Ziezo. Menige kan zich afgevraagd hebben waarom ik de voorbije weken geen nieuwe artikels meer postte. Wel, ik denk dat de hommage aan mijn vader wel verdiende om minstens 2 weken op de 'frontpagina’ te staan. Het kan mensen misschien aan het denken zetten, want dat deed het in elk geval met mezelf. Die schok, meer dan 20 jaar geleden nu, die nu nog nazindert, bewijst best dat het verlies (eufemistisch) ingrijpend te noemen was, en natuurlijk ook je karakter mee helpt vormen.
En gelukkig maar, zou ik zo zeggen, want het omgekeerde zou betekenen dat alles maar banaal is, en dat wil ik –zelfs na 20 jaar- niet aannemen. De woordkeuze is overigens niet arbitrair. Die is dat trouwens nooit bij mij. Alleen begrijpt niet iedereen sommige nuance die er in steekt. Maar goed, ook dat is niet erg. Tenslotte schrijf ik in de eerste plaats voor mijn eigen plezier, en dat van de vele bezoekers uiteraard ook. Maar het blijft wel zo, dat heel vaak een boodschap wens te brengen ook. Zoniet kan iedereen wel een blog starten en over elke activitieit waaraan ie deelnam een verslagje te schrijven. Op zich natuurlijk best boeiend om volgen, maar finaal zou IK daar mijn pap niet mee gekoeld krijgen. En net zoals jullie recht hebben op meningen, heb ik die evenzo.
Wat me daarin al es stoort, is de dubbele moraal die je vaak ontwaart: het verschil tussen wat iemand zegt en wat ie in de feiten ook doet. Let er maar es op: vaak stemmen ze niet overeen. Veel te vaak. En ook dat is wel begrijpelijk, want het zit in de natuur van de mens om de weg van de minste weerstand te kiezen. Wie zich engageert, wie zijn nek uitsteekt, die vangt wind. Maar dan hoef je op zo’n momenten je hoofd niet in te trekken. Nee hoor. Blijf gerust met je gezicht in de wind staan. Wie dat niet doet, kiest daar bewust voor en dat blijft een individueel te respecteren keuze, maar ze geldt uiteraard in 2 richtingen. Wie inderdaad in de waan van de dag wil leven, die heeft daar alle recht toe.
De Waan van de Dag bestaat dus toch? Ja, wel degelijk. Het is ieders eigen waan: de droom van het alledaagse leven waaruit je wordt wakker geschud als er iets écht belangrijks gebeurt. Het beoefenen van een hobby valt niet in die categorie belangrijk volgens die defintie. U las overigens de voorbije dagen veel over het ‘middenveld’ met het ACW in het oog van de storm. In dat middenveld zijn veel geëngageerde en gemotiveerde mensen aan de slag, die een maatschappelijk doel mee helpen verwezenlijken. Engagement, betekent dus in se eigenlijk betrokkenheid. En betrokkenheid, daar is niet hetzelfde als iets bestempelen als belangirjk of onbelangrijk. Onze hobby valt onder die categorie ‘betrokkenheid door consequent en vrijwillig engagement, gevoed door een visie op lange termijn’. Dat laatste betekent dat je de waan van de dag overstijgt, en je een strategie in je hoofd hebt. Het kan jaren duren eer je die strategie kan voltooien, en regelmatig dien je ze zelfs es bij te sturen. Op korte termijn heeft zoiets tactiek. Met tactiek speel je in op de waan van de dag. Ontbreekt het je echter aan een strategie, dan spring je op alles en iedereen, een beetje als kip zonder kop. En dan zal je vaststellen dat elke consequent handelen zoek zal lijken of raken. Wie al kinderen heeft pogen opvoeden, die zal allicht begrijpen wat ik daarmee bedoel…
Wat mij motiveert is in onderstaand beeld te bevatten. Ik ga niet beginnen uitleggen wat daar allemaal achter steekt, maar het aan de lezer over te laten zich bij onderstaande beeld, en met de handleiding hierboven, te pogen achterhalen wat er inderdaad belangrijk is. Maar vooral: vandaag is het lente, toch minstens voor een dag of 2, dus ik zou zeggen: geniet ervan, met teugen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten