Stilaan komt er hoop: zo rond 17.45h begint de natuur tegenwoordig op te leven. Nog enkele weken, en mijn favoriete seizoen komt er aan. Niks plezanters dan zo rond 4, half 5 ‘s morgens de rode opkomende zon boven de velden te zien, en de vogels hun ochtendcontentement te horen bezingen. Als ik kon, dan floot ik met hen mee.
Toen ik donderdagochtend blogde, en mijn digitale inkt slechts enkele uurtjes opgedroogd was, bereikte ons weeral triest nieuws. 3 weken na het heengaan van nonkel André, kreeg ik opnieuw telefoon van mijn moeder dat na haar schoonbroer nu dus haar broer en onze nonkel Noël zijn laatste levensadem liet. Er schijnt maar geen eind aan te komen, maar het mag zo stilaan ophouden. Beiden bereikten ze een respectabele leeftijd, maar toch… Het doet je onwillekeurig ook telkens weer nadenken over de eindigheid van ons bestaan hier. Niet dat we ons op alle vlakken als losbollen dienen te gaan gedragen, maar laat ons toch maar de momenten die zich aangrijpen, om –in welke vorm ook- te genieten van het leven.
Al te vaak zie je die kleine egootjes overal opduiken. Ik moet me dan vaak beheersen om niet cynisch te worden. Waar mensen zich tegenwoodig allemaal druk om maken. Hun perceptie moge dan hun realiteit zijn, het blijft vaak banaal wat hen bezig houdt. En leeftijd is zeker geen graadmeter voor de wijsheid die ze dan zijn verondersteld mee te dragen, helaas. Gelukkig mogen we niet elkeen over dezelfde kam scheren, maar velen passen toch die kam. Te veel. Ben ik dan een bevoorrecht getuige? Op enkele vlakken wel ja. Het veel te vroege vertrek van mijn vader, toen ik nog 21 lentes op de teller moest krijgen, heeft me toch voorgoed, in alles wat ik al deed, gevormd. Veel mensen begrijpen dus mijn perceptie op de dingen niet. Het weze hen vergeven, en ik wens hen zeker niet toe wat ik al heb mogen meemaken. Maar de ervaring, of beter: de lessen die ik eruit heb leren trekken, die zou ik wel graag gedeeld zien. Ik kan daar hard en overzettelijk in zijn ja. Maar dat is net omdat mensen zich druk maken om banaliteiten enerzijds, maar anderzijds tjevenstreken vertonen: ze kiezen voor de (op het eerste gezicht) makkelijkste weg: elke obstructie gaan ze liever uit de weg. Dat creëert hen de illusie dat ze een gelukkiger leven zulllen leiden, echter niets is minder waar. Met iedereen in alle omstandigheden overeenkomen, kan niet. Wel, leg je daar bij neer dan, ipv enige schijnheiligheid ten toon te spreiden. Niemand zal je dat kwalijk nemen. Maar het ontbreekt te meeste mensen daartoe voldoende ruggengraat. De kleine menselijke trekjes… In mijn aard ligt het dus niet, ik bedoel de “laisser faire, laisser passer”-mentaliteit. Focus op wat ECHT belangrijk is in het leven, betekent namelijk geenszinds dat je alles maar zijn beloop laat. Dat is de grote illusie waar al te veel mensen in leven. Echt geluk, daar dien je voor te werken.
Als ik die waarden kan doorgeven aan de mensen die me dierbaar zijn, dan vind ik zelf ook geluk. En mijn grootste geluk zijn in 
de eerste plaats mijn kinderen. De energie die dat oplevert, is niet te meten. Als ik de resultaten dan zie: dan geniet ik met volle teugen. Donderdag was dus een uiterst lange dag. Niettemin, ‘s avonds opteerde ik toch meer even dee armspieren los te spelen, het arendsoog op scherp te zetten, en dus wat te gaan bijtrainen op onze stand te Sint-Amandsberg. Met ons bendeke, Kristine, Chirs, Patrick & Björn konden we ons goed amuseren en sportief ontspannen. Gelet ik altijd als laatste de gelederen sluiten, kon ik dit keer vooral genieten van de sportieve prestaties die voor mij geleverd werden: Patrick blonk uit op de blokkenwip, Björn op de punten wip: genieten! Thuisgekomen had ik nog een delicatesse mee voor ICE Ka, dus ook daar was ik wellekome… 
, en onderwijl kon ik in beelden op de blog van de school volgen welke avonturen ons Wiesje weer beleefd had op de Openluchtklassen in het Kluisbos. En vooral ook uitzien naar gisteren, want dan kwam ze weer thuis. Met de post hadden we van haar al een heel enthousiast briefje gekregen: ze amuseerde zich rot, maar dat hadden we zeker al kunnen afleiden uit de foto’s.
Gisterenavond (zoals elke vrijdagavond) staat altijd met stip in onze agenda’s genoteerd: Tillegembos schreeuwt ons dan toe! De vraag aan de kids of ze niet te moe zouden zijn na een weekje school, is telkens overbodig: 2 keer hebben we hen nog nooit moeten vragen of ze willen gaan… 
Uiteraard mag het nog iets warmer, zelfs een tiental graden, maar we nemen erbij wat kan. Een extra voordeel: het begint dan wel vrij vroeg (18h), maar gelet we in het bos toeven, valt het duister ook sneller, en bij gebrek aan verlichting, is de sportacitiviteit dan ook vrij snel voorbij. Iets over kwart over negen was ik al weer thuis. Maar ontspanning hadden we ten overvloede gekregen, en laat het nu toevallig dat zijn waarvoor we daar naar toe trekken zeker..? Je voelt ook de energie-overschotten bij die andere guitigaards die vanuit Wintam komen afgezakt… Iets luidruchtiger dan je op een Provencaals dorpsplein gewoon bent, maar kom, het is hen vergeven…
Sportief lukte dan wel niet alles zoals we hadden mo
gen verhopen, toch tekenden we weer voor enkele mooie resultaten, dus ook daarvan mochten we best tevreden zijn. We waren, op copaine Christophe die niet wou komen vissen zoals vorige week, compleet. We zijn met voorsprong de jongste gilde van land, en bovendien met gemiddeld ook de laagste leeftijd, daar twijfel ik niet aan. Maar ik ben er ook trots op. Met die gastjes zullen wij in elk geval nog veel plezier beleven….
Ontspanning ja, maar thuisgekomen stopt de dag niet voor mij, dan verdiep ik me ondermeer in de nieuwste weetjes op pakweg macro-economisch vlak, volg de politieke tweet-actualiteit en zorg ook dat ik technologisch verder bijblijf. Gisterenavond stond nog een kritische 
ontdekkingstocht van de nieuwe iPad Mini op het menu. Draai of keer het gelijk je wil: Apple vond ook hier weer een mooi antwoord op een behoefte in de markt. De mini is stukken handiger (althans voor mijn beoogd gebruk) dan zijn grotere broer. Handig, duidelijk, en snel. Geen wonder dat de tablets ook het bedrijfsleven inpalmen. Dit is namelijk geen speelgoed, maar schitterende werktuigen… Het is kwestie van de juiste apps te verzamelen, om je efficiëntie spectaculair te verhogen, en dat met ee toestel wat weer een stuk kleiner is. Geslaagd productplacement, zonder meer. Ook dat is, spijts wat moge beweerd worden, innovatie.
Waar ik finaal gisteren het meest van genoot: dat is in dit b
eeld samen te vatten. En nu een fantastisch weekendje plannen: ook dat hebben we zelf integraal in de hand. Aan ons om het in te vullen dus. Een klein beetje inspanning vandaag en morgen, en we kunnen zondagavond zonder twijfel weer terugkijken op een geslaagd weekend. Ook dat weet ik nu al. Straks gaan we samen lekker eten, op uitnodiging van onze vrienden van Immer Vooruit, en ook morgen belooft een plezant dag je te worden. We kunen het inzetten in Oostnieuwkerke ‘s ochtends, en een namiddag Willebroek moe en voldaan afronden. Vol van energie om alweer een weekje aan te vatten. Een glas is namelijk altijd halfvol bij mij.
Kijk maar hoe de ochtend ons toelachtte daarpas. Althans voor zij die niet onder de veren zijn blijven zitten/liggen… (ook dat kan plezant zijn natuurlijk, maar besef dan even wat je alweer moest missen ook, daarvoor zijn die gekken als ikzelf er nog natuurlijk). Voor elk wat wils.
Geniet dus van het weekend! Enne nee: ik ga niet op jullie wachten daarvoor… 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten