15-16-17/07 - admin, tax-on-web, Nieuwpoort, Eernegem, Kallo, Oostkerke…

Vakantie dient om van te genieten, of na te genieten. Welaan dus! Geen woorden maar daden. Sommigen zetten die al in, anderen moeten er nog aan beginnen. En nog anderen, zoals ik, combineren e.e.a. een beetje. Vrouw en kids hebben al een reuze tijd achter de rug in het Zuiden van Frankrijk en zijn teruggekeerd met dat mooie weer van ginder… .

Maandagavond konden we profiteren van een mooie avond, en deden we een toerke van de oma’s.

Dinsdag was een bijzonder leuke dag. Met jeugdcoacht Marcel trokken we naar Nieuwpoort (blok & beschrijf). Enkel Henri had de pech niet te lukken, hoewel zeker al 3 keer in de wip. Intussen heeft ie geen hulp meer nodig om boog en pijl te hanteren, en hij wordt er steeds beter in. Gedreven ventje ook. Doet verdikke goe zijn best, maar dat zit in zijn aard. De laatste 2 rondes lieten we vallen om nog samen met mama naar Eernegem te gaan, en dus moest Marcel het alleen afwerken. Julie en Louise hadden dus al raak getroffen, Marcel had er 3 staan, en zelf had ik er ook al 3 (2v en Z). En in Eernegem amuseerden ze zich verder. Henri werd er gedreven door een wonderlijk hulpmiddel welk ie van ‘peter’ Wilfried kreeg. Het gaf ‘m vleugels blijkbaar, want hij gaf niet op, en begon beter en beter te worden! Bovendien leerden ze van Bieke en Marc nog Yahtzee spelen ook. Ik denk dat ik straks nog om een spelletjesdoos ga morgen rijden… het bleek duidelijk amusement voor hen…

Je kan je voorstellen dat ze na een namiddagje activitetien allerhande, ook wel moe en voldaan thuiskomen. En dan het klokje rond slapen… Op de ledentraining in Sint Amandsberg troffen de copains er ook niet naast…

Gisteren trokken Kristine, Chris & CoCo Björn naar Kallo, en bevestigden daar hun bloedvorm. Kristine 2x op het bord, net als Björn. Mijn gedachten zaten bij de overheid, want diende nog enkele belastingsaangiftes voor familie na te zien en te optimaliseren. Dat duurde langer dan ik had vermoed, dus was ik pas na 16h ‘vrij’. Helaas blijkt dan nog es een probleem in Torhout, alwaar er problemen zijn met de muit. Dan maar nog es het familiebusje gepakt en het mooie hinterland van Damme ingetrokken… Lijkt me nog een mooi plekske om onze eigen wip een vaste stek te geven, niet? Kan ik tenminste bij de deur vlot trainen voor de komende tornooitjes en wedstrijden die er aan komen. Volgende op ons menu is volgende week, dan schieten we al de Kasseien, en de Gouden Pijl. Over de grens staat er voor mij dan nog met stip ook het mooiste ploegentornooi van de UAANF, m.n. de Challenge, de 30ste juli. Dat wordt weer afzien, want zware wedstrijd. Is 5 tot 6u met de handboog onder stevige spanning 80 schoten per schutter. Ik kan u verzekeren, na deelname al vorig jaar, dat je ‘s avonds geen pap meer kan zeggen. En dan zou het geen sport zijn zeker..? Moet zeker mijn spieren onderhouden: en doseren: niet oververmoeien, maar ze mogen ook niet stilvallen. Regelmatige training is onontbeerlijk.

Enfin, als we vandaag tijdig rondgeraken, zorgen we ook wel buiten te zitten ipv binnen… U leest er nog van.

12–14/07/2013: wat een weekend!

Ik onthoud eigenlijk maar 1 iets van dit weekend; een goeie bende vrienden is goud waard. Dat vat een gans weekend in 1 simpele zin samen. Ik wil nog altijd net iets teveel zelf doen, maar het wordt elk jaar beter. We hadden zondag een schuttersfestijn gepland (nou ja: ondergetekende wou weer te veel doen, om een ander zo weinig mogelijk te belasten). Men mag dat vergeven: ik steek zo in mekaar. En het verdwijnt, met mondjesmaat. Slotconclusie: er is hoop als je ze maar wil zien EN er bovendien ook wil aan werken. En werken hebben we gedaan, allemaal om de schutter een mooie dag te bezorgen. Dat we een beetje een a-typische vereniging zijn, dat mag intussen een understatement zijn. Maar is de echte vraag niet of precies wij a-typisch zijn, of eerder de norm, of toch de toekomstige norm? Ik denk dat ik het antwoord al weet, maar laat elkeen zelf zijn besluiten trekken. Na een dag (eigenlijk onnodige stress) om zondag voor te bereiden, trok ik zondag eerst naar Staden. Er is nu eenmaal iets aan een blokschieting, die me telkens wel weer aantrekt. 2x raak met mij gewone boog, dus meer dan tevreden. Ook copain Christophe trof raak op wip 1, en finaal bleek dat we nog hadden moeten kampen ook. Nu goed, tegelijkertijd moest ik ook alweer kampen op onze eigen blokschieting, dus keuze, en ook weer niet. 140 blokschutters, dat had ik niet verwacht. En dan hebben we er nog alles aan gedaan om de inschrijving te beperken tot 11u30, zodat iedereen die het wou nog kon vertrekken nadien. En straf: ik kreeg nog ‘onder mijn voeten’ van die grote Meneer Meeuws. Omdat ik nu toevallig geen andere keus had dan de 14de een beschrijf te geven van de CRNAB. Die grote Meneer moet gedacht hebben dat wij iets tegen wilden doen. Enfin, ‘t wordt tijd dat hij es goed rondkijkt en ziet wat wij allemaal doen ter PROMOTIE van de boogsport. Of zou alleen de gilde in Staden dan tellen? Helaas, inzicht groeit met de jaren, dus ook hij zal nog het licht zien. Wij zijn er nu eenmaal, en we gaan niet verdwijnen. Helaas voor sommigen misschien, maar die geef ik rendez-vous binnen hier en 10 jaar. Es zien wie consequent is. Ik laat al jaren een geschreven spoor na van wat ik denk. Ik hou het dus niet verborgen. Nee, ik heb maar één doel voor ogen: helpen waar ik kan. Maar zelfs hulp is blijkbaar verdacht. Tja, de zieke geest van tegenwoordig zeker? Ik ben een filantroop. Dat inzicht zal ook nog wel doorsijpelen, ooit.

Onderwijl waren onze leden al de perfecte gastheren voor de enorme groep bezoekers, liefst 140. Ook Mevr. Anny STEVENS, regioverantwoordelijke van de Cliniclowns, vereerde ons met een bezoek om ons te bedanken voor de gift die ons vorig tornooi mee mogelijk had gemaakt. Straks, na het E.K. kan U terug deelnemen aan een tornooi waar elke schutter 45 keer kan schieten op blokken, en daarmee een goed doel steunt, dit maal de Vlaamse Lige tegen Kanker. Wie dus fan is van boogsport, én mede een organisatie die levens poogt te redden daarmee kan helpen: die is welkom natuurlijk. U vindt er alles over op onze facebook fanpage.

ECHTER, wie het echt meent, die vindt zoiets altijd. En het zijn trouwens quasi altijd dezelfde mensen die zich inzetten. Niettemin, 3 verdiende winnaars, en de namiddag: zon, veel schoten, en continu volle wippen. Ik vermoed dat elkeen tevreden naar huis kon. De ene al met wat meer hoofdpijn dan de ander maar goed. Laat ons even focussen op het positieve, er zijn er al genoeg die net het omgekeerde doen. Niet dat je geen aandacht moet hebben voor wat er minder goed of zelfs fout loopt, integendeel, maar niets is motiverender dan focus op het positieve, en in de achtergrond werken, en harder werken om wat minder goed is, ook weer beter te krijgen. Veel geduld heb je daarvoor nodig, en moed om dat in te zien. Intussen hebben wij een zo sterke groep bij elkaar, die de focus in de eerste plaats legt op jeugd, vriendschap en tevens ook sportief plezier. Het kan samen, wees gerust. Naast IEDEREEN die ook maar het kleinste steentje bijdroeg aan deze geslaagde dag, bedank ik in het bijzonder alle deelnemers, zowel voor de blokschieting evenals de dikke 90 voor het beschrijf. En wat ons zeker ook plezier deed, en waar we ook al jaren aan werken: net geen 30 zuiderburen aanwezig. Op zich een ganse prestatie van hen, en ik hen dan ook nog es speciaal voor de geleverde inspanning. Er kunnen er veel een voorbeeld aan nemen, maar dan moet je ook , niet?

Onthoud het goed; wij zijn voor I-ets, niet tegen. We kunnen aleen pogen zelf iets in beweing te zette door her voorbeeld te pogej zijn. En al de rest is ons echt larie hoor. Echt.

Ik zie intussen half vijf op de klok van dinsdagochtend, en de voorspelde nevel hangt al voor mijn kantoordeur. Benieuwd waarneer de zon erdoor zal branden. Ik vermoed dat ik er als één van de eersten getuige zal van zijn. En dat het een mooie week wordt, dat blijkt voorspeld. De rest in aan ons. Ik denk dat ik straks maar es naar Nieuwpoort ga. Tegen dan moet mijn werk erop zitten. Want de uren voor 12 tellen dubbel. OOK verdag…

En aan alle zuurpruimen: eet es iets zoet, en glimlach. Leer ook es iets bij, en breek met gewoontes. Het werkt bevrijdend hoor. Geloof me, ik kan het namelijk weten.

Vergeet dus niet te vertrekken met uw glimlach straks, en vooral: leer relativeren.