Onze 7de Koning der Belgen was nog maar amper ingezegend, hij had zijn eerste charme-offensief al ingepland. Ketnetters mochting bij Koningin Mathilde langs, terwijl de deelstaten op de koffie konden bij onze nieuwbakken Filip (ofte Philippe) I. Je zou nog denken dat die dekselse Filip verrassend uit de hoek zou kunnen komen. En waarom niet ook. De man is al jaren kop van jut, maar kan nauwelijks iemand van wederwoord dienen. Moet nogal frustrerend geweest zijn de voorbije 20 jaar. Wie weet heeft ie inderdaad meer in zijn mars dan men kan vermoeden? Wie geen kansen krijgt, die kan ook nooit tot ontplooiing geraken. En je moet iedereen kansen geven fouten te maken. Wij echt wijs is, die omarmt iemand die fouten maakt, maar wees selectief: omarm enkel dezen die leren uit de vele fouten die we van nature maken. De meerderheid zijn namelijk ezels die zichzelf niet 2 keer maar meermaals aan dezelfde steen stoten. Noem het een zwakke vorm van enig destructief masochisme. Want finaal weten die lui wel beter.
De weg van de minste weerstand, is natuurlijk de meest comfortabele. Or, so it seems. Want op lange(re) termijn zal net het omgekeerde blijken. Mensen draaien kappen zodanig veel keer, dat ze op den duur niet meer weten waar die kap nu precies gericht staat. Finaal hebben ze dan gekozen voor weinig weerstand onderweg. Lees op onbewaakte momenten es de gezichten af: je ziet enkel rimpels (soms letterlijk, soms figuurlijk). Nope, not my style.
Je kan natuurlijk ook redeneren: wel, trek het u dan niet aan, en trek u uit dat circuit terug. Maar dan komt het engagement weer om de hoek loeren. Ik hoef maar terug te denken aan de beginjaren ‘80 en een een blik te werpen op de foto van zowel mijn grootvader als vader. Ik hoef er enkel mijn ogen voor op te slaan, schuin over het scherm van mijn laptop. Stuk voor stuk geëngageerde mensen. En trouwens: er zijn relatief veel rijpe geesten. Alleen zouden er es een klikje moeten komen dat al die geesten een supergeest uit de fles laten. Een stevige tabula rasa. Maar dat vergt veel moed. Te veel voor sommigen. En zelfs daar heb ik nog begrip voor. Maar daarom geef je het nog niet op. Of, en dat is een oproep: wie het niet aandurft zoiets te doen in de spotlights om geen wind te moeten vangen: verschuil u dan achter mijn rug. Maar neem actie, al is het indirect en in de luwte. Ik ben al jaren gewoon in de wind te gaan staan, en vooral, velen UIT de wind te zetten. Nadien geef ik graag het podium, de bloemen en de spotlights aan zij die zich hebben verscholen achter mijn rug. Dat is voor mij de ultieme beloning. Ik geniet met teugen een ander te mogen zien genieten van de successen waarvan ik de zaadjes heb geplant, en tegen stormen heb beschermd. Dat is zo professioneel, maar evenzo in elk soort maatschappelijk engagement. Wat fout zit: wel, het is je verdomde plicht er iets aan te doen. Anders blijf je gecatalogeerd als stuurlui die het allemaal goed kunnen uitleggen aan wal. Waarheid als een koe… 
Na een dagje intensief sporten, waar ons bendeke zich ook sportief weer aardig kon manifesteren, trokken we nog es naar de kust voor een heel ontspannende avondwandeling annex het obligate ijsje.
Dat smaakt naar meer, telkens weer!
), bottom line: time flew.