Misschien dacht U dat wel, kan goed zijn. Er moet altijd iemand zijn die de actie start, niet? Niets is echter minder waar. Ons lopend tornooi draait namelijk op volle toeren. T.t.z. nog 1 weekend en we w
eten weer het verdict. Maar we weten nu al veel: het was heel succesvol én de schutters toonden hun gulheid. We zullen zeker 2.000 EUR kunnen ophalen voor de Vlaamse Liga tegen Kanker, en dat is een onverhoopt resultaat zonder meer!
Nog 1 weekendje dus, waar nog een dikke 10 pelotons komen strijden, en waar we toch gaan proberen om zelf ook te zorgen nog te kunnen meedoen. We zullen het op één van deze namiddagen moeten doen. Er zomaar tussenkruipen lukt toch niet. Het is daarvoor net allemaal iets te veel en te druk. Men zou al es vergeten dat er heel wat bij komt kijken. Het is een hele organisatie om het rond te krijgen enerzijds, te zorgen dat alles in goeie banen loopt, de scores bij te houden (op op indivueel niveau) en dat alles snel online te brengen. Maar het lukt ons aardig. Mooi eigenlijk, voor de kleinste en jongste gilde van ons landje? Ik gok maar, maar zal er niet ver naast zijn. We hebben toch al 3 tornooien op ons conto. 1 winterseizoen, en het 2de staat voor de deur. Ook dit jaar ons eerste blokschieting… Kortom, we doen mee, maar we doen het allemaal net iets anders. En anders wil daarom niet zeggen beter. Nee, we doen het anders. En dat werd tijd ook. En ook met onze vaste leden, begint het aardig te lukken. Het kaf werd van het koren gescheiden, en dat was een prima zaak. En dat we met wat kaf opgezadeld zaten, dat was inderdaad zo. Goeie zaak dat we die overboord konden gooien. Er is geen plaats voor wat is vastgeroest bij A.D. ICE. Klein zullen we bewust blijven, maar evenzo innoverend. En dat is net waar onze Unique Selling Proposition zit, voor hen die al es een businessplan hebben gemaakt. We stellen in vraag wat al jaren evident lijkt niet in vraag te mogen gesteld worden. Meer nog: we doen het dan vaak nog ook, waardoor hier en daar oogschellen afvallen. We zien elk jaar evolutie elders, en we zien dat er wordt gekopiëerd. Welaan: daarvoor zijn we er net. Alleen, net als iedereen zal denken “voilà, nu hebben we het weer gehad” zullen we zonder twijfel wel weer iets uit onze hoed toveren.
Zij die denken/hopen dat het anders zal zijn, zijn eraan voor de moeite dus… 
We zijn er, staan er, en gaan altijd een spreekwoordelijke luis in de pels blijven zijn. En dat doen we door mee te draaien in het systeem, en dan toch weer ergens tegen een (spreekwoordelijk) scheen te schoppen, of een heilig huisje neer te halen. Er is verdorie werk aan de winkel. En zonder innovatie zal het echt niet lukken. Wie niet (wil) begrijpen dat met meer van hetzelfde het tij zal keren, die is er aan voor de moeite. De voorbeelden zijn legio. Een verminderde interesse bij de jeugd, met als 1 van de logische gevolgen ook minder volk op de openbare schietingen, en ga zo maar door. Straks zijn er meer en meer gildes die noodgedwongen hun 2de wip werkloos zullen moeten laten staan, en dat hebben ze integraal aan zichzelf te danken. Laatst kwam ik op zo’n beschrijf terecht, waar liefst 48 schutters waren, en er alsnog werd beslist maar 1 van de 2 beschikbare wippen in te zetten. Welaan: wat denk je? Volgend jaar en de jaren erop, zal dat blijven hangen, en zal de volbloed-schutter die stand UITERAARD links laten liggen. En TERECHT !
Helaas zag en hoorde ik nauwelijks (ttz geen) initiatieven aangekondigd, of minstens geruchten ervan, dat er volgend jaar iets innoverends op ons afkomt. Meer van hetzelfde dus, maw: ik kan nu al de voorspelling maken: het winterseizoen wordt nog slechter dan vorig jaar, en ook volgend jaar gaat de mist in. De gezonde sociale mix is er helaas ook niet meer, of nauwelijks nog. De populatie wipschutters, die is geen doorslagje van de bevolking. Integendeel. Reeds begin de jaren 2000 werd deze analyse al gemaakt door VlaS. We zijn meer dan een decennium verder, en het lijkt alsof alles in dovemansoren is gevallen. Enfin, het lijkt niet alleen zo, het is zo. Je hebt natuurlijk altijd wijsneuzen, die denken het beter te weten. Velen zijn best wel in staat te analyseren, en dat is relatief éénvoudig te vertalen: analyse is bij velen verworden tot observatie. Zo ook bij de diverse federaties. Ze dénken alleen
te analyseren. Eigenlijk zijn ze enkel bezig met observatie. Lees er maar es de diverse (enfin, er zijn er niet veel, maar ze zijn er wel) stukken op na. Dat zijn geen analyses. Het enige wat je kan vaststellen, is dat zij ook vaststellen (observeren dus) wat elkeen inmiddels al jaren weet. Analyse betekent dat je ook actief zoekt naar oorzaken. En éénmaal je zover bent, kan je de volgende stap zetten: remediëren. Vooralsnog zitten de federaties vast in een moeras. Het moeras van de observatie, en vaak ook: het inherente zelfbeklag. Calimero is nooit ver weg als ergens een uitleg moet voor worden gevonden.
Ik zie een parallel met de opvoeding van kinderen trouwens. Momenteel zitten velen terug in de kleuterschool. Terwijl ze, mits de juiste mensen op de juiste plaats, en de juiste beslissingen de voorbije decennia, al aan de hoge school konden gezeten hebben.
Het is metaforisch: terwijl ik dit hier neerpen, waart donder en bliksem langsheen de Damse Vaarten. Ik blijk gelijk te krijgen, toch van de natuurelementen. Maar net daar gaat het niet om. Integendeel. Het is vechten voor een voortbestaan van iets unieks. Een besef dat maar niet lijkt door te sijpelen. Ik zie het al: aan de kant staan, dat helpt niet. Observeren volstaat niet. En Calimero spelen of paraplu’s uithalen om verantwoordelijkheden af te wentelen? Daar is geen plaats voor, en eigenlijk ook geen tijd.
De beste stuurlui staan aan wal, hoor je vaak zeggen. Dat klopt ook. Wij staan alvast niet aan de wal. We gaan er (deels tegen onze natuur in) middenin staan. Alleen zo kan je met rechte spreken. Dat mogen wij dus doen. Niet op onze lauweren rusten, en dus onze federaties evenmin. Code Red zou er boven hun bureau/bed moeten hangen, en elke ochtend aan herinnerd worden. Trouwens, chapeau voor elkeen die het goed meent, want die heeft de wind van voren. Veranderen boezemt angst in. Mensen weghalen uit hun comfortzone… ai ai. Maar onze federaties gaan toch ook niet verworden tot ‘doorschuifbesturen’ mag ik hopen? En het is niet alleen aan hen: zelfde oproep naar zowel het individu als de diverse gildes.
We leven in de 21ste eeuw dames en heren. Maak gebruik van de mogelijkheden van vandaag om de rijkdom van vroeger te bewaken én valoriseren. In stand houden zou in de huidige context al een hele prestatie zijn. En observeren zal niet genoeg blijken. Dat weten we intussen al.
Het is eigenlijk eenvoudig: ontwikkel een visie op LT met concrete doelstellingen. Dan kan je elk jaar meten of je die haalt. En heb geen schrik van cijferfetisjisme. Het mag in getalletjes zeker achteruit gaan, als er maar een stevige basis gelegd wordt. Dan zal je de curve snel weer zien omslaan. Juist ja: reculer pour mieux sauter. Knoop die goed in jullie oren. Niet de kwantiteit telt, wel de kwaliteit. En als de kwaliteit er is, dan volgt automatisch de kwantiteit. Alleen: wie durft..? Wij in elk geval, maar wie gaat er mee?
We blijven in elk geval niet bij de pakken zitten: ons tornooi loopt af, en binnenkort kan U ook op maandagavond genieten van
waar ICE voor staat: als lid van de ICE Mondays worden geaccpteerd, volstaat. En smeer dan maar je (lach)spieren in vanaf 21 oktober aanstaande. Meer op http://bit.ly/ICE_Winter ! Nope, wij gaan NIET aan de wal gaan staan, au contraire! Oh, nog een tip: een winterseizoen bij onze zuiderburen: dat is Top Sec: genieten. Mijn tools zijn komst… 
En maak vooral jezelf niks wijs. Het licht van de zon ontkennen, daarmee maak je jezelf pas belachelijk… En zo zijn er vandaag helaas nog net iets te veel.
Als uitsmijter nog deze van vorig weekend: plezier op de eerste plaats: dat was meer dan duidelijk, en dan kwam snel ook sportieve motivatie: het kand dus allemaal. Enkel de wil is nodig. De weg komt vanzelf dan…
