Het zomerseizoen loopt zowat overal op zijn eind, toch voor de maatschappijen die het enkel moeten hebben van een buitenstand. Anderzijds: zolang het niet regent, heeft het winterseizoen zo ook zijn charmes, en in mijn geval meer bepaald voor de weekends: zaterdag- en/of zondagochtend wordt in Frankrijk een concours op Top Sec geschoten. Daar zie ik wel naar uit, zeker op die frisse winterochtenden, waar je een ochtendzonnetje treft dat nauwelijks de omgeving kan opwarmen, maar je toch een aangenaam gevoel geeft. Bovendien kan je enkele uren oefenen. En dat is het nec plus ultra van training: 1 blokvogel waar je op meerdere wippen (2 tot 4) naar schiet, en eer de rest van de wereld al weer ontwaakt, trek je al weer huiswaarts. Een ideale ontspanning op een weekend-voormiddag. ‘t Is dus een kwestie van je gepast te kleden, meer niet. En ook interessant: op maximaal een halfuurtje zijn de meeste standen hier net over de grens al bereikbaar. Waarom dan nog naar het binnenland rijden, waar al te vaak maatschappijen er niet in slagen met enkele scheefgetrokken situaties te breken. Zo herinner ik me vorige winter nog een ochtend-activiteit: 7 hoge, maar er werd pas op 3 wippen geschoten als er 70 schutters waren. Er bleken er 68, en dus 2 ‘tekort’. Reden: de kantine moet toch ook draaien… ???
Ondenkbaar zoiets in FR. En dat is niet overdreven, het is gewoon zo. Wat heeft dat dan nog met het sportieve te maken? Er is namelijk 1 zekerheid als gevolg daarvan: volgende keer staan daar zeker geen 70 schutters meer, integendeel. Voortschrijdend inzicht ontbreekt dus maar al te vaak. Nu goed, dat elk maar voor zijn eigen deur veegt hé. En dan achteraf maar niet komt klagen dat het elk jaar minder en minder wordt. Wellicht wordt ook over het hoofd gezien dat je daarmee geen jeugd motiveert… En toch zal de toekomst van hen moeten afhangen: hoe je dus de boogsport aan hen voorstelt, zo ook zullen zij er later mee omgaan. Eigenlijk is het al 5 na 12, ook daar. En er zijn beleidsorganen die daar iets zouden kunnen aan doen… Ik zie in die beleidsorganen ook wel krachten die het goed voor hebben, maar hun stem is vooralsnog niet krachtig genoeg. Ik vrees trouwens een beetje dat het te laat zal zijn, eer zij met voldoende luide stemme een vernieuwend beleid zullen kunnen inzetten.
Maar misschien is dat nog zo slecht niet. Ik heb ook al langer geleerd dat je vaak best enkele stappen achteruit zet, om dan veel krachtiger vooruit te kunnen kijken. Dat kan schitterend werken onder 2 voorwaarden: een sterke ploeg, die een duidelijke visie kan uitdragen en die ook verkopen. Dat herbronning nodig is, daar twijfel ik niet aan. En wie aan enige introspectie wenst te doen, zal het mij eens moeten zijn.
Nu, ik hoef me daar eigenlijk niks van aan te trekken, want wat kan je beter doen dan bij jezelf beginnen? Wij hebben een goeie bende samen, elk met zijn kwaliteiten. De kapitein mag dan wel wat autoritaire trekjes hebben, toch is dat in den beginne ook nodig. Je dient te groeien in zoiets, en vooral ook: mensen rondom verzamelen die in grote lijnen dezelfde mening delen. En dat lijkt ons vooralsnog aardig te lukken, al zeg ik het zelf. Als je dan niet regelmatig snel knopen doorhakt, dan modder je veel te lang aan. Het natuurlijk zaak te zorgen dat je regelmatig es omkijkt of: 1. iedereen nog meekan, en 2. iedereen die meekan, er zich ook goed bij voelt.
Na 1 jaar werking, kunnen we nu alvast es terugblikken: niet te lang, want vooral de toekomst is belangrijk, en hoe we die gaan invullen. Hebben we al iets bereikt? Natuurlijk: zelfs enkele straffe prestaties. We richtten ook al 2 tornooien in, waar we intussen (met het zomertornooi) liefst 180 deelnemers mochten optekenen. Op zich al een prestatie voor een jonge maatschappij. We ondersteunden ook actief jeugdwerking waar dat kon, en ook sportief sloegen we geen mal figuur… En fouten mogen we dan ook hebben gemaakt, als eerder al betoogd: we leren daarvan.
Bon, genoeg gefilosofeer. Ik denk vanavond nog een beetje te ontspannen, het is nodig. Ik kleef bijna letterlijk aan mijn bureaustoel, en ik moet die hersenhelften es op een laag pitje zetten. Dat kan met wat sport.
Oh, en wie ook zin heeft in wat sport: ons team maakt het in elk geval mogelijk op maandagavond de sportieve zinnen te verzetten. Neem een kijkje op http://bit.ly/ADICE_Winter voor meer info. Wie opmerkingen heeft: wel gelieve u te onthouden van commentaar. Wees al blij dat er mensen zijn die zich belangeloos inzetten om het mogelijk te maken Uw favoriete sport te beoefenen. Wij wensen enkel volk te ontvangen die komt voor zijn/haar plezier, die zich wil ontspannen, en die de mensen die zich de ganse avond inspannen om het verloop zo vlot mogelijk te laten gaan, dankbaar zijn. Wat dat is het enige wat wij kunnen overhouden aan zo’n avond: enige appreciatie, meer niet.
Al de rest moge thuis blijven… 
(en ik meen het ook!).
Maar het mag wat luchtiger nu. Een geslaagd tornooi dus: alweer mochten we niet klagen, en kregen we liefst 180 schutters over de vloer: mooi. En die kregen waar voor hun geld (hoewel ik een hekel heb aan dat geld-gedoe rond boogschieten), sportief gezien, en zetten onrechtstreeks (anderen ook rechtstreeks) hun schouders onder een steunactie voor een nobel doel. Gelet wij noch enig winstoogmerk, noch enige kantine hebben, zijn dat (winst of kantine) niet onze nobele doelen. Neen, we pogen maatschappelijk iets te bewegen, en dat lukt wonderwel. Babysteps, weet je. En vergis U niet: binnen 20 jaar loop ik er nog (als mijn gezondheid blijft wat is ie is)… Ik ben dus iemand die goed weet wat ie wil, maar die HEEL veel geduld heeft. Anders bereik je niks. En daar zie je dagelijks voorbeelden van: doorzetten, daar is niets mis mee, zolang je maar een helder doel voor ogen heb (anders ben je eerder een losgeslagen stier natuurlijk). Neem nu ons recentste golfsensatie Colsaerts, die furore maakt in de golfsport. Bekijk die man zijn levensverhaal maar es. It’s all about passion. De passie die bij mij het vuur doet branden? De sport en haar immens rijke traditie erachter. De rest komt U nog te weten door onze blog te blijven volgen de komende jaren… 
Maar dat de deelnemers hebben genoten, daar hebben wij nog het meeste plezier aan beleefd. En dat het spannend was, dat was een welkome ontwikkeling: wie had kunnen voorspellen dat, in het klassement jachtwapens, de eerste 3 ploegen elkaar bekampten, en op 1 punt verschil van elkaar zouden eindigen..? Reken maar: elke ploeg had 180 pijlen te schieten, en dan stranden die eerste 3 op 1 punt van elkaar. Dat wil (mijn bescheiden inziens) zeggen dat de formule dermate spannend was net omwille van de manier van punten toekennen. Extreme verschillen hebben we aan de top niet gezien, en dat heeft net voor dat spannend verloop gezorgd. Elke tornooidag was wel ergens een baken verzet: was het niet per ploeg, dan was er wel ergens een individu die weer een prestatie had neergezet die we niet (meer) hadden verwacht. Heerlijk om dat als organisator te mogen meemaken…
