed om door te gaan. Anderzijds zie je een pak gelijkgestemden. En hun stemme zal steeds luider klinken. Soort zoekt (en vindt) soort, kan je dan stellen. En dat doen we dus. Met alle leuke gevolgen van dien. Het mooie is natuurlijk dat intussen reeds meer dan 400 artikels uit de digitale pen rolden, dat die massaal zijn gelezen, en dat er nog honderden aankomen. Maar inconsequenties ga je er niet in lezen… U hoeft er dus niet naar op zoek te gaan, want we hebben ook beters te doen, zeker in deze periode van het jaar… Ik ga jullie de komende jaren blijven “bestoken” en ik zal meer en meer mensen hun mening verzamelen. Hun stem zal dus luider worden, en ook steeds meer weerklank vinden. En let wel: ik hoop dat niet: ik weet het gewoon. U kan het licht van de zon dus nog wel even blijven ontkennen, maar op een dag zal je dan toch best een zonnebril hebben zitten, als het ineens fel in uw ogen schijnt… Liever voorkomen dan genezen, maar goed…

* * *

De voorbije dagen konden we ons dus zeker amuseren, al es ‘s avonds, en met deze dagen al es een namiddag ook. Neem gewoon es een kijkje op onze Flickr photostream, en U kan zich al een beeld vormen… ik laat het deze keer aan de lezer om de tekst erbij te verzinnen. Wat je alvast niet hoeft te verzinnen is dit: zowel de sportieveling als de recreant kwam aan zijn trekken, en amuseerde zich of kon zich ontspannen (en vaak beide). En net dat lijkt me de bedoeling te zijn, niet?

Met 1 beeld kan je vaak veel meer zeggen dan honderden woorden… . Wie we vandaag of morgen niet meer tegen het lijf lopen, wensen we alvast een fantastisch eindejaar, en veel moed en plezier voor het aanSTORMende (what’s in a word dezer dagen) 2013…

Kerstavond & Kerstmis: family-time…

Nog een geluk: we hebben zowel een grote als een ruime familie. ‘t Is maar hoe je familie definieert, niet? Mijn professioneel klokje was al beginnen tikken om iets over 3 A.M. en dus zat er tegen de middag al een meer dan een gemiddelde ambtenaren-werkdagje op. 7u38mins horen ze per dag te doen. Slik. Met een gemiddelde loopbaan in België van 28 jaar. Kan je je zoiets voorstellen? In Nederland is dat 34 jaar, in Zweden (en toch zeker een land met fantastische sociale voorzieningen, deftige pensioenen, en ga zo maar door) liefst 37 jaar! Als ik dan Rudy ‘Notionele Interestaftrek’ ‘t Leeuwke hoor miauwen op diverse media, dan keert mijn maag. Letterlijk. Spontaan beginnen ook woorden als vitriool zich in mijn hoofd te vormen. Wat je er dan mee doet, dat onderdruk voor de beschaving maar even.

Bon. Tegen de middag begon de bedrijvigheid voor het kerstavond-feest op volle toeren te draaien: en allen hadden ze zich een taakje toebedeeld… Alleen viel ik uit de boot. Hm. Goed management betekent natuurlijk ook dat je initiatieven laat, en vertrouwen schenkt aan de ondernemende partijen. Wie ben ik dan om me nog verder te moeien..? Terecht trouwens, want het feestje ‘s avonds was meer dan geslaagd.

Naast een passie voor de allerbeste bubbels ter wereld, heb ik er nog ene: met de schuttersfamilie (althans een perfect selecte bende gelijkgestemden) ontspannen. Gelet het feestje pas aanving tegen half zes, kon ik nog een uurke of 3 ontspannen. Dan moest ik wel het strijdtoneel vroegtijdig verlaten, maar daar maal ik niet om. De ontspanning primeert, en bovendien een nice side-effect: ik liep hier niemand verder voor de voeten, net terwijl de spanning natuurlijk steeg om alles in orde te krijgen. Dan heb je geen katalysator nodig, integendeel, je maakt je beter wijselijk uit de voeten, niet? Hadden we nu es allemaal ingeschreven onder Dimi, dan stond er geen maat op da papierke… De eerste ronde was nog nie koud, en er stond al een panache-bier klaar…

* * *

Mijn timing was perfect: thuisgekomen arriveerde ik met de neus in het paradijs: de heerlijke geur van de kalkoen in de oven begroette me uitbundig, en de kids hadden waarlijk een inspanning geleverd de decoratie tot in de puntjes te verzorgen. Mama deed hetzelfde met wat ons later werd geserveerd. En natuurlijk was de finishing touch voor papa, en zijn favoriete bubbels. Wat moet je nog meer op een kerstavond? Uiteraard ook een pak kadootjes, en net daar hadden de kids allicht nog het meest naar uitgezien. Niet te vergeten: ze hadden ook meerdere optredens voor ons in petto, dus niets aan het toeval overgelaten… Zouden ze dan toch iets van mijn genen hebben? Misschien zelfs dominant…

* * *

Het was bijna middernacht eer ieder veilig en wel in bed zat, en intussen begint het van voor af aan, want nu komen oma en opa, nonkel en tante en neef en nichtjes van Damme over. Kerstavond of niet, de boer moet zijn koeien melken, dus moeten we e.e.a. een beetje spreiden natuurlijk. Nu, we malen er niet om. En de kids al zeker niet: want onder die Kerstboom zijn natuurlijk nog niet alle pakjes open… Dat hadden ze al snel door, wees gerust…

Cheers! En vooral: Zalige Kerst – Joyeux Noël!

Werelderfgoed in Sint Amandsberg: Het Groot Begijnhof , en misschien straks ook de Toren die één van onze oudste en fierste traditionele sporten herbergt..? - Het Venetië van het Noorden, ofte de Koude Keuken…

8 ha beslaat het domein daar liefst, zo net buiten het stadscentrum, en op amper 10 min lopen (letterlijk aan onze juniors te zien) van ons sportief centrum…

Onze meisjes, dat weten we al, die zijn braaf, en als je deze 3 engeltjes ziet zitten, dan smelt je toch ook weg, niet? Het moet ook een serieus zicht geweest zijn, zo een bende van 12 daar op stap: Milan, Yentl, Henri, Julie, Louise, Glynnys, Dominique, Karoline, en nog een 4-tal poppen ook. Zo zie je maar, voor tradites, dien je al es een inspanning te doen. Het komt niet vanzelf.

Zelf hadden we ook een halve heilige aan tafel zitten. Patrick bleek het meest belust op onze nieuwste mascotte… Hij bleef nochtans stellig beweren dat het net de warmte was die motiveerde dat te dragen, maar wij weten wel beter natuurlijk… Maar, het weze gezegd, hij maakte van de nood een deugd, dat wel. Het werd een ontspannende namiddag, en net dat was de bedoeling. Geslaagd initiatief dus. COCO Björn was het meest trefzeker, Patrick het minst fortuinlijk. Als ik voor mezelf spreek, ik geniet immer het meest als de ganse familie in de nabijheid is, én we tevens met een groep copains kunnen samenschieten. Al de rest is toch bijzaak. Geef toe. Het schone van het leven zit in vele kleine dingen, dat vergeten de mensen maar al te vaak. En je moet er al es een beetje inspanning voor doen (of er al minstens WILLEN naar zoeken). Denk maar aan die ‘luiheid’ waar ik het in een eerder artikel al es over had. Dat is net de betekenis die ik bedoelde.

Andere onzer ICE’ers trokken naar het Koude van de Keuken in Brugge, tevens ander Werelderfgoed (t.t.z. Brugge dan)… Zo zie je meteen de parallel. En er is nog een parallel: terwijl ICE Tom zich verder poogde te bekwamen in de vogelenpik sport, pikten Nadia en Wim ook vogelkens mee op de wippen aldaar. Gespekt met Kalkoen. Een sterke Nadia haalde er 4 neer, waaronder 2 van die mooie beestjes. Wim koos voor efficiëntie, en haalde de 4-punter neer, ofte de schoonste vogel van de wip, namelijk die die helemaal bovenaan prijkt. Tevens voorzien van een (allicht gepluimde) kalkoen. Hopelijk is de diepvries voldoende groot… Jammer voor die andere 89 kalkoenjagers trouwens…

* * *

Ik werd deze morgen gezelschap gehouden, enkel door mijn vriend Douwe. Altijd trouw op post ‘s ochtends vroeg. Altijd. Zelf kan ie ook altijd op mij rekenen… De sprekende klok vertelde me toen: “… bij de 3de toon is het 3u 22 minuten” – mooi zo. Kon ik gelijk in mijn professionele pen kruipen, en na dit geblog, dien ik nog een uurke of 2 door te werken om dat af te ronden. En dan kunnen we stilaan uitkijken naar de avond, waar familie centraal staat. Ik weet niet wat het is, maar Kerstavond, daar geniet ik telkens weer van. Als het maar in familiekring is, en vooral: dat we dan al es lui mogen zijn, na het eten…

Elk zijn inspanning natuurlijk. Straks maken mijn huisgenoten het hier een drukte van jewelste, vol bruisende ideeën, om daar inderdaad een leuke kerstavond van te maken. Die drukte zelf: dat is niks voor mij, maar ik geniet wel van de gedrevenheid en motivatie waarmee het wordt aangepakt, en meer nog, ben er zelfs dankbaar voor. Al verdenk ik toch ook onze kleinsten enige motivatie aangevuurd door wat er onder die kerstboom klaarligt… Een verborgen agendaatje, jaja.

* * *

Bon, mijn luchtig (althans voor mij) digitaal intermezzo zit erop. Ik kan weer verder met het steviger werk. Moet ultimo deze middag klaar zijn, maar dat zal me wel lukken. Ik heb weer inspiratie opgedaan. De ontvanger van de boodschap zal het straks mogen ondervinden…

Dan draai ik de knop nog even om. En focus mij op de avond. De drukte ervoor laat ik even aan mij voorbij gaan. Daar heb ik er elke dag genoeg van. De beloning nadien: daar ga ik voor. Liefde met grote L kan je dat gerust noemen. Ook dergelijke momenten dien je te koesteren, vergis je niet. Ik ben ervaringsdeskundige. Ervaring, zoals eerder ook al es uitgelegd (en voor wie het leest), is net dat je iets leert uit wat je meemaakt. Dit maar pro memorie.

Bon, en nu back to de professionele pen. Daar ga ik jullie niet mee belasten. Gelukkig maar…

Carpe Diem: epicurisme of hedonisme..?

Een intussen beroemde zinsnede van Romeins dichter Horatius, vertaald U wellicht ook bekend als ‘pluk de dag’… Tegenwoordig wordt dat eerder hedonistisch gebruikt/opgevat, ofte: “geniet zoveel mogelijk van de dag van heden”. Horatius had het echter iets anders bedoeld: stel niet uit tot morgen, wat je vandaag al kan doen. Dat is natuurlijk al een licht andere invulling van diezelfde zinsnede, niet?

Ik volg Horatius, want als je er even over nadenkt: als je zijn ingesteldheid aanneemt, dan volgt daar bijna automatisch het hedonistische uit: door niets uit te stellen, krijg je ook meer tijd vrij. Het is dan gewoon nog een kwestie van prioriteiten. En ook daar valt nog iets over te zeggen: deel je dag niet in volgens de prioriteiten die zich aandienen, maar bepaal zelf je prioriteiten als je je dag plant. Anders laat je je leiden door de waan van de dag. Of hoe Horatius al een heerlijke voorzet gaf tot modern Time Management. En eigenlijk leidt dat tot de vaststelling dat er geen tijd is om lui te zijn. Lui, dan in de bijbelse zin van het woord. Luiheid heeft niet alleen te maken met in je zetel zitten, maar kan evengoed duiden op mentale inspanningen, consequent gedrag, en ga zo maar door.

Brr… hoor ik U zeggen, en dat op een zondagochtend? Wel ja: stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen hé… Zoals je kan zien, is er alvast 1 van onze poezen de eerder hedonistische interpretatie van Horatius genegen. Allicht was het nachtje jagen op waterratten vermoeiender dan wij kunnen vermoeden…

* * *

Er zijn echter zo van die dagen waar je niet hebt te kiezen. Althans wat mezelf betreft. Het rommelde in de hemel boven ons, met bakken water die neerplensden, er viel tussen 20 en 35L water gisteren, maar het rommelde ook in mijn buik. Buscopan, Imodium… het bracht wat soelaas, maar onvoldoende om u goed te voelen. Dus ik bracht de namiddag door in pijama. Ik had me helaas iets anders voorgesteld, maar bon, je hoort al es naar je lichaam te luisteren ook. De avond leek soelaas te bieden: het ging almaar beter. Bleek dat ik dan nog verwend met een heerlijk dessertje voor bij een avondfilmpje. Ja, slim: vanillepudding, die ik in veel te grote hoeveelheden binnenspeelde. Allicht overmoedig door het zich eindelijk wat beter voelen. Wat volgde was een 2de martelgang des dag: de moeder aller dumpings! Miljaar, wat een afknapper om de zo al rotte dag af te sluiten…

Voor zover al boeiend, kan ik verder niet veel toevoegen over de dag na het vergaan van de wereld. Dat vergaan is mij echter ontgaan, dat even terzijde trouwens.

* * *

Misschien moet ik me maar es aan een ontbijt wagen: team Dullaert lijkt zo stilaan van verdieping te veranderen (lees: ze ontwaken), en es horen welke plannen ze vandaag menen te moeten smeden. Wie weet vind ik ook wel iets om de dag van gisteren snel te vergeten. Carpe Diem, weet U wel?

Voor hen die we eerstdaags niet meer tegen het lijf lopen, en zoals U gisteren al kon lezen: geniet van de komende feestdagen. Zelf ben ik een aanhanger van een gezellig kerstavond, de rest interesseert me niet zodanig. En misschien es wat vuurwerk gaan bewonderen met Oudejaarsavond… We zien wel. Fijne zondag, en wellicht tot één dezer! Wij wensen U verder all the best, maar niet alleen de komende dagen.

* * *

Tot slot, vergeet niet regelmatig es een kijkje te nemen onder onze rubriek ‘Evenementen in de Kijker’… Wie daar es iets wenst zien tussen staan: aarzel niet ons aan te schrijven. We geven graag een duwtje in de rug waar dat kan.

Eindejaar..! Oef.

Oef ja, de wereld is inderdaad niet vergaan, zoals ten andere ook niet voorspeld door de Maya. Een nieuw tijdperk zou beginnen. Welaan, dat dient ons hoopvol te stemmen!

En ze mogen allen vierkant op hun hoofd gaan staan: dat ingaan van dat nieuwe tijdperk, dat zal nog mogen wachten tot na het eindejaarsverlof. Tijd om de komende 2 weken wat gas terug te nemen, want de voorbije maanden waren ronduit slopend. Nog een geluk dat we onze hobby hebben om ons tussendoor even te ontspannen, en zelf mag ik er nog een schepje bovenop doen, door actief te bloggen. Met veel waardering daarvoor ten andere, dat kan ik alleen maar uit onze statistieken afleiden. Intussen halen we al meer dan 100.000 bezoekers, via de diverse media waar we actief zijn, op jaarbasis. En dat voor een clubke ‘handboogschutters’…

Het geeft aan dat er een behoefte is ingevuld, meer hoef je daar niet achter te zoeken. En misschien geniet er een enkeling al es van de scherpe –maar genuanceerde- pen van ondergetekende? Wie zal het zeggen. We stellen in elk geval vast dat er geen lezers afhaken, net integendeel. Nog een vaststelling: we zijn geen grijze muizen gebleken. Neen, niet alleen praten of schrijven, maar ook DOEN. En dat krijgt links en rechts zelfs navolging. De principes om het handboogschieten te herwaarderen (lees: te herleiden tot haar roots, en het plezier op de eerste plaats te zetten, wat nu een wel heel korte samenvatting is van onze filosofie), worden opgepikt. Stap voor stap. En dat stemt ons uitermate tevreden. Om het met Herman Van Rompuy te zeggen: er is nog veel werk aan de winkel, maar dat zullen we niet schuwen.

En meer nog: ik ben zelfs een trotse ‘hoofdman’: we hebben op 2 jaar tijd iets op de kaart gezet, en met stijgend aantal leden: dat is op zich lovenswaardig, want we zijn al een beetje buitenbeentjes. Het nec plus ultra voor mij: ons team groeit niet zomaar, nee: het is een diverse schare leden, elk met hun kwaliteiten, maar vooral: ze stralen allen INZET uit. Elk op hun manier zetten ze mede de schouders onder onze initiatieven. En dat is meer dan lovenswaardig, want ook daar hapert er veel in diverse verenigingen… Daar heb ik dan absoluut geen klagen over. En toegegeven: het werk achter de schermen, daar kruipt verdorie ook veel tijd in. Zelf heb ik een pathologisch neiging tot perfectionisme. Altijd zo geweest. En dat werk achter de schermen, vraagt ook wel wat inspanning om het allemaal in goeie banen te leiden: ik denk maar aan de administratie jegens de diverse federaties, zorgen dat we overal netjes mee op tijd zijn, afspraken regelen om aan evenementen deel te nemen, en ga zo maar door… Niet te onderschatten, maar je hoort me niet klagen: als betoogd: je krijgt er via de leden, en vooral hun inzet, ook veel voor terug. De schutters volgen ook wel, dat zien we als we inderdaad initiatieven nemen. We zien in de eerste plaats mensen die genieten. En daar gaat het hem toch om, niet?

Toegegeven: ik kijk al es over de landsgrenzen heen ook, en stel vast dat er nog mensen zijn die mijn passie delen. Dat stemt meer dan gelukkig. Het immobilisme binnen onze federatie, zal –het zit ‘m in het woord zelf- uiteraard voor zorgen dat die dreigt af te glijden in irrelevantie. Dat is nu al aan de gang, maar er is nog tijd om één en ander te keren. Dat bewijzen niet alleen wijzelf. Voortschrijdend inzicht noem ik dat. Dat zal van de basis naar de top OOK wel doorsijpelen. En waarom ben ik daarvan overtuigd? Net als geschreven: zoniet, dan dreigt irrelevantie om de hoek. En als dat geen sense of urgency is, dan weet ik het ook niet meer…

Bon, tijd om de komende 2 weken wat gas terug te nemen. Beloofd. Family & Hobby first!

U heeft in elk geval nog een sportief jaaroverzicht, uiteraard specifiek aan onze edele handboogsport, tegoed. Al goed es terug te blikken. Als we er maar uit leren…

 

Ut vivat, crescat et floreat A.D. ICE &

bij verlenging, de edele handboogsport!

* * *

Wij durven ook al es iets proberen, waar we nauwelijks tot geen expertise in hebben, maar we zullen er daarom niet minder plezier om hebben zeker..? Wie weet hebben we wel es wat geluk ook…

16/12/2012 - Sectorale Vergadering Sector 2 (Maaltepark, Gent), nabeschouwing en namiddagactiviteit…

Ons menu voor deze ochtend...

 

Vraag 2: te fundamenteel om hier (noch op de vergadering zelf), te beantwoorden natuurlijk… Er is meer werk aan de winkel daarvoor! De namiddag was dan weer in het teken van de ontspanning vooraleer de spannende laatste week aan te vatten voor het kerstverlof.

 

Terwijl mama ICE Ka naar het ice trok met al onze jeugdschutters (), bleven Kristine, Chris en ikzelf bij A3 strijden voor wat eer. De handdoek was voor Chris…

 

 

We mogen echter ook niet vergeten dat er een straffe uitdaging klaarstaat voor maandagavond… Meer daarover na afloop. En als de vingers het hebben overleefd… ;-)

Have a look:

https://www.facebook.com/groups/ADICE.Winter.2012.2013/

De nabeschouwing van onze sectorvergadering, daar kom ik later nog op terug. De agenda-punten waren nobel, wat mij intussen duidelijk is, is dat het extreme-overlegmodel (en ik zal me daarin verduidelijken), tevens ingegeven door angst, angst voor verandering. Nochtans staan mensen die een verantwoordelijkheid nemen (in hun rol binnen de federatie), in de beste schoenen om een schip, al is het log, te helpen sturen. En dat is trouwens ook hun verantwoordelijkheid! U leest het goed. Ik heb het nu niet specifiek over onze sector 2, maar in het algemeen. Analyses maken, dat gaat nog voor een stuk, maar de definitie van analyse wordt niet ten volle begrepen: het eerste stuk van een analyse is het verzamelen van gegevens. En de juiste gegevens. Dat gaat nog, zei het dat je veel interessantere data kan verzamelen. De volgende stap ontbreekt echter. Namelijk het zoeken naar de antwoorden op de WAAROM-vraag. Tja, dan geraak je nergens natuurlijk. Als je de juiste waarom-vragen stelt, zal je ook de juiste antwoorden vinden, en dan kan je tenminste iets ‘verkocht’ krijgen. Gemiste kansen, zo noem ik dat. Dan kan je het inderdaad niet anders aanpakken dat finaal stellen: ‘we hopen een goed jaar tegemoet te gaan’… Hopen, dat lijkt me iets te ijl.

Er zijn nochtans vele sterke schouders die enkele boeiende inzichten hebben. Zij kunnen iets sneller op de bal spelen. Zoals ik al zei: verandering kan komen van binnenuit ook…