25/05/2012 - een dagje om een spurtje te trekken, en dan per toeval haast Tillegembos binnenrijden… of was het gewoon de rust die mij plots overviel?

Wat een weekje weer. Of wat een weer deze week. Hangt ervan af langs welke kant van de buitenmuur u zich in hoofdzaak bevond. In mijn geval is dat al enkele weken teveel de binnenkant. TE is natuurlijk nooit goed. Maar soms word je geleefd, of je dat nu wil of niet.

En je overal engageren, dat wordt maar al te vaak als bedreigend ervaren. Zover was ik al lang als het gaat over het bedrijfsleven. Nieuw is wel dat je minstens vermeende fictie meer dan realiteit ziet worden.

Nu, wie dom is herhaalt telkens zijn zelfde fouten. Wie slim is, poogt ervan te leren. En wie erin slaagt te leren uit die fouten: il est arrivé.

Voilà, meer hoeft deze cryptische boodschap niet. Toch niet voor mij en de mensen die mij kennen. We zijn vrij te denken wat we willen. Sommigen betonen daarbij enige visie. Andere staren zich blind. Waarom u dan zorgen maken voor zij die staren? Ze zullen vanzelf verdwijnen. Tijd als bondgenoot. Visie als consequente gids naar een heldere toekomst. Geen glazen bol natuurlijk.

19 schutters vonden luwte in het prachtige Tillegemse bos… Ik was er zelf eigenlijk beland, zonder het goed te beseffen. Het tempo de voorbije weken, maar zeker ook deze week, was dermate hoog, dat het leek of ik plots in een andere wereld wakker werd. Ik schrok zelfs dat ik mijn boog vond in de koffer, en dat mijn kostbaarste goed (vrouw en kinderen) dat alles hadden geregeld. Ik had maar uit te pakken. En maar goed ook, of ik was weer niet buitengeraakt vandaag.

Tijd dus voor 3 dagen verplichte rust. En die rust zal ik wel vinden ten lande ergens in de buurt van een staande wip, en dicht in de buurt van mijn favoriete team. Wat moet een mens meer?

Ik mag voor u hetzelfde hopen! Voor elk wat wils ongetwijfeld: staren is toegestaan, zolang u maar wil, en zolang het nog kan en zal duren.

En maak u daarin vooral geen zorgen: de klok tikt toch sneller dan U kan vermoeden…

Ik moest de trouwe bloglezer dus een beetje in de steek laten de voorbije dagen en weken. Maar niet getreurd. We beloven U aangenaam te verrassen, zoals U van ons gewoon bent. Ik heb in elk geval vanavond mijn bril afgezet.

Er schiet me nu plots een liedje uit ‘Zingt Jubilate’ door het hoofd. Ik zal U onthouden hetwelke, maar het bezorgt mij alvast binnenpretjes. ‘t Is tenslotte ook mijn blog, niet?

Thumbs up !