18/01/2012 - Moerkerke - Hommage aan mémé Maria

Vorige week dinsdag was het je verjaardag, je werd 92 jaar. Een gezegende leeftijd, zoals ze zeggen. Maar niettemin doet dit afscheid pijn. We blijven achter met een leegte. We zullen je missen.
 
Negen jaar geleden kreeg je een beroerte en raakte je je spraakvermogen kwijt. Niet meer kunnen communiceren met wie je lief was : het maakte je somber. Want welbespraakt was je zeker. Niet groot- of breedsprakerig maar gewoon, graag aan de babbel met je kinderen en kleinkinderen.
Je welbespraaktheid was ook een teken van je intelligentie. Je was een uitstekende leerlinge in de lagere school. Er was door de juffrouw al ter sprake gebracht om je te laten voortstuderen. Maar de tijden waren toen nog anders en je verdere leven speelde zich af op de boerderij, op ’t Eibei.
En dat was je zeker ook : een harde, plichtsbewuste werker. ’s Morgens vroeg uit de veren, hoorde daar ook bij. En dat hebben nonkel Eric en tante Yvonne ook geweten. Want als ze de zondag al eens een half uurke langer bleven slapen, dan durfde je al eens wat meer lawaai produceren met je emmers, als je de kippen en konijnen eten gaf. Samen met pépé heb je nog tot op hoge leeftijd verder “geboerd”. Jullie hadden een grote “lochting” en je voorzag de ganse familie van grote voorraden patatjes, boontjes en prei. Van de “beiers” maakte je sap en van de “freizen”  tientallen potten confituur. Neen, de kinderen en kleinkinderen mochten niets tekortkomen. In de week moest er dus duchtig gewerkt worden. Zelfs ’s avonds stonden je handjes niet stil : er moesten kousen gestopt worden en  pullovers en wanten  voor de kleinkinderen gebreid. Maar op zondag was het anders. Dan kregen we een andere mémé te zien. Een diepgelovige mémé, die iedere week met haar fiets naar de mis reed. En daar, voor aanvang van de viering, haar paternoster las. Op zondag kregen we ook een gastvrije grootmoeder te zien. We waren steeds welkom. Mémé  luisterde naar onze grote en kleine verhalen. Op die dag had je ook tijd om wat TV te kijken en de krant te lezen. Je was opvallend  goed op de hoogte van wat er in de wereld gebeurde.
Je was een harde werker en een sterke vrouw. Nooit hoorden we je klagen, “trunten” stond niet in je woordenboek. Nooit liet je je kennen als kleinzielig of kleinzerig. Wat niet wegnam dat je diepgeraakt kon zijn, als het eens wat minder goed ging met je kinderen of kleinkinderen. Op dat vlak was je misschien een vrouw van weinig woorden. Ook het telkens moeten afscheid nemen van nonkel André, bij zijn vertrek naar de Filipijnen, liet je zeker niet onberoerd. Maar het moeilijkste zal ongetwijfeld het afscheid van pépé geweest zijn, ondertussen ook al 10 jaar geleden. Want sindsdien ging het minder goed met je, je gezondheid liet het stilletjes aan afweten. Maar vandaag kun je naar hem toe en ben je met hem herenigd. Laat dat voor ons een troostende gedachte zijn.
Mémé, samen met pépé mag je trots zijn op wat je opgebouwd hebt in je leven. Jullie brachten 5 gezonde kinderen groot, die elk hun eigen weg gevonden hebben. Jullie waren ook fier op jullie kleinkinderen. En de familieboom groeit  verder met ondertussen al 16 achterkleinkinderen. We stellen het, ondanks onze kleine en ook minder kleine problemen, goed. Vanaf nu mag je gaan, je taak is volbracht.
 
Mémé, weet dat we aan jou zullen terugdenken met een dankbaar hart. Weet ook dat je zult verder leven in onze herinneringen. En die herinneringen zullen zeker geregeld een glimlach toveren op ons gelaat.
 
Vaarwel, mémé. En tot ziens!