Woendagavond dus uiteindelijk toch de kracht bij elka
ar gespaard om nog es te gaan sporten. Deed deugd, het idee alleen al. Wat minder deugd deed, was het lamentabele 
weertje. Wat normaal gezien een mooie avond kan zijn, werd wat ontsierd door de weersomstandigheden. Jammer. Niettemin. Keizer Jozef werd alle eer aangedaan, want met Torhout haalden we de eerste editie van de combat binnen, en dus krijgt de trofee zijn plaats in ons clubhuis.
Het mag gezegd, Hoofdman Pol Devaere van Sint-Joris, broer van, had samen met zijn gildebroeders voor een schitterend onthaal gezorgd, en werden we dus door hen in de watten gelegd met een prachtig buffet. Stel je daar dan n
og es een mooie lente-avond bij voor: dan was de perfectie niet ver af geweest. Zelf had ik wel gemengde gevoelens: mijn schuttersroots liggen namelijk bij Sint-Joris. Als tiener, en nog in de tijd van de stand op ‘t Motje, leerde ik er de handboogsport kennen. 3 keer per week was ik met mijn grootvader bij Sint-Joris op het appèl: woensdag, zaterdag en zondag. En het leuke is: na bijna 30 jaar zie ik er nog immer bekende gezichten. Ik ga mijn grootvader nog wat extra eer aandoen, en es regelmatiger naar ginder trekken.
Na de combat, die dus volgend seizoen plaats zal vinden in Torhout, kregen we nog een mooie verbroederingsschieting aangeboden. Weelde op de wip, want elke gilde had voor mooie prijzen gezorgd…
* * *
Thuisgekomen, zo rond elven, kreeg ik na wat bijwerken van het politiek-economische nieuws van de dag, nog een werkje op mijn boterham, waar ik eigenlijk niet op had gerekend. Het werd dus onverwacht nog een nachtje doorwerken. Tegen de middag klaar, maar ook gaar… Veel energie bleef niet meer over, dus werd ik wel verplicht tot een powernap. Maar goed, adrenaline is een vreemd verschijnsel: als een mens op dreef is, dan is slaap toch vaak iets bijkomstigs. Ik durf het dan al wel es onder tijdsverdrijf catalogeren. Als je het even praktisch bekijkt, is het dat ook. Het zijn enkele uren waar je eigenlijk niks doet. Kan dus goed zijn dat je eigenlijk niks te doen hebt. Snap je?
Die slaap dient eigenlijk om je geest tot rust te brengen, dat kan op verschillenden manieren. Het werd al snel weer na zessen, en een training in St; Amandsberg zat er niet meer in. Dus maar even naar Oostende Willem Tell getrokken. 11km from home-base. Kan je sukkelen? Ze houden er hun ledenschietingen maar voor een
dikke 2u, maar dat was voldoende. 19h beginnen, en voorlaatste ronde om 21h. Met dit weertje kan niemand daarom klagen. En de geest? Wel die had zijn rust gehad. In die goeie 2u geen moment aan business gedacht, maar enkel geconcentreerd op de recurve-power, de houding, de spanning op oog en vingers… En onderwijl een verwarmende koffie in een mooi bos. Ben ik blij deze hobby na meer dan 25 jaar weer te kunnen beoefenen. Anders blijf je wel continu aan je bureau gekleefd… Lekker niet dus, en je komt thuis met alweer de energie-levels op nivo. Dat er weer een pijltje mocht sneuvelen, tja. Dat nemen we er dan maar weer bij. Risico van het vak hé. En zo zijn we ondermeer al bloggend al weer de vrijdag aangevat. Mooi zo. Straks, na alweer een powernap, de dagelijkse boterham wegwerken, met een bak energie. Met dank aan de de tradtionele sport!
Trouwens, ik zie al uit naar het verorberen van de boterham van vandaag. Waarom? Welaan: vrijdagavond is familieavond in het decor van Tillegem! Het weekend zal ook wel zijn chames hebben. Ik zie er al naar uit om met het gezin op verkenning te trekken. Is het niet net dat waar het in onze geliefde traditionele sport om draait? Wie dat niet ziet, die ontkent het licht van de zon. Aandacht voor die jonge generatie is daarbij primordiaal. Wat is er mooier dan als gezin er te kunnen op uittrekken, en samen te zijn, waarbij we nog sporten ook? En wellicht nog een beetje frans leren ook… Onze zuiderburen, the place to be! 
Een triviale vraag, heet zoiets… 
Jaja, ik ben een gelukkig man. Als men maar beseft dat je zelf kiest voor je geluk, en je daarvoor ook dient te werken. There is no such thing as a free lunch!
