Een prachtig weertje gisteren. Stralende zon, lekkere temperaturen, je waande je even in de Provence. Althans, ikzelf toch, gelet ik op zijn minst al in La France vertoefde in de namiddag… 
‘s Ochtends was A.D. ICE al goed vertegenwoordigd
op de GP Sovaplastics te Wingene. Niet sterke Jan dus, maar sterke Wim onder de wip. Maar zelfs deze sterke prestatie volstond schijnbaar niet om met een Gouden Plak terug te keren. Pech dus.
De blokschieting, daar moet ik even stille over blijven, want wie daar de trofee in de wacht sleepte, moet ik U onthouden. Zover reikte de tamtam niet… 
Wat mij ook wel benieuwt is hoe het met de laatste dag afkampingen voor de diverse sectoren is afgelopen. Jammer dat dit niet te volgen is na elke tornooi-dag. Het is nochtans niet het meest ingewikkelde om op te zetten. Hoewel: je dient natuurlijk te weten hoe. Maar meer dan 5 minuten vraagt dat ook niet éénmaal het is opgezet. Ik vermoed dat veel schutters, die aan tornooien deelnemen, graag volgen hoe andere teams het doen. En dat vermoeden is alleen maar gesterkt door de statistieken van bezoekers de ik zelf constateer als wij een tornooi geven bv… Neem nu ons wintertornooi: liefst 1453 bezoekers die de resultaten volgenden. Je kan dat gerust een bestaande behoefte noemen dus, anders zou die pagina niet zo massaal zijn bezocht. Uiteindelijk namen 170 schutters deel, dus kan je ervan uitgaan dat er in elk team wel regelmatig een blik werd geworpen telkens een tornooidag voorbij was…
Bon, brèf. Wingene dus. In de namiddag is een deel volk verdampt (van de hitte, niet te verwonderen, hoewel verkoeling in Zwembad De Alk in Wingene ook in de zomer kan op zondag trouwens)… En dat hoewel er ook enkele nieuwe gezichten opdaagden. Zo kwam Christophe van Ledegem ons team versterken. Chris hield het op een dagje coaching, zo stel ik vast. Maar papier is gewillig natuurlijk. Evengoed gewoon geen pak. Si l’on tire pas dedans, on n’abatte pas, zeggen ze dan net over de grens…
* * *
De vakantie begint zo stilaan op haar eind de lopen, maar voor onze juniors komen er toch nog 2 kampen aan: Julie vertrekt eind deze week voor een weekje, en als zij terug is, is Louise al vertrokken eveneens voor een week. Ze worden nu al wat nerveus bij het idee da
t ze elkaar voor het eerst in respectievelijk 8 en 10 jaar 2 volle weken (!) niet zullen zien. Jawadde. Ik vermoed dat er nog traantjes aan te pas zullen komen, want lang kunnen ze elkaar toch niet missen. Henri en Julie zijn nu alweer voor een 2-daagse naar de boerderij in Moerkerke, en Louise tegellijk bij haar vriendin hier in Gistel. M.a.w. ‘het kot alleen’ voor mama en papa… Hoewel het dan maar 2 dagen zijn, toch zal het morgen al weer beginnen kriebelen…
Zelf trokken we gisteren net de grens over in de namiddag, nadat hun slaperige oogjes open waren, en er enige activiteit op gang kwam hier… Voor elk wat wils: na een passage op de stand van Bray-Dunes, waar papa de A.D. ICE-strepen verdedigt in het buitenland, stapten ze naar het strand en de zee. Dat was letterlijk op wandelafstand, wat ik vooraf natuurlijk al uitgevlooid had. En het water natuurlijk het obligate ijsje… wat dacht u?
Een dikke 100 schutters daar, en Jérome had ervoor gezorgd 
dat ook de mobiele 3de wip er stond. Dat was dus nog een extraatje, waardoor het werkelijk sporten werd, en al zeker in die temperatuur. Enfin, zo heb ik het graag. Ik ken plaatsen bij ons waar ze niet eens een 3de wip omhoog willen halen (en die ze hebben staan dan nog!) als er maar een dikke 100 schutters zijn. Wat een contrast dus, bij onze zuiderburen: als ze kunnen, doen ze daar nog de inspanning er nog een mobiele bij te halen. Chapeau!
U kent mij inmiddels al een beetje: meer heb ik inderdaad niet nodig! Helaas wel 2 pijlen de figuurlijke mist in. Letterlijk: diep verscholen in de begroeide duinen… Jammer, maar goed. Misschien moet ik veren kleven met de kleuren van de Franse vlag next time… Jamais cloche zeggen ze wel es, maar ik had het wel vlaggen verdikke. Bijna onbegrijpelijk, toch aan de schoten te zien. En toch. Maar niet getreurd, want ik was waar ik moest zijn, en dat vind ik minstens zo belangrijk. Ik las ooit dat boogschieten op staande wip een kansspel is: indeed: zonder geluk mag je nog zo goed schieten… Rien à faire. Behalve opnieuw proberen een volgende keer… 
‘s Avonds kreeg ik via FB nog door dat onze kleinste meid, Julie, al voor de 3de keer de jongste deelnemer is die minstens 1x raak treft op het Nationaal Jeugdcriterium van de KNBBW. En dat op 4 deelnames: die kleine heeft ook een konijnenpoot zitten. Dat moet ze van haar vader hebben, ongetwijfeld… Zo blijf ik U tenminste voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten