De week van verlies en afscheid, en victorie anderzijds (het leven gaat zijn gangetje…)

Wat een weekje weer. Een mens zou snakken naar een Stille Zaterdag, maar dan letterlijk. Een week ook weer die leert relativeren. Helaas. Ik maakte me de voorbije dagen en weken druk om een John Crombez inspectie. Laat de Arcelor Mittals van deze wereld maar wegkomen met aanslagvoeten van amper een procentje… De uit de Vlaamse klei gewrochte KMO die zal de rekening wel bijpassen. En zo geschiedde… Maar dat is natuurlijk allemaal zo relatief. De zelfde ochtend als MinFin haar nijvere ambtenaars op bezoek stuurde, kreeg ik het droeve bericht dat mijn oom de strijd had opgegeven. De strijd om het leven dan. Na jarenlange noeste arbeid, want wie de geschiedenis van Roeselare een beetje kent, en niet té jong is, die zal ongetwijfeld nog van de heerlijkse frietjes van Roeselare hebben gegeten. Er was maar 1 goeie frituur en die stond toenertijd nog net voor de stationsingang. Goed 20 jaar geleden verkozen ze van het leven te gaan genieten, na al die jaren dag en nacht, week en weekend te hebben gezorgd voor die heerlijke friet. Menigeen zal zich dat zeker nog herinneren…

Gelukkig nam ie tijdig het besluit om er mee op te houden, en nog van het leven te genieten: de paardekoers, de boksgala’s, maar ook vrijwilligerswerk, en niet te vergeten: een kwikke geest van een doorwinterd ondernemer. Het was vaak slim vooral te luisteren als ie wat te vertellen had. Zo leerde je nog iets bij over ondernemen. Gisteren trokken we naar het funerarium om afscheid te nemen. Ook én voor het eerst, met de kinderen. Straf hoe ze dat opnemen. Ontroerend ook te moeten lezen wat ze uit eigen inspiratie neerpenden als laatste groet aan nonkel. En dat voor kinderen van die leeftijd. Het was ook goed er een familieavond van te maken, zodat ze dat elk op hun manier kunnen verwerken.

* * *

Maar ook: als je er even bij stilstaat: weinig staat stil op zo’n moment als je maar even rond je kijkt. Juist, de wereld maalt er niet om, en draait rustig door. Dat is al miljoenen jaren zo, dus ook niks abnormaals. Misschien ook een boodschap: vergeet ook niet te leven. En maak je om dat alledaagse niet druk. Why should you? Voor het eerst sinds bijna een week, ging ik donderdagavond nog es wat trainen. Op die oefentraining werd op een bepaald ogenblik de wip naar beneden gehaald om te zien of deze of gene nu wel een vogelken had geschoten of niet… Kan het paradoxaler? Welk belang heeft dat nu eigenlijk? Geen natuurlijk, want het is een hobby, sportieve training & ontlading. Als je er iets meer van maakt, dan scheelt er iets fundamenteels. We hebben het niet over een Olympische discipline (en dan nog)… Maar je zou soms denken dat er zijn die dat er van maken. Ik kan er alleen maar om glimlachen. Zalig de armen van geest… nog gehoord allicht?

Dat betekent niet dat je geen sportief element mag nastreven. Maar sportief betekent duidelijk iets: dat gaat in de eerste plaats om fair-play, amusement. En individueel mag ieder gerust doelen nastreven om zijn hobby goed tot uitmuntend te kunnen beoefenen. Wie echter niet leert begrijpen dat de staande wip ook een grote dosis geluk inhoudt, die moet er dan niet aan beginnen, en er zich zeker al niet druk in maken. Ga dan voor de Olympische recurve discipline. Dan kan je je meten met de wereldtop.

Nog een geluk dat ons bendeke dat beseft, en navenant plezier beleeft aan hun hobby. Ik kreeg gisterenavond laat nog boeiend nieuws door: door plezier te beleven, hadden ze ongetwijfeld ook het geluk aan hun zijde… Ikzelf moest het dan wel missen, maar bon: er waren nu andere en belangrijker prioriteiten ook. Zoals gezegd: gelukkig draait de wereld inderdaad door…

* * *

Straks begint het jeugdseizoen: het ware leuk mochten ze allemaal aan de start komen met die gedachten in het achterhoofd. Helaas zie je zelfs in de boogsport (bij de jeugd al) wat er bv in het jeugdvoetbal aan de hand is. Sportiviteit is uit balans. Als mijn kids er zin in hebben, dan gaan ze er naar toe, maar van zodra we weer in de auto zitten, dan zijn ze al weer met andere dingen bezig: zo hoort het: amusement, wat sportieve competiviteit (is niks mis mee), maar het besef dat de wereld daarrond niet draait. Hopelijk kan ik ze die gedachte nog lang laten vasthouden, maar ik heb er eerlijk gezegd alle vertrouwen in… En zo hoort het ook. Geniet ervan, remember: vergeet niet te leven, en maak je vooral niet te druk om banaliteiten. Regelneverij, en navelstaarders… daar is bij mij geen plaats voor (gelukkig is er plaats genoeg elders ).

Ciao, ICE D.