Voilà, bij deze zijn alle resultaten na 2 tornooiweekends bijgewerkt. En maar goed ook, want vanaf morgen komt het tornooi (pro memorie: nog immer integraal ten voordele van de Vlaamse Liga Tegen Kanker, m.a.w. ALLE “opbrengst” wordt aan deze organisatie geschonken!).
Neem maar es een kijkje onder “Onze Evenementen”, of klik http://bit.ly/ICE_Events aan, en je kan meteen ook alle individuele prestaties navlooien…
En het belooft weer spannend te gaan worden, dat blijkt nu al. Het tornooi kwam als een diesel op gang, maar reeds op de 2de tornooidag werden prestaties neergezet om U tegen te zeggen: straffe kost.
Niet alleen sportief, ook de donaties van de diverse teams wekken zowel verwondering op als enthousiasme. Enthousiasme omwille van de vrijgevigheid van de deelnemers. Naast het sportieve luik, is duidelijk dat ook het doel waarvoor wordt deelgenomen, de diverse sportievelingen niet onberoerd laat. Meer dan 250 (!) schutters die deelnemen, waarvan meer dan 1/3de in de categorie recurve (handboog) en dames- en of jeugdploegen: mooi zo. En niet te vergeten: ook een 40-tal deelnemers uit Noord-Frankrijk, waar eveneens onze traditionele sport nog leeft.
Als ik de voorbije 2,5 jaar in oversch
ouw neem, dan kan men toch al enige conclusies beginnen trekken: ja, de traditionele sporten, waaronder zeker het boogschieten op staande wip, staat onder druk. De redenen daarvoor zijn overigens al meer dan een decennium bekend bij de bevoegde organisaties. Waarom er dan zo weinig (en fundamenteel eigenlijk nauwelijks iets) verandert? Dat is nu éénmaal eigen aan ALLE actoren: federaties, individuën, maatschappijen: ze kunnen er namelijk allemaal iets aan doen, als de wil er maar is. En die wil is er vaak, alleen: dan volgt de schrik voor verandering. De aard van de mens is nu éénmaal dat ie kiest voor de weg van de minste weerstand (lees ook vaak: inspanning). Veranderen is namelijk vaak ingrijpend, en mensen houden er niet van. Dat is met alle dingen in een mens zijn leven zo: werk, gezin, de winkel waar je je krant haalt, je bakker die er plots niet meer is… je kan het zo zot niet bedenken, of je zal de mensen er over horen morrelen… Let er maar es op hoe snel je je zelf in dergelijke dingen zal opwinden of minsten ongemakkelijk voelen. Zo gaat dat met de (scheefgegroeide) gewoontes in onze traditionele sport ook.
Dat er echter niets verloren is (als er maar niet te lang meer getalmd wordt, en dan dienen we te beginnen bij zij die later de dienst gaan uitmaken: namelijk onze jeugd), bewijst ondermeer dit tornooi nog maar eens. En zo zijn er nog initiatieven die stilaan de kop opsteken. Als de ene al es iets durft, dan zijn er altijd die inspiratie opdoen: welaan: des te beter.
Je zou versteld staan hoeveel mensen zich finaal nog VRIJWILLIG inzetten om evenementen als deze te doen slagen. En dat zit in veel kleine details, maar vraagt ook veel inspanning. Als je dan weet dat je dat BELANGENLOOS doet: dan kan je niet anders dan enthousiast worden, toch? Wie niet weet wat ik bedoel, moet het gesprek in de voorbije Zevende Dag met mediawatcher Heidi Lenaerts op Eén over Roel maar es herbekijken. Dat is namelijk de nagel op de kop.
Nu goed, velen vinden het alvast vermoeiend om dit alles te lezen, dus wie afhaakt, geen probleem: er is altijd wel iemand die er iets van oppikt. Wel, zelfs voor die éne vind ik het zelf al de moeite in de pen te kruipen. Ook Rome werd niet op 1 dag gebouwd. Vooraleer je iets kan aanpakken (fundamenteel dan, ik heb het niet over stylistische details), is het natuurlijk van belang dat: 1. men het probleem wil zien, en 2. inziet dat het eigenlijk al 5 na 12 is. Getuige die analyse gemaakt door VlaS in 2004! Als je die herleest en herbekijkt: dan is in 10 jaar nog geen sikkepit structureel veranderd: dat zegt finaal toch genoeg, dacht ik?
Waar vind je nog de mogelijkheid om alle generaties tussen groutouders (en soms zelfs overgrootouders) en kleinkinderen samen recreatief en sportief te ontspannen? Wie mij kan uitleggen wat dat nog zou kunnen te maken hebben met de prijs van een pakje sigaretten (welk trouwens al meer kost), die moet toch uit het goeie hout zijn gesneden.Wie daar een zinnige uitleg kan aan geven, zeggen wat er aan motiveert (positief en negatief): die is welkom. Helaas: doe geen moeite, want het is een discussie die niet uit te leggen valt, en dus al zeker niet te verdedigen.
Misschien kan 1 simpele vraag sommigen hun ogen openen: na een partijtje bowling: bent U dan al es naar de kassa gelopen, om te vragen hoeveel je per gesmeten punten mag gaan ontvangen?
I rest my case…
* * *
Dan even het vergrootglas op het sportieve. Dat is ook best plezant… en tenslotte, daar draait het ook om: sportief-recreatief plezier en wat beter als een tornooi om dat te bereiken?
9 teams passeerden al de revue, wat resulteerde in maar liefst 280 EUR (u leest het goed!) aan steun voor de Vlaamse Liga Tegen Kanker. Een dikke proficiat voor de deelnemende gildes, en enkele milde schenkers met een groot hart!
9 teams, die elk 180 pijlen de hoogte in jaagden dus, ofte 1.620 pijlen. Die troffen 341 keer raak, of iets meer dan 1 op 5 (21,05%) en haalden 612 punten neer, net geen gemiddelde van 2 punten dus per rake pijl. 9 teams, dat was 36 schutters. Slokop van dienst voorlopig: Steven van Wintam: op zijn eentje knalde hij er al 26 tegen de vlakte goed voor 45 punten. In aantal blokken over de 2 edities heen, in elk geval al een absoluut record. En records zijn er om te breken, maar dan zal er toch weer ene moeten opstaan die zijn kuiten prima insmeert… 
Morgen weten we weer iets meer: dan treden liefst 9 recurve teams aan van onze Noordfranse copains: 7 ploegen heren, 1 dames-team en ook een jeugdploeg, met de handboog dus! Chapeau! De strijd in het recurve klassement wordt dus elk jaar belangrijker, en dat stemt ons alleen maar tevreden! Voor de durvers: hier en daar is er nog een gaatje mogelijk: wel: wij zijn bereid tot een extra inspanning, als jullie dat ook doen, dus we zullen es positief discrimineren, en dat mede in het belang van de
toekomst van onze sport: recurve-ploegen die nog de handschoen willen opnemen, krijgen bij deze voorrang! Daarvoor wil ik al es een (nog) een half uur vroeger opstaan…
We zijn sowieso meer dan tevreden: bijna 65 ploegen, dat zijn er al meer dan 15 meer dan vorig jaar, en vooral: er zijn er een pak die we hebben moeten weigeren, wegens geen plaats meer. Dat is geen onwil van ons, integendeel. Vergeet niet welke inspanning onze vrijwilligers leveren om U een heel plezant tornooi aan te bieden. U mag ze van mij nog es speciaal bedanken, want zonder hen zou dat plezier ook niet mogelijk zijn!
Soms moet je al es durven doen wat je hart zegt, en niet je verstand. Heb geen schrik om tegen de stroom in te roeien. Het is lastiger ja, maar je krijgt er zoveel voor terug, al kan het soms wat duren eer men dat inziet. Wij zien het al: u ook..?
Ut vivat, crescat et floreat het Boogschieten op Staande Wip! En voor wie het niet wil geloven: bekijk deze dan misschien nog es. Let vooral op die kleinste dreumes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten