Toegegeven, voor de Paasvakantie had ik voor mezelf toch iets anders gepland. Een hardnekkige buikgriep besliste er anders over. Voor zaterdagnamiddag waren opklaring vanaf de kust voorspeld (waar anders, niet? 
), en ja hoor: rond de middag zag je ze al komen. Zelf had ik gehoopt dan ook wat sport te kunnen combineren met zowel gezonde buitenlucht als vitamines van de zon. Mijn innerlijk gestel besliste er anders over. Mijn vieruurtje zaterdag was er één in mijn bed. En eer ik dat doe, dan moet het echt al wel de spuigaten uitlopen. Maar het was niet anders. Copains Jan & Christophe trokken naar Roeselare terwijl ICE Kristine en Chris in Eikevliet present gaven. Ik werd me weer bewust van de wereld als de zon al weer aan het ondergaan was. En niet voor lang, want een uur of 3 later kroop ik alweer onder zeil. Ik ben natuurlijk zoveel slaap niet gewoon, en een biologische klok is er nu één maal ook. Zondagochtend iets voor 4u ‘s morgens zat ik dus al weer klaar om een volgende lente-dag te begroeten. En de rust had me merkelijk deugd gedaan, want ik voelde me kiplekker. En net dan heb je ook die grapjassen die ten tijde van de oliecrisis begin de jaren ‘70 de winter- en zomertijd invoerden. Ze hebben ongetwijfeld moeten denken dat de meeste mensen nu éénmaal lang in bed liggen.
’t Is verdikke lang wachten op de zon ‘s morgens. ‘t Zal nu wel snel weer de goeie kant opgaan, maar een uur extra kan lang duren. Na door de obligate stroom emails te lopen, de eerste kan koffie te hebben binnengespeeld en de eerste tekenen van een stralende dag te zien opdoemen (nevel!), besliste ik maar mijn koffer verder aan te vullen met pijlen.
Na een heerlijk ontbijtje hadden ook de kids zin om de zon de nevel te zien wegbranden, en tevens zin om met papa maar es naar het Bloso terrein van Nieuwpoort te trekken. Elke zondagochtend kunnen we er namelijk oefenen op staande wip, maar de kids weten tevens ook een warme chocomelk te appreciëren, én maken wat graag ook de beentjes los door wat tennis te spelen en/of wat te shotten. Je hoefde het dus geen 2 keer te vragen om mee te gaan.
Een heerlijk ontspannend ochtendje daar, inderdaad onder een stralend zonnetje bij een loofje wind. Thuisgekomen stond hun ‘krachtvoer’ klaar, want Chef Henri had mama intussen geholpen. Geen zin om de dag 
dan zomaar te laten voorbijlopen, tuurde ik de kalender es na. Gelet ik er niet graag alleen op uittrek, en met alleen bedoel ik zonder gezin, probeer ik altijd een plein te vinden waar kinderen kunnen ontspannen, en papa sporten. En als het even meezit nog beide. Copain Christophe had laten weten dat ie naar Rumbeke trok, en de kids 
hadden wel zin in een uitstapje naar ‘t Sterrebos: zich uitleven op de speeltuin daar, een terrasje doen… En op een boogscheutje van thuis. Keuze dus snel gemaakt, tevens ook daar ons niet veel tijd meer restte om nog ergens op tijd te geraken ook.
De start bleek wat vals in Rumbeke. Na 2 rondes zag ik de bui al 
hangen. Ter plaatse ja, maar niet op die blokjes. Mijn pijlen passeerden wel nog wat ijzer, en begaven het. Ze waren enkele uurtjes jong. Ocharme.
En dat met mijn ‘gewoon handboogske’… Zo mogelijk maken we er graag een sportieve strijd van ook. De Fuel Cams van Copain Christophe moesten finaal toch het onderspit delven voor F7’s van ICE D. Ik kon ‘m nog, in tegenstelling tot Cancellara, op de piste uit de wielen rijden, en met 3 blokjes achterlaten… Intussen arriveerden ook de kinderen met mama, en moegespeeld konden ze zich nog wat neervleien bij het stoofke daar in de kantine, want met het vallen van de avond, en in de luwte van het boslover, is het daar wel vrij snel koud. En dan snel huiswaarts, waar een warm badje hen nog opwachtte. Zondag uitermate geslaagd dus. Veel activiteit, dus konden ze zich ook nog neervleien in de zetels. Veel hadden ze niet meer nodig.
En ook gisteren maandag werd opnieuw een prachtig dagje. Mijn 
namiddag werd wel ingenomen door professionele verplichtingen, de kinderen konden zich buiten uitleven, en tevens met bezoek van nichtje Eleni ook nog es dubbel amuseren. Ik kon nog een halfuurtje van de laatste straaltjes lentezon genieten bij het thuiskomen om 20h. Maar goed, alles meegenomen.
Slim trouwens, want wie gisterenavond het weerbericht nog zag, die kan enkel vaststellen dat de temperatuur dan wel de goeie richting uitgaat, maar dan ten koste van die zon. Enfin, we leven inderdaad in België. Alleen ons politiek bestel heeft exotische allures. Ons klimaat is er helaas niet mee in balans. Je kan duidelijk niet van beide walletejs eten…
Als we de weersvoorspellers mogen geloven, dan zullen ze het vandaag eerder binnenshuis moeten zoeken. Hoewel ze van geen druppeltje water vervaard zijn. Het is ook maar een beetje water natuurlijk. ‘t Zal de vakantiepret niet bederven.
Nog een geluk dat we zelf bepalen hoe leuk een dag wordt. Of toch: we hebben er meer vat op dan U op het eerste zicht zou denken…
Zo, de ochtendkrant is klaar. Mijn pauze zit er dus op…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten