Een beetje een vreemde dag. Enerzijds is er het immense verdriet welk de gemeenschappen in Lommel en Heverlee de voorbije week, en specifiek de rouwplechtigheid in Lommel vandaag. En toch: voor Louise is het een feestdag. Het is een boutade, maar verdriet en blijdschap, die liggen dicht bij elkaar. Je kan onmogelijk beide met elkaar verzoenen. Wat misschien wel duidelijk wordt, is dat je een feestdag als vandaag, voor onze schat Louise des te intenser zou moeten beleven. Finaal loert het noodlot vaak om een klein hoekje. Gelukkig staat een mens daar niet al te veel bij stil, maar het is moeilijk daar uitgerekend vandaag naast te kijken. 10 jaar, en toch heb ik het gevoel al enkele jaren te hebben gemist. Net door veel te veel focus te leggen op mijn professionele bezigheden. Het tempo waaraan we tegenwoordig leven, en zeker als ik de voorbije 10 jaar in overschouw neem: dat is eigenlijk niet meer gezond. Ik herinner me nog dat ik jaren mezelf had gezworen de “fouten” niet te maken die mijn vader deed: zelf was ik nog net geen 21 als ik een ijskoude douche over me heen kreeg toen ie plots kwam te overlijden, en dat in de ‘fleur’ van zijn leven. Hij moest zijn 48ste verjaardag nog vieren. Bedenk even: nog 8 jaar en ik ben ook al zover. Zo snel gaat het allemaal. Echter, zo fout kan het allemaal niet geweest zijn, want ik deed het zo mogelijk nog extremer. Werken, en niet of nauwelijks omzien. 7 op 7, 20 op 24u. Tel maar uit na al die jaren. Mijn moeder gaf me regelmatig aan dat ik inderdaad nog zotter bleek te zijn dan wijlen mijn vader. Hij was een man van weinig woorden, maar had wel stevig gewortelde waarden, waar ie nauwelijks van afweek. Ik had het eerder al over consequent gedrag, en inderdaad: daar was een lijn in te trekken, zodat je nauwelijks woorden nodig had om te begrijpen welke waarden ie voor stond.
Ik doe mijn best vandaag de balans iets meer in evenwicht te krijgen. Maar ik moet me daarvoor echt wel inspannen. Als sinds ikzelf 11 jaar was, werden we meegezogen in het dagdagelijkse enthousiasme van het (industrieel-ambachtelijke) bakkersleven. Vakantie, dat was een woord waar je ver achter moest zoeken in ons familiewoordenboek. Het stond er ergens wel, maar in heel kleine letters. Daar lees je dus makkelijk over. En het blijft ook niet hangen. Anderzijds: wat ik tot nu toe deed, heb ik nog nooit met tegenzin gedaan. Et alors kan ik -Mitterand parafraserend- dus zeggen.
Toch: we zijn intussen bijna 2 decennia verder. Zelf wordt ik 40 dit jaar. Misschien tijd om even achteruit te blikken, en dan vooral weer vooruit, waarbij je lessen trekt uit dat verleden.
Tot zover een filosofische beschouwing die allicht maar weinigen interesseert. Et alors? Het is mijn blog, dus ik krabbel hier neer waar ik zin in heb, niet?
* * *
Vandaag werd het dus officieel lente, en elk jaar betekent dat ook dat er bij ons al een jarige te vieren is. Dat deden wij vandaag dus ook, en de weergoden waren ons wel zeer gunstig. Feest, met oma en opa die ook langskwamen, spelen in de tuin, rondhossen met de tuinslang en elkaar natspuiten, en dan nog vriendjes op bezoek. Wat moet je meer? En zelf kon ze al haar ontbijt en favoriete middagmaal nog kiezen… Ook een traditie. Ze mag zometeen moe en voldaan daarover nog een beetje verder dromen…
* * *
Onderwijl en onder die prachtige lentezon, was er het eerste beschrijf van Heule op het terrein van Bissegem. De prachtige authentieke stand van Heule, met de 2 open wippen, moest finaal de baan ruimen voor een nieuwe verkaveling. Weer een stuk historie die verdwijnt… Onze ICE Rudy trok ernaar toe. Er waren 64 schutters en hij haalde er 5 tegen de vlakte. Wat ICE Nadia en Wim vanavond nog in Veldegem gaan presteren, dat weet ik momenteel nog niet… Wat ik wel al weet: dat alles in elk geval weer netjes zal opgesteld zijn… 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten