Straf. Zoals in: “miljard”! Of zou het eerder zijn: wie stout is, krijgt straf? Wel, neem maar die 9 nullen: ik stel vast dat mijn laatste blogpost al een eerste verjaardag heeft gevierd, en dat zonder toeters of bellen. ‘t Is verdorie volgende week zelfs 1 jaar en 2 maand! Héhé, en ik moet het misschien op 1 februari 2014 hebben geweten ook, want ik maak er referentie naar een blog die ik zou schrijven, zelfs al zou niemand die lezen. Niet dat we daar last van hebben gehad: de teller van onze blog staat toch op een zucht van 64.000 bezoekers. Ook dat blijft straf, als ik even in mijn achteruitkijkspiegel kijk. Die spiegel heeft nood aan een vergrootglas trouwens, want ik moet vér terugkijken… 
Retrospectie dus. Misschien zelfs introspectie. Jip, definitely introspectie ook. Het moet een teken aan de wand zijn geweest, zelfs toen in februari al. Winter, last van een bronchitis… Een kleine 2 maand later (we zeggen nu: april 2014) al de eerste tekenen (maar oh nee, ik zou die niet onderkennen, ah nee!) van iets ernstigers, en ja hoor: ik kon vanaf dan nauwelijks nog sporten: ik dacht toen aan een spierscheur tussenrib (zijn dat dan spareribs? Schiet me gewoon door het hoofd, U gelieve deze zijsprong maar even te negeren)… Het zomerseizoen stond aan de deur, en mijn winter bleef maar duren. Het werd zelfs siberisch koud, so to speak. Eind mei viel het doek bijna helemaal: die spierscheur? Vergeet het: het bleek een longontsteking, en ik negeerde dat net zolang als mijn lichaam het nog kon verdragen. Living on the edge: het is me nooit vreemd geweest, figuurlijk dan. Maar de grens moet zijn vervaagd, uitgegomd door zelfontkenning: IK zou toch niet plooien zeker? Ah nee!
Driewerf hoera? Nope: mijn lichaam had gelijk, en ik was zonder het zelf goed te (willen) beseffen, gewoon op routine en automatische piloot doorgevlogen. Maar, in deze tijden dat een perpetuüm mobile nog immer niet bestaat, blijven vliegen zonder bij te tanken? Inderdaad: dan raakt de brandstof finaal op. En zo geschiedde… Opname in Intensieve Zorgen (juist ja, ik hoor U al hardop denken: tuurlijk Intensief: gewoon blijkt “not my middlename”), meer dan 3 weken in kunstmatige coma en ga zo maar door… En ik maar blijven denken: if it ain’t broke, don’t fix it. Maar ‘t was duidelijk tijd om het te fixen. En typisch natuurlijk: dernière minute… De verlengingen waren zelfs al gespeeld, en ik stond klaar voor de laatste strafschop. Zo, de cirkel naar het eerste woord van deze blog is alweer rond: ziet U wel dat het ergens heen zou gaan? 
Het was “in no time” al plots bijna halfweg juli! Waar waren die voorbije maanden heen? Ik had zowaar een sprong gemaakt van februari naar juli en dat zonder het amper te beseffen: dat is verdorie 5 maand! Een halve toer rond de zon naderde al. Verdikke, en de zwaartekracht had evenwel nog evenveel vat op mij, maar had in elk geval veel minder moeite mijn voeten op de grond te houden: ik was naar de categorie pluimgewichten doorverwezen! Letterlijk dus.
Zoiets heet een realitycheck. U kan altijd even googlen als U even een woord niet kan plaatsen of begrijpen (of doe wat aan contextlezen: dat helpt meestal ook).
FUNKY! **** AUDIO BREAK ****
Nee, helemaal niet zo funky, maar ik heb iets met retrospectie: best boeiend an sich, maar weinig nut als je finaal de bladzijden niet verder blijft draaien. Wat natuurlijk niet betekent dat je geen lessen dient te trekken uit het verleden. Dat lijkt me net de essentie van retrospectie. Het traject sinds juli? Bergop! Maar het is wel een venijnige beklimming. Ik ben de Ventoux aan het oprijden, en zit al boven de bomengrens op dit moment. Het landschap oogt (en is) kaal, de lucht wat ijl, maar ik plooide niet, en de veer windt weer op. Ik kon hier en daar nog iets meepikken van het zomerseizoen: maar met zeer veel mate, en aan een lamlendig tempo. Ik had mijn zinnen gezet op de Challenge UAANF in Saint-Venant met de ploeg van Ghyvelde: dus ontslagen uit het ziekenhuis, een kleine 20 kg lichter, en zo goed als geen spiermassa: ik had welgeteld een dikke 5 weken om mijn recurve weer te kunnen opentrekken. Dagelijks aantrekoefeningen, veel meer kon ik niet doen. Finaal de keuze gemaakt materiaal aan te passen (van 50lbs latten gezakt naar 40, pijlen aangepast, etc…): ik zou slagen. En ja hoor: ik hield het 80 schoten vol, we zetten als ploeg een prachtige 323 punten neer, en ik eindigde zelf nog als eerste op de 7 hoge.
Wat een dag: en finaal het bewijs dat je met de juiste ingesteldheid toch altijd wat meer kan. Maar… ik kon mijn eigen lichaam niet negeren: spijts wat ik toen zelfs maar even (want zo realistisch was ik wel) dacht: ik was nog maar aan de voet van die Ventoux vertrokken. Heel kleine versnelling, en geen al te hoge frequentie: meer zat er toen niet in.
En de échte kers op de taart: ICE Julie kroonde zich enkele we
ken later tot Koningin van België 2014 K.N.B.B.W. – Jeugdcategorie Miniemen… YES!
Als dat geen mooi cadeau was, ook voor coach papa. Je zou voor minder glunderen, niet? En dat met weinig oefening in de spreekwoordelijke benen. Faut le faire!
Het moge een wonder zijn (we gaan niet overdrijven, maar het scheelt toch niet zo veel) dat we er nog in slaagden een 3de winterseizoen ICE 
MONDAYS te organiseren. En dat was nooit gelukt zonder de vele helpende handen: dat zijn dingen die wel bijblijven! En wat voor een fantastisch seizoen alweer. Het was voor mijzelf een voldoening ja, maar evenzeer een serieuze beproeving ook: zonder die ‘verplichting’ op maandagavond, was ik deze winter misschien helemaal niet (of nauwelijks) gaan sporten. Nu, elk kind krijgt of geef je zijn naam: als je iets organiseert, dan geniet je vooral van het vertier en plezier van de mensen die je evenementen komen frequenteren, en dat waren er weer veel deze winter… En er is
een potje gelachen (en dat is nog een understatement), dat is meer dan een feit. Telkens weer een opgave om te vertrekken, maar evenzeer keerde ik toch telkens voldaan terug. Soms werd gelachen tot tranens toe… De aanwezigen zullen het geweten hebben: hoe zotter en onnozeler: er was er altijd wel ene die nog inventiever was in de categorie: bêtises… 
De meesten weten intussen wel wat lachen met onze hersenen doet: wie het niet weet, moet het es proberen… 
We kunnen het ook in streektaal uitdrukken…
Bon, ik zie de mast staan, rijdend door dat laatste stuk quasi-maanlandschap van mijn metaforische Ventoux-beklimming. De lente werd vorig weekend ingezet. Sportief ben ik er nog niet helemaal klaar voor (anders was ik al boven, niet?), maar mentaal wel. Och ja. Nog even wait, en heel binnenkort see!
U dacht toch niet dat U van mij af zou zijn geweest zeker? Zie het als een lange film, met een (weliswaar veel te lange) pauze…
Gegroet! ICE is als onkruid, of IS onkruid (U mag kiezen). En U weet het: onkruid vergaat niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten