Hey pa. Gisteren, dag op dag exact 20 jaar geleden, deed je me schrikken als ik nooit meer zou schrikken. Er bestond nog geen eengemaakte politie, stel U voor. 2 rijkswachters kregen de lugubere eer op een kille donderdagochtend bij ons thuis aan te belle
n (en dat net op onze ‘sluitingsdag’). De wereld die ik ken, en ook toen kende, is sindsdien nooit meer dezelfde geweest. Enerzijds louter om het boude feit dat ik je nooit meer in levende lijve zou zien. Het kostte me zeker 5 jaar om zelfs maar te begrijpen wat ons was overkomen. Wat wil je? Ik was een snotneus (‘t mag dan nog een meer dan pientere geweest zijn) van nog geen 21 jaar. Wat wist ik van het leven af? Ja, ik moet toegeven: ik ben lang kwaad geweest. Op jou dan nog. Voorschrijdend inzicht heeft me intussen al veel verder gebracht. Ik ben zeker niet bij de pakken blijven zitten. En nog altijd niet.
Velen staan dan klaar met een stempel. Ze oordelen graag, niet? Wat ze niet weten, is dat ik in die 20 jaar alleen maar sterker ben geworden. Pech voor hen niet? En wees gerust, maar je zal het ook wel gemerkt hebben: vergeten zal ik nooit. En ook in die kleinkinderen van jou is nu al te merken dat ze ook een kleine beetje Jacky zijn. Elk op hun manier. Snap je nu waarom ik van nature zo dankbaar ben? Gul ook, net al jij. Bij voorkeur ten dienste van. Hoe breed dat ook moge zijn. Ik heb leren door het oppervlak heen kijken. Ik zal er alles aan blijven doen om dat ook door te geven aan al wie mij moet verdragen. Ik stel voor dat ze jou dan maar es bellen, als ze het niet snappen. Je zal het nog altijd veel simpeler kunnen uitleggen dan ik het vandaag al kan… 
Thanks dad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten