De dag begon fantastisch. Papa werd gevierd, en hoe. Onze kinderen hadden elk wel heel hard hun best gedaan om zelf vanalles in elkaar te knutselen, en zo werd het door mama verzorgde ontbijt opgeluisterd met versjes, voordrachten, en dies meer. Heel leuk, en vooral ook heel origineel. Ik kreeg een pak appreciatie van die kleintjes, en dat deed gigantisch deugd natuurlijk! Met zo’n duw in de rug, kon het sectorkampioenschap eigenlijk alleen maar slagen. In feite zakt dat in het het niets als je het vergelijkt met wat je kinderen doen en betekenen voor jou. Zo leer je relativeren. Enfin, ik moest dat in 1993 al doen, met shock-therapie ‘so to speak’. Door een ongeval was mijn eigen vader op veel te jonge leeftijd (hij was zelf niet eens 50 begot) er van het ene moment op het andere niet meer, en liet een leegte na die niet meer kon noch kan opgevuld worden. Zo leer je dus inderdaad relativeren, maar dan op een veel te harde en confronterende manier… Veel mensen maken natuurlijk drama’s mee, maar op dat moment staat jouw eigen wereld toch een tijdje stil. Wat we nu hebben, moeten we dus koesteren. En dus zeker die ‘kleinere’ dingen in het leven. Die zijn vaak het meest waarachtig ook. Enfin, ik heb genoten gisterenochtend, wees gerust… 
En trots waren die kleintjes natuurlijk ook. Trots op hun papa. Dan gloei je wel even vanbinnen.
Wie ook nog trots mocht zijn, was onze ICE Wim, die gisteren jarig was. Onze juniors waren ook Wim niet vergeten, en hadden ook voor hem wat klaargemaakt. Ik hoop dat hem dat zal smaken…
* * *
Goedgeluimd, want tevens gesterkt door een onverwacht aangenaam weertje, konden we zo even na 10u vertrekken naar Ieper, voor het KNBBW Sectorkampioenschap (Sector 1 dus), waar 14 peletons moesten aantreden, waaronder 2 van A.D. ICE. Voor Julie, Louise, Karoline en ikzelf was dat zelfs de eerste keer dat we daaraan überhaupt konden deelnemen… Maar goed, tornooitjes, ik doe niks liever. Het is overigens het mooiste wat er is om een teamgeest te bouwen, en die groepsgeest te laten primeren op het individu. Zoals ik eerder al schreef: een ingesteldheid (dat egoïsme) dat in de voorbije 25 jaar (die ik als schutter miste), onbegrijpelijk de overhand is beginnen nemen. Ook dat was voor mij een cultuur-shock. Niet dat je alles en iedereen over dezelfde kam kan scheren, gelukkig maar, maar de witte konijnen zitten goed verscholen, of er zijn er niet veel meer. Ik gok op dat laatste…
Het eerste team dat mocht aantreden, dat waren onze allerkleinsten 
Julie, Louise, gesterkt door onze dames Linda, Kristine en mama Karoline. En verdorie: een puike prestatie van deze ploeg. Het mag gezegd! Een slordige 19 punten lieten ze optekenen, middels het schieten van 15 blokken. En niemand lek. Mooi zo! Kristine deed het individueel nog het best met liefst 5 keer raak te treffen en 6 punten binnen te halen. Linda deed dat ook, maar was dus efficiënter, want had daarvoor maar 3 blokken nodig. Karoline schoot 4 keer raak, en mocht de eerste 3 rondes gerust ook iets meegepakt hebben, want telkens in de wip. Maar goed, schutterswijsheid zo oud als de sport zelf: wat op de grond ligt telt, al de rest natuurlijk niet… Straffe prestatie zonder meer, zeker als je es kijkt wat andere ploegen allemaal verzamelden qua punten, en waar dan niet eens juniors in meedoen… Enfin. Zeker onvoldoende om te winnen, maar met rode kaken moesten ze zeker niet naar huis!
Een klein halfuurtje later mocht onze heren-ploeg aantreden. Enkel 
Henri kon nog niet deelnemen, gelet hij nog geen 6 jaar is. En Nadia was trouwens buiten strijd wegens een rib-blessure…
Het beeld hiernaast, en Tom zijn bedenkelijke blik: dat zou U de bui al moeten doen zien hangen… Uiteindelijk schoten de heren maar 1 blok meer dan de eerste ploeg, en eindigden met 21 punten. En zeggen dat we halfweg al 15 punten noteerden, er nog 2K en 1Z stonden, en best nog wat blokken in de latten. Alles was dus zeker nog mogelijk. Aber helaas, het mocht niet zijn…
Individueel kon ICE D nog 9 punten sprokkelen middels 6 blokken
, wat nog een waterkansje geeft op een individueel prijsje… Maar goed, daarvoor waren we natuurlijk niet aan het tornooi begonnen… 
Als betoogd: een tornooi als deze, dat is een ganse ploeg die primair telt, dus die individuele prestatie is van ondergeschikt belang natuurlijk. Het verdict was dus hard: 21 punten… Enfin, volgend jaar, of het jaar erop, of… misschien beter. Er zijn geen potten gebroken hiermee, en trouwens: er zijn nog heel wat tornooien die volgen…
Een meer volledige foto-impressie van de kampen, kan u hier nog es bekijken, zo U dat wenst. Finaal schoot Middelkerke zich naar de top met liefst 31 punten: chapeau en proficiat!
Ook een pluim voor de organisatie van Sint Sebastiaan Ieper: alles verliep ronduit vlekkeloos. Maar die mannen hebben natuurlijk ook al de ervaring van vorig jaar. Niettemin: vermeldenswaardig.
Na een copieuze lunch (althans ook zeker voor onze poezen, die heerlijke kip konden eten ‘s avonds… - papa heeft namelijk een kleine maag, en ook een kindermenu hadden ze natuurlijk niet, dus waren de porties veel te groot), begon rond 15h het namiddag-beschrijf met nog 67 schutters. De dullaertste bende had zich sowieso wel voorgenomen om niet het ganse beschrijf te blijven, want vandaag zijn de examens begonnen voor Julie en Louise, en dan hebben we graag dat ze tijdig en vroeg dus, onder de veren zitten. Met ons tienen dus een grote ploeg onder wip, en wat een feest… als hoofdman en dus als laatste in de ploeg, kon ik genieten van wat ons team daar neerzette van prestatie. Ik kreeg een soort Caesar-gevoel: wij kwamen, zagen en overwonnen… Veni,Vidi, Vinci… En zeker de 2de ronde: die 
was er ene om in te kaderen: Chris zette het festijn in door de Hoge neer te knallen, gevold door Rudy die de Kalle meepakte. Op naar wip 2, waar de kermis doorging: Tom schoot daar ook de hoge, gevolgd door Rudy die nog es Kalle en Zijde schoot in 1 droge knal, en Wim deed dan de kers op de taart door nog een Zijde af te knallen. Louise had de eerste ronde gered met een vogel, de 2de ronde lagen er dus liefst 6 hoogvogels op onze tafel: 2 hoge, 2 zijvogels en 2 kallen… Ook dat is boogschieten, niet? Fantastisch! Uiteindelijk kwamen daar nog 2 Kallen en een Zijvogel bij.
Onze ICE Tom weet nu intussen ook hoe gemakkelijk boogschieten met de traditionele boog is (sic), daarvan getuigde ie gisterenavond nog. Consequent als ie is, zal ie dus allicht nauwelijks nog zijn wieltjes gebruiken… Ik heb in elk geval genoten, al was het nu mijn beurt om ernaar te kijken, maar ik had er niet minder plezier om… 
* * *
Trouwens, we hadden het eerder, op onze Facebook-page al over Fred Bervoets, één van onze bekendste hedendaagse kunstschilders neo-expressionisten. En ook onze Zwarte Panter is natuurlijk een traditioneel schutter, wat had U gedacht. Admiral Freebee zal het geweten hebben: schitterende video-clip met Fred: geniet maar even: zie http://www.facebook.com/adicegistel …
Voilà, mijn 3 zit er weer op voor deze middag… Tot de volgende!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten