Zondagochtend nodigde zichzelf eigenlijk uit tot een
sportieve voormiddag. Op amper een dik half uurtje sta je op het platteland van Frans-Vlaanderen, en dat was dus zondagmorgen, onder een steeds smaller wordend wolkendek welk werd weggebrand door de zon. Het was zintuigelijk een rustgevende ervaring: rust, kalmte, natuur, en sport. En een uurwer
k welk je niet opjaagt. Ik had spijt dat ik mijn plooistoeltje nie meehad om daar de ganse namiddag te vertoeven. Echter, de namiddag bood andere verplichtingen, m.n. een heuse babyborrel. De locatie was uitmuntend, evenals het gezelschap. De Manendans te Kruishoutem: een aanrader om es langs te gaan. De Vlaamse charmezanger Igor zette de sfeer in vooravond nog een tandje bij… 
Het werd dus eveneens een ontspannende namiddag, en ik blijf een trotse nonkel D… 
Gevolg van deze luchtigheid der dingen was dan ook dat we later dan gepland zijn thuis gekomen, maar zeker voldoende vroeg, gelet de examenperiode van de kids hier. Die doen het trouwens uitstekend, en een goeie balans studie/ontspanning lijkt me in deze dan cruciaal, net zoals voor mezelf. Die (verhoopte) dagelijkse enkele uren ontspanning zetten mijn hersenhelften in ralenti zoals we dat als es durven zeggen. Essentiëel voor het goed functioneren als we in versnelling gaan. Sla ik die breaks over, dan straf ik mezelf nadien, dat mocht ik helaas al meermaals ondervinden.
Maandagavond kies ik uit Stene of Oostende, naargelang mijn eigener goesting. Telkens ook een andere compagnie, dus ook dat speelt mee. Gelet het weertje best rustig bleek, en de kids zich op het Bloso-terrein kunnen uitleven, kozen we er samen voor naar ginder te trekken, zodat zij nog wat konden tennissen. Mens sana, in corpore sano, weet je wel. En dat miste ook zijn effect niet: daar hebben ze deugd van (allicht ook van het ijsje na het intensieve uurtje sport… )
Toevallig had ik in het weekend vernomen dat nu ook de BE Magn
um XL10 ook 85 cm lang zijn, net als de XL11. Het leek me dus es de gelegenheid die es uit te proberen op één van mijn intussen figuurlijk ondergesneeuwde velobogen (om het geen compounds te noemen). Voorheen waren die namelijk te kort voor de lengte die ik trek. Ik had mezelf voorgenomen dat een ronde of 3 vol te houden, en ik was maar wat blij die snel weer op te bergen, en mijn recurve te nemen. Ik kan er nu eenmaal niet aan doen: sportief gezien is het mij iets te makkelijk om met dat soort bogen te schieten. Ik heb een grotere uitdaging nodig, en dan rest je maar de recurve. Ik vraag me steeds meer af waarvoor ik die sportbogen nog heb, maar kan er emotioneel moeilijk afscheid en afstand van nemen. Misschien komt die zin nog terug, hoewel ik er een beetje voor vrees, althans op korte tot middellange termijn.
Nieuwpoort dus, en dat heeft zijn charmes. Alleen op dit ogenblik niet: de eerste wip is namelijk defect, dus kon er maar op 1 wip worden geschoten, en het blijft een open vraag wanneer ze hersteld wordt. Blijkbaar konden ze bij Vansteelandt geen haast maken, en dan is er nog een beschrijf gepland dit weekend. Service..? En wat Nieuwpoort ook typeert: het is precies vergeven van de boekhouders daar… 
Er wordt nogal wat afgecijferd daar, alsof er geen belangrijker zaken zijn in het leven… Voortschrijdend inzicht werkt er eigenlijk omgekeerd, ik lijk met de jaren inderdaad meer inzichten te verwerven, terwijl ik mijn omgeving (zonder te willen veralgemen) een omgekeerde evenredigheid ontwaar. Het neemt komische allures aan, en bovendien, er geinstitutionaliseerd. Je moet je echt wel afschermen, want contaminatie is onvermijdelijk. Zelfs immuniteit is er niet voor wie eerder als es besmet was geraakt! Wat we dus kunnen vaststellen, is dat (in deze de hersenen) geen antistoffen maken in gevalle een eerste besmetting. Althans niet bij iedereen. Beeldspraak als zijn kap draaien met de wind, is hier allicht beter van toepassing. Trouwens, niet voor niets is het precies de uil die zijn kop helemaal (360°) kan ronddraaien, terwijl in deze zelfs 180 al voldoende blijkt… Het bezorgt mij in elk geval best leutige binnenpretjes. Wat men allemaal niet ontdekt door simpele observatie. Psychologie is om die reden dan ook een uitermate boeiende materie. Het is dan ook iets typisch Darwinistisch: uit een soort overlevingsdrang gedragen mensen zich ook vaak als kuddedieren. Er moet er maar 1 zijn die van richting verandert, en de hele meute volgt. Waarom ze dat doen? Om zich te beschermen tegen roofdieren. Alleen is het roofdier hier afwezig. Men ziet dus spoken. Het moet eigenlijk een kleine hel zijn om zo telkens uw kar te keren. Mentaal lastig, en dat zie je ook: je kan er zo doorheen kijken, door die gekunstelde bovenlaag: geen authentiek plezier, nee hoor. En pogingen de kuddegeest in stand te houden, door angst te creëren… Allemaal wetenschappelijk al jaren bekend en beschreven, en dus ook mooi om waar te nemen… En dan valt daar regelmatig al es zure regen uit. Dat weten we intussen ook. Maar dat is dan natuurlijk de schuld en/of fout van een ander. Zo zie je maar: dat moet zich finaal wreken, want onderhuids blijft dat toch plakken. In the end is het eerder bedoelde beschermingsgedrag dus zelfdestructief, en het strafst van al: deep down weet een mens dat. Met de ogen open in je eigen ongeluk lopen, heet zoiets. Einstein had dus weldegelijk gelijk…
‘s Dinsdags mag ik ook kiezen: ofwel rijd ik 5 minuten van mijn deur naar Eernegem voor een avondtraining, of naar St. Amandsberg. Maar die verdomde klok tikt ook snel. Dus het is niet altijd “kiezen” als j
e het zo bekijkt. Niettemin: enkel de ontspanning telt, en die 2-3u zijn echt goud waard. Of soms al es ajuinen en aardbeien… Al naargelang . Als je de kans krijgt en/of de technische skills bezit, dan moet je zeker deze wip es van iets naderbij bestuderen…
Ajuin, dat was me gelukt, de aarbeien, die niet, maar de schenker, Benny, was zo aardig de resterende aardbeien nog rond te delen, en ze waren verdorie lekker ook. Zodoende werden we alsnog beloond in onze pogingen om de wip leeg te krijgen…
* * *
Gisterenavond woensdag, werd het traditioneel dus Torhout. 3-kleuren stonden op het programma, maar spijts meer dan behoorlijke pogingen, slaagde ik er niet in ze te verzamelen. Voor de rest een bijzonder leerrijke avond, maar daar moet ik bij gelegenheid nog iets dieper op ingaan. Er is al voldoende leesvoer voor vandaag, en mijn pauze raakt op. Gegeven de klok, zal ik me vanavond maar es pogen te bekwamen in Stene. Ook dat is een figuurlijke boogscheut hiervandaan. Een slordige 12 minuten om heel precies te zijn, en dat met het respecteren van de snelheidslimieten trouwens. Anderzijds: het wordt tijd dat de werken op de E40 tussen Drongen en Gent af zijn. Dan is er tenminste nog wat keuze…
Maar toch, het hoogtepunt ligt altijd op het eind van de week. De vrijdagav
ond is voor het ganse gezin intussen quasi heilig. Het heerlijke Tillegembos wacht ons dan. En morgen des te specialer, want ons kleinste, die wordt elke zomer een jaartje ouder. Morgen dus al 6 jaar. Zeg niet dat de tijd niet vliegt. Ik probeer ‘m in elk geval bij te benen, zeker wat de kinderen betreft. Die jaren komen namelijk niet meer terug. En het is genieten, als je er maar een inspanning wil voor doen… Henri kwam zopas thuis van het oudercontact met een dikke vette A! Hij is dus meer dan klaar voor het eerste leerjaar, en dat is er aan te merken, toch? En ik zal er niet veel van missen! Beloofd.
Tot een volgend verslag!
