6-7-8/04/2013 - De lente als medicijn… (Roeselare, Eikevliet, Rumbeke, Gistel)

Toegegeven, voor de Paasvakantie had ik voor mezelf toch iets anders gepland. Een hardnekkige buikgriep besliste er anders over. Voor zaterdagnamiddag waren opklaring vanaf de kust voorspeld (waar anders, niet? ), en ja hoor: rond de middag zag je ze al komen. Zelf had ik gehoopt dan ook wat sport te kunnen combineren met zowel gezonde buitenlucht als vitamines van de zon. Mijn innerlijk gestel besliste er anders over. Mijn vieruurtje zaterdag was er één in mijn bed. En eer ik dat doe, dan moet het echt al wel de spuigaten uitlopen. Maar het was niet anders. Copains Jan & Christophe trokken naar Roeselare terwijl ICE Kristine en Chris in Eikevliet present gaven. Ik werd me weer bewust van de wereld als de zon al weer aan het ondergaan was. En niet voor lang, want een uur of 3 later kroop ik alweer onder zeil. Ik ben natuurlijk zoveel slaap niet gewoon, en een biologische klok is er nu één maal ook. Zondagochtend iets voor 4u ‘s morgens zat ik dus al weer klaar om een volgende lente-dag te begroeten. En de rust had me merkelijk deugd gedaan, want ik voelde me kiplekker. En net dan heb je ook die grapjassen die ten tijde van de oliecrisis begin de jaren ‘70 de winter- en zomertijd invoerden. Ze hebben ongetwijfeld moeten denken dat de meeste mensen nu éénmaal lang in bed liggen.
’t Is verdikke lang wachten op de zon ‘s morgens. ‘t Zal nu wel snel weer de goeie kant opgaan, maar een uur extra kan lang duren. Na door de obligate stroom emails te lopen, de eerste kan koffie te hebben binnengespeeld en de eerste tekenen van een stralende dag te zien opdoemen (nevel!), besliste ik maar mijn koffer verder aan te vullen met pijlen.

Na een heerlijk ontbijtje hadden ook de kids zin om de zon de nevel te zien wegbranden, en tevens zin om met papa maar es naar het Bloso terrein van Nieuwpoort te trekken. Elke zondagochtend kunnen we er namelijk oefenen op staande wip, maar de kids weten tevens ook een warme chocomelk te appreciëren, én maken wat graag ook de beentjes los door wat tennis te spelen en/of wat te shotten. Je hoefde het dus geen 2 keer te vragen om mee te gaan.

Een heerlijk ontspannend ochtendje daar, inderdaad onder een stralend zonnetje bij een loofje wind. Thuisgekomen stond hun ‘krachtvoer’ klaar, want Chef Henri had mama intussen geholpen. Geen zin om de dag dan zomaar te laten voorbijlopen, tuurde ik de kalender es na. Gelet ik er niet graag alleen op uittrek, en met alleen bedoel ik zonder gezin, probeer ik altijd een plein te vinden waar kinderen kunnen ontspannen, en papa sporten. En als het even meezit nog beide. Copain Christophe had laten weten dat ie naar Rumbeke trok, en de kids hadden wel zin in een uitstapje naar ‘t Sterrebos: zich uitleven op de speeltuin daar, een terrasje doen… En op een boogscheutje van thuis. Keuze dus snel gemaakt, tevens ook daar ons niet veel tijd meer restte om nog ergens op tijd te geraken ook.

De start bleek wat vals in Rumbeke. Na 2 rondes zag ik de bui al hangen. Ter plaatse ja, maar niet op die blokjes. Mijn pijlen passeerden wel nog wat ijzer, en begaven het. Ze waren enkele uurtjes jong. Ocharme.

En dat met mijn ‘gewoon handboogske’… Zo mogelijk maken we er graag een sportieve strijd van ook. De Fuel Cams van Copain Christophe moesten finaal toch het onderspit delven voor F7’s van ICE D. Ik kon ‘m nog, in tegenstelling tot Cancellara, op de piste uit de wielen rijden, en met 3 blokjes achterlaten… Intussen arriveerden ook de kinderen met mama, en moegespeeld konden ze zich nog wat neervleien bij het stoofke daar in de kantine, want met het vallen van de avond, en in de luwte van het boslover, is het daar wel vrij snel koud. En dan snel huiswaarts, waar een warm badje hen nog opwachtte. Zondag uitermate geslaagd dus. Veel activiteit, dus konden ze zich ook nog neervleien in de zetels. Veel hadden ze niet meer nodig.

En ook gisteren maandag werd opnieuw een prachtig dagje. Mijn namiddag werd wel ingenomen door professionele verplichtingen, de kinderen konden zich buiten uitleven, en tevens met bezoek van nichtje Eleni ook nog es dubbel amuseren. Ik kon nog een halfuurtje van de laatste straaltjes lentezon genieten bij het thuiskomen om 20h. Maar goed, alles meegenomen.

Slim trouwens, want wie gisterenavond het weerbericht nog zag, die kan enkel vaststellen dat de temperatuur dan wel de goeie richting uitgaat, maar dan ten koste van die zon. Enfin, we leven inderdaad in België. Alleen ons politiek bestel heeft exotische allures. Ons klimaat is er helaas niet mee in balans. Je kan duidelijk niet van beide walletejs eten…

Als we de weersvoorspellers mogen geloven, dan zullen ze het vandaag eerder binnenshuis moeten zoeken. Hoewel ze van geen druppeltje water vervaard zijn. Het is ook maar een beetje water natuurlijk. ‘t Zal de vakantiepret niet bederven.

Nog een geluk dat we zelf bepalen hoe leuk een dag wordt. Of toch: we hebben er meer vat op dan U op het eerste zicht zou denken…

Zo, de ochtendkrant is klaar. Mijn pauze zit er dus op…

Bloggen in Bangladesh - Hacken in Izsraël - of houden we het toch iets rustiger over pakweg Roeselare, Eikevliet, Boogschieten Staande Wip..? (en wat immodium)

De eerste 3 die hier elke morgen goeiedag komen zeggen zijn de drie poezen van de kids. Geheel uit eigenbelang trouwens, want ze krijg hun maaltijd geserveerd, en op zondag komt daar nog een lekkere portie melk bij. Geen wonder dat je ze de rest van de dag her en der verscholen op de boerderij liggen soezen. Ik vermoed dat iets meer ratsoenering hen tot iets meer jacht zou aanzetten. Er zijn hier genoeg muizen, mollen en weet ik wat nog allemaal te vangen buiten. Nu, dat doen ze ook wel, en komen dan vol trots die trofee aan de deur van mijn bureau leggen. Zo van: kijk es: wij doen hier weldegelijk ook iets… Ze doen mij onrechtstreeks aan politici denken. Vraag me nu niet direct waarom.

Gisteren moest die bekende sos van Geraardsbergen zich nog es moeien. Hij wil nu de boekhouders van de kleine zelfstandige en de KMO’s aanpakken, met gevangenisstraffen tot 5 jaar, en boetes tot 500.000 EUR. Hij moet dringend es naar het nieuws kijken. En onze wereld moet dringend es af van het beeld dat daar al dat zwarte fortuin wordt verdiend. Zullen we daarnaast es alle loontrekkenden tellen die bijverdienen in het zwart, en dan es de inkomsten naast elkaar leggen? Of alle misbruiken in de sociale zekerheid? Komaan zeg. Zorg voor rechtvaardige belastingen voor iedereen, zorg vooral dat iedereen ziet waar die belastingen aan besteed worden (dan zal een mens nog graag bijdragen aan de maatschappij ook), en pak de centen waar ze zitten. Dat is niet bij de hardwerkende arbeider, bediende, of bedrijfsleider die vecht om die voorgaande elke maand te kunnen betalen, al of niet met nog een premie in het zwart om ze gemotiveerd te houden. Want vergis u niet: bij iedereen worden TE veel belastingen afgeroomd. Behalve wie zich klant kan noemen van de Big Four, of grote Zakenbanken.

Of neem nu zo’n onnozele regels rond belastingsvoordelen voor topsporters. Wordt dan gemotiveerd door het feit dat hun carrière zo kort is. A ja? En welke ondernemer (en tegenwoordig ook loontrekkende) is tegenwoordig zo zeker van zijn toekomst? Zekerder dan die topsporter dan nog? Dat verantwoordt geenszinds dat sporters zo gunstig worden belast. Vaak met dubieus geld dan nog, dat bewezen enkele spraakmakende reportages recent nog. Als ze nog even zo voortdoen, die politici, dan komen er revoluties, geen evoluties. Wie mijn blog al enkele jaren volgt, die zal weten dat wat vandaag gebeurt, ik al aankondigde 2 jaar geleden. Ik weet dus waarover ik spreek. Het ‘rijke Westen’ vertegenwoordigt grofweg 500 miljoen inwoners, en die hebben het gemiddeld MEER dan goed. Daartegenover staan al meer dan 6,5 miljard aardbewoners (u leest het goed) die elke dag wel tegen iets moeten vechten (bekijk gewoon het journaal es: fundamentalime, geweld allerhande, natuurproblemen als waterschaarste en ga zo nog maar even door). Denkt U werkelijk dat zoiets kan blijven duren? En dat rijke westen slaagt er nog niet eens in de 25 miljoen miljard geschat offshore onbelast vermogen in greep te krijgen. Hef daar een belasting op van 10 tot 15% (kan je nauwelijks overdreven noemen als je weet wat wij betalen, toch), en je helpt alle sociale problemen uit de wereld. Macht corrumpeert echter, geld nog veel meer, en bekijk es jezelf: egoïsme in al zijn facetten nog VEEL meer. Velen onder ons zijn jonge ouders, grootouders. Al es nagedacht in welk soort wereld onze nakomelingen gaan terechtkomen? Men zou verplicht moeten zijn om dat minstens 1 keer per week te doen. Het nieuwe ‘naar de mis gaan’.

