Eigenlijk is 2012 het jaar dat de Maya’s gelijk kregen. Die Maya’s voorspelden namelijk een nieuw tijdperk dat recent is ingegaan, en dat is dat de mensen zo stilaan beginnen beseffen dat ze geregeerd worden voor Goldman Sachs. Heuh..? Hoor ik U nu denken… 
En toch is het zo. Maar ik ga die uitleg nu niet doen. Het mag wat luchtiger dezer dagen, daarvoor hebben we al die heerlijke bubbels 
binnen handbereik. Elk zijn hobby natuurlijk. En inderdaad, deze blog gaat dan ook over een hobby, weliswaar –toegegeven- al es (regelmatig) overgoten met een politiek-economisch sausje. De aard van het beestje is dat. Maar het vloeit ook voort uit de definitie van een blog. Het blijft een persoonlijk relaas, dus schrijf ik hier natuurlijk wat ik wil. Iedereen kan dat. En is vrij dat te doen.
We omarmen natuurlijk meer dan dat: naast onze blog, tevens ook de sociale media als Facebook, Twitter, Flickr, Instagram, YouTube. Voor een deel van onze lezers is dat zelfs nog te ontdekken, maar velen volgen ook die kanalen. En met veel, mag ik toch al bogen op enige objectiveerbaarheid: wekelijks bereiken wij op deze manier al meer dan 3.000 bezoekers. U leest het goed. 3.000 per week… Als we dan onze vast hobby-krant (De Wipschutter) even ernaast leggen: een kleine 800 abonnees (als het er nog zoveel zijn) per week. En dat zal niet stijgen, net integendeel. Het is bijna aan het vergaan tot officiële spreekorgaan van de federatie KNBBW. Wat je erin publiceert, is onze ervaring, krijgt nauwelijks weerklank. Het meeste commentaar wat ik dan lees (neem nu Facebook): ha, we hebben dat niet gezien… Wie leest dat dan nog? Weinigen dus. En die federatie (en ook alle andere die mede met deze traditionele sport zijn begaan) zou tevens die trein niet mogen missen.
Het is namelijk een slimme manier van snelle en efficiënte communicatie, marketing en klantenbinding, en geeft tevens wervende krachten. Met een wat zwaar/beladen woord: je verhoogt er de betrokkenheid mee. En dat is cruciaal: het is namelijk niet omdat het om een traditionele sport gaat, dat je er niet ‘sexy’ over kan communiceren. Het imago dat het een ‘sport’ is voor ouwe mensen, kan je er makkelijk mee doorbreken, en dus ook mensen aantrekken. Want, het weze duidelijk: wereldwijd heerst een crisis, maar sinds ik terug in aanraking kwam met de boogsport (sinds eind 2010, na een onderbreking van liefst 23 jaar met het overlijden van mijn grootvader in 1987), stel ik alleen maar vast dat het ook daar allesbehalve goed gaat.
Wie dat ontkent, ontkent het zonlicht. En zal er tevens ook verantwoordelijk voor zijn dat we het niet meer zullen moeten hebben over een hobby, maar eerder een rariteit, dewelke je nog kan besnuffelen in musea (zoals Bokrijk). Dan weet je genoeg: dan is het stilstand geworden, en treden dergelijke beschermingsmechanismen in actie om toch nog iets te bewaren van het cultureel patrimonium.
Het begint dus al met het kennen van de geschiedenis van onze sport enerzijds, en reikt zover dat er een beleid met visie nodig is, die ook haar visie uitdraagt (en vandaar ook een draagvlak creëert onder haar leden). En middels al die nieuwe technologie kan je dat ook. Die zijn namelijk een middel, geen doel op zich. Het onderscheid tussen die 2 is weinigen duidelijk. Kan U zich voorstellen dat er nog papieren communicatie dient te worden gevoerd anno 2012 voor relatief elementaire administratieve taken? Nee toch. Maar owee, vergis U daar dus niet. In die tijd leven we OOK nog.
Verder zijn er nog opmerkelijke problemen: het cliëntelisme tiert welig enerzijds, en onder het mom van democratische besluitvorming, wordt vele boeiende en vernieuwende ideeën vakkundig naar de prullenmand gemikt anderzijds. Ik geef 2 voorbeelden: bekijk maar es pakweg de selectie van mensen / maatschappijen als het gaat om grote tornooien, de ‘vernieuwing’ binnen sectoren tot het lanceren van nieuwe voorstellen van de regelement. Ik bekijk het vanop afstand, en heb het voorrecht die 23 jaar te hebben overgeslagen. Dat laat me toe een frisse en kritische kijk te hebben op de zaken. Daarmee heb ik niet gezegd dat dit de enige juiste kijk zou zijn. Quod non. Maar, in alle bescheidenheid: vooreerst vertolk ik een stem die breder is dan de mijne alleen, en tweedens: ik neem ook telkens de verantwoordelijkheid door de daad bij het woord te voegen. Want finaal is niet wat je zegt van belang (zie de voorbeelden hierboven), maar wel wat je DOET.
Nu goed: ik kan zeker nog even doorgaan, zelfs enkele uren, maar daar houd ik het op. Ik kom er nog wel es op terug in ons jaaroverzicht. We kunnen maar hopen dat stilaan een ‘sense of urgency’ begint te groeien in de schoot van de beleidsverantwoordelijken in die diverse federatie, en er dus daadwerkelijk iets wordt GEDAAN. En dan bedoel ik niet gewoon krampachtig vasthouden aan postjes en verdere stilstand daarmede bewerkstelligen. Als u mij vraagt waarom ik telkens moet horen dat het achteruit gaat met onze traditionele sport, dan weet IK in elk geval waarom. Zo ONbescheiden ben ik dan weer wel, zou iemand die het kwaad meent al es kunnen denken. De motivatie is echter net het omgekeerde: ik wil niets afbreken, maar integendeel nieuwe fundamenten helpen leggen. Nu zijn er al barsten te zien overal, en worden enkel links en rechts ondersteunende stutten geplaatst. Of een lekkend dak wordt niet gedicht, maar m’n zet een emmer onder het gedruppel, en ledigt die regelmatig es. Zo omzeil je alle problemen natuurlijk vakkundig. Binnenkort volstaat een kleine aardbeving al om het ganse kaartenhuisje in elkaar te laten zakken als pudding.
* * *
Wat is dan een lichtpunt? Vooreerst het voortschrijdend inzicht, ook bij enkele bestuursleden. Dat die vandaag nog zo goed als vleugellam zijn, dat kan wel, maar er komt een eind dat ze zelf gaan kunnen vliegen. Hopelijk hebben ze dan nog de moed om door te gaan. Anderzijds zie je een pak gelijkgestemden. En hun stemme zal steeds luider klinken. Soort zoekt (en vindt) soort, kan je dan stellen. En dat doen we dus. Met alle leuke gevolgen van dien. Het mooie is natuurlijk dat intussen reeds meer dan 400 artikels uit de digitale pen rolden, dat die massaal zijn gelezen, en dat er nog honderden aankomen. Maar inconsequenties ga je er niet in lezen… U hoeft er dus niet naar op zoek te gaan, want we hebben ook beters te doen, zeker in deze periode van het jaar… Ik ga jullie de komende jaren blijven “bestoken” en ik zal meer en meer mensen hun mening verzamelen. Hun stem zal dus luider worden, en ook steeds meer weerklank vinden. En let wel: ik hoop dat niet: ik weet het gewoon. U kan het licht van de zon dus nog wel even blijven ontkennen, maar op een dag zal je dan toch best een zonnebril hebben zitten, als het ineens fel in uw ogen schijnt… Liever voorkomen dan genezen, maar goed…
* * *
De voorbije dagen konden we ons dus zeker amuseren, al es ‘s avonds, en met deze dagen al es een namiddag ook. Neem gewoon es een kijkje op onze Flickr photostream, en U kan zich al een beeld vormen… ik laat het deze keer aan de lezer om de tekst erbij te verzinnen. Wat je alvast niet hoeft te verzinnen is dit: zowel de sportieveling als de recreant kwam aan zijn trekken, en amuseerde zich of kon zich ontspannen (en vaak beide). En net dat lijkt me de bedoeling te zijn, niet?
Met 1 beeld kan je vaak veel meer zeggen dan honderden woorden… 
. Wie we vandaag of morgen niet meer tegen het lijf lopen, wensen we alvast een fantastisch eindejaar, en veel moed en plezier voor het aanSTORMende (what’s in a word dezer dagen) 2013… 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten