Mijn eerste echt belangrijke afsrpaak van het jaar (althans ene waar ik da
n persoonlijk sportief naar uitkeek) was de Challenge van de Franse Federatie. Dit jaar te schieten in Arnèke, en dat was een beetje een tegenvaller (muitwip, heel beperkte kader). Maar erger nog: het is al enkele weken behoorlijk weer, op… inderdaad, dinsdag ll. na. Stormachtige wind, op de wip, met regelmaat stevige regenvlagen, etc… 
De natuur zal er niet om malen, wij echter wel. Dat heb je dan met buitensport. En dat deze wedstrijd sport is, daar hoeft niemand aan te twijfelen. 80 pijlen per schutter in peletons van 8. Elke maatschappij mag er 1 afvaardigen, en al 2 jaar op rij heb ik het geluk te kunnen deelnemen. Ik zal het tevens ook wel verdiend hebben natuurlijk. Gegeven de uiterst ongunstige omstandigheden, deden we het al bij al nog zo slecht niet, en zullen we wel ergens in de top 10 eindigen. Maar er zat dus weldegelijk meer in. Voldaan, en zeker ook moe trokken we tegen bijna 22h huiswaarts.
Woensdag werd hier thuis hard gewerkt in de tuin, en dus maakten wij man
nen, Henri en ikzelf dus, ons uit de voeten… 
We trokken er es samen op uit, en deze keer naar de KNBBW Bondschieting bij onze collega’s van Vrij & Blij. 149 deelnemers, waaronder de allerjongste enthousiasteling ICE Henri. Hij lukt het niet raakt te treffen, maar had er in elk geval de kans toe, want als de pijl in
de wip rondrommelt, dan kan ie ook raak treffen. Dat deed ie meermaals, maar geluk werd zijn deel niet. Papa ICE D had iets meer geluk, en in de 2de ronde kon ie al bogen op een begeerde bondsprijs van wip 1, zijnde de set capuccinno-glazen tassen met bondslogo: heel mooi en waardevol. Als het goed is, mag en moet het ook es gezegd. En ik werd dubbel verrast: ik dacht dat Henri zich al snel zou vervelen, echter, hij hield vol, en wou
zelf ook zeker tot de allerlaatste rond blijven strijden. Steeds gemotiveerd, en met blij gemoed. Welaan: ‘t lukt me dus aardig onze juniors met de, mijns inziens inziens, juiste mentaliteit mee te krijgen in onze boogsport. Niet de dure woorden, maar de daden tellen, en daar kunnen we dus alleen maar akte van nemen: we doen wat we zelf pretenderen! Ondertussen trokken ook een deel ICE’ers naar Boezinge en ook daar beleefden ze een schitterende namiddag: zo hoort het namelijk ook! Het bezoekje werd gesterkt door één der beste delicatessen ter wereld uit deze streek, namelijk de Westvleteren… Uniek, dat weten we al langer, en ook dat werd dus genieten voor hen.
Donderdag hadden een net iets te overvolle agenda, en komt er dan nog bij dat een wat vermoeide papa in een avonddutje helemaal het noorden kwijtraakte, want iets te laat ontwaakte, uit iets wat als een halfuur te lange rustpauze was voorzien. Gevolg: ik miste nog een avondtraining in Stene, waar ik wel nog naar had uitgezien na een dagje onder stoom (zowel figuurlijk als letterlijk met deze temperaturen).
Vrijdag bleek dan de heetste dag van het jaar te zijn gewor
den, maar hier in de kuststreek viel dat meer dan mee. Ook vrijdag was een strak schema ons deel, maar de avond beloofde ontspannend te worden, met onze afkamping te Eernegem. Met liefst 19 gaven we present, en maakten er op onze eigen manier een bijzonder leuke avond van. Ons allerjongste lid Eleni, die was nog het eerst ter plaatse, en genoot zichtbaar van de omgeving, net als haar ouders…
Ook Henri bewees dat volhouden loont, want hij trof raak. Ik diende bij het huiswaarts gaan geen 2 keer te vragen of ie en zijn zussen zin hadden om naar het Nationaal Jeugdcriterium te gaa
n in Heist gisteren. En dat bleek inderdaad niet zonder gevolg. 2x prijs: Henri haalde (eindelijk) met zijn laatste schot toch een begeerde (en al verdiende) blok neer, en kroonde zich zo tot jongste mannelijke deelnemer die minstens 1x raak trof. Hetzelfde deed Julie bij de meisjes. Louise trof zelfs 3x raak, en het mochten er nog een paar meer geweest zijn zelfs, maar goed: ook zij deed het dus meer dan behoorlijk.
Uiteindelijk steun ik op veel manieren de jeugdwerking binnen de boogsport. Daar ga ik niet in detail over uitweiden, maar de feiten zijn er. Soms zit dat in kleine dingen, soms gaan we al iets verder, maar kom: we hebben wat dat betreft het hart op de juiste plaats. Misschien toch enkele sprekende voorbeelden, die evenzo aantonen dat we de jeugd vooral in de schijnwerpers willen zetten: is het niet via onze tornooien (het laatste in het teken van de Cliniclowns), dan wel via het afvaardigen van de jongste Koningin op de Keizerschieting van de KNBBW in Middelkerke dit jaar (maar aan de aandacht van de Federatie ontsnapt, schijnbaar. Zoiets even melden, dat is ook jeugd motiveren namelijk!), over de jongste deelnemer op een bondschieting eerder deze week.
Uiteindelijk ben ik het in se grondig oneens met het heden gevoerde beleid van de KNBBW wat betreft jeugdwerking. Dat is voor mij geen excuus om de kop in het zand te steken, echter net het omgekeerde. En ik ben ervan overtuigd dat het met de beste bedoelingen allemaal wordt gedaan. Alleen is het niet evident, voor niemand trouwens, om even uit overgeërfde dan wel vastgeroestte tradities te ontsnappen. De mens heeft van nature namelijk een hekel aan verandering. Velen hebben er zelfs schrik van. Alleen: als je blind blijft voor de symptomen (en in deze is de eerste inidicator het gemiddeld aantal deelnemers, en dat is al jaren na elkaar dalend), dan wordt iets wat ooit belangrijk maar niet dringend was, plots beide. Als je dan in allerlijl de meubels poogt te redden, dan ben je meestal een spreekwoordelijke vogel voor de kat, want beslissingen nemen onder druk: dat resulteert in tactische blunders. If you fail to plan, you plan to fail…
Kijk gewoon es naar de feiten: op de kap van de kinderen zelf, worden dergelijke evenementen ingericht. Inderdaad: op hun eigen kap, want ze worden tot 2x toe gechanteerd: ze worden VERPLICHT te blijven, zoniet worden ze tot 2 keer toe GESTRAFT. 2 woorden die je in kinderpsychologie zal verketterd zien. Eerste straf: niet blijven in de namiddag: geen prijs. 2de straf: punten ontnomen. Iemand moet mij es uitleggen wat een namiddagschieting nog heeft te zien met het jeugdtornooi zelf. Niks natuurlijk. Ik begrijp wel waar alles zijn oorsprong vindt: het is schijnbaar (of, als eerder al geschreven: het is nu eenmaal al jaren zo) de enige manier om maatschappijen ertoe te bewegen een jeugdcriterium in te richten: het is namelijk in het belang van die maatschappij, en enkel in hun belang. Ik ben er nochtans van overtuigd dat het anders kan: en krijg ik de kans, dan voeg ik tevens de daad bij het woord. We zien nog wel: ik weet in elk geval 1 iets: ik had 3 blije kinderen in de auto op weg naar huis op de middag: en daar draait het om, want meer dan die blijdschap van een succesje af en toe hebben kinderen niet nodig als motivatie om verder te blijven doen.
Nu goed, ik blijf me inzetten op mijn eigen manier, en zal ook pogen mijn standpunt te delen of beter te ‘verkopen’. Niet alleen praat dus, maar ook met concrete OPLOSSINGEN. Remember mijn devies: êtes-vous ici avec une solution, ou faites-vous partie du problème..? Gewoon aan de zijlaan staan roepen, dat lost namelijk niks op, en is bovendien iets te gemakkellijk. De toekomst van de boogsport zoals die vandaag is moet namelijk komen van de jeugd van heden (grotendeels). Het is dus weldegelijk hier dat je de fundamenten KAN leggen voor een sterkere toekomst.
Onze bedoelingen zijn in elk geval nobel, dus daarover hoeven ons in elk geval niet te schamen. En wie zijn nek niet es uitsteekt, die zal zich ook nooit pijn doen. Dus vandaar: kritiek geven is altijd iets te gemakkellijk, als je niet meteen respect kan tonen voor de ingewortelde tradities. Ook die zullen indertijd zeker nobel zijn geweest. Alleen werken recepten niet voor eeuwig… En gelukkig maar. Je gooit anders het kind met het badwater weg. Ook vandaag wordt nog veel inspanning geleverd om de juiste redenen. Maar niet ingrijpen, is ook geen oplossing. Schrik voor verandering mag niet verlammen natuurlijk. Men behoedde ons daar minstens voor, want uiteindelijk oogsten we binnen tientallen jaren wat we heden aan het zaaien zijn. Daarom is het evenzo moedig te durven onder ogen zien dat die oogst zal tegenvallen als de zaaimethodes niet veranderen…
* * *
Bon, het wordt zo stilaan tijd ons op te maken voor alweer een dagje sport. En we hebben het vandaag niet gemakkelijk: voor de Gouden Schoen in Oostende dienen we met ons team bestaande uit Marcel, Wim, Chris, Christophe en ICE D te kampen voor de 3de plaats. Helaas moeten zowel Marcel, Chris en Dominiek straks ook hun sectorafkamping schieting te Zelzate. Dat betekent dat 2 moedige krijgers Wim en Christophe het moeten gaan opnemen tegen een voltallig team van Zedelgem. Ze hebben alvast dit voor: verliezen kunnen ze eigenlijk niet, want ze nemen de sportieve handschoen toch maar op. Je moet het toch maar doen, niet? In Zelzate gaan wij wel geen potten gaan breken, maar toch gaan we er het beste van pogen maken. Dat is zeker al zowel de helft van het plezier, als de helft van het resultaat… 
Als we dit maar steeds voor ogen houden (de ene keer met meer succes dan de andere keer): we zijn aan het zaaien voor later. Niet om direct te oogsten, want dan zijn we verkeerd bezig. Als we maar slagen op termijn. Dat vraagt dus veel inzet enerzijds, maar zeker ook veel geduld. En laat net beide heden indruisen tegen de actuele tijdsgeest. Resistance ain’t easy...!
Ik wens iedereen dus een fijne zondag, en voor de sporters: veel succes!
