Het is als ochtendmens zwaar zulle. Momenteel is het nog altijd meer dan 2u wachten voor mij, eer de nacht wordt verdreven door daglicht, daarbij geruggesteund door blije fauna (en bij uitstek de babbelende merel, mijn favoriet). Ook de tjiftjaf laat zich elke morgen horen… En de voorbije dagen zijn we eindelijk gezegend met zonlicht wat dan es niet gehinderd wordt door een dicht wolkendek… En alle weerapps geven aan dat we minstens 10u van die zonnevitamines te slikken krijgen vandaag. Om die inname te kunnen doen, ben je natuurlijk verplicht naar buiten te komen, mocht dat niet duidelijk zijn geweest… 
* * *
Sinds dit jaar heeft ons Gild haar stand te Sint-Amandsberg. Deel van de keuze heeft ook te maken met de vriendschappelijke band die we opbouwden met Immer Vooruit. Gisteren was een traditionele dag voor 
hen: ledenvergadering, dan samen een lekkere hap gaan eten, en gevolgd door amusement van de bovenste plank: m.n. een speciale gildenschieting. U hoort het al: het menu zag er heerlijk uit, zeker als j
e naar buiten keek. We haalden de afspraak aan de Colmar in Oostakker met wat retard, maar dat was geen ramp: ondergetekende kan toch niet al te snel eten, dus restte ons nog meer dan voldoende tijd. Het was zeker 10 jaar geleden dat ik nog es in een Colmar had gegeten, die van Kortrijk trouwens. En in alle eerlijkheid: ‘t was niet super bevallen. Maar toegegeven: wat op tafel kwam en tevens de bediening daar in Oostakker: ‘t was echt wel in orde. Faire kwaliteit, vlot en vriendelijk bediend. Het mag gezegd als het in orde is natuurlijk. En onze juniors: welaan, die konden ook hun hart ophalen: keuze genoeg, en zeker een verhoogd enthousiasme merkbaar aan tafel éénmaal ze het dessertbuffet mochten ‘aanvallen’… 
Zelf sloeg ik dat wijselijk over, teneinde geen last te krijgen van een inmiddels bekend neveneffect van mijn gastric bypass, m.n. een dumping, ofte in de volksmond ‘een dominiekske’. Dat bleek een wijze keuze, maar het was tanden bijten om niet aan dat lekkers te komen. Zeker als ik onze juniors zag smullen. Vreemd genoeg zou je denken dat ze hun buikje hebben rondgegeten na het voorgerecht en hoofdgerecht, want typisch zie je al enige aarzeling in het leegeten van hun bord. Maar vergis u niet: voor het dessert blijkt immer plaats in die ‘kleine’ maagjes, wees gerust…
Geslaagd dus, en onder een immer stralende zon k
onden we een feestelijke gildenschieting aanvangen op 2 wippen. De traditionele puntenwip, en we kregen er een gratis 2de wip bovenop, waar we op 10 hoge schoten. Onderwijl konden de kids buiten ravotten… Duidelijk gezien ook aan het badwater ‘s avonds… 
Sterkste prestatie kwam toch van ons Louise: die schoot super op de puntenwip, en ook op de blokken haalde ze er 3 neer: K, Z en H. Ze was duidelijk in haar nopjes, en heeft de laatste tijd veel vertrouwen ook. Nu goed: dat heeft veel te maken met het plezier welk ze er aan beleeft. En dat heeft op zijn beurt dan weer te maken dat ze ongedwongen kunnen kiezen wat ze doen: hebben ze zin om mee te doen: tant mieux, hebben ze geen zin, wel dat amusereren ze zich maar buiten. En het is een recept dat werkt: zo vermijdt je overdreven prestatiedrang. Ook onze allerkleinsten beginnen zo stilaan hun draai te vinden. Henri kan er al een beetje mee weg, en ook Milan & Yentl proberen aardig hun best te doen. En elke keer ze een enkele rondjes meedoen, zie je ze evolueren… Mooi, en ze beleven er plezier als gezegd, dus wat moet je meer?
Oostakker: zeker voor de generatie van onze ouders en verder, heeft nog altijd een speciale betekenis. Klein ‘Lourdes’ wordt ook wel es gezegd. Zelfs ICE Ka was er nog naartoe geweest, net voor de conceptie van Julie, en dat benieuwde de kleine: dus mama en Julie verkozen es op verkenning te gaan, zowel naar de ‘grot’ en nadien de bloemenmarkt van Lochristi. Nadien kwamen ze ons weer vervoegen en kon ook Julie verder ravotten… Moe en voldaan kwamen we na negenen terug thuis. Een heerlijke namiddag, en pleine famille. Zo heb ik ze graag!
* * *
Het neveldeken dat ‘s morgens nog mijn boomgaard bedekt, rolt met het opkomen van de zon telkens weer verder weg, richting Eernegem. Je krijgt net het beeld alsof iemand dat laken gestaag maar zeker oprolt, terwijl de eerste zonnestralen al de hooischuur in idyllisch licht sieren… Mooi om zien, maar dan moet je er vroeg bij zijn. De enige compagnons die ik momenteel heb, blijven de enthousiaste vogels, en Radio 1. Vandaar dat ik ook nog wat blog tussendoor. Zo heeft U er misschien ook nog iets aan… 
Woorden in beeld: geef toe: nog geen spijt dat U is blijven liggen deze morgen..?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten