Het gure herfstweer is duidelijk metafoor voor de traditionele herdenkingsdagen voor onze overleden medemensen. Hoewel de Katholieke kerk dit recupereerde, vindt deze traditie in se haar wortels in de gebruiken van de Kelten. Ook daaruit sproot het ganse Halloween-geweld welk ons overspoelde de voorbije jaren vanuit Angelsaksische hoek. Gevolg van globalisering zeker? En geef toe: hoe huichelachtig is het bezoek van begraafplaatsen tegenwoordig eigenlijk niet geworden? Je zou vaak denken dat het eerder een ‘kijk-eens-naar-mij’-show is geworden. Niets voor mij, want absoluut niet waarachtig. Wie dierbaren verloor, en daar echt om geeft, heeft geen ‘feestdagen’ nodig om die te herdenken. Dat doe je in je dagelijks leven, en vaak is je eigen karakter er mede door gevormd, wat dus zorgt dat het zeker deel is van je eigenheid. Een pot chrysanten op een graf gaan plaatsen, is dus verworden tot een ritueel, en tegenwoordig afgegleden naar een halve modeshow. Triest. Wat hebben ‘verplichte nummertjes’ nog te maken met waarachtigheid? You tell me!
In mijn eigen familie heb ik helaas al meerdere mensen moeten verliezen, en maakte dat overigens wel zeer bewust mee. Helaas
zou ik zo zeggen, of misschien net niet. De eerste tik was het verlies van mijn grootvader Michel. Dat kwam al hard aan, en ik was nog een tiener. En klein decennium later kreeg ik al een 2de klap, en dat was eerder een uppercut. Ook mijn vader overkwam het noodlot. En zelf was ik nog net geen 21 jaar. Man. Was dat een klap. En die zinderde letterlijk en figuurlijk meerdere jaren na. Ik romantiseer trouwens niets. Mijn vader was, net zo min als ikzelf, perfect. En toch kreeg ik veel mee. Hoe ouder je wordt, hoe beter je dat beseft. Hij leefde ook in een ander tijdsgeest dan wij nu, maar er waren toch enkele waarden die hij ons meegaf waar hij uitermate consequent in was, mede ingegeven door een hard arbeidsethos. Ik kreeg er –deels onbewust allicht- een serieuze dosis van mee… Mijn vader (net zoals zijn ouders) gaf niet op als ie aan iets begon. En poogde immer te perfectioneren. Dat betekent veel, want eigenlijk wil dat zeggen dat je inziet dat je fouten maakt. Hij zei dat nooit met zoveel woorden (ook eigen aan die tijd toen natuurlijk), maar door zijn daden zag je natuurlijk wel dat hij het inzicht wel had. Er is een groot verschil met koppigheid namelijk, er durven er al wel es het een met het ander verwarren. Dat betekent vaak dat ze zelf niet in staat in te zien dat ze fouten maken. Wat je namelijk in een ander ziet, is vaak het gevolg van hoe je zelf in elkaar steekt. Wie eerlijk is met zichzelf, en die oefening al aandurft, zal dat inzien. Wie er blind voor blijft, die zal koppig en verzuurd achterblijven.
Laat ons hopen dat ik minstens erin slaag alvast enkele van die waarden, aangepast aan onze tijdsgeest, mee te geven met mijn kinderen. Maar waarom ook niet met mensen rondom mij? Het begint allemaal met zelfrelativering. Dat betekent hoegenaamd niet dat men niet ambitieus mag zijn (dat is trouwens geen vies woord, maar een wervend en geëngageerd woord! Althans voor zij die het inzicht al hebben). Ambitie voor die blinden is synoniem van hoogmoed. Aan die mensen is dus nog heel wat werk. Net als mijn vader kan ik het meestal niet laten daar te pogen iets aan te doen. Neem trouwens maar een oplegger geduld mee als je daar ooit aan begint. En toch: als je na jaren de resultaten daarvan ziet: dan is dat de moeite waard. Maar het is natuurlijk niet de gemakkelijkste weg, integendeel. En tegenwoordig lopen de meesten graag een heel end om, voor die gemakkelijkste weg. Het weze zo. Elk is daarin vrij natuurlijk.
Herfstvakantie zei u? Ja, en neem dat maar letterlijk: de herfst is duidelijk in het land. En de kinderen hebben dan net vakantie. Erger nog: ze zijn nauwelijks thuis: uitstapjes naar oma & opa, een Halloween-feestje, etc… Niet mijn eerste keuze, maar goed. Straks zijn ze weer compleet hier thuis. Meer hoef ik eigenlijk niet.
De rest is, zoals U al begreep, bijzaak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten