Maar… gelet het dekzeil van de Staande Wip (recent hersteld, en bovendien zonder de gebruikelijke gaatjes die toelaten dat water bovenop kan ontsnappen – u hoort me al komen) er eerder uitzag als een goedgevulde badkuip (de schatting bedraagt een slordige 300L water die het ganse zeil naar beneden duwde)… Zelfs het metalen net eronder, was onder de druk van het zeil erboven bezweken, en gaapte dus gewoon open. Helaas moet ook mijn foto-toestel onder de indruk geweest zijn, want vreemd genoeg bleek het beeld achteraf gewoon zwart. Nu goed, toen was de zwaarste last al verwijderd, en waren de jongste Gildenbroeders Jan en Dauwe danig in de weer om (nadat het water was verwijderd), het net te herstellen… Tegen de avond bleek dat ze dat allicht nog es zullen mogen overdoen, want allicht (onder tijdsdruk), te snel hersteld, en met te weinig verbindingen tussen de 2 netten.
Met wat vertraging kon de Gildenschieting dus aanvatten, mede gejond door 2 confraters die een verjaardag hadden te vieren: Koen zijn 46ste, en Zorge Alex liefst 72… Beiden zorgden voor de innerlijke mens met hapjes en een drankje. Het Torhouts Gild bloeit, dat is wel een feit. Weer dik 30 leden aanwezig. Maar goed, het schuift goed vooruit, dus dat compenseert wel… Wat ik vorige week niet lukte, terwijl alles zowat stond rond te draaien, lukte deze keer wel, of toch ten dele. Niet elk 
schot was raak, maar goed. Zo zie je maar, hoe minder wind, hoe beter… En gisteren was het zo goed als windstil, zo heb ik het het liefst… 
Met enige trots kan ik dus weer de leidersband omdoen, en dan nog rekening houdend met het feit dat ik al 3 ledenschietingen moest missen, dat doet wel iets. Maar goed, volgende week kan ik die al weer kwijt zijn… En allicht maar goed ook, zo blijft het gezellig spannend… Een figuurlijk haasje-over in Torhout heeft zo zijn charmes…
Intussen blijft het best druk. Vandaag en morgen telefonie-gewijs in London, vannacht gaat het dan naar San Francisco, want daar komen ze liefst 9u achter op ons. Om middernacht is het daar dan dus 15h in namiddag… Gelukkig bestaan er nog van die wereldklokken, zodat je het spoor (in deze ‘de tijd’') niet bijster raakt…
Een uitgetelde Henri ook, die had vandaag ‘schoolreis’… naar Oostende. En dat op een zo zonnige dag als vandaag, hij heeft het weer getroffen, die dreumes! 
Bovenop ok een heuglijke dag als, want oma is er precies 65 geworden! Dat zijn al wat kaarsjes die uit te blazen zijn, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten