U diende de voorbije dagen wat op uw honger te blijven, als u een fervent lezer van onze blog bent. Bon, that’s life, ik had er geen tijd voor, helaas.
Nog een geluk dat ik de avonden wat kon oefenen deze week, op diverse ledenschietingen… Zo ook gisteren, op mijn favoriete stek: Tillegem. Dat had ook veel te maken met onze oudste dochter di
e eindelijk ook weer thuis was van haar kamp, waardoor ons ‘bendeke’ nu eindelijk weer compleet is. En ze wou maar wat graag terug naar de dagelijkse gewoontes, en op vrijdagavond is dat naar het bos in Tillegem, voor enkele uren sportief amusement. Gegarandeerd op zo’n locatie. Intussen stond vooral die mond niet stil want Julie en Louise hadden elkaar liefst 2 
weken niet gezien, gelet Louise vertrokken was, nog voor Julie vorige week terug was. Er viel en valt dus veel, zeer veel, bij te praten… 
Dat het immer plezant is in Tillegem, illustreert bijgaand beeld. Naast de sport is er altijd tijd om ook es wat verhalen over vroeger te horen, want jong en oud vinden er elkaar. Oscar bv, die telt al 82 lentes, en schiet nog met de boog zoals ik het ooit leerde te Sint-Joris Roeselare… Meer dan 25 jaar geleden intussen. Als al geschreven: na het overlijden van mijn grootvader, hield deze hobby voor mij ook op, tot intussen bijna 2 jaar geleden…
Je moet vaststellen dat er op al die jaren ENORM veel is veranderd, en zeker qua mentaliteit. Het is dus echt wel zoeken naar plaatsen waar tradities nog standhielden, wat niet betekent dat ze geactualiseerd mogen en moeten worden aan de huidige tijden. Maar ze helemaal de vergeetput in duwen: dat is niks voor mij, EN dat is nefast voor onze sport (dat zie je tegenwoordig bijna overal). Velen lijken dan niet te snappen hoe het zover is kunnen komen. Als je je geschiedenis een beetje kent, dan weet je het wel. IK herinner me nog levendig wat boogschieten was meer dan 25 jaar geleden. En je kan het niet meer vergelijken, behalve hier en daar enkele gildes of enkelingen die nog pogen dat erfgoed in ere te houden. Schutters die 10 tot 15 jaar geleden begonnen, die zijn al gestart in een periode waar het verval al was ingezet…
Maar goed: elk zijn gedacht, goesting, etc… Alleen: de beste stuurlui staan altijd aan wal: dus wie zijn nekt NIET uitsteekt om zaken te veranderen, en lijdzaam toeziet hoe het verkommert, die heeft m.i. ook geen recht van spreken: doe er dan iets aan, of zwijg er dan over. Kritiek geven is gemakkelijk, en meevaren met de stroom ook. Maar als je ziet dat je schip de verkeerde kant opvaart, dan moet je ook de ballen hebben om het tij te pogen te keren. En dat kan je met kleine dingen pogen te doen… Wie dat niet doet: dat is zijn volste recht, maar die hoort dan ook niet te jammeren dat het schip waar ie op zit, vergaat. Zo simpel is het in het leven. In alles.
Boogschieten is sport, amusement en een ontmoetingsplaats om nieuwe mensen te leren kennen. Vroeger werd dat bijna uitsluitend gedaan middels verbroederingen, en werden veel minder publieke schietingen georganiseerd. ALS die dan plaatsvonden, dan was dat ook een evenement op zich. Nu is dat op veel vlakken net het omgekeerde: de slinger is de andere kant uit gegaan, en i.p.v. primair te verbroederen onder de wip, en daarbij het sportieve niet uit het oog te verliezen, is het zaak te overleven middels de commercie. En dat is dus een evolutie, die nu nog nauwelijks om te keren valt, maar welk je alleen maar kan vaststellen. En nog een geluk dat je niet alles en iedereen over dezelfde kam kan scheren. De meerderheid zit echter op een prachtige boot (die ze zelfs niet meer herkennen), die kapseist. Velen weten dat ook, maar durven dat niet aan te pakken. Dat is de psychologie van de mens: de kuddegeest… Heel normaal, en je ziet het overal in de natuur.
Hier en daar zie je echter nog mensen en verenigingen die intussen al een tijd geleden van die tanker afsprongen, en op hun sloepje de andere kant zijn gaan opvaren. Vaak met veel tegenwind. Maar vergis u niet: die wind zal binnenkort in hun voordeel waaien. Je ziet dat nu al gebeuren in enkele verenigingen…
Hoop doet dus leven…
Dat iedereen dus maar doet waar ie zin in heeft: sommigen met visie, en anderen zonder. Dat kan allemaal geen kwaad, als het maar plezant blijft. De tijd zal het toch uitwijzen, niet? Gelukkig zullen er altijd zijn die historisch erfgoed zullen koesteren, en dus zal ook nooit alles verdwijnen. En dat erfgoed koesteren, betekent dus niet dat je conservatief hoort te zijn: velen maken dat onderscheid niet…
Maar genoeg geschreven, of voor sommigen worden de hersenen al weer moe. Als gezegd: hou het plezant, dat is al een stap in de goeie richting!
Gaan wij trouwens ook doen: vandaag onze 2de tornooidag ten 
voordele van de Cliniclowns… Het is nog een opwarmertje (voor ons dan)… Maar dat is goed om de formule vlot te laten verlopen. Eventuele schoonheidsfoutjes kunnen we nog altijd remediëren dan… 
Het weer lijkt alvast mee te zitten: geen zomerse hitte, dat niet, maar rustig weer, zonnig, en nauwelijks wind. Dat moet resulteren in een mooie voormiddag…
Voilà, aan de teams van Kortemark om er een lap op te geven, en zo mogelijk het klassement al een tik te geven? We zullen zien: sportief amusement verzekerd!
Geniet verder van Uw weekend. Wij zullen dat in elk geval ook doen, want we zijn weer met z’n vijven… .
Vergeet het niet: Rire, c’est guérir!
)… Wegens: tijdsgebrek.
Juf Julie trok even WIm zijn bril aan, en hielp de punten opschrijven. Henri moest vaststellen dat ie n
Al snel stonden hier zeker een kleine 30 auto’s geparkeerd… Intussen konden de kids en mama ook even gaan proeven van die actuele kunst. Mooi georganiseerd, al is dat natuurlijk voor de kids niet meteen de uitgelezen keuze. Maar goed: zo proeven daar ook 
