Het is al 11 jaar geleden intussen, maar ik herinner me het als gisteren. 20 maart 2002, zo rond de klok van 20h ‘s avonds trokken we voor het eerst naar de materniteit, de (in mijn ogen) prachtigste van de streek, nl. de Stedelijke van Roeselare, aan de Ronde Kom. Intussen is die helemaal vernieuwd, maar de historische gevel is blijven staan. Enkele uren later was er weer een nieuw leven op de wereld gekomen, Louise.
Hoewel we toen al in Sint-Andries woonden, kozen we niettemin voor Roeselare. Mijn kantoor was er toen nog, en zo’n afstand was dat nu ook weer niet. Sindsdien zorgende we dat de wereldbevolking nog met 2 extra eenheden aangroeide, want nadien volgende nog de even guitige Julie en Henri. Prof. Vermeersch zal er niet gelukkig om zijn, maar bon, eerlijk gezegd, ik neem me het recht voor om even egoïstisch te zijn. Mijn leven was sindsdien nooit meer hetzelfde. En dat was in 2002 al voor de 2de keer in mijn leven dat ik op zo’n milestone botste. Ik heb er nog een nanoseconde spijt van gehad. Ook geen picoseconde, of elke macht kleiner acher de komma, voor zij die zouden kunnen vermoeden dat ik er ergens een grens wil op kleven 
Elk kind is bijzonder natuurlijk, vandaag is het is Louise die in de bloemetjes gezet wordt. En terecht: maar tegelijk ook vreemd. Als ik even denk hoe ik mijn jaren op die leeftijd herinner, heb ik soms het gevoel dat ze al stukken verstandiger is dan ikzelf. Ik moet verdomd goed zoeken naar momenten dat ze niet opgewekt is. Ik kan er echt nauweljks bedenken. Eén brok positieve energie. Ik kijk er dagelijks met grote ogen naar. Laat ons dan maar hopen dat ze dat verdertrekt in het leven welk nog voor haar ligt. Wij kunnen maar mee helpen richting geven, door onze ervaringen te delen. Niet kennis, maar ervaring. Benieuwd of ons dat zal lukken, en nog benieuwder wat ze ermee zal aanvangen. Al een geluk dat niemand een glazen bol heeft, of het leven zou nooit zo boeiend zijn.
En mocht ik er al één hebben: ik gooide die direct weg. Wellicht heeft ze die karakterttrek toch al overgeërfd: voor mij is een glas altijd halfvol. Er is niks mis met een positieve kijk op het leven: problemen worden zo uitdagingen. En ik ben echt benieuwd wat ze met al die uitdagingen die haar nog te wachten staan, zal aanvangen… Eerlijk gezegd: ik heb zo een vermoeden dat ze het op haar eigen manier best goed gaat aanpakken. Er komen nog veel mooie momenten, aan ons om ze te willen zien natuurlijk. Ik ben alvast een fan, en de grootste supporter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten