Na de plezante zaterdag, waren we zondag bij het ochtendgloren al weer onderweg naar mijn 2de thuisstede, m.n. Leuven. Ik spendeerde er op heden zowat 1/5de van mijn leven, als student dan. Gouden tijden: 1 had maar 1 verantwoordelijkheid, en dat was slagen. Hoe je dat dan precies deed, was duidelijk van ondergeschikt belang.
Hoewel, de zin voor initiatief zat er dan al in: aktief studentenleven, betekende voor mij heel actief in clubverband verantwoordelijkheid nemen. Ik ben nooit een meeloper geweest, net integendeel. Ook heden is dat nog immer niet veranderd. Midden mijn studentenperiode maakte ik ook het (althans voorlopig, en laat het maar zo blijven) grootste drama mee in mijn leven, nl. het onverwachte en plotse overlijden van mijn vader. Het heeft me toch enkele jaren gekost dat echt correct te plaatsen. Voor zover dat überhaupt al kan, zoiets ‘een plaats geven’. Ik denk het niet. Je wordt wel wijzer: je leert bovenal relativeren. Een les die velen es zouden moeten krijgen, hoewel ik het niemand toewens op die manier te moeten ondergaan. Toch zou het goed zijn dat ze de wereld es zien door dergelijke bril. Als je al ziet waar een mens zich al druk kan om maken, dan breekt al es je klomp. Op zo’n momenten zou ik hen al bijna al es durven toewensen wat ikzelf in 1993 moest ondergaan. Maar dat zo er net iets over zijn. En toch. Als je spreekt van een verruiming van je gezichtsveld, dan kan het wel tellen.
Relativeren betekent dus helemaal niet dat je de weg kiest van de minste weerstand. Dat wordt al te vaak gedacht, en ermee verward. Het heeft mijn zin tot engagement alleen maar scherper gesteld enerzijds, maar ook de continue gedrevenheid tot delen van bepaalde ervaringen. Zo mogelijk zelfs overtuigen. Nu goed, weinig zin daarover door te bomen, want nauwelijks iemand kan dat allicht ten volle begrijpen. Het zij zo. Inzet is per defintie verdacht zou je zo denken als je veel reacties hoort. En toch is het niet zo. Alleen de tijd zal dat kunnen aantonen hé. Fouten maken en bijleren, dat zal ik immer doen en kunnen, maar wezenlijk veranderen van koers zit er niet in. Niet uit koppigheid, wel uit fundamentele overtuiging. Er verandert namelijk nooit iets door je kap te zetten vanwaar de wind komt te waaien. Bekijk het maar es…
Enfin, plezant tornooi-weekend achter de rug. Zaterdag dus bij Vrij & Blij, en zondag, als gezegd, in Leuven bij de Polle. En ik heb 
dan vooral genoten van onze jeugd en hun onschuldig enthousiasme. Als je me ergens vraagt wat mijn drijfveer is, dan is die het wel. Iedereen die van zichzelf durft toegeven en beseffen dat ie constant fouten maakt, kan alleen maar beseffen dat iedereen kan bijleren. Maar Kinder zijn fundamenteel onschuldig. De fouten die ze begaan krijgen ze meestal van ons aangeleerd, en het is dan weer onze taak ze af te leren paradaxaal genoeg… Volgt U nog? Hoeft niet, als U maar begrijpt dat alles wat ikzelf doe, ingegeven is door bovenstaande filosofie. Authentieker kan niet, maar dat durft menigeen dan al es als verdacht te aanzien. Zalig de armen van geest, pleeg ik dan al es te denken. Maar dat duurt niet lang, want al snel slaat er een knopje aan in mijn hoofd die ook daar weer iets wil aan pogen doen. Zelfs al kost me dat jaren. Onkruid vergaat namelijk ook niet hé… en het schiet altijd terug op. Ook dat is een waarheid als een koe. We stelden verder in Leuven compleet gemengde ploegen samen, en deden het echt wel behoorlijk. Ons eerste team (Kristine, Nadia, Chris, Wim & Tom) haalde 23 punten binnen. Ploeg met Heidi, Karoline, Christophe, Jan en ICE D deden er nog 3 puntjes extra bovenop, en maken allicht nog een kans om de finale te mogen meedoen op 10 maart eerstkomend. Wat moet je meer: ongedwongen plezier, en dan zo nog verderop geraken. Bij onze jeugd waren de inspanningen heerlijk om naar te kijken, en straffe prestatie van Louise: 4 stuks haalde ze tegen de grond. Dat motiveert, niet?
Als beloning trokken we ‘s middags naar de Quick aan het stadhuis, ofte ook wel Kasteel Louis, en kregen de kids de kans om in de namiddag een filmpje mee te pikken, gelet de Kinepolis buurt aan De 
Toewip. De rest van de bende bleef beschrijven, en ook dat was best succesvol. Onze lucy men van dienst waren in elk geval Jan en Christophe: beide lukten het een K & Z in 1 keer naar beneden te halen. Alles samen kregen we zo 7 stuks panache-melk te verteren… 
Voldaan konden we huiswaarts keren, na een intensief weekendje, dat zeker. Op maandagavond volgde dan ons volgende initiat
ief. En het was een zekere Eric van Munte die zich tot de enige echte Grootmeester in de Orde van Choco kon tronen. Straf, en we zijn blij voor hem. Dat de essentie eigenlijk is om plezier te hebben, is enkelen al es ontgaan, maar daar malen we verder niet om. Doe wel en zie niet om. Het engagement zal er niet minder om worden. Zou elkeen echter wel beseffen hoe weinig handjes zoveel werk verzetten om een ander een avond plezier te bezorgen? Maar goed, a sign of our times, maar dat is in elk geval niet mijn tijd, noch een tijd waarin ik enkele fundamentele waarden en normen zomaar naast me neerleg. Het mag al es wat kleurrijk en zeker al es wat uitbundig of zelfs ondeugend. Het zou een hobby moeten blijven, en geen staatszaak hé.
G
isterenavond werd ik beloond met heerlijk huisbereide tomatensoep. Jaja beloond. Schijnbaar kan dat nog. Onschuldige en openhartige kinderen, remember? Ik geniet daarvan (ook van die soep natuurlijk…)
Relativeren, weet U nog. Basisbeginsel, maar al te vaak genegeerd. Ik mocht gisteren nog even de balpen bovenhalen, na enkele weken onderhandelen dan toch maar de knoop doorgehakt: eind april wordt onze tornooi-bus verwacht. Nu nog de tornooien zelf natuurlijk… 
Misschien dat ik net daarom die soep kreeg gereserveerd, want finaal de kids laten kiezen wat het zou worden. Papa had wel iets anders in gedachten, maar kom: geef toe: het wordt plezant rondtoeren met het ganse gezin in ons ‘busje’… 10 weken productie, dat valt nog aardig mee, hoewel… Nee, een beetje geduld is ook wel een mooie deugd (zo maak ik het mezelf toch wijs 
).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten