Er werd ons een hete dag voorspeld, en die hebben we gekregen. Typisch België: een land van extremen, ook wat het weer betreft. Maar goed, laat ons maar genieten van die enkele stralen zon die we nu toch eindelijk krijgen. En dat gaat door tot zeker dit weekend. Het wordt letterlijk zweten op het E.K. dit weekend. Ons team welk is afgevaardigd naar Loon Plage, lijkt klaar: ICE Tom moest dan wel de 
duimen leggen tegen ICE Wim op de blokschieting in Blankenberge, maar het betekent wel dat ie de blok tot neerkreeg op zijn 3 schoten. Goed voor het vertrouwen, me dunkt. En dikke duim voor ICE Wim. De wieltjes staan dus prima afgesteld.
Onderwijl was de bende uitgenodigd voor een dag entertainment in Sint-Amandsberg: ‘s morgens werd het traditioneel Immer Vooruit kampioenschap geschoten (3 wippen vol blokken af te werken in ploegen). Onze ploeg, de ganse familie hier, redde het de laatste plaats te vermijden, en dat is integraal te danken aan onze jongste telg Henri, want die schoot op de laatste wip liefst 3 blokken, waardoor we nog net 1 punt voor bleven op de rode lantaarn. Straf, en het ventje was maar wat content! Ook Julie, Louise en mama ICE K deden het opperbest trouwens, dus wat moet je meer?
We kregen op de middag bovendien een heerlijke middagmaal 
aangeboden door de maatschappij, en in de namiddag werd doorgeschoten op een wip vol blokken, die elk uur werd aangevuld. Kortom: schuttersplezier op zijn best. En bij deze temperaturen zeker ook geen te onderschatten sportieve prestatie. ICE Chris heeft die ervaring al jaren (voor ons was het nieuw), en na de lunch zocht ie de luwte van de bomen in de tuin op, om een korte platte rust te genieten. Het beeld typeert de ontspannen en ongedwongen sfeer van een toffe dag!
Binnen in de toren, kon ik ook nog es trainen met mijn recurve op een blok. De 3 pijle
n die ik had klaargemaakt moesten volstaan om het te doen. De eerst ging er rakelings naast, de 2 deed al stof en pluimen naar beneden duikelen (en hoe je dat doet met zo’n blok eronder, dan weet je dat je daar geen pink zult tussensteken), en bij de 3de was het raak: zowel de blok, als de pijl die het deed kwamen naar beneden, zij het dat die laatste van de knal brak. Ik schiet tegenwoordig met de recurve weer de klassieke BE X-8, en die vliegen perfect. De stijfheid van de buis is precies beter op die relatief zware latten, en ik schiet er goeie resultaten mee. Materiaal moet op elkaar zijn afgestemd, en ik denk de juiste combinatie gevonden te hebben. En bovendien: die ‘oude’ types zijn ook iets langer dan de magnums: dus nog een extra voordeel. Iets pijnlijker voor de vingers, en iets meer power uit te oefen om stil te staan mikken, maar dat moeten we intussen al meester zijn. Het is weldegelijk sport met de recurve, als je gemikt wil blijven staan, zonder te beven… 
Met iets meer dan 30 kg in de blote vingers, op blote pees… niet te onderschatten.
Een ongedwongen, gezellig dagje dus, met de ganse familie… Plezant, en ook de kern van de zaak. Van die momenten dien je dan ook maximaal te genieten, en dat deden we dan ook. Vanaf morgenmiddag wordt het gezin een beetje kleiner, gelet eerst Julie op kamp vertrekt, en daarna Louise. Bovendien zullen ze geen ervaringen kunnen delen tussendoor, want Louise zal al vertrokken zijn als Julie terug thuis komt. Je voelt trouwens dat ze dat zelf aanvoelen, want ze hangen echt wel aan elkaar. Er komen nog emotionele momenten de komende dagen, dat weet ik nu al.
* * *
En tot slot: ook tevreden: ons kampioenschap dat in het teken staat van een steunactie voor de vrijwilligers aan de slag bij de Cliniclowns, loopt als een trein. Net vandaag zijn de inschrijvingen een weekje open, en er restten al maar 22 plaatsjes meer. Dat is dus heel goed nieuws voor de Cliniclowns, want de deelnemende teams steunen nu al 230 EUR aan die organisatie door hun deelname. Uiteraard kunnen ze niet klagen ook: ze krijgen er massaal schuttersplezier voor terug, en als je dan weet wie je daarmee helpt, dan 2x bonzai. Moet kunnen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten