Er gebeurt vanalles in de wereld dit jaar. Dicht bij huis staat/
stond iedereen klaar met laarzen wegens overstromingen allerhande hier in de buurt(en). Zelfs schuttersstanden kwamen daarbij in gevaar, zoals je hier kan zien bij Sint Sebastiaan Roeselare. Iets verder van huis, stond een nieuwe (?) klaar om voor de 3de keer president te worden van Rusland. In China kwamen dit weekend 3.000 parlementsleden bijeen op hun congres (30% van die mensen bezitten trouwens meer dan 1.000.000.000 EUR). We hebben het hier nog altijd over de Volskrepubliek China, één van de weinige nog puur communistische landen. Anderzijds: hoe leidt je een land met meer dan 1.000.000.000 zonder dat het chaos wordt? Teveel inspraak leidt vaak tot stilstand. Kijk naar het grote Europa, welk nauwelijks slaagt in het vinden van een consensus om een relatief éénvoudig probleem op te lossen. Het volstaat dat 1 lidstaat (die bv. 1/50ste van de bevolking vertegenwoordigt) zijn veto stelt, en de diplomaten mogen de brandslang bovenhalen.
En kijk dan naar ons eigen landje: neem even de kaart van Europa erbij, of mocht U nog een wereldbol bezitten: dan vind je die speldeprik wel. Ook hier heerst een parlementaire democratie. Die heeft ertoe geleid dat eerst 9 politieke ideologieën aan tafel moesten gaan zitten om te discuteren over zoiets wat op een staatshervorming moet leiden, en later 7 om nog een regeerakkoord in elkaar te steken. Daar hebben ze 540 dagen voor opgesoupeerd. Waanzin allemaal. Democratie maakt meer kapot dan goed. Mij hoor je niet pleiten voor het ander extreme ook, want daar zijn dan weer andere excessen aan verbonden.
En bekijkt vooral de resultaten: het chaos in de wereld: overal: zowel waar de dictators heersen, als waar absolute democratie heerst. Waar zit het dan fout? Neem dan ganse rijkdom van onze planeet, en er is helemaal geen probleem om elk kind ter wereld zowel van voedsel als van medische zorgen te voorzien. Wat maakt dus alles zo moeilijk: macht en centen. En de daarbijhorende afgunst.
De wereld waarin Captain Kirk het heelal moest gaan verkennen, die zat al helemaal anders in elkaar: daar was geld onbestaande geworden.
En voor zij die het nog volhouden verder te lezen: wat heeft dat nu met boogschieten te maken bijvoorbeeld? Wel: wie een beetje nadenkt, die zal ook zien wat ik bedoel: ook daar gaat het verkeerd om dezelfde redenen: geld en afgunst, en dat wordt dan gekoppeld aan macht. Dat zijn dus wereldproblemen die zich ook doortrekken tot in de wortels van een traditionele volkssport. Enfin: dat zou het moeten zijn, maar is het al lang niet meer.
Ik herinner me hoe ik indertijd als tiener meekon met grootvader Michel, nu al 30 jaar geleden. Als ik links en rechts es rondvraag: dan is het niet zo dat ik daar een idyllisch beeld van heb: het ging toen stukken beter met die traditionele volkssport. Er was minder afgunst, er was meer kameraadschap… Ik heb me dus danig vergist toen ik die 25 jaar evolutie (waar ik geen getuige meer van was) gemist heb. Ik dacht terug in te stappen in waar ik een kwarteeuw eerder was uit verdwenen (niet omdat de interesse er niet meer was, maar gewoon omdat ik bij gebrek aan boogschietende grootvader, ook nergens nog naartoe kon).
Tja: missen is menselijk. Er is veel (te veel) veranderd op die 25 jaar, en ik heb die evolutie niet van nabij gezien. Ik vraag me dus af WAAR het dan is verkeerd beginnen lopen. Ik heb zo mijn vermoedens. Misschien net daarom ook mijn fascinatie voor de tradities. En ze zijn op veel plaatsen verlaten, of in vergetelheid geraakt. Het zou een verklaring kunnen zijn voor de problemen waar men nu mee kampt. Zou… evengoed ontsnapt er mij nog veel. Wat ik nu al minstens weet: engagement en initiatief zijn een vies woord geworden, want het is per definitie verdacht. Ik zie het er niet beter op worden, maar ik hoop ongelijk te krijgen.
Ik zal het es van langs de zijlijn verder gadeslaan. Engagement zit mij ingebakken, maar toch zal ik het verstoppen. Dan ben je minstens niet meer verdacht.
Er is wel iets wat mij hoopvol stemt, en dat zijn de reacties die we krijgen op het initiatief welk we namen met ons tornooi. Ook dat was allicht al weer een doorn in het oog voor velen, maar ik heb het nu over zij die gewoon zijn gekomen. En ik herinner me vooral telkens te mogen horen: ‘t was amusant. Wel: enige andere intentie had ik ook niet.
Amen. Ut vivat, crescat et floreat het handboogschieten.
* * *
Straf: dit krijg ik deze morgen te lezen op Facebook: wel straf dat ik het precies daarover ook heb in deze blog. Met dank aan Martine!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten