Enkele uren geleden had ik nog dit zicht vanachter mijn notebook. Man, zie ik uit naar de zomer. Dubbel: net als de zomer begint, wordt Henri 6, maar zijn de dagen tevens het langst, en zo rond half vijf ‘s morge
ns zal ik dan al een concert aan vogels horen, die in de rode gloed van de opkomende zon in het Oosten (nu kijken we eigenlijk naar het Westen) voor me zien… De energie die daarvan uitgaat, is onbeschrijfelijk. Dat moet echt wel in mijn DNA gecodeerd zijn sinds geboorte. Wie de boeken van Swaab las, eergisteren nog te gast in Reyers Laat kan dat alleen maar beamen.
Zotte dinsdag dus maar even. Enfin, intussen ook al weer een zotte woensdag aan het worden, maar dat even terzijde. De nacht was al 
kort, maar dat is niet abnormaal. De voormiddag, bon, wat betekent dat nog? Eer je het goed en wel beseft is het middag. Met intensieve intellectuele arbeid kan de tijd ook vliegen, ik kan het verzekeren. Voor ik het wist was het inderdaad middag. Net op tijd om me nog klaar te maken, en snel naar een vergadering in (voor één keer dichtbij) Oostende te trekken. Waar in Gistel nog hier en daar een sliert wolk passeerde (wat alleen maar de blik op onze hemisfeer mooier maakte trouwens), was die met de zeewind schijnbaar helemaal verdwenen… 
En ja, wat gepland was om op een deftig uur te eindigen, wat me zou toelaten na een intensieve dag aan decompressie te doen middels wat bijtrainen, viel opnieuw in duigen. Zo mis ik al 2 mooie avonden deze 
week. Laat ons voorzichtig stellen dat het echt wel kriebelt. En vooral: die korte break ‘s avonds waar je even je focus verlegt op je sport, dat zijn net de vitamines die je toelaten nadien weer met frisse blik op je dossiers te kijken. Eigenlijk kan je stellen dat die even essentiëel zijn, die avonduurtjes sport, als de normale ‘arbeid’ zelf. 
Het breekt de dag een beetje ook. Helaas. Driewerf helaas. Maar goed, de copains lieten het niet aan hun hart komen, en deden wat moest: erop schieten. Voilà: zo zie je maar: ergens kan ik altijd op mijn copains rekenen… 
Mijn bakje troost had ik wel, en ook een zoethoudertje, maar dat kon toch niet op tegen wat ik ongetwijfeld heb gemist.
Kijk, daar zijn ze eindelijk: de merels zijn begonnen aan hun ochtendconcertje. Merci mannekes. Ik zet bewust even de verandadeur van mijn kantoor open, en radio af. En geniet even. Fijne dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten