Het was een lange dag zondag. Vroeg uit bed (maar dat ben ik wel gewoon) en laat gaan slapen (en dat ben ik ook gewoon), echter meestal heeft dat dan niet met sport te maken, maar met je dagelijkse bezigheden professioneel. Minstens zo vermoeiend.
Soit, gisteren sliep ik daarom niet beter: neen, maar dat was geen ramp: in mijn binnenste genoot ik met teugen na van een meer dan geslaagd weekend. Misschien maak ik het nooit meer mee, dat kan. Dus een moment om te koesteren. En vooral ook: nog even naar boven te kijken waar er 2 zitten te knipogen… 
En ikke? Met mijn beginnersgeluk? Ik kan alleen maar een mooie balans maken: 3 “grote” afspraken dit jaar: onze eigen Koningschieting: raak en Koning. De Keizerschieting in Wijnegem: raak, maar het bleef bij kampen. Individueel Europees: alweer raak, en ook nu bleef het bij kampen. Europees in ploeg: Gold! Awel: ik teken ervoor om dat volgend jaar nog es te mogen overdoen… 
En dat bovendien allemaal consequent en principieel met traditionele boog…
Met tradities is vaak niks verkeerd, integendeel: ze maken deel uit van ons zijn, en ons cultureel patrimonium. Zolang ze niet verstikkend werken, en regelmatig worden geactualiseerd, is daar niks mis mee. Er is nu bijvoorbeeld wat heisa rond het dragen van een lange broek/deftige kledij onder wip. Persoonlijk heb ik daar niks op tegen. En dat is een genuanceerde mening, want ik vind dat men nog een stap verder had moeten gaan. Iedereen had er in een identieke outfit moeten staan, zeker voor de landenploegen. Of die outfit nu een lange broek of dergelijke hoeft te zijn, doet er eigenlijk niet toe. Maar die conformiteit zou bijgedragen hebben aan een groepsgevoel, en een stap verder ook een identiteit. Trouwens: velen denken dan onmiddellijk: dat is elitair. Wel, net niet: weet u waarom vroeger op scholen (en nu nog hier en daar wordt aan dergelijke tradities vastgehouden) iedereen in zgn. uniform diende school te lopen? Net om GEEN elite te vormen. Iedereen was er, net door die verplichte en gelijke klederdracht, gelijk onder zijn gelijken. Zonder onderscheid tussen rang of stand, sociale achtergrond, etc… DAT was de bedoeling van zo’n regels en tradities. Het feit dat zoiets heden niet of nog nauwelijks wordt gedaan, werkt inderdaad het tegenovergestelde in de hand: kinderen worden vaak uitgelachen omwille van de kledij die ze dragen. Merkkledij bv. dient om je te onderscheiden van een ander. Die ander is dan je mindere, zogezegd… Als iedereen uniform gekleed loopt, dan verdwijnt die mogelijkheid daarin kinderen te onderdrukken, pesten, en ga zo maar door… Maar. Velen weten dat niet eens (meer). Velen kennen hun geschiedenis dus niet, en ook niet wat er achter bepaalde tradities schuilt als waarden. Die zijn vaak nobeler dan je op het eerste zicht zou denken dus.
Eén van de mooiste voorbeelden daarvan, vind ik zelf, is het Gild van Sint Sebastiaan Torhout, waar ik zelf lid ben. Daar is niets elitairs aan. Iedereen wordt verondersteld hetzelfde hemd, pull en donkere broek te dragen. Meer niet. Zo is er inderdaad geen onderscheid tussen de diverse leden, die van diverse pluimage zijn, zoals men hier als pleegt te zeggen: de ene is arbeider, de ander staat in het onderwijs, nog een ander is een ondernemer… Maar onder de wip, en tijdens een ledenschieting zijn we allen gelijken. Dat zijn meer dan nobele principes dus, en die hebben helemaal niets met elitarisme te maken dus.
Enfin. Misschien dat dit bij sommigen al es een belletje kan doen rinkelen. En doet het er geen rinkelen, welaan, dan zij het maar zo. Elk doet zijn goesting natuurlijk, alleen wou ik even duiden dat er vaak veel meer achter zit, achter die tradities, dan wat men oppervlakkig kan en mag denken. Meer niet.
Na een dag vol spanning, konden we ‘s avonds nog genieten van een heerlijke avond: nog een aangenaam temperatuurtje ook. Jammer dat 
we Julie moesten missen, want die is op kamp. In Oostduinkerke dan nog, dus bijna op loopafstand van de Bloso-stand in Nieuwpoort, waar we meestal op maandagavond vertoeven. De ICE Daltons verkozen dus vooral veel 
te sporten, en typisch is dat dan tennis. Het 4de racket, dat nam Stephanie op, zodat Henri, Louise, mama en Stephanie tegen elkaar konden spelen. En onze kleinste, wel, die weert zich. Als ie maar een bal ziet, éénder welk de sport erachter moge zijn: hij gaat ervoor.
Tijdens de vakantie zijn daar natuurlijk verenigingen die kampen organiseren, dus vaak hebben ze al gezelschap op het plein van een bende jongeren. Louise bleek er toch ook oog voor te hebben, vooral omdat het er best leuk aan toe bleek te gaan. Die jongeren speelden hockey, en dat met op de achtergrond wat populaire muziek. Het zorgde voor een leuke sfeer eigenlijk. Muziek verblijdt te harten, niet?
Zelfs onze ICE Wim kon niet weerstaan aan die ophitsende tonen. Shaggy’s Bombastic deed ‘m dan ook in beweging komen… ‘t Is al een oude hit, maar hij brengt duidelijk nog volk op de been… kijk hier maar even: ICE W goes Shaggy…
Plezante en ontspannende avond dus, met het ganse gezin. Genieten van die paar dagen mooi weer. Dan hebben we ook het voordeel dicht bij de kust te wonen… Gelet Julie daar dus dichtbij op ka
mp was, reden we nog tot ginder, om onze eerste brief te bezorgen, met de avonturen van haar broer, zus, mama & papa sinds ze vorige vrijdag vertrok. Zelf konden we al eea volgen, gelet de leiding van de VKSJ Gistel ook de moderne middelen inzet. Via o.m. FaceBook zien we regelmatig foto’s opduiken van de activiteiten die ze daar plannen, en hebben we toch het gevoel dat ze er een beetje bij is…
Toen we passeerden zo even na 22h, brandde nog licht in de slaapzalen… wellicht waren ze nog wakker? Enfin, wij in elk geval 
stilletjes de brief afgegeven, die ze dan wellicht vandaag al zal krijgen… Wie er na een namiddag spelen thuis, en al die sport ‘s avonds zeker niet meer wakker was, was onze benjamin. Hij installeerde zich, en was snel naar dromenland vertrokken… Zeker voldaan dus… Hij beleeft ook een leuke vakantie dus, en dan geniet ik daar zelf ook wel van. En nu zeker: hij is eigenlijk met zijn gat in de spreekwoordelijke boter gevallen, want ie wordt quasi permanent door zijn zus Louise bezig gehouden. En al die aandacht laat ie zich maar wat graag welgevallen, wees gerust…
* * *
Het was ook technologisch een fantastisch recordweekend: de voorbije 2 dagen, kregen wij op de diverse platformen waar we onze edele sport pogen te promoten liefst een kleine 6.000 bezoekers over de vloer. U leest het goed! Onvoorstelbaar…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten