Woendag en donderdag toonde ons dat er weldegelijk nog een lente blijkt te bestaan. Hoewel, figuurlijk dan weer niet. In de namiddag, en ondanks het mooie weer op woensdag, trok ik met de kindere
n naar de inmiddels 2de overleden oom op 3 weken tijd, voor een laatste groet in het funerarium. Mama ICE Ka had seminarieverplichtingen in Leuven, dus zij kreeg een zonnige file voorgeschoteld. Geen wonder dat een mens ‘s avonds al es zijn verstand 
op een spreekwoordelijke nul wenst te zetten. Ik trok dus nog naar Sint Sebastiaan Torhout voor enkele uren traditionele ontspanning, en in Torhout ligt traditie het Gild nog na aan het hart, met succes trouwens. Er heerst meer een meer een laisser faire, laisser passer mentaliteit in onze maatschappij, maar teruggrijpen naar e
en houvast van traditie, zeker in zo’n sport als het handboogschieten, dat is bewonderenswaardig. Het gros der schuttersgildes zou alles accepteren om maar aan leden te geraken, maar enige gestrengheid is geen nadeel daarin: ten bewijze Torhout: er is een wachtlijst voor nieuwe leden op dit ogenblik: luxe dus. De lat mag gerust iets hoger als het gaat om traditionele waarden, en het respect daarvoor. Dat geldt trouwens thuis ook, niet? Enfin, na een slopende eerste helft van de week erbij, was ik toch niet in opperbeste stemming, maar had toch enige deugd van de uitstap. Al was het dan vooral psychisch.
Donderdag, op een schitterende lentedag, neem je dan finaal afscheid met een ceremonie. Sinds de dood van mijn vader heb ik echt een hekel aan dat soort ceremonieën. Als ik niet MOET gaan, dan zie je er mij niet. En een rouwmaaltijd vind ik er eigenlijk al helemaal over, zeker als het over iets te jong en te vroeg overledenen gaat. Ik vind het niet passen. Maar goed: elk zijn mening daarover…
Ook donderdagavond probeerde ik die ‘rottigheid’ van mij af te zetten, met nog naar de training te gaan van Immer Vooruit. En ook daar dubbel gevoel: echt amuseren deed ik met niet, maar ik was niettemin op zoek naar wat rust in het hoofd. Tevergeefs eigenlijk, maar andere methodes ken ik voorlopig niet.
Vrijdag is dan altijd weer een dag om naar uit te zien: Tillegembos ‘s 
avonds: al onze juniors zouden er veel voor geven om naar ginder te trekken. Al zat nu het weer weer tegen: op 1 dag tijd halveerde de temperaturen. Enkel naar de avond toe begon het op te klaren, maar toen hadden we al beslist dat de kids het dan maar even een weekje moesten uitstellen. Niettemin werd Louise nog getrakteerd op een heel mooie outfit… Ze wordt echt wel groot intussen. En wacht tot ze op stap gaat met haar nieuwe kleedje. Sjiek zonder meer! Toch met enige trots kan ik dan zien dat we al wat moois (zowel innerlijk als uiterlijk) op de wereld hebben gezet!
Gelet ze dan toch in Jabbeke waren, trokken ze nog even naar oma ook. 
Onderwijl pakte ik mezelf lekker warm in, om toch te genieten van de weelde van het bos. Of toch dat minstens te proberen. We waren met niet zoveel, gelet het toch maar een mottig weertje was tot pakweg 17h. Maar de weersvoorspellers hadden het bij het rechte eind: tegen 20h konden we zowaar genieten van het avondrood… Nu nog de temperatuurtjes wat hoger, en we zijn er in de 7de hemel op vrijdagavond… Kristine vocht als een leeuwin, maar kreeg niet wat ze verdiende. Copain Chris was het meest trefzeker, en met zijn laatste schot toonde ie nog maar es dat ie klaar is voor komende woensdag. Zelf mocht ik niet klagen: 2 juiste vogels, maar voor de rest wel niks 
verongelukt. Bon, sportief gezien: niet te klagen dus. En al zeker niet voor de avond zelf. Je vertrekt er met een bak aan verse lucht in de longen. Dat er niet meer mensen dergelijke standen omarmen blijft mij nog altijd een raadsel… Maar goed: wat niet weet niet deert. Als wij ons plekje maar vinden, niet? En dat is een understatement. Er moeten al tornado’s onze streek onveilig maken om die vrijdagavond te laten vallen… 
Prettig weekend in elk geval!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten