Zondagochtend geen wolkje te bespeuren aan de hemel. Dat moet wel moederdag geweest zijn. Mama was al in de bloemetjes gezet, en vooral, het mag niet bij die ene dag blijven natuurlijk. Met ICE Wim naar de 7 hoge in Staden getrokken. Elk heeft zo wel zijn dagje es, of dat tikkeltje geluk meer dan een ander. Tegenwoordig valt me dat al wel es meer te beurt. Hoewel ik eigenlijk helemaal niet kan en mag klagen sinds ik het boogschieten terug opnam. En dat zowel met de traditionele als met de moderne compound-bogen. Zelf nam ik me voor geen 7 hoge te schieten, maar er mijn eigen blokschieting van te maken. Kwestie van te oefenen. En dat lukte wonderwel. Regelmaat is natuurlijk ook een rode lijn doorheen mijn korte schutterscarrière. Hoewel ik nog wel wat kan bijschaven, kon ik vorig jaar al wat op mijn palmares zetten. En dat geeft voldoening. Zeker als je dat kan, met een bende vrienden samen. Het blijft jammer dat boogschuttersmaatschappijen moeten leven van een soort ‘commerciële’ invalshoek, want finaal is het element sport en tornooigevoel voor mij het leukst. Het zou op een andere manier gefinancierd moeten kunnen worden, dan zou een terugkeer naar meer sfeer en vriendschap voor het grijpen liggen. Een inzicht 
wat nog moet rijpen, vrees ik. Maar goed: we slaan het gade op een afstand, en pogen een steentje bij te dragen waar mogelijk. Maar op mijn ééntje kan ik zelf niks veranderen, dat kon ik helaas ook al vaststellen. En dat is eigenlijk normaal. Een mens is van nature tegen verandering. Wat ze hebben: daar zijn ze zeker van. Wat zou kunnen verand
eren, dat jaagt hen schrik aan. Maar goed, daar gaan we geen boompje over opzetten. We moeten maar rekenen op zogenaamd voortschrijdend inzicht… Er zijn voldoende voorbeelden waar het goed loopt. Ik laat de lezer maar over om hierover te speculeren. We zullen wel zien waar we binnen 10 jaar staan. Zelf was ik de geluksvogel van de dag op die 7hoge. Ook de blok die op de derde wip stond, haalde ik 1 keer neer, en dat mocht ook wel een keertje meer geweest zijn. Straf van Djordy van Zedelgem, die die blok daar 3 keer neerhaalt.
* * *
ICE Nadia en Wim trokken nadien naar Blankenberge, alwaar de koningschieting plaatsvond. Als leden konden zij daar nog kampen om
de prinsentitel. Dat lukte dit keer niet, maar ook zij zetten de puntjes op de i in de namiddag… Kristine en Chris trokken naar Asse (VHV) alwaar Chris zijn goede hart alweer toonde, door Kristine haar boog ende pijl droeg en aanreikte. Dat moet een zware inspanning zijn geweest, hoewel resultaat op papier natuurlijk weinig zegt… 
Gelet het al dagen te nat was, en er nu eindelijk wat droogte, zal je overal ten lande en ten velde de boer zijn gras zien maaien. Zo ook verging het nonkel Dirk en Opa, die, moederdag of niet, zich moeten spoeden om alles gemaaid te krijgen, als de gelegenheid zich voordoet.
Voor de kids dus een dagje met oma, tante en mama, in de velden en de bossen. Mooi om ze in hun ‘overallekes’ te zien, niet? Henri ontdekte er zelfs een vossenhol!
Papa werd onderweg naar de Moerkerkse velden, dan maar afgezet in het nabije Dudzele, waar ie zich nog wat kon bekwamen in zijn favoriete sport. Nog zes stuks tegen het canvas, wegens een domme pijl zeker? 
Tegen afloop waren die overallekes overigens al wat zwarter van kleur, en kwam de kids-bus papa op de terugweg naar huis papa weer oppikken. Een mens zou snakken naar enkele dagen zon, zeker na enkele zeer drukke weken met veeeeel te weinig slaap (en ik heb er al niet veel nodig). Maar goed. We zijn klaar met de drukte, dus zo stilaan kan ik beetje overal mijn achterstand inlopen. Zonder die tijdsdruk. Ik denk dat er een mooie zomer staat aan te komen…
Kijk nu alvast es naar buiten? Akkoord: ‘t is schijnbaar maar voor 1 dag, maar geniet ervan. Zet ik de schuifdeur van mijn kantoor open, dan heb ik minstens het gevoel van dat mooie weer te genieten… ‘t Is al iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten