1-4 januari 2013: druk, weinig sport & blessureleed. Maar: kindervreugde!

De kerst- en nieuwjaarsperiode bracht niet de (geplande) rust waar ik voor mezelf op had gerekend. Uiteraard plezante feestdagen, gelet je die in familieverband beleeft, en ik hou daar nogal van. Geen klagen daarover dus, net integendeel. Oudejaarsavond was papa vlug van de kaart, en moest, op 1 uitzondering na de voorbije 10 jaar, alweer de overgang van oud naar nieuw missen. De Nieuwjaarsdis was feestelijk aangekleed bij oma, met de ganse familie samen. En de obligate nieuwjaarsbrieven…

2de nieuwjaarsdag en donderdag was het doorharken, en enkele dossiers aanpakken. Nu, op 2de Nieuwjaar bleek ik niet veel te hebben gemist, sportief gezien. Nadia, Kristine, Chris & Wim trokken naar A3, maar daar waren veel ‘nieuwjaarsjagers’ (zoals dat heet), en van sport komt dan niet veel in huis. 100 schutters. Niks voor mij… Sport primeert, en dat kan niet meer met zo’n aantallen. Nu goed, ik kon mijn tijd nuttiger besteden. Ondertussen wel een speciaal moment voor de ICE junior-ladies, gelet ze gaatjes voor oorringen mochten laten prikken. Met een bang hartje vertrokken, kwamen ze toch maar wat trots terug thuis. Wat worden ze snel groot hé…

Pas donderdagavond zag ik een eerste mogelijkheid ‘s avonds wat te sporten. Deed deugd na al die drukte enerzijds, en die finaal toch best ambetante dagen zo rond de feestdagen. Alles krijgt een wat andere invulling, en het is fijn zo stilaan weer te kunnen terugvallen op ‘normale’ modus. Hoewel, ook donderdagavond bleek geen normale dag: een op het eerste zicht lichte blessure aan een belangrijke trekvinger gooide roet in het eten. Waar ik donderdagavond nog kon hopen dat ontsmetting soelaas zou brengen, kon ik gister alleen maar vaststellen dat Dr. Ka grondiger mocht ingrijpen. Geen sport dus op vrijdagavond. En de vraag blijft nog open of het weekend überhaupt beterschap zal brengen. Nu, vandaag is het feest hier, maar dan voor de kids, en in deze specifiek voor Julie. Gelet zij in de zomer verjaart, is het altijd een probleem haar vriendinnen/vriendjes bij elkaar te krijgen, gelet er altijd wel iemand met verlof is, enz… dus verkozen we maar om het nu op het eind van deze vakantie es te plannen, gelet de meeste dan inderdaad thuis zijn: en met succes: iedereen thuis, dus iedereen tevree, zeker ons Julie…

En ‘Almighty Dad’ mocht nog es aan de slag: ik heb namelijk enkele kwaliteiten (naast enkele zwakheden, zoals elke doorsnee-mens. En zelf hoef je daarvoor niet eens doorsnee te zijn: fouten en zwaktes heb je toch)… Naast snel werkende efferente neuronen, bezit ik nog immer een zeer technologisch-technische kennis (of vooral ervaring). U zag het al: deze maar es aan het werk gezet om een al een tijdje werkloze Microsoft Kinect aan het werk te zetten. Stond vroeger in het salon, maar met die in te richten, is die plaats niet meer geschikt om meubels te verslepen om dat spel te kunnen spelen. En zo was het handeltje in onbruik geraakt, en in de kast verdwenen. Daar moet het zeker al meer dan een jaar vertoeven. Dus handen uit de mouwen gestroopt, brains doen draaien in techno-modus, en een dik uur later waren onze juniors al uitermate actief aan het spelen. Schitterend spelprincipe: veel beweging, en toch digitaal amusement. Stukken beter dan dat ze op allerhande tablets en smartphones spelletjes spelen in een luie zetel. En duidelijk: letterlijk UREN hebben ze staan springen. ‘De leukste dag’ van hun leven, overdreven ze dichterlijk…

Nu, van mij mogen ze overdrijven, toch deze keer. Intussen zorgde mama voor een feestelijk aangeklede feestzaal, die straks volloopt met joelende & spelende kids. Die ongetwijfeld wat Kinect-“isch” zullen rondhuppen. Gelet aanpalend aan mijn buro, maak ik me dan maar beter uit de voeten, me dunkt…

Gisterenavond zelf dus thuis met medisch forfait, dus ik kon een ontketende Christophe niet aan de slag zien… Straffe prestatie, die weer wat spanning in de competitie brengt… Echter minder fortuinlijk was Opa Jan, die een pijl in z’n linkeroog kreeg . Komt allicht wel in orde, maar zo zie je maar: altijd opletten onder wip!

Er staat veel boeiends op het menu vandaag, keus te over dus om de blog dit weekend verder aan te spekken met het allerbeste wat we te bieden hebben. Cheers, and watch out for the ICE-team…

01/01/2013 - Gelukkig Nieuwjaar - Bonne Année

 

Met dit 439ste blogbericht wensen wij U een fantastisch jaar, vol voorspoed, goede gezondheid, vriendschap & veel sportief amusement. Moge U alles overkomen wat U een ander toewenst!

Tevens danken wij bij deze al onze trouwe lezers en volgers, waarbij we met enige fierheid toch al kunnen bogen op meer dan 10.000 per maand. Mille fois merci! We hopen U ook dit jaar weer te kunnen boeien met onder meer onze quasi dagelijkse krant, informatie en ludieke foto’s.

In naam van mezelf, A.D. ICE & al haar sympathisanten!

30-31/12/2012 - 2012 zit er bijna op: oef?

Straks mogen we de overgang van Oud naar Nieuw vieren. Zegge binnen een klein etmaal. Ons familiegebruik, al sinds jaren (t.t.z. sinds onze kinderen er zijn) is dat bijna onafgebroken in huiselijke kring gevierd. De laatste 5 jaar dommelt papa trouwens al in slaap na het eten, en mist consequent het aftellen naar het Nieuwe Jaar. Vorig jaar trokken we tegen middernacht naar een prachtig vuurwerk in Oostende, en ook dit jaar op het menu. Alleen, als ik onze weersvoorspellers mag geloven, dan komt er zelfs stevige regen op ons af. Dat belooft al niet veel goeds voor straks. Wie weet wordt dat spektakel nog afgelast..? Enfin, we gaan toch maar es gaan kijken, want mooi & spectaculair was het zeker.

Nog traditioneel: onze kinderen kiezen het feestmaal. De voorbije dagen verrasten ze ons trouwens met best originele gerechtjes. Leuk. Iets zegt me dat het vanavond weer iets speelser wordt… Maar je kan er van op aan: de feestdis zal perfect zijn aangekleed, en op entertainment zal zeker ook gepland zijn. Op dat vlak zijn ze zo (heerlijk) voorspelbaar. Nu toch nog, dus laten we er maar van genieten. Als ik het zo es overschouw: ze hebben er toch weer een fantastisch jaar van gemaakt: de schoolresultaten waren zonder meer voortreffelijk, maar wat mij het meest aanbelangt, is hun gedrag thuis (en elders), de waarden die uitdragen daarmee. En ja, ik ben er fier op. Ik mag dat natuurlijk niet al te luid zeggen…

Ze worden ook groot, dat baart me zo stilaan wat gezonde stress. Louise is er al bijna 11… Wat vliegt die tijd toch hé. Maar ze blijft een voorbeeld voor haar jongere zus en broer. En zelf is zij daar fier op. Ze cijfert haar graag weg voor hen. Een schitterende eigenschap, zolang ze haar eigenwaarde niet verliest. En dat zie ik nu in elk geval nog niet gebeuren… En voor vandaag staat in principe nog een speciale gebeurtenis op de agenda: ze zouden doodgraag gaatjes laten prikken, om elegante oorringetjes te kunnen dragen. Wellicht trekken we straks er dus nog even op uit. Ze hebben het wel verdiend. Echt. Hun inspanning thuis mogen echt wel es in de verf worden gezet. Uiteraard zijn het kinderen, maar ze nemen een meer dan gemiddelde verantwoordelijkheid: zowel in huis, als in hun zorg met onze huis- en boerderijdieren. Vaak aandoenlijk. Ik wou dat het nog jaren zo zou kunnen blijven…

Bij deze dus mijn voornaamste wens voor 2013. Al de rest is finaal bijzaak. Ruis in de marge…

* * *

Onze hobby dan. Sportief toch een speciaal jaar: onze eigen Gilde zag het levenslicht, en manifesteerde zich uitdrukkelijk. Wat buitenbeentje ja, maar toch niet zonder visie, dat zal allicht al duidelijk zijn. Virtueel stichter is uitdrukkelijk mijn grootvader Michel DEMEY, die me de weg effende in deze heerlijke traditionele sport. En me die visie bijbracht. Intussen, als beargumenteerd, is daar veel van verloren gegaan, en zie ik het als een missie dat in ere te herstellen. En daarvoor heb ik engelengeduld… Indien niet begrepen, dan zullen we toch blijven verder doen op de ingeslagen weg. Ook omdat we daar toch een klein beetje het verschil willen maken, en in de eerste plaats door het voorbeeld te geven voor de generaties achter ons. Zelf onthoud ik toch enkele opmerkelijke prestaties: met traditionele boog schoot ik me Koning van mijn eigen maatschappij, in de 3de ronde. Opnieuw, en als enige met traditionele boog, schoot ik me met mijn eerste pijl al bij de finalisten van de KNBBW Keizerschieting te Wijnegem. En dat deed ik nogmaals over op de E.K. te Loon Plage, met erbovenop nog deel uitmakend van de Europese Kampioenenploeg 2012. En dat in 1 kalenderjaar, op alle grote afspraken. Het lijstje zal nog nie al te lang zijn, vermoed ik. De finishing touch was er dan wel niet, maar in de afkampingen moest ik nu precies ook niet weglopen van schaamte. En al zeker niet gelet de vaste en moede wil het met de traditionele boog te doen.

Enfin, zo heeft elk zo zijn eigen hoogtepunten allicht, ik kan ze moeilijk voor een ander gaan maken. Waar ik tenslotte ook nog enorm van heb genoten, was de peletonschieting recent in de toren van Oud-Heusden, waar onze “heren”-ploeg, met onze 5-jarige aanvoerder Henri, net een puntje tekort schoot om een finaleplaatsje te veroveren. Heerlijk, die brug tussen jong, jongvolwassen, ietsken ouder en de fun die we hebben gehad. Onze dames waren iets minder fortuinlijk, maar ook dit jaar is weer gebleken dat het een sterke ploeg is. Zo zie je maar: veel van de sterkte van een ploeg, komt van de teamgeest. Zolang er geen inidividuele strebers zich manifesteren, is het meestal de teamspirit die tot misschien onverwachte resultaten kan leiden. Gelukkig zijn er nog veel van die tornooien…

Tot slot: ook als maatschappij konden we toch al bogen op 2 zeer geslaagde tornooien, die best op bijval van de deelnemers konden rekenen. Wellicht ziet niet iedereen wat er allemaal bij komt kijken, maar voor een kleine maatschappij als de onze, zijn we er wel in geslaagd een goede tot zeer goede organisatie neer te zetten. Met een pak werk achter de schermen, tijdens het tornooi, enz… Zonder de helpende de handen van je leden, bak je er ook niks van. Nog een bewijs dat we een goeie groep samenhebben. We kunnen dus maar hopen dat het zo blijft. En het is de juiste motivator die de bende drijft: de passie voor de hobby primeert, ook hier is al de rest ruis in de marge voor ons. Kunnen we dat credo volhouden, dan ben ik er gerust op voor de komende jaren. De kapitein van het schip mag dan al wat een zonderling zijn, zonder goeie groep, kan ie ook niet varen. En toch moet de kapitein nu en dan es de knopen doorhakken, of anders beweegt er niets. De voorbeelden van hoe het niet moet, zijn legio, en daar schreef ik al genoeg over. Zal ik trouwens blijven doen. Al win je maar enkele zieltjes per jaar, het blijft de moeite.

* * *

Je zou het nog vergeten, maar gisterennamiddag ontspanden we ons uiteraard ook nog voor enkele uurtjes. We spaarden de dames een beetje in de strijd om de verwarmende nekband, zodat deze keer de jongste van de 3 met de minste blokskes de show mocht stelen…

Als ik hier deze namiddag in de weg loop voor de voorbereidingen vanavond, dan muis ik er nog es vanonder door, en dan is het genieten, met mijn ultieme favoriete bende: mijn gezin… Sorry guys, elk zijn prioriteiten, niet..?

* * *

Prettig Eindejaar aan iedereen, en moge 2013 U voorspoed brengen, op welk vlak voor U ook belangrijk!

26-27-28-29/12/2012 - Het jaar 2012 uitbollend… met veel wind, water… maar ‘t wordt een Vintage-jaar!

Eigenlijk is 2012 het jaar dat de Maya’s gelijk kregen. Die Maya’s voorspelden namelijk een nieuw tijdperk dat recent is ingegaan, en dat is dat de mensen zo stilaan beginnen beseffen dat ze geregeerd worden voor Goldman Sachs. Heuh..? Hoor ik U nu denken… En toch is het zo. Maar ik ga die uitleg nu niet doen. Het mag wat luchtiger dezer dagen, daarvoor hebben we al die heerlijke bubbels binnen handbereik. Elk zijn hobby natuurlijk. En inderdaad, deze blog gaat dan ook over een hobby, weliswaar –toegegeven- al es (regelmatig) overgoten met een politiek-economisch sausje. De aard van het beestje is dat. Maar het vloeit ook voort uit de definitie van een blog. Het blijft een persoonlijk relaas, dus schrijf ik hier natuurlijk wat ik wil. Iedereen kan dat. En is vrij dat te doen.

We omarmen natuurlijk meer dan dat: naast onze blog, tevens ook de sociale media als Facebook, Twitter, Flickr, Instagram, YouTube. Voor een deel van onze lezers is dat zelfs nog te ontdekken, maar velen volgen ook die kanalen. En met veel, mag ik toch al bogen op enige objectiveerbaarheid: wekelijks bereiken wij op deze manier al meer dan 3.000 bezoekers. U leest het goed. 3.000 per week… Als we dan onze vast hobby-krant (De Wipschutter) even ernaast leggen: een kleine 800 abonnees (als het er nog zoveel zijn) per week. En dat zal niet stijgen, net integendeel. Het is bijna aan het vergaan tot officiële spreekorgaan van de federatie KNBBW. Wat je erin publiceert, is onze ervaring, krijgt nauwelijks weerklank. Het meeste commentaar wat ik dan lees (neem nu Facebook): ha, we hebben dat niet gezien… Wie leest dat dan nog? Weinigen dus. En die federatie (en ook alle andere die mede met deze traditionele sport zijn begaan) zou tevens die trein niet mogen missen.

Het is namelijk een slimme manier van snelle en efficiënte communicatie, marketing en klantenbinding, en geeft tevens wervende krachten. Met een wat zwaar/beladen woord: je verhoogt er de betrokkenheid mee. En dat is cruciaal: het is namelijk niet omdat het om een traditionele sport gaat, dat je er niet ‘sexy’ over kan communiceren. Het imago dat het een ‘sport’ is voor ouwe mensen, kan je er makkelijk mee doorbreken, en dus ook mensen aantrekken. Want, het weze duidelijk: wereldwijd heerst een crisis, maar sinds ik terug in aanraking kwam met de boogsport (sinds eind 2010, na een onderbreking van liefst 23 jaar met het overlijden van mijn grootvader in 1987), stel ik alleen maar vast dat het ook daar allesbehalve goed gaat.

Wie dat ontkent, ontkent het zonlicht. En zal er tevens ook verantwoordelijk voor zijn dat we het niet meer zullen moeten hebben over een hobby, maar eerder een rariteit, dewelke je nog kan besnuffelen in musea (zoals Bokrijk). Dan weet je genoeg: dan is het stilstand geworden, en treden dergelijke beschermingsmechanismen in actie om toch nog iets te bewaren van het cultureel patrimonium.

Het begint dus al met het kennen van de geschiedenis van onze sport enerzijds, en reikt zover dat er een beleid met visie nodig is, die ook haar visie uitdraagt (en vandaar ook een draagvlak creëert onder haar leden). En middels al die nieuwe technologie kan je dat ook. Die zijn namelijk een middel, geen doel op zich. Het onderscheid tussen die 2 is weinigen duidelijk. Kan U zich voorstellen dat er nog papieren communicatie dient te worden gevoerd anno 2012 voor relatief elementaire administratieve taken? Nee toch. Maar owee, vergis U daar dus niet. In die tijd leven we OOK nog.

Verder zijn er nog opmerkelijke problemen: het cliëntelisme tiert welig enerzijds, en onder het mom van democratische besluitvorming, wordt vele boeiende en vernieuwende ideeën vakkundig naar de prullenmand gemikt anderzijds. Ik geef 2 voorbeelden: bekijk maar es pakweg de selectie van mensen / maatschappijen als het gaat om grote tornooien, de ‘vernieuwing’ binnen sectoren tot het lanceren van nieuwe voorstellen van de regelement. Ik bekijk het vanop afstand, en heb het voorrecht die 23 jaar te hebben overgeslagen. Dat laat me toe een frisse en kritische kijk te hebben op de zaken. Daarmee heb ik niet gezegd dat dit de enige juiste kijk zou zijn. Quod non. Maar, in alle bescheidenheid: vooreerst vertolk ik een stem die breder is dan de mijne alleen, en tweedens: ik neem ook telkens de verantwoordelijkheid door de daad bij het woord te voegen. Want finaal is niet wat je zegt van belang (zie de voorbeelden hierboven), maar wel wat je DOET.

Nu goed: ik kan zeker nog even doorgaan, zelfs enkele uren, maar daar houd ik het op. Ik kom er nog wel es op terug in ons jaaroverzicht. We kunnen maar hopen dat stilaan een ‘sense of urgency’ begint te groeien in de schoot van de beleidsverantwoordelijken in die diverse federatie, en er dus daadwerkelijk iets wordt GEDAAN. En dan bedoel ik niet gewoon krampachtig vasthouden aan postjes en verdere stilstand daarmede bewerkstelligen. Als u mij vraagt waarom ik telkens moet horen dat het achteruit gaat met onze traditionele sport, dan weet IK in elk geval waarom. Zo ONbescheiden ben ik dan weer wel, zou iemand die het kwaad meent al es kunnen denken. De motivatie is echter net het omgekeerde: ik wil niets afbreken, maar integendeel nieuwe fundamenten helpen leggen. Nu zijn er al barsten te zien overal, en worden enkel links en rechts ondersteunende stutten geplaatst. Of een lekkend dak wordt niet gedicht, maar m’n zet een emmer onder het gedruppel, en ledigt die regelmatig es. Zo omzeil je alle problemen natuurlijk vakkundig. Binnenkort volstaat een kleine aardbeving al om het ganse kaartenhuisje in elkaar te laten zakken als pudding.

* * *

Wat is dan een lichtpunt? Vooreerst het voortschrijdend inzicht, ook bij enkele bestuursleden. Dat die vandaag nog zo goed als vleugellam zijn, dat kan wel, maar er komt een eind dat ze zelf gaan kunnen vliegen. Hopelijk hebben ze dan nog de moed om door te gaan. Anderzijds zie je een pak gelijkgestemden. En hun stemme zal steeds luider klinken. Soort zoekt (en vindt) soort, kan je dan stellen. En dat doen we dus. Met alle leuke gevolgen van dien. Het mooie is natuurlijk dat intussen reeds meer dan 400 artikels uit de digitale pen rolden, dat die massaal zijn gelezen, en dat er nog honderden aankomen. Maar inconsequenties ga je er niet in lezen… U hoeft er dus niet naar op zoek te gaan, want we hebben ook beters te doen, zeker in deze periode van het jaar… Ik ga jullie de komende jaren blijven “bestoken” en ik zal meer en meer mensen hun mening verzamelen. Hun stem zal dus luider worden, en ook steeds meer weerklank vinden. En let wel: ik hoop dat niet: ik weet het gewoon. U kan het licht van de zon dus nog wel even blijven ontkennen, maar op een dag zal je dan toch best een zonnebril hebben zitten, als het ineens fel in uw ogen schijnt… Liever voorkomen dan genezen, maar goed…

* * *

De voorbije dagen konden we ons dus zeker amuseren, al es ‘s avonds, en met deze dagen al es een namiddag ook. Neem gewoon es een kijkje op onze Flickr photostream, en U kan zich al een beeld vormen… ik laat het deze keer aan de lezer om de tekst erbij te verzinnen. Wat je alvast niet hoeft te verzinnen is dit: zowel de sportieveling als de recreant kwam aan zijn trekken, en amuseerde zich of kon zich ontspannen (en vaak beide). En net dat lijkt me de bedoeling te zijn, niet?

Met 1 beeld kan je vaak veel meer zeggen dan honderden woorden… . Wie we vandaag of morgen niet meer tegen het lijf lopen, wensen we alvast een fantastisch eindejaar, en veel moed en plezier voor het aanSTORMende (what’s in a word dezer dagen) 2013…