Tja. Nee, geen tja. Er zal iets moeten gebeuren, en het zal van onszelf moeten komen. Een druppel op een hete plaat zegt u? Neen hoor, net dat is uitgesproken egoïsme, en fundamentele luiheid.

Zo heb je ook mensen (een meerderheid, vooralsnog) die dus verkiest niet te veel tegen de stroom in te varen, en die dus ook poogt met iedereen een vergelijk te vinden. Waarom ze dat doen? Heeft U zich dat al es afgevraagd? Juist: uit eigenbelang, natuurlijk. We zien het in onze sport zeker ook. Verandering is uit den boze, en liefst komen we met iedereen overeen. En waarom in godsnaam? Omdat het een hobby is? Wil dat zeggen dat je geen engagement mag tonen, ja zelfs, nastreven? Voeg dan de daad bij het woord, en wees niet hypocriet. Aan onze generatie om daar inderdaad iets aan te doen, niet door erover te praten, maar het voorbeeld te geven. En er zijn (schaarse) lichtpuntjes, maar ze zijn er. Millimeters vooruitgang. Maar mijn ervaring leert me dat je daar zelfs tevreden mee mag zijn, want er is een andere bondgenoot: tijd. Laat verandering dus maar haar weg vinden, en daar tijd voor nemen. Ik ben uitermate tevreden wat ik met een paar vrienden op een kleine 2 jaar al heb bereikt. Al zijn het maar enkele millimeters. Es botsten hoort daar bij. Kaf scheiden van het koren gebeurt ook zo. Daar is trouwens niets mis mee. Elk kiest zijn eigen pad. Alleen is dan duidelijk voor wie ze dat doen (en daar is op zich ook niks mee): in de eerste plaats voor henzelf. Eigen comfort opgeven, er zijn er maar weinigen die het aandurven. En dat hoeft ook niet. Maar dat elkeen dan eerlijk is met zichtzelf. In de eerste plaats willen ze zichzelf goed voelen, en de rest is van ondergeschikt belang. Dat is keuzevrijheid. Er zijn nog genoeg geëngageerde mensen op de wereld die toch nog de verandering in gang zullen zetten. Dat stemt hoopvol. En het is niet bedreigend voor hen die in hun eigen comfortzone willen blijven. Iedereen tevreden dus… Herlees dit binnen 5, 10 en 20 jaar nog eens. Ik geef je nu al op een blaadje dat je versteld zal staan van de waarheid die erin schuilt.

* * *

Ik had het gisteren weer getroffen: al sinds dinsdag/woensdag wordt ik geplaagd door wat buikgriep bleek. Ik heb me gisteren, na een verplicht kuur buiten, vanaf een uur of 4 in de namiddag ondergestopt, en met ene onderbreking van een uur of 2 doorgerrust tot 4u deze ochtend. Wie mij wat kent, weet dat dit pas een uitdaging was, en dat ik nogal op mijn tanden heb moeten bijten om dat te doen. Maar ik kan op veel vlakken een kuitenbijtertje zijn. Opgeven staat niet in mijn woordenboek, maar dat wist u al. En ja: ik voel me stukken beter. Intussen is de ochtendnevel daar al, hoor ik de fauna blij zingen buiten… Binnen fluitte mijn favoriete fauna enkele uren gelden ook al: het koffiezetapparaat. Ik zie dat de tuin ook tot leven begint te komen. Wel ik ook. Mijn blog is in die zin ook helend. Terwijl trokken vrienden her en der te lande om te gaan sporten: Kristine en Chris bleven rond de deur, en trokken naar Eikevliet. Sportief geen spetterende resultaten, maar ik vermoed dat ze zich vooral goed konden ontspannen. Idem voor Sofke en opa Jan, die het (hier) dichter bij huis zochten in Roeselare. Zelf had ik mijn kofferken met mijn favoriete wapen klaargezet. En OK, nog wat werk aan pijlen preparen, maar ik ben intussen bijna rond. Het kofferken mocht gisteren helaas niet mee gaan slapen, maar niettemin mocht het wel geen schuttersterrein op. Het baasje had zin, maar het lichaam wou niet mee. Als ik me blijf voelen zoals nu, dan ziet het er voor vandaag in elk geval stukken beter uit.

En nu maar hopen dat we er een gezellige dagje je kunnen van maken. Familie-dagje bij voorkeur. Zo geniet ik nog het meest. Al de rest is me echt niet van tel, wat de goegemeente ook moge denken. En wie me niet gelooft, die kan het me komen vragen…