Onze woorden zijn ons verslag van onze tijd op Aarde… Wist U trouwens dat een Professor van een Belgische Universiteit voorspelt dat we ten laatste binnen 200 jaar allemaal West-Vlaams zullen spreken in Vlaanderen? Fantastisch toch? En dat is nog onderbouwd ook. Kort samengevat: de Vlamingen en de Nederlanders groeien al decennia verder uit elkaar. Sociologisch taalgevolg is dat men dan evolueert naar een taal die zo ver mogelijk uit elkaar ligt, en dat blijkt dan oes skoane westvloams te zin!
Het kan trouwens wel kloppen: kijk nu es naar onze schuttersvrienden van Noord-Frankrijk: die spreken ook vaak een aardig mondje van ons dialect. En dat is net omdat we goed overeenkomen, dus bevestigt in feite de stelling van die Prof…
Dat brengt me naadloos bij onze fijne zondag van eergisteren, die we 
doorbrachten in Ghyvelde, met Kristine, Chris, Wim en ondergetekende. Sluiting Schieting voor de aangesloten leden daar. Met een 50-60 man een ganse dag op 3 wippen mogen sporten: het summum. En veel stappen, ik had beter es een km-teller meegenomen, want het was ongetwijfeld de moeite. Milan & Yentl kwamen ‘s morgens onze juniors vervoegen, en beleefden ook een heerlijk dagje, als
ik hun reacties mag geloven… 
In de late namiddag kwamen ze ons dan nog aanmoedigen voor die paar rondjes die ons nog restten.
Ik hoef er niet veel meer over te zeggen: het was genieten voor iedereen, want elk deed ook sportief zijn deel, en dan hadden we nog veel coiffeurschoten ook… 
* * *
De avondtraining gisteren van ons Wintercriterium in de Koude Keuken trok een onverwachte 42 deelnemers. Voor aanvang werd beslecht wie de symbolische titel van Winterkoning zou dragen. En het werd een Koningin: Dominique van Zedelgem haalde het in de afkamping van ICE Wim… Elk hadden ze 2x raak getroffen op de eerste 3 schoten. Zetten zich ook op het bord: ICE Tom, Wim van Middelkerke en Sabine van Munte met elk 1x raak. Sjiek!
De rest van het plezier laat ik over aan zij die er waren…
Geen enkele van mijn kids heeft hun grootvader Jacky gekend, maar ze kennen ‘m eigenlijk beter dan ze denken, en dat is namelijk indirect door hoe hun vader in mekaar steekt. Ze hadden een briefje/tekening gemaakt om achter te laten. En bleven uiteraard veel vragen stellen. Even dichter bij het centrum bevindt zich dan het fantastisch mooie ‘oude’ kerkhof, met nog majestueuze graven van roemrijke families, maar ook iconen als Albrecht Rodenbach bv. Grootvader Michel, die ook zijn kleinzoon leerde boogschieten 
