Onze weergoden blijken het eindelijk te hebben begrepen: jip, we hebben allen nood aan een stevige dosis vitamine D. Zon dus! En vrijd
agavond konden we die dosis al ophalen in Tillegembos. Bleek dat de eerder geplande Sireschieting die diende plaats te vinden, een week werd verplaatst, omdat een slordige 4 leden iets moesten gaan eten in een donkere zaal… Die fameuze ‘soupers’ in de schutterswereld, je vraagt je af wat daar nog aantrekkelijk aan is. Eten en drinken kan je overal, en vaak op leuker plekjes dan wat ze je voorschotelen. Want vaak moeten ze ook daar nog 
es aan verdienen ook. De wereld op zijn kop zou ik zeggen… 
Enfin, elk zijn plezier zeker? Wij lieten het, samen met een kleine 20 anderen, niet aan ons hart komen. Al ons jong talent was ook aanwezig, met als gevolg dat we ze nauwelijks onder wip zagen, maar dat ze uren aan een stuk aan het ravotten-shotten waren… 
. Ons niet gelaten, als ze maar plezier hebben. Een trefzekere ICE D liet de rest van de bende in resultaten recurve-gewijs een straatje achter zich. Gelukkig kan het volgende week net omgekeerd zijn.
De kids maakten al plannen om zaterdagmorgen naar het Jeugdcriterium te trekken van Gent Ware Vrienden, echter de sport- en spelavond had zijn effect niet gemist. Half 10 ‘s morgens was het nog muisstil in huis, dus dan laat ik ze ook slapen. Alles mag, niets moet. ‘t Is teken dat ze de rust nodig hebben, dan ga je mij niet zien kinderen verplichten om overal naartoe te trekken verplicht. Het moet ontspanning blijven, geen spanning. Trouwens, dat ganse systeem nationaal, waarbij de kinderen ‘gestraft’ worden om te wachten tot 16u om een prijs op te halen, trekt nergens op. Bij deze mijn belofte: als er ene van ons het podium haalt, en zelfs al is dat op het hoogste schavot: ons gaan ze niet verplichten te blijven. Integendeel: ik zou nog eerder vertrekken uit principe. Dit heeft namelijk niets meer te maken met hun sportieve prestatie, maar alles met de gildes die inrichten, en er dus moeten van leven. Op de kap van de jeugd dus. Dat ze maar es een voorbeeld nemen aan de inrichting van het West-Vlaams Jeugdcriterium. Een voormiddag plezier voor de kids, een prijsuitreiking (en nee, die prijs, die doet er ECHT niet toe), en hopla: finito. I.p.v. duizenden euro’s te spenderen aan bondschietingen, en met alle sponsoring die wordt gegeven, zouden ze de middelen beter kunnen verdelen. Er wordt ons telkens gezegd hoe belangrijk de jeugd is voor de toekomst van het boogschieten, en dat kan ik alleen maar beamen. Maar dan leg je ook de focus op de jeugd, en niet op de gildes die er een feest voor eigen kas van moeten maken. Dat doet niets af aan het engagement van de mensen die het finaal als vrijwilliger inrichten, maar de motieven zijn verkeerd.
Oh ja: een uitleg gaan ze er altijd voor klaar hebben ook. Dat is altijd zo, als iemand niet wil of kan leren uit fouten. Ik ben net al iets te lang bezig met opvoeding van groot en klein om dat al HEEL lang te weten. Je kan het in die zin de onwetenden niet verwijten, en er is ook nog zoiets als gewoonte. Mensen zijn zo tegen verandering geprogrammeerd, dat ze vaak de makkeljkste weg kiezen: liever alles op zijn beloop laten. Maar je ziet overal ter wereld wat dat als resultaat heeft… I rest my case!
Dan maar plannen maken voor de namiddag, dat is al veel verstandiger. Tijd om es naar Buitenland te vertrekken, of nog iets verder, namelijk Eikevliet… 
Op het terrein daar, was het 
de beurt aan Meise om de schieting in te richten. Samen met 61 schutters maakten we er een fijne namiddag van. Weliswaar met een 
kleine ‘kanttekening’ wat de semantiek van het woord fijn juist betekent… De langste haalde het finaal wel hoor, maar niet zonder afzien. De voorlaatste ronde 
merkten we een massale spierontwikkeling bij ICE D… Of zou het iets anders geweest zijn? Juist ja, accident de parcours. En ‘t deed genen deugd zulle! Niettemin: geen structurele schade, noch fysiek noch aan ons favoriete 
sportwapen. All’s well that ends well, niet?
Onze juniors trokken naar het nabije Planckendael, en amuseerden, als altijd, rot. Nee, onze kids maken zelf hun plezier, net zoals wij hen dat voortonen. Zo hoort het. Je zou dan nog denken: moe en voldaan kwamen ze thuis? Welaan: halfelf waren ze nog niet omgevallen van de slaap… ‘t Zal ier nog een tijdje stil zijn vanochtend, denk ik… Enfin, ‘t is weekend, en hier in Gistel morgen ook geen school. Laat ze maar kind zijn, en genieten! Zal ik ook doen trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten