Meteorieten in de Oeral, en de parrallel met het boogschieten. Of is dat wat ver gezocht? ;-)

Er kwam een stukske steen uit de ruimte binnengewaaid. Intussen bekend dat het zo’n 7000 ton woog, en met een snelheid van 72.000 km/h ontplofte. Daarbij is een explosie van de kracht van 10 Hiroshima-bommen te vergelijken.

Straks ga ik een 70 gram de hoogte inschieten met een potentiële energie van 62lbs, die wordt omgezet in kinetische energie (de pijl die snelheid krijgt). De rest is de kunst om dat pijltje een blokske te laten raken daar een dikke 25 meter hoger. Dat is ongeveer aan een snelheid van … ? Wie lost deze even op?

Ga anders es op zoek op wikipedia, en bekijk de basis-wetten van de fysica even. Als U er zelf niet uitgeraakt, dan zal ik me vanavond ledig houden met het even voorrekenen van die snelheid van dat pijltje. Wat ik wel al weet: veel ontploffingen zullen er in elk geval niet aan te pas komen…

Alé bon, je me prépare pour La France. Aan iedereen die gaat sporten vandaag: veel plezier! Ik heb er alle begrip voor dat je in dat geval natuurlijk die berekening niet zal kunnen maken, en gelijk heeft u. Laat het maar over aan zotten als ik. Helaas is het nog enkele maanden wachten vooraleer we zo gekleed weer het veld opmogen, maar kom. ‘t Wordt zo stilaan lente, dus we mogen hoop koesteren…

Have a nice weekend!

13/02/2013 - uitstap naar Provinciehoofdstad Gent ‘en famille’…

Het was gisteren weer genieten. De dag was al serieus lang geweest (voor mij dan), en dat had dan weer in de eerste plaats te maken met een wel heel korte nacht. Ik moet zowat 55 minuten van die nacht hebben kunnen genieten. Net iets meer dan een power-nap, net iets te weinig om het nachtrust te noemen… Niettemin, de energie was er niet minder om, maar elk “nadeel heb z’n voordeel” orakelde ooit dat Hollands voetbalwonder, en dat klopt ook. Tegen de middag had ik dan ook al bergen verzet, wat toeliet om in de namiddag nog iets te doen met de kids. Mama ICE Ka had een seminarie te volgen in het UZ in Gent, dus het gaapte eigenlijk als een oven om daar een sportief-recreatief namiddagje met de kids aan te koppelen, toch? Al zeker als je van wat traditioneel sporten houdt. Zo gezegd, zo gedaan.

En waarom ook niet: de Krokus-vakantie is al kort, dus laat we thuis maar even achter onder het alziend oog van Ardovlam & Bosch Divar. Onze 2 waakhonden (en 3 waakganzen… )… Het seminarie ging door van 14 tot goed 16u, dus waren we tijdig in Sint-Amandsberg, gepakt en gezakt met al wat die juniors nodig hebben. Onder peleton 6, na leermeester Eric van Lochristi, mochten wij aanschuiven. Peleton A.D. ICE was dus integraal ‘gistels’ samengesteld, en opgaande man Henri mocht de spits afbijten, gevolgd door zijn zussen Julie & Henri. Papa ICE D mocht zo nodig de ronde redden, voor zover ie daartoe in staat kan worden geacht. We waren zowat in het midden geloot, en bij ons eerste aantreden bleek Julie geconfronteerd met een nog volle wip, en ja hoor: het eerste blek van Wip I stond meteen op haar palmares: mooi zo! Het duurde voor Louise wel iets langer, maar zij liet er finaal toch 2 optekenen. En het mag gezegd: ze deden prima hun best, en met wat geluk kon er ook nog iets meer in het mandje hebben gelegen. Maar ze zijn intussen al ervaren genoeg te weten dat die portie geluk er nu éénmaal ook bijhoort, en zijn vooral tevreden als ze al technisch goed schieten. Dat deden ze ook, tot hun eigen plezier. Ook Henri hield goed vol, maar die raakte net niet in de wip. Het dichtst kwam ie met aaien van pluimpjes, maar goed: hij was zeker ook niet ontevreden van zijn prestatie. Bovendien waren we nog gezegend met een heerlijk zonnetje (hoewel vrij koud), dus naast wat ontspanning buiten, bleven we het vooral binnen entertainen. Henri en papa trokken ‘ten strijde’ met enkele levels Red Alert, en dat begeesterde die kleine mateloos. Zeker als we de strijd tegen de ‘vijand’ tot 2 keer toe met verve konden winnen… Intussen hadden we er nog een spelpartner-supporter bij, want mama kwam ons nog vervoegen na afloop van het seminarie en moest in het kaartspel de duimen leggen voor Julie. De namiddag vloog letterlijk voorbij. Misschien maar goed ook, want straks moeten Henri en Louise naar het UZ voor een pre-operatief onderzoekje, en hen kennend hebben ze daar natuurlijk wel wat stress van. Om maar niet te spreken van wijzelf. Niets ernstigs, maar goed, moet wel gebeuren, en voor kinderen is dat nooit ‘plezant’ te noemen natuurlijk. Het zal wel snel vergeten zijn, want ze mogen zich dan later vandaag nog es in een waterparadijs gaan uitleven… Julie haar konijnenpoot tritste bovendien nog een heerlijk pak satés mee van de Gunther en finaal zorgde papa nog wat voor de poppekleren-kassa. Het lijkt een nieuwe passie om van die spullen te verzamelen, en ik had hen beloofd dat ik sportief mijn best zou doen om een duit in het zakje te doen… Met wat geluk, lukte ook dat nog redelijk ook. Het mag gezegd: we hebben allemaal kunnen genieten van een gezellige namiddag waarbij de klok voorbijvloog. Net wat onze traditionele volkssport zo aantrekkelijk kan maken. Het doet uitzien naar de lente en alles wat daarop volgt, want dan kunnen we gelijk weer meer van die leuke uitstappen plannen. Het wordt tijd dat die wintertorens weer wat op de achtergrond verdwijnen.

* * *

Alvast 1 datum staat nu al met stip in mijn agenda aangekruist: op 5 april eerstkomend kunnen we ons hart weer ophalen elke vrijdagavond in het fantastische kader van Tillegem. Je kan niet geloven hoe ik daar naar uitzie!

By the way: voor zij die het zouden zijn vergeten: vandaag mag je je partner, volgens de UNIZO-traditie, in de bloemetjes zetten, want het is Valentijn. Vergeten? Haast U dan maar!

Het weekend uitgebold en de vakantie ingezet

Na de plezante zaterdag, waren we zondag bij het ochtendgloren al weer onderweg naar mijn 2de thuisstede, m.n. Leuven. Ik spendeerde er op heden zowat 1/5de van mijn leven, als student dan. Gouden tijden: 1 had maar 1 verantwoordelijkheid, en dat was slagen. Hoe je dat dan precies deed, was duidelijk van ondergeschikt belang.

Hoewel, de zin voor initiatief zat er dan al in: aktief studentenleven, betekende voor mij heel actief in clubverband verantwoordelijkheid nemen. Ik ben nooit een meeloper geweest, net integendeel. Ook heden is dat nog immer niet veranderd. Midden mijn studentenperiode maakte ik ook het (althans voorlopig, en laat het maar zo blijven) grootste drama mee in mijn leven, nl. het onverwachte en plotse overlijden van mijn vader. Het heeft me toch enkele jaren gekost dat echt correct te plaatsen. Voor zover dat überhaupt al kan, zoiets ‘een plaats geven’. Ik denk het niet. Je wordt wel wijzer: je leert bovenal relativeren. Een les die velen es zouden moeten krijgen, hoewel ik het niemand toewens op die manier te moeten ondergaan. Toch zou het goed zijn dat ze de wereld es zien door dergelijke bril. Als je al ziet waar een mens zich al druk kan om maken, dan breekt al es je klomp. Op zo’n momenten zou ik hen al bijna al es durven toewensen wat ikzelf in 1993 moest ondergaan. Maar dat zo er net iets over zijn. En toch. Als je spreekt van een verruiming van je gezichtsveld, dan kan het wel tellen.

Relativeren betekent dus helemaal niet dat je de weg kiest van de minste weerstand. Dat wordt al te vaak gedacht, en ermee verward. Het heeft mijn zin tot engagement alleen maar scherper gesteld enerzijds, maar ook de continue gedrevenheid tot delen van bepaalde ervaringen. Zo mogelijk zelfs overtuigen. Nu goed, weinig zin daarover door te bomen, want nauwelijks iemand kan dat allicht ten volle begrijpen. Het zij zo. Inzet is per defintie verdacht zou je zo denken als je veel reacties hoort. En toch is het niet zo. Alleen de tijd zal dat kunnen aantonen hé. Fouten maken en bijleren, dat zal ik immer doen en kunnen, maar wezenlijk veranderen van koers zit er niet in. Niet uit koppigheid, wel uit fundamentele overtuiging. Er verandert namelijk nooit iets door je kap te zetten vanwaar de wind komt te waaien. Bekijk het maar es…

Enfin, plezant tornooi-weekend achter de rug. Zaterdag dus bij Vrij & Blij, en zondag, als gezegd, in Leuven bij de Polle. En ik heb dan vooral genoten van onze jeugd en hun onschuldig enthousiasme. Als je me ergens vraagt wat mijn drijfveer is, dan is die het wel. Iedereen die van zichzelf durft toegeven en beseffen dat ie constant fouten maakt, kan alleen maar beseffen dat iedereen kan bijleren. Maar Kinder zijn fundamenteel onschuldig. De fouten die ze begaan krijgen ze meestal van ons aangeleerd, en het is dan weer onze taak ze af te leren paradaxaal genoeg… Volgt U nog? Hoeft niet, als U maar begrijpt dat alles wat ikzelf doe, ingegeven is door bovenstaande filosofie. Authentieker kan niet, maar dat durft menigeen dan al es als verdacht te aanzien. Zalig de armen van geest, pleeg ik dan al es te denken. Maar dat duurt niet lang, want al snel slaat er een knopje aan in mijn hoofd die ook daar weer iets wil aan pogen doen. Zelfs al kost me dat jaren. Onkruid vergaat namelijk ook niet hé… en het schiet altijd terug op. Ook dat is een waarheid als een koe. We stelden verder in Leuven compleet gemengde ploegen samen, en deden het echt wel behoorlijk. Ons eerste team (Kristine, Nadia, Chris, Wim & Tom) haalde 23 punten binnen. Ploeg met Heidi, Karoline, Christophe, Jan en ICE D deden er nog 3 puntjes extra bovenop, en maken allicht nog een kans om de finale te mogen meedoen op 10 maart eerstkomend. Wat moet je meer: ongedwongen plezier, en dan zo nog verderop geraken. Bij onze jeugd waren de inspanningen heerlijk om naar te kijken, en straffe prestatie van Louise: 4 stuks haalde ze tegen de grond. Dat motiveert, niet?

Als beloning trokken we ‘s middags naar de Quick aan het stadhuis, ofte ook wel Kasteel Louis, en kregen de kids de kans om in de namiddag een filmpje mee te pikken, gelet de Kinepolis buurt aan De Toewip. De rest van de bende bleef beschrijven, en ook dat was best succesvol. Onze lucy men van dienst waren in elk geval Jan en Christophe: beide lukten het een K & Z in 1 keer naar beneden te halen. Alles samen kregen we zo 7 stuks panache-melk te verteren…

Voldaan konden we huiswaarts keren, na een intensief weekendje, dat zeker. Op maandagavond volgde dan ons volgende initiatief. En het was een zekere Eric van Munte die zich tot de enige echte Grootmeester in de Orde van Choco kon tronen. Straf, en we zijn blij voor hem. Dat de essentie eigenlijk is om plezier te hebben, is enkelen al es ontgaan, maar daar malen we verder niet om. Doe wel en zie niet om. Het engagement zal er niet minder om worden. Zou elkeen echter wel beseffen hoe weinig handjes zoveel werk verzetten om een ander een avond plezier te bezorgen? Maar goed, a sign of our times, maar dat is in elk geval niet mijn tijd, noch een tijd waarin ik enkele fundamentele waarden en normen zomaar naast me neerleg. Het mag al es wat kleurrijk en zeker al es wat uitbundig of zelfs ondeugend. Het zou een hobby moeten blijven, en geen staatszaak hé.

Gisterenavond werd ik beloond met heerlijk huisbereide tomatensoep. Jaja beloond. Schijnbaar kan dat nog. Onschuldige en openhartige kinderen, remember? Ik geniet daarvan (ook van die soep natuurlijk…)

Relativeren, weet U nog. Basisbeginsel, maar al te vaak genegeerd. Ik mocht gisteren nog even de balpen bovenhalen, na enkele weken onderhandelen dan toch maar de knoop doorgehakt: eind april wordt onze tornooi-bus verwacht. Nu nog de tornooien zelf natuurlijk…

Misschien dat ik net daarom die soep kreeg gereserveerd, want finaal de kids laten kiezen wat het zou worden. Papa had wel iets anders in gedachten, maar kom: geef toe: het wordt plezant rondtoeren met het ganse gezin in ons ‘busje’… 10 weken productie, dat valt nog aardig mee, hoewel… Nee, een beetje geduld is ook wel een mooie deugd (zo maak ik het mezelf toch wijs ).

Tornooiweekend 9-10/02/2013

Luik 1 van het sportieve weekend is al achter de rug. Spijtig dat alles zo snel voorbij is natuurlijk, want ‘t was toch weer plezant. Genoten van onze kleinsten vooral, in het damesteam: Julie en Louise lieten zich niet onbetuigd, en haalden er toch 2 stuks van tussen, en ‘t is al nie gemakkelijk. Chapeau dus, en de ploeg trok huiswaarts met 155 punten. Henri had ook prijs verdiend, maar moest helaas zijn tikkeltje geluk ontberen. Maar hij komt er wel: de gedrevenheid was er, en dat is het voornaamste.

Uitgebreider foto-materiaal vind je op onze Facebook-pagina terug…

Tornooiweekend, juist, vandaag staat er nog meer op het menu: we hopen er opnieuw iets leuk van te maken bij De Polle. Meer daarover later vandaag.