Misschien al gemerkt, maar ik ben niet in optima forma. Louise is teruggekeerd van Kazou Overpelt, met hoest en keelpijn, en gisterenochtend begon het bij mij ook al… Vandaag is het al wat beter, maar gisteren was het lastig(er).
‘s Ochtends begon het al met een drukte van jewelste: allicht een uitlaatklep wegens de start van het nieuwe schooljaar? De stress voor het vertrek naar school moest schijnbaar uitgewerkt geraken… 
Maar alles kwam goed: Henri zit nu al bij de ‘grote’ natuurlijk, want in het 3de kleuter zitten de stoere jongens. Julie was direct in haar sas met meester Chris, en Louise twijfelde eerst nog wat, gelet ze haar nieuwe juf Joke nog niet kende, maar al snel verscheen ook bij haar de glimlach… En ze kwam al thuis met haar eerste woordjes frans gisteren, evenals deze middag. Zonde dat ze daar in de scholen zo laat mee beginnen. Kinderen leren namelijk heel gemakkelijk talen zo tot de leeftijd van 8 jaar, en dan begint het al wat moeilijker te gaan. Jammer, want talenkennis is absolute rijkdom!
En dat het vermoeiend is, dat merk je snel: waar ze zondagavond 
(wellicht ook omwille van het vooruitzicht van het nieuwe schooljaar), maar moeilijk konden inslapen, lagen ze gisterenavond vrij snel KO in bed… Onze Henri is de bewaker van dienst, die de nachtronde op zich dient te nemen, maar ook hij kon zijn oogjes niet openhouden… Op wat ie zich wou voorbereiden, blijft mij een raadsel, maar het bleef een grappig zicht…
En dan zeggen dat ze gisterenavond, met dat prachtige weertje nog, wouden meegaan naar Nieuwpoort, gelet ze daar a
ltijd amusement hebben op het tennisplein. Maar school gaat voor natuurlijk. Papa was zelf ook blij dat ie snel thuis was, want met die microben in mijn lijf was er niet veel aan. En dan moest ik nog de handleiding beginnen lezen van dit ding. Nog een geluk dat ik links en rechts wat hints kreeg… Het diende in elk geval NIET om schoolboeken te kaften!
* * *
Vandaag vieren we feest: 13 jaar al delen Karoline en ik lief en leed… Tegenwoordig niet zo evident meer. Iets zegt me dat 13 wel es een geluksgetal kan worden… 
De mooie dag vandaag (alé, buiten toch), voorspelt in elk geval veel goeds, niet? Enfin, carpe diem, en dat kan met kleine dingen. Ik heb geleerd dat het snel kan gedaan zijn ook, getuige het abrupte verlies van mijn eigen vader toen ie amper 47 was. Dat betekent niet dat je overal je voeten aan veegt, echter wel dat je leert relativeren. Hoewel ik niet akkoord ben met Nietzsche, kan je maar beter pogen genieten van de momenten die zich aanbieden. En centraal daarin staan vrouw en kinderen: ‘de kolle woamee daj twoape angt… ' (zingen de mannen van Het Zesde Metaal zo raak!).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten