28/02/2012 - Reflecties van ICE ‘den denker’ Bosman…

Consequent met zondag laatst, ook gisteren de andere schutters alle kansen gegeven. Altruïsme heet zoiets. Voor een ander zal het onkunde zijn. U mag zelf schrappen wat niet past.

In enkele artikels geleden kon ik jullie al wat delen over de rijke traditie van de edele sport der wipschieten op Staande Wip. Er zijn nog wel andere disciplines, dus voor elk wat wils.

En toch, weze het vooreerst nog es herhaald dat deze blog er ene is die dient om de jongere schutters (zowel naar leeftijd maar evengoed naar de geest) wat meer aan te vuren en mee te passioneren. Onze jeugdige schutters (dus ook figuurlijk, de jonge van geest), zullen namelijk moeten zorgen dat het een volkssport blijft waar een gezonde competitie primeert op enkele erfzonden (die ik hier even achterwege laat). Ik durf daarover ook zelfs diep nadenken als dat nodig is. Niemand die dat zal kunnen tegenspreken zeker?

Ik heb op dik een jaar tijd kunnen vaststellen dat er 2 vormen van boogschieten op staande wip zijn ontstaan. Ene is aan het ontsporen, de andere staat misschien iets TE hard op de traditierem. Extremen zijn nooit goed.

Ik geniet nog altijd als ik terugdenk aan mijn tienerjaren toen ik met mijn grootvader ging boogschieten. Ik herinner me beschrijven boven de 300 aanwezigen zelfs, indertijd op de –intussen volgebouwde- Zilverberg in Roeselare. Dat waren pure volksfeesten. Zo zie je er iets te weinig (een understatement) tegenwoordig. Wat er allemaal niet is veranderd op 25 jaar: onvoorstelbaar. En toch: het is heden de realiteit. Gelukkig lopen hier en daar enkele clevere heren rond, die het nog goed menen. Hopelijk geeft de tijd hen gelijk, en vinden ze voldoende gelijkgestemden om het nobele van de boogsport terug te laten primeren. Ze krijgen mijn steun. Je nek es uitsteken kan al es zeer doen, maar als niemand het doet, zal er ook weinig tot niets ten goede veranderen, en elkeen zal eronder lijden. Toch degene die deze hobby genegen zijn.

Het is eigenlijk overal een constante: wie zich engageert, die krijgt altijd stuurlui (die aan de spreekwoordelijke wal staan) die het beter weten. Maar zelf natuurlijk het stuur niet willen vastpakken. Engagement, en zeker als het dan nog vrijblijvend is, lijkt verdacht, en meer nog: het wordt stilaan een scheldwoord. De IK-persoon staat meestal centraal. Dat zal de aard van de mens zijn. Wie wat tegenstroom wil inroeien, die krijgt letterlijk en figuurlijk tegenwind, en moet vaak op spijkers lopen.

Ikzelf ondervond dat dit jaar al: wat er van werk achter de schermen dient verzet te worden om alles in goeie banen leiden: dat kan je 1. niet alleen, en 2. het is ook niet zichtbaar. Je moet dus een beetje gezond gek zijn om je nog te engageren. En een geluk dat die gezonde gekken er nog rondlopen. Ze krijgen van mij alle steun. Waarom: omdat ik een schare kinderen heb in de eerste plaats, die plezier hebben aan hun hobby. En dat zou ik graag zo houden. En wat me nog het meest optimist stemt, is dat ik dagelijks vriendelijke mensen tegen het lijf loop, die die gedachten delen. Intussen is dat wel een minderheid, maar dat betekent niet dat minderheden, met veel geduld, hun doel niet kunnen bereiken. Integendeel: een lange adem, gecombineerd met een duidelijke visie op lange termijn, met de juiste mensen rondom U: dat is een recept voor succes. En ik vermoed dat er vele zijn die onze jeugdschutters in de toekomst nog de kans willen geven die hobby nog te kiezen.

Soms moet je al es een spreekwoordelijke knuppel in het hoenderhok durven gooien, om hier en daar een lichtje te doen branden. Maar dan wordt iets te vaak op de pianist geschoten, dus weinigen durven dat knuppeltje nog gooien. Ook dat kan ik begrijpen… En zo lopen er minder en minder van die pianisten rond…

Een blog is een persoonlijk forum. A.D ICE is ook het initiatief van mijzelf. Wat ik hier neerpen en verkondig, is dus mijn eigen mening. Ik ben in deze dus de pianist waarop de spreekwoordelijke schutter mag op schieten. Maar dan ook de enige. Zelfs binnen onze vereniging zullen er altijd zijn die mijn persoonlijke mening niet delen. Verwar dus beide niet.

Ik laat niet na nog es een lans te breken voor al de mensen die inderdaad initiatief nemen, meestal als pure vrijwilliger. Ik zal de eerste zijn om ze te helpen. Iets meer appreciatie voor die lansbrekers zou eigenlijk niet misstaan. Ik heb het voor alle duidelijkheid niet over mijzelf, maar over de velen die ten lande nog elke week, en vaak ook dagelijks, inzet etaleren. Zelfs al zijn ze pianist, en vaak een mikpunt. Gezond gek. Maar proficiat voor hen. U weet mij te vinden als U een duw in de rug nodig heeft.

 

P.S. bij deze nog een oproep: wie iets van tradities in het boogschieten wil delen: ik ben vragende partij. Alle info dus welkom: spreek mij er es over aan, toon trots enkele archiefstukken, vertel verhalen (liefst sterke ) van vroeger… ik zal ze graag delen.

Ik blijf dus ook piano spelen, al moet ik dat OOK nog leren…