Donderdag kon Henri zich verheugen met het bezoek van zijn grootouders op school, die een namiddag de kleuters kwamen bezoeken. In ruil kregen ze te zien waar die kleine mannen mee bezig zijn, en werd menig optreden. Niet Jan Fabre die katjes liep omhoog gooien, maar iets minder spectaculair. Wat een heisa trouwens, voor dat gedoe op het Antwerpse Stadhuis. Waar houden die gasten zich mee bezig? Dierenmishandeling? Laat me niet lachen. Straffer nog: het werd een item in Ter Zake (komkommertijd..?) en terecht begreep Jan Fabre er geen snars van. Lieven Verstraete was zodanig van de wijs dat ie zich plots liet ontvallen dat een kat toch altijd op zijn 2 poten terecht komt. Dat zou dan inderdaad een mishandelde kat moeten zijn, want bij mijn weten valt een kat (letterlijk trouwens) altijd op haar VIER poten valt. Duidelijk dat ook Lieven Verstraete tijdens zijn interview begon in te zien dat dit een non-item was, al zeker Ter Zake niet waardig…
Enfin, dit ter zijde. Gisteren kwamen onze juniors thuis met ronduit schitterende rapporten op school. Zowel Julie als Louise schurken zich rond de 90% aan de top van de klas. Niet dat dit het belangrijkste is, want finaal vind ik de waarden die ze thuis meekrijgen, al minstens even belangrijk. En indirect zorgt dat er ook voor dat ze het goed doen op school, trust me. Ik heb een hekel aan luiheid, ook mentale… Iets op de grond zien liggen, en er achteloos aan voorbijlopen, ook dat is luiheid. Dat leren ze thuis. Ook leren zorgen voor dieren… En ga zo maar door. Die ingesteldheid meegeven met de paplepel –en fles: dat zorgt voor resultaten, ook op school. Welke punten ze dan op school halen, dat is al veel minder relevant, want je weet dat ze zich hebben ingespannen. En dat is het voornaamste.
Julie zette gisterenavond dan meteen de kers op de taart, sportief dan, want haalde de hoofdvogel (nog maar es, ze heeft er duidelijk aanleg voor) neer! Trots als een pauw, en luid toegejuicht door onze vriendenkring. Heerlijk motiverend!
Ook Henri zette een stapje verder in zijn evolutie: hij slaagt erin zonder bijkomende steun zijn boog open te trekken en dus de cam-overslag 
zonder steun te realiseren. Binnenkort houdt ie ook autonoom zijn boog vast, dat lukt wel tegen komend zomerseizoen… En ook hij lukte dan nog vogel te schieten. Nog ene die gloeit van trots dus!
En daar geniet ik zelf nog het meest van: uitstapjes met het ganse gezin, en iets waar we allemaal kunnen aan meedoen op sportief vlak. Een familie-sport bij uitstek dus. Maar zonder het dwangmatig aan te pakken. De kids moeten het graag doen, en dat bereik je niet door ze iets te verplichten, wel door samen te zijn, en er plezier te maken. Dat lukt wonderwel so far…
Er wordt in het hedendaags boogschieten net daarmee iets te weinig rekening gehouden. Ja, akkoord, er zijn jeugdcriteria. Maar die zijn zo gefocust op het individuele, en dus creëer je automatisch een vorm van egoïsme. En dat is verkeerd, want als gevolg daarvan komt er jaloezie. As simple as that. Vergeet niet dat het een hobby hoort te zijn, en dat de toekomst van deze hobby, evenals de ingesteld van de schutters, straks deze is gebouwd op de attitude waarmee je die jeugd hun plaats geeft binnen die traditionele sport. Er zijn er veel te weinig die dat zien. Erover praten is namelijk iets anders dan er iets aan doen. Als al regelmatig betoogd: niet de woorden, maar de daden tellen. Ik hoop dat er velen zich dat in de oren knopen…
Onze wintercompetitie begint zo stilaan in gang te schieten… en het blijft leuk en spannend. Zo lasten we gisteren, voor de volwassenen, een recurve avond in. Punten telden enkel mee als die me traditionele boog werden neergehaald… En we hebben daar geen minder plezier aan beleefd hoor! De tussenstand blijft spannend: Julie neemt de koppositie bij de jeugd. Kristine verstevigt die bij de dames, en bij de heren blijft het zo mogelijk het spannendst: Patrick leidt, maar de verschillen zijn overbrugbaar. 1 puntje voor op ICE D, 3 op Chris… Het kan dus alle kanten op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